นานแค่ไหน ใจนี้ ที่คอยถาม
เฝ้าติดตาม ทุกช่วง ด้วยห่วงหา
วลีร้อย ถ้อยกานท์ ดังผ่านมา
แม้นเวลา ล่วงลับ คอยนับวัน

ป่านฉะนี้ คงพบ ประสบชื่น
มีคนยื่น ส่งถ้อย คอยกล่อมขวัญ
จึงไร้ซึ่ง คำตอบ มามอบกัน
จงสุขสันต์ เถิดหนา ยอดยาใจ

ฉันจะยัง คงเวียน เฝ้าเพียรอยู่
คอยแอบดู เธอรื่น ยิ้มชื่นใส
ฉันก็พลอย ปรีเปรมดิ์อิ่มเอมใน
ห้วงฤทัย เริงร่า เพราะว่ารัก

หากวันใด โศกซับ กลับสนอง
คอยประคอง ดวงฤดี มิไสผลัก
จะได้ไหม เป็นฉัน ที่มั่นภักดิ์
สายใยทัก ทอถาม ด้วยคำเดิม

ย้อนฟังบท เพลงขาน อีกกานท์ร้อย
ทุกเนื้อถ้อย จากใจ ไร้สิ่งเสริม
คือความหมาย สะท้อนมีอ้อนเติม
ตั้งแต่เริ่ม ถึงท้ายสุด หยุดที่เธอ...

“สุนันยา”