ตามประสบการณ์ของคนเคยเตะบอลแล้วไม่ค่อยเก่งเบียดแย่งไม่ได้ ได้ลูกก็เอาแต่เลี้ยงขึ้นหน้าอย่างเดียวมาก่อนของผม

ขอบอกว่า ถ้ามีพื้นพอที่จะเล่นกีฬาชนิดนั้นๆเป็นอยู่แล้ว แต่ความสามารถแค่สู้คนอื่นไม่ได้เฉยๆ แนะนำให้ทำความเข้าใจกับกีฬาชนิดนั้นๆดูก่อนครับ พยายามดูคนอื่นเล่น คนจะมีหลายพวก ความเก่งของแต่ละคนจะแตกต่างกันค่อยๆดูค่อยๆศึกษาว่าตัวเราอเองเล่นแบบไหน แล้วคนไหนที่เล่นคล้ายๆเราและทำได้ดีก็ลองทำความเข้าใจว่าทำไมเค้าถึงทำได้ดี

ขอยกตัวอย่างจากผมเองสมัยเด็กๆเรียนมัธยม เรียนมหาลัยก็เล่นปีกบ้างกองหน้าบ้างครับ ใช้ความเร็วอย่างเดียว เทคนิคก็ไม่ได้เยอะอะไร ยิงก็ไม่ใช่จะยิงดีด้วยซ้ำแต่อาศัยเร็วกว่าคนอื่นเท่านั้น แต่พอเล่นๆไปเจอพวกที่เค้าคลาสสูงกว่าเราก็ไปไม่เป็นครับสู้ไม่ได้เลย พอเรียนมหาลัยไปได้ 2 ปี ผมเปลี่ยนตำแหน่งมายืนเซนเตอร์ครับ ผอมก็ผอม แรงก็ไม่ใช่เยอะ ณ เวลานั้น สูง 169 หนักแค่ 48 เบียดใครแทบไม่เข้า แต่เปลี่ยนตัวเองมาเล่นเซนเตอร์บอกตรงๆว่าไม่น่าจะเวิร์คเลยด้วยซ้ำเพราะพอเบียดกับใครก็เป็นฝ่ายกระเด็นตลอด แต่ด้วยความที่อยากจะรู้ว่ากองหน้าเค้าต้องเล่นยังไงถึงจะผ่านกองหลังได้ จังหวะแบบไหนที่กองหลังจะเข้าถึงได้ยาก (ไม่นับพวกจังหวะเบียดเพราะจังหวะเบียดมันมีผลจากร่างกายด้วย)

และการเล่นกองหลังของผมเนี่ยก็มาจากประสบการณ์ที่ค่อยๆเล่นแล้วก็หาทางออกให้กับตัวเองได้เรื่อยๆ เช่นเบียดแย่งไม่เคยได้เลย แต่จะทำยังไงให้ได้ลูก ก็เลยเปลี่ยนเป็นดักตัดแทนเพราะเรามีความเร็วเป็นทุนอยู่แล้ว ผมก็เลยเริ่มจากเปิดช่องให้คู่ต่อสู้จ่ายได้ง่ายๆ แต่พอจ่ายเมื่อไหร่ก็ใช้ความเร็วแถมเราได้เปรียบเพราะพร้อมจะออกตัวอยู่แล้ว วิ่งไปตัดบอลได้ก่อน ช่วงแรกๆก็ทำได้แค่จิ้มออก พอเล่นๆไปก็เรียนรู้ที่จะบังบอล ถึงเบียดไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะบังไม่ได้ ช่วงแรกๆพอเริ่มบังได้ก็สามารถส่งให้เพื่อนเล่นได้ พอเริ่มทำประโยชน์ให้กับทีมเพิ่มขึ้น ทุกคนก็จะเริ่มยอมรับ

พอเล่นๆไปซักพัก เราอยู่ข้างหลังตลอด เราก็เริ่มมองเห็นว่าใครยืนตรงไหนยังไง บางทีคนได้ลูกต้องฝืนเล่นเพราะไม่มีเพื่อนไปรองให้ ไม่มีตัวเลือกที่จะจ่าย ตะก่อนเราเล่นกองหน้าเราก็มองว่าช่องตั้งเบ้อเร้อ ทำไมไม่จ่าย แต่พอมายืนด้านหลังเค้า มันทำให้เรามองเห็นว่า มุมมองจากคนจ่ายกับคนรับมันไม่ได้เหมือนกันเสมอไป บางทีเราคิดว่าจ่ายได้ แต่คนจ่ายเค้าจะรู้สึกได้ว่าบางทีถูกล่อให้จ่ายเพื่อดักตัดอยู่แล้ว ผมเลยไปรองให้เพื่อนได้คืนหลังง่ายๆบ่อยๆ พอได้บอลบ่อยๆขึ้นจากที่เรามองเห็นช่องอยู่แล้วแต่ในมุมของคนก่อนหน้านี้เค้าไม่สามารถจ่ายได้ แต่พอเค้าคืนให้เรา มุมมันจะเปลี่ยนไป ทำให้เราจ่ายได้ง่ายกว่า ก็เลยได้จ่ายบอลบ่อยครั้งเพราะชอบขึ้นไปรองให้คนอื่นจ่ายคืนเมื่อขึ้นหน้าไม่ได้

เล่นไปเล่นมาจากตำแหน่งกองหลังที่เล่นเพื่อจะเอาไปปรับใช้ให้ตัวเองเล่นกองหน้า กลับกลายเป็นคนที่ได้รู้ว่ากองหลังมีจุดบอดยังไง และกองหน้าควรจะวิ่งแบบไหนถึงจะหลุดกองหลังได้แบบไม่ต้องเผชิญหน้ากันตรงๆ ผมเลยกลายเป็นตัวจ่ายไปโดยปริยาย ตัดบอลได้เมื่อไหร่ก็จ่ายตัดหลังคู่ต่อสู้ได้ตลอด ถ้ากองหน้าคนนั้นรู้จักวิ่งนะ ตอนแรกๆก็มีแต่คนด่าว่าส่งไปทำไมตรงนั้นไม่มีคนอยู่เลย หาว่าส่งบอลเสียตลอด แต่โชคดีที่มีผู้เล่นอยู่ 2 คนที่พอเราพูดแล้วเค้าเข้าใจ คนนึงไม่เก่งเท่าไหร่ แต่เค้าเข้าใจที่เราพูด อีกคนเก่งอยู่แล้ว แต่ก็ยังยอมรับให้สิ่งที่เราพูด (ซึ่งคนแบบนี้หายากมากครับ ส่วนใหญ่คนเก่งๆเค้าไม่ฟังคนที่ดูเหมือนอ่อนกว่าพูดซักเท่าไหร่) หลังจากนั้นกลายเป็นโชคดีที่พอผมทำท่าจะส่งเมื่อไหร่ 2 คนนั้นวิ่งอ้อมหลังไปในช่องที่ควรจะวิ่งและรับลูกที่ผมส่งได้ตลอด คนที่เก่งอยู่แล้วก็ยิ่งเด่นเข้าไปใหญ่ ส่วนอีกคนที่ไม่ค่อยเก่งก็กลายเป็นยิงได้เยอะขึ้นจนได้รับการยอมรับ

ถึงแม้ว่าพอไปเจอกับคนที่เก่งกว่าเรามากๆหรือพวกที่เพลสซิ่งสูงจนผมไม่สามารถจ่ายได้เราก็จะสู้ไม่ได้อยู่ดี แต่มันก็ทำให้เราได้เล่นสนุกขึ้น ได้ทำความเข้าใจกับคนอื่นๆในทีม และอีกอย่างจำนวนคนที่สู้ได้ด้วยก็มากขึ้นด้วยเพราะถ้าเก่งกว่าเราไม่มาก เราก็พอสู้ได้ กลับกันถ้าเป็นก่อนหน้านั้นถ้าเจอเก่งกว่าเราซัก 1 ก้าวเราก็สู้เค้าไม่ได้แล้วเพราะเราเป็นบอลทรงเดียว จ้องจะวิ่งขึ้นหน้าตลอด แต่พอทำความเข้าใจกับมัน เราก็จะเริ่มรู้ว่าเราควรเล่นยังไง ถึงแม้สุดท้ายจนโตมาผมก็ยังเลี้ยงบอลไม่เก่ง คนอื่นเลี้ยงเก่งกว่าผมแทบทั้งนั้น แต่ผมก็ได้บอลบ่อยกว่าทุกคนนะ

ปล.พูดมามันเหมือนจะสวยหรู แต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะทำได้ในทันที หรือเล่นดีได้ในทุกนัด เพราะหลายๆครั้งผมก็เป๋ เพราะความสม่ำเสมอไม่ค่อยมีแต่อย่างนี้ที่แนะนำไป มันก็น่าจะช่วยให้คุณกล้าที่จะชนกับคนที่เก่งกว่าได้มากขึ้นเหมือนกับผม