[[[เฉลย]]] เรื่องบางเรื่องสำหรับคนบางคน มันก็เกินไปจริงๆ [เหตุเกิด ณ ห้างดอกบัว]

จากกระทู้ http://pantip.com/topic/30393615

ขออนุญาตออกมาเฉลยข้อสงสัยของหลายๆท่านนะครับ

เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง ณ ห้างดอกบัวหรือไม่
เป็นเรื่องจริงครับ และเกิดขึ้นนี้เกิดขึ้นได้ระยะหนึ่งแล้ว และสาขาไหน ผมขอไม่บอกนะครับ
ถ้าท่านไหนอยากทราบจริงๆ ผมขอเป็นบอกใบ้หลังไมค์แทนนะครับ

พี่ผู้ชายใช่ จขกท. หรือไม่
หลายท่านเดาถูกครับ ตามนั้นเลย

สาเหตุที่ผมตั้งกระทู้นั้นมี 2 สาเหตุใหญ่ๆ
1. เรื่องของผมมีส่วนคล้ายกับเรื่องพนักงานโรงหนังดังให้ได้ขบคิดและแลกเปลี่ยนความเห็นกัน
2. คือเรื่องตลกร้ายที่เกิดขึ้นในชีวิตผมเอง

ผมมองว่าถ้าได้มาตั้งและได้ข้อโต้เถียงและข้อขบคิดในวงกว้างและตัวผมเองได้คำตอบกับชีวิตผมด้วย

ขอขยายเนื้อหาบางส่วนเพิ่มเติมจากกระทู้ที่แล้วนิดนึงนะครับ

ในส่วนของโดนัท เป็นโดนัทของห้างเอง ซึ่งจะแพคใส่กล่อง กล่องละ 5-6ชิ้นและมีบาร์โค้ดแปะอยู่
เมื่อชำระเงินแล้ว พนักงานจะนำกล่องโดนัทใส่ถุงของห้างดอกบัว พื้นขาว ตัวเขียว ซึ่งเป็นแบบเดียวกับของภายในครับ

ในส่วนตำแหน่งของจุดขาย อยู่ภายนอกสโตร์ครับ บริเวณทางเข้าออกห้าง

ในส่วนเรื่องการแต่งตัว วันนั้นผมต้องไปพบลูกค้าที่ห้างพอดีครับเลยต้องแต่งตัวค่อนข้างเรียบร้อย

ในเรื่องบัตรเครดิตนั้น ตอนพนักงานทำการแจ้งยอด พนักงานได้สอบถามถึงใบเสร็จโดนัท
ผมตอบไปว่า ไม่ได้รับและแกล้งหยิบบัตรเครดิตขึ้นมาเลือกหลายๆใบ เพื่อจะลองสร้างโมเมนต์กับพนักงาน
แต่พนักงานไม่สนใจเลยครับ มองหน้าผมประมาณว่าถามหาใบเสร็จไม่ได้ถามหาบัตรเครดิต
โมเมนต์ทั้งหมดโดดกลับมาหาผมซะงั้น

ตัวผมเองไม่ได้ทำงานสายงานบริการ แต่ทำงานในสายงานก่อสร้าง

เรื่องที่เกิดขึ้นผมมองว่าปัญหาหลักๆจริงๆก็คือปัญหาเรื่องคน

ในสถานการณ์ขาดแคลนแรงงานในปัจจุบัน ผมเข้าใจว่าพนักงานที่จ้างมานั้น บางทีตัวผู้จัดการสาขาเองก็รู้ว่า
ขาดคุณภาพ และ ยากที่จะอบรมให้ได้ตามที่ต้องการ

อย่างเช่นงานก่อสร้างของผม ผมรู้ว่าคนงานชุดนี้ไม่มีฝีมืองานฉาบเลย
คอนเซาท์ก็มาถามว่าที่ฉาบเนี่ย ใช้มือหรือ teen ฉาบ

สิ่งที่ผมทำได้ก็คือ ขอโทษคอนเซาท์ และบอกว่า ผมควบคุมงานไม่ทั่วถึงเอง
ปกติผมจะพยายามตามคอนเซาท์ตลอด เพราะบางทีลูกน้องเราบางคนไฟยังแรงและไม่เข้าใจ
ว่าเรากับเขาต้องต่างคนต่างทำหน้าที่  จนโดนแซวบ่อยๆว่าเป็น โปรเจคหนังหน้าไฟ หรือ โปรเจคกันชน
เข้าไปห้องคอนเซาท์ทีนึง เค้ารู้กันหมดว่าต้องมาให้ใครซักคนนึงด่า ดูซิมันจะลงโต๊ะไหน

และผมไม่สามารถบอกคอนเซาท์ได้ว่า ผู้รับเหมาเป็นคนทำ มาด่าผมทำไม
เพราะถ้าบอกไป คอนเซาท์ก็ถามว่าจะให้ผมจ่ายเงินบริษัทคุณหรือบริษัทผู้รับเหมาหละ ผมคงเงิบไปเลย

ประโยคคลาสสิคที่ผมมักจะได้ยินจากช่างเสมอๆก็คือ
คุณภาพแค่นี้แหละผ่าน ทำที่ไหนๆที่ไหนก็ผ่าน คอนเซาท์เรื่องมากเอง

ทั้งๆที่ผมรู้ว่างานไม่ดี แต่ผมไม่สามารถอัดผู้รับเหมาแรงๆได้ เพราะกลัวผู้รับเหมาหนีและงานไม่เดิน
และถ้ายิ่งเลวร้ายกว่านั้นก็คือ ผู้รับเหมาเห็นเราหงอมากๆ ก็จะได้ใจและคุมเกมกันไม่อยู่และงานจะเละกว่าเดิม

ทางที่ดีก็คือ พยามยามกันคอนเซาท์ออกจากลูกน้องและผู้รับเหมาและกลบแรงกระเพื่อมแต่แรกเลยจะดีกว่า
สรุปก็คือ รู้ว่าทำงานไม่ดี แต่ถ้าทำให้บริษัทกำไร ก็ต้องยอมให้ทำไป

ส่วนสถานการณ์ตอนนั้นจะเป็นอย่างไร ก็ต้องประเมินให้ดีและรับกับสถานการณ์ให้ได้
และทำงานให้คุ้มค่าจ้างไม่ให้เค้าเชิญออกก็พอ

สถานการณ์ห้างดอกบัวเช่นกัน ผมเชื่อว่าผู้จัดการเองก็รู้ว่าพนักงานขาดคุณภาพ แต่ถ้าจ้างมาและทำงานได้ห้างมีกำไร
และเพื่อผลกำไรสูงสุด มันก็ต้องจ้าง  

ผมจึงเลือกที่จะคุยกับผู้จัดการสาขา พอผมเจอผู้จัดการผมยอมรับว่าแปลกใจมาก
เพราะเป็นผู้หญิงและอายุพอๆกับผมซึ่งผมมองว่า ห้างดอกบัวน่าจะมีเงินหมุนเวียนต่อสาขาต่อวัน
น่าจะสูงกว่าโครงการก่อสร้างที่ผมทำแน่ๆ ดังนั้นคนคนนี้ต้องมีอะไรดีแน่นอน

พอผมชี้แจงปัญหาทั้งหมดไป คำตอบแรกที่ได้คือ ยามเป็น outsource ผมยอมรับเลยครับว่าอึ้งกับคำตอบมาก

ผมมองว่าคำตอบนี้ตอบบนพื้นฐานของการนึกถึงห้างมากกว่านึกถึงลูกค้า
ถึงห้างจะเป็นคนจ่ายเงินเดือนให้ผู้จัดการ แต่ผู้จัดการก็อย่าลืมว่าในทางเดียวกันลูกค้าก็เป็นคนจ่ายเงินเดือนให้ห้าง

ผมเลยอยากให้ผู้จัดการรู้สึกแย่และมองกลับว่าทำไมลูกค้าถึงทำแบบนี้
ลูกค้ารู้สึกแย่ขนาดนี้เลยหรอและถ้าลูกค้ารู้สึกแบบนี้ วิธีการแก้ปัญหาควรจะแก้แบบไหน

และในขณะเดียวกัน ผมมองว่าเหล่าพนักงานของห้างเอง จริงๆแล้วเค้าไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไร
เค้าแค่ทำในสิ่งที่เค้าคิดว่ามันถูกเท่านั้นเอง ไม่ได้ต่างอะไรกับประโยคคลาสสิคที่ผมเจอเลย
ผมก็รู้ครับว่าเค้าก็รู้ว่าเค้าไม่กลัวการถูกไล่ออกหรอก เพราะถึงออกเค้าก็หางานใหม่ได้
แต่ผมอยากให้เค้ารู้สึกสงสารผู้จัดการ เห็นว่าต้องทำให้ดีกว่าเดิมไม่ให้ลูกค้าทำกับผู้จัดการแบบนี้อีกแล้ว

บางคนอ่านถึงตรงนี้ก็คงสงสัยว่า ก็รู้ปัญหาแล้วทำไมยังทำแบบนั้นอีก
ผมยอมรับว่ามีทั้งอารมณ์โกรธปนอารมณ์อยากแนะนำ อยากรักษาสิทธิ์ของลูกค้า และเราต่างคนต่างทำหน้าที่เท่านั้นเอง

ส่วนเรื่องตลกร้ายในชีวิตผม ก็คือเหตุการณ์ที่ต่อจากเหตุการณ์นี้ก็คือเรื่องของแฟนของผมครับ ก็คบกันมาเกือบๆปีนึง
ที่ผมบอกว่า ผมให้เธอไปรอในรถ แต่จริงๆแล้ว เธอยืนรออยู่ห่างๆครับและดูอยู่ทุกอย่าง
พอผมเดินออกมาก็เจอน้องเค้า สีหน้าน้องเค้าเหมือนทั้งรู้สึกโกรธ รู้สึกแย่
น้องเค้ามองหน้าผม และมองผ่านหลังผมไป ตอนนั้นเองที่ผมหันไปมองถึงรู้ว่าผู้จัดการน้ำตาคลอเบ้าและเดินกลับเข้าไป

ผมชอบน้องเค้ามาตั้งแต่น้องเค้ายังไม่มีแฟน จนน้องเค้ามีแฟน จนเลิกกับแฟน
ผมเป็นคนซับน้ำตาให้น้องเค้า เป็นคนบอกว่าในโลกนี้ยังมีเพื่อนอีกตั้งหลายคน เป็นคนบอกว่าผมจะเป็นคนที่ดีสำหรับเค้า
น้องเค้าเริ่มดีขึ้น ร้องไห้น้อยลง เปิดใจให้ผมมากขึ้น และเราก็ตกลงมาคบหากัน

จนเหตุการณ์ในวันนั้น ผมคิดว่าคงไม่มีอะไรก็ไปส่งที่บ้านตามปกติ
ก่อนที่จะลงรถ น้องเค้าก็บอกผมว่า เราเลิกกันเถอะ

เหตุผลเพราะว่า เค้ารู้สึกรับไม่ได้มากๆกับสิ่งที่ผมทำ เรื่องนี้เค้าคิดนานแล้ว
เค้ากลัวว่าวันนึง ผมจะทำแบบนี้กับเขา
น้องเค้าขอเก็บภาพพี่ที่ดีแบบนี้ไว้ดีกว่า เพราะถ้าวันนึงผมทำแบบนี้กับน้องเค้า
เค้าคงจะไม่อยากเห็นหน้าผมอีกตลอดชาติ

ผมพยายามให้เหตุผลว่า ผมไม่เคยพูดแบบนี้กับน้องเค้านะ แต่น้องเค้าก็ยืนยันว่าตอนนี้ความรู้สึกเค้าเปลี่ยนไปแล้ว
เค้ารู้สึกกลัวจริงๆ ตอนนี้ไม่สนิทกันมาก แต่ถ้าวันนึง เราโกรธกัน เรางี่เง่ากัน เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแน่นอน

หลายครั้งที่เธอได้ยินผมคุยโทรศัพท์ หรือ สั่งงาน การตามงานของผมแรงๆนั้น เธอเองรู้สึกไม่ชอบ และรู้สึกว่ามันแย่มาก
แต่ครั้งนี้สำหรับเธอมันเกินไป และเกินไปมากๆ ขอให้ผมเข้าใจน้องเค้าและยอมรับการตัดสินใจ

คำตอบของหลายๆท่านทำให้ผมรู้เลยว่าผมเองผิดพลาดอย่างมากที่ไม่คิดว่าเรื่องนี้ก็มีคนมองว่าเป็นเรื่องร้ายแรง
และผมไม่รอบคอบเอง ผมรู้อยู่แล้วว่าน้องเค้าไม่ชอบ แต่ผมกลับมองว่าคงไม่มีอะไรหรอกมันไม่ได้รุนแรงอะไรมากมาย
ผมมองข้ามจุดนี้ไปจนเลยจุดที่จะแก้ไขได้แล้ว

ผมก็ได้แต่คิดว่าผมเองก็อายุ 28 น้องเค้าก็อายุ 23  อายุเราก็ต่างกัน 5 ปี คงมีมุมมองหลายอย่างที่ยังต่างกันมาก
ก็คงยอมรับการตัดสินใจซึ่งกันและกันและปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคต

ผมรู้สึกขอบคุณมากสำหรับข้อคิดเห็นต่างๆในเนื้อหากระทู้ให้สมาชิกหลายๆท่านได้อ่าน ได้เป็นข้อขบคิด ซึ่งยอมรับว่าบางความเห็นนั้นดีมากๆและตัวผมเองยังไม่เคยมองถึง ณ จุดนั้น
และขอบคุณมากสำหรับความคิดเห็นที่ทำให้ผมรู้ข้อผิดพลาดในชีวิตผมเช่นกันครับ