บทนำ
...หลังจากที่ฉันเขียนบันทึกนี้จบลง วันนั้นชีวิตของฉันก็คงจะจบลงไปพร้อมๆกับตัวหนังสือตัวสุดท้ายของบันทึกบนสมุดเล่มนี้ สิ่งที่ฉันจดบันทึกลงไป ฉันไม่รู้ได้ว่าจะมีใครได้อ่านสมุดบันทึกเล่มนี้ของฉันหรือไม่ ฉันเพียงแค่อยากจะเขียนเพื่อทบทวนชีวิตของตัวฉัน สิ่งที่ฉันได้กระทำลงไป สิ่งที่ฉันจดจำตั้งแต่วัยเยาว์ ชีวิตที่มีเพียงแต่ด้านมืด ใครหลายคนถ้าหากได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดของฉันอาจจะ ร้องไห้ หัวเราะ สมเพชเวทนา หรืออาจจะคิดเพียงว่าก็แค่ผู้หญิงเลวๆคนหนึ่งในสังคม ที่สาสมแล้วที่จะได้รับสิ่งนี้ตอบแทนกลับมา
ฉันเพิ่งรู้ เพิ่งคิดได้ก็เมื่อตอนที่ชีวิตของฉันมันสั้นลงทุกวินาที มีคนเคยบอกว่าชีวิตของเราฟ้าลิขิต แต่ความเป็นจริงแล้ว เราต่างหากที่ลิขิตชีวิตของตัวเราเอง ชีวิตที่เราขีดเส้นไปตามทางที่เราจะเดินไป บางคนเดินไปในเส้นทางที่สวยงามโรยไปด้วยกลีบกุหลาบ มีครอบครัวที่ดี สังคมที่ดี...แต่สำหรับฉัน...ฉันไม่เคยคิดได้เลยว่าชีวิตของฉัน ฉันสามารถลิขิตเองได้ ทุกครั้งฉันโทษโชคชะตาฟ้าดินว่าทำไมฉันต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ แต่ในเวลานี้ฉันรู้แล้ว สิ่งทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะฉันลิขิตชีวิตของตัวฉันเอง...
ฉันจำได้ว่าแม่รบเร้าให้ฉันเรียนต่อ แต่ในเวลานั้นฉันไม่มีความ 'อยาก' ที่จะเรียนเอาเสียเลย...ฉันอาศัยอยู่กับแม่เพียงสองคน พ่อของฉันตายตั้งแต่ฉันอายุได้เพียงสองขวบเศษ แม่เล่าให้ฟังว่าพ่อตายเนื่องจากพลัดตกลงมาจากตึกสูงสิบชั้น ระหว่างที่ขึ้นไปทาสีตัวอาคาร...นั่งร้านที่พ่อยืนเกิดหักและทำให้พ่อตกลงมาเสียชีวิต
ความทรงจำในวัยเด็กของฉันกับพ่อแทบจะไม่มีหลงเหลืออยู่ในความทรงจำของฉันเลย อาจจะเป็นเพราะตอนนั้นฉันยังเด็กมาก มีเพียงรูปถ่ายที่ตั้งอยู่หน้าโถกระดูกของพ่อที่แม่ได้เก็บเอาไว้ดูยามคิดถึงเท่านั้น ชีวิตในวัยเด็กของฉันลำบากมาก แม่ยังคงยึดอาชีพคนงานก่อสร้าง สิ่งที่ฉันเห็นตั้งแต่เกิดคือบ้านหลังเล็กๆที่ปลูกติดๆกันของคนงาน ซึ่งในความเป็นจริงมันไม่สมควรจะเรียกว่าบ้านซะด้วยซ้ำไป ควรจะเรียกว่า 'กระท่อมหมาแหงน' ซะมากกว่า ฉันกับแม่ต้องย้ายไปกับรถคนงานทุกครั้งที่โครงการบ้านสร้งเสร็จเพื่อไปทำงานก่อสร้างที่ใหม่
ความลำบากคือสิ่งที่ฉันได้รับรู้และได้สัมผัส บ่อยครั้งฉันเห็นลูกของคนมีเงินได้นั่งรถยนต์คันหรู มีพ่อมีแม่ที่เอาใจใส่ เด็กพวกนั้นได้แต่งตัวสวยๆมีเสื้อผ้าราคาแพงใส่ แต่ในขณะเดียวกันฉันไม่มีอะไรเลย ฉันจน...ฉันเกิดมาในครอบครัวที่จน...ครอบครัวที่เกิดมาเพียงเพื่อรอรับเงินรายวันจากนายจ้่าง เกิดมาในครอบครัวที่ต่ำต้อย!
ในวัยเด็กฉันคิดว่าสักวันฉันจะมีทุกอย่างที่ฉันอยากได้ ฉันจะมีบ้าน มีรถ มีเงินใช้จ่ายไม่ขาดมือ...ฉันไม่คิดเลยว่าเส้นทางที่ฉันเลือกเดินในอนาคตอันใกล้ มันจะเป็นจุดพลิกผันในชีวิตของฉัน...ถ้าหากฉันรู้สักนิด...ถ้าหากฉันเชื่อแม่...เชื่อคำที่แม่เคยบอกกับฉัน
"เอ็งอยากจะลำบากเหมือนแม่กับพ่อเหรอ ถึงได้ไม่อยากจะเรียนหนังสืออีกแค่ไม่กี่ปีเอ็งก็จะจบมัธยมปลายแล้วทนๆเอาหน่อย จะไปหางานทำตอนนี้ก็คงจะหาได้แต่งานที่มีรายได้ไม่ต่างจากงานก่อสร้างนี่สักเท่าไหร่หรอก"
ถ้าหากฉันเรียนต่อ...ชีวิตฉันในวันนี้คงจะไม่เป็นแบบนี้ใช่หรือเปล่า? ตอนนั้นฉันไม่ยอมฟังแม่ฉันรั้นและตามเพื่อน เพื่อนของฉันบอกว่าตอนนี้เธอทำงาน เป็นงานสบายไม่ต้องทำอะไรมากมาย นั่งไปนั่งมา นอนไปนอนมาก็ได้เงิน ง่ายกว่างานอย่างอื่นเป็นไหนๆ ฉันเชื่อเพื่อนมากกว่าเชื่อแม่ของตัวเอง ฉันหยุดเรียนอย่างถาวรและเดินเข้ามาสู่เส้นทางสายนี้อย่างเต็มตัว...เส้นทางที่ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ...เส้นทางที่ัฉันไม่เคยคิดว่าฉันเป็นคนลิขิต..ฟ้าต่างหากที่ลิขิตชีวิตของฉัน ไม่ใช่ตัวฉันสักหน่อย...
ฮึ...แต่มาวันนี้ฉันรู้แล้ว ฉันเข้าใจแล้ว ว่าการที่ฉันต้องมีชีวิตแบบนี้มันก็เพราะฉันขีดเส้นทางชีวิตของตัวฉันเอง
เส้นทางของ...โสเภณี....
:: เขาเรียกฉันว่า...โสเภณี :: บทนำ
บทนำ
...หลังจากที่ฉันเขียนบันทึกนี้จบลง วันนั้นชีวิตของฉันก็คงจะจบลงไปพร้อมๆกับตัวหนังสือตัวสุดท้ายของบันทึกบนสมุดเล่มนี้ สิ่งที่ฉันจดบันทึกลงไป ฉันไม่รู้ได้ว่าจะมีใครได้อ่านสมุดบันทึกเล่มนี้ของฉันหรือไม่ ฉันเพียงแค่อยากจะเขียนเพื่อทบทวนชีวิตของตัวฉัน สิ่งที่ฉันได้กระทำลงไป สิ่งที่ฉันจดจำตั้งแต่วัยเยาว์ ชีวิตที่มีเพียงแต่ด้านมืด ใครหลายคนถ้าหากได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดของฉันอาจจะ ร้องไห้ หัวเราะ สมเพชเวทนา หรืออาจจะคิดเพียงว่าก็แค่ผู้หญิงเลวๆคนหนึ่งในสังคม ที่สาสมแล้วที่จะได้รับสิ่งนี้ตอบแทนกลับมา
ฉันเพิ่งรู้ เพิ่งคิดได้ก็เมื่อตอนที่ชีวิตของฉันมันสั้นลงทุกวินาที มีคนเคยบอกว่าชีวิตของเราฟ้าลิขิต แต่ความเป็นจริงแล้ว เราต่างหากที่ลิขิตชีวิตของตัวเราเอง ชีวิตที่เราขีดเส้นไปตามทางที่เราจะเดินไป บางคนเดินไปในเส้นทางที่สวยงามโรยไปด้วยกลีบกุหลาบ มีครอบครัวที่ดี สังคมที่ดี...แต่สำหรับฉัน...ฉันไม่เคยคิดได้เลยว่าชีวิตของฉัน ฉันสามารถลิขิตเองได้ ทุกครั้งฉันโทษโชคชะตาฟ้าดินว่าทำไมฉันต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ แต่ในเวลานี้ฉันรู้แล้ว สิ่งทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะฉันลิขิตชีวิตของตัวฉันเอง...
ฉันจำได้ว่าแม่รบเร้าให้ฉันเรียนต่อ แต่ในเวลานั้นฉันไม่มีความ 'อยาก' ที่จะเรียนเอาเสียเลย...ฉันอาศัยอยู่กับแม่เพียงสองคน พ่อของฉันตายตั้งแต่ฉันอายุได้เพียงสองขวบเศษ แม่เล่าให้ฟังว่าพ่อตายเนื่องจากพลัดตกลงมาจากตึกสูงสิบชั้น ระหว่างที่ขึ้นไปทาสีตัวอาคาร...นั่งร้านที่พ่อยืนเกิดหักและทำให้พ่อตกลงมาเสียชีวิต
ความทรงจำในวัยเด็กของฉันกับพ่อแทบจะไม่มีหลงเหลืออยู่ในความทรงจำของฉันเลย อาจจะเป็นเพราะตอนนั้นฉันยังเด็กมาก มีเพียงรูปถ่ายที่ตั้งอยู่หน้าโถกระดูกของพ่อที่แม่ได้เก็บเอาไว้ดูยามคิดถึงเท่านั้น ชีวิตในวัยเด็กของฉันลำบากมาก แม่ยังคงยึดอาชีพคนงานก่อสร้าง สิ่งที่ฉันเห็นตั้งแต่เกิดคือบ้านหลังเล็กๆที่ปลูกติดๆกันของคนงาน ซึ่งในความเป็นจริงมันไม่สมควรจะเรียกว่าบ้านซะด้วยซ้ำไป ควรจะเรียกว่า 'กระท่อมหมาแหงน' ซะมากกว่า ฉันกับแม่ต้องย้ายไปกับรถคนงานทุกครั้งที่โครงการบ้านสร้งเสร็จเพื่อไปทำงานก่อสร้างที่ใหม่
ความลำบากคือสิ่งที่ฉันได้รับรู้และได้สัมผัส บ่อยครั้งฉันเห็นลูกของคนมีเงินได้นั่งรถยนต์คันหรู มีพ่อมีแม่ที่เอาใจใส่ เด็กพวกนั้นได้แต่งตัวสวยๆมีเสื้อผ้าราคาแพงใส่ แต่ในขณะเดียวกันฉันไม่มีอะไรเลย ฉันจน...ฉันเกิดมาในครอบครัวที่จน...ครอบครัวที่เกิดมาเพียงเพื่อรอรับเงินรายวันจากนายจ้่าง เกิดมาในครอบครัวที่ต่ำต้อย!
ในวัยเด็กฉันคิดว่าสักวันฉันจะมีทุกอย่างที่ฉันอยากได้ ฉันจะมีบ้าน มีรถ มีเงินใช้จ่ายไม่ขาดมือ...ฉันไม่คิดเลยว่าเส้นทางที่ฉันเลือกเดินในอนาคตอันใกล้ มันจะเป็นจุดพลิกผันในชีวิตของฉัน...ถ้าหากฉันรู้สักนิด...ถ้าหากฉันเชื่อแม่...เชื่อคำที่แม่เคยบอกกับฉัน
"เอ็งอยากจะลำบากเหมือนแม่กับพ่อเหรอ ถึงได้ไม่อยากจะเรียนหนังสืออีกแค่ไม่กี่ปีเอ็งก็จะจบมัธยมปลายแล้วทนๆเอาหน่อย จะไปหางานทำตอนนี้ก็คงจะหาได้แต่งานที่มีรายได้ไม่ต่างจากงานก่อสร้างนี่สักเท่าไหร่หรอก"
ถ้าหากฉันเรียนต่อ...ชีวิตฉันในวันนี้คงจะไม่เป็นแบบนี้ใช่หรือเปล่า? ตอนนั้นฉันไม่ยอมฟังแม่ฉันรั้นและตามเพื่อน เพื่อนของฉันบอกว่าตอนนี้เธอทำงาน เป็นงานสบายไม่ต้องทำอะไรมากมาย นั่งไปนั่งมา นอนไปนอนมาก็ได้เงิน ง่ายกว่างานอย่างอื่นเป็นไหนๆ ฉันเชื่อเพื่อนมากกว่าเชื่อแม่ของตัวเอง ฉันหยุดเรียนอย่างถาวรและเดินเข้ามาสู่เส้นทางสายนี้อย่างเต็มตัว...เส้นทางที่ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ...เส้นทางที่ัฉันไม่เคยคิดว่าฉันเป็นคนลิขิต..ฟ้าต่างหากที่ลิขิตชีวิตของฉัน ไม่ใช่ตัวฉันสักหน่อย...
ฮึ...แต่มาวันนี้ฉันรู้แล้ว ฉันเข้าใจแล้ว ว่าการที่ฉันต้องมีชีวิตแบบนี้มันก็เพราะฉันขีดเส้นทางชีวิตของตัวฉันเอง
เส้นทางของ...โสเภณี....