เพื่อนผมสมัยเรียนม.ปลายคนหนึึ่งนะ  สมัยเรียนไม่เอาไหน เกเร กินเหล้า เป็นหัวโจกยกพวกตีกับโรงเรียนอื่นเสมอๆ จนถูกไล่ออกจากโรงเรียนกลางเทอม ต้องออกไปหาที่เรียนเอาใหม่   จบปวช   แล้วก็ทำงานเลย   จากเซลส์ขายรถยนต์  จนกลายเป็น ผู้จัดการศูนย์รถยนต์..

จากนั้นอยู่ๆเขาก็ลาออก แล้วหอบลูกเมียย้ายไปเปิดร้านอาหารไทยที่อเมริกา  

จากเพื่อนนักเรียนที่ใครๆคิดว่ามันคงไปลงเอยที่คุกที่ไหนซักแห่งแน่ๆ กลับกลายเป็นหนึ่งในคนที่ไปได้ไกลที่สุดในรุ่น เป็นเจ้าของร้านอาหารไทยในอเมริกา ถึงแม้นร้านจะไม่ได้ใหญ่โตโด่งดังอะไรนัก แต่ก็มีปัญญาจ้างฝรั่งมาเป็นลูกจ้างได้หลายคน​​..

คนเราล้วนมีหนทาง หรือมีวิถีทางชีวิตเป็นเป็นสไตล์ของตัวเองครับ..  คุณจะไปด่วนสรุปเอาว่าชีวิตเธอต้องพังแน่ๆ เพราะตอนนี้เธอดูไม่ได้เรื่องเลย ไม่ถูกต้องนักนะครับ

ครูสอนนักเรียนให้มีความรู้ได้เท่าๆกัน แต่ครูตามไปบังคับให้นักเรียนใช้ความรู้ให้เหมือนๆกันทุกคนตลอดไป ไม่ได้
คุณเองอาจจะสอนแฟนคุณด้วยความหวังดีได้ แต่คุณใช้มาตรฐานของคุณไปบังคับให้แฟนของคุณต้องเดินตามมาตรฐานของคุณไม่ได้ ..

สุดท้ายมีนักเรียนเยอะแยะไป ที่ประสบความสำเร็จในชีวิตได้มากกมาย ในขณะที่ครูก็ยังเป็นครู ยังสอนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนเลย


ถ้าคุณรักใครสักคน  คุณก็ควรจะอยู่กับข้อเสียของคนคนนั้นให้ได้  
พ่อแม่ของเธอ ก็ยังรักเธอ  ไม่ว่าเธอจะเกเร จะเฉื่อย หรือจะดูว่าไม่เอาไหนเลยก็ตาม..

ดังนั้นอย่าให้กลายเป็นว่า คุณจะไม่รักเธอ เพราะคุณบังคับเธอให้เป็นดังใจคุณไม่ได้  
เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นจริง แสดงว่าคุณกับเธอ ไลฟ์สไตล์น่าจะไปกันไมไ่ด้แล้วครับ


อย่างหนี่งนะครับคือ
ไม่ว่าคุณจะบอกว่าแฟนคุณแย่แค่ไหนก็ตาม  
แต่ก็คุณเองไม่ใช่เหรอ ที่เป็นคนเลือกเธอมาเป็นแฟน