มีเรื่องมาเล่าค่ะ

เมื่อวันพฤหัสที่ 4 เมษายน 2556

เลิกงาน 6 โมงเย็น แล้วแวะไปซื้ออาหารให้ลุงมะลิ (กระต่าย) ใช้เวลาไม่มากเพราะร้านอยู่ใกล้ๆ ที่ทำงานและหอพัก
กลับมาถึงห้องเปิดประตูห้องเข้ามาเห็นลุงนอนราบไปกับพื้นหน้าพัดลมที่เปิดไว้ให้ข้างนอกคอก
ลุงคงหลับสนิทมากจริงๆ เรา จึงค่อยๆ เรียกทำเสียงลากยาวๆ อย่างที่เคย เพื่อไม่ให้ลุงตกใจ “มาลิ” แต่ลุงก็ยังคงนอนนิ่ง.....

เราค่อยๆ เดินอย่างเงียบๆ มือนึงถือถุงอาหารที่เพิ่งไปซื้อมาให้ เราสังเกตุที่ท้องของลุง ทำไมจึงไม่ไหวติงเลย
เหมือนกับ..... ลุงไม่หายใจ พอเข้ามาใกล้ๆ หัวใจยิ่งสั่นไหวมากขึ้น มือทิ้งถุงอาหารวางไว้ข้างๆ คอกเบาๆ
แล้วค่อยๆ จับ กลัวว่าลุงจะตกใจ แต่แล้วพอจับที่ตัวของลุง ลุงก็ไม่ตื่น ไม่ขยับ ไม่ตอบสนองใดๆ ทั้งสิ้น

แน่ใจแล้ว แน่ใจมากๆ มันไม่ใช่แล้ว ไม่ใช่แบบนี้ ตลอดระยะ 7 ปีที่อยู่ด้วยกันมา ไม่ใช่แบบนี้ มันไม่ใช่ความจริงใช่มั้ย มันไม่จริง ๆ ๆ ๆ ๆ ระหว่างที่อุ้มลุงน้ำตาพรั่งพรูอย่างอัตโนมัติ เราเหมือนคนบ้า ได้แต่ร้องไห้แล้วกรีดร้องพร้อมพูดว่า
“มันไม่จริง ! มันไม่จริงใช่มั้ย เป็นไปไม่ได้" ความดังของเสียงร้องไห้ของเรา เราเชื่อว่ามันดังลั่นไปทั้งชั้นของหอพัก
มันเจ็บปวดมากจริงๆ ที่ “ ลุงมะลิจากเราไปแล้ว" เราทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ณ. เวลานั้น ได้แต่พูดกับลุงว่า
แม่ซื้ออาหารมาให้นี่ไง ตื่นขึ้นมาก่อน อย่าทิ้งแม่ไป พูดไปทั้งที่อาหารก็ไม่ได้หมด แค่ซื้อมาตุน
แต่ความรู้สึกตอนนั้นมันอธิบายไม่ได้จริงๆว่าทำไมต้องพูดอย่างนั้น เราทำอะไรๆให้ลุง ทำทุกสิ่ง ทุกอย่างเพื่อลุง
ทำงานพิเศษเพื่อให้ลุงมีอาหารดีๆ มีไว้เพื่อให้ลุงหาหมอ เพื่อไว้ให้ทำฟันทุกสองเดือน มีไว้เพื่อซื้อของใช้ดีๆ
แต่ลุงมาจากไปแบบนี้ เราจะต้องทำเพื่อใครอีก

เรานั่งกอดลุงไว้อย่างนั้นเป็นชั่วโมง ขาหลังลุงเริ่มแข็งแล้ว คือตั้งแต่สะโพกลงไปเริ่มแข็ง ปากก็เริ่มซีด
เราคิดว่าลุงคงจากไปตั้งแต่ก่อนเที่ยงเพราะอาหารยังไม่หมด ลุงจะกินอาหารหมดก่อนเที่ยงทุกวัน
เราให้อาหารเม็ดน้อยเพราะเน้นให้กินหญ้ามากกว่าและตอน เราไปทำงานตอน 8 โมงเช้า ลุงยังดีอยู่เลย
กินอาหาร นอนเล่นปกติ ไม่มีอาการอะไรใด ๆทั้งสิ้น ส่วนคืนก่อนที่ลุงจะจากไป
ลุงก็ยังกระโดดโลดเต้นได้อยู่เลยตอนปล่อยให้วิ่งเล่นในห้อง มันไม่มีสัญญาณใดเลยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ จึงทำให้เราช๊อค
สติหลุดมากๆ สิ่งแรกที่มีสติคือโทรหาแม่ว่าลุงมะลิจากเราไปแล้ว แม่ก็ร้องไห้ไปกับเรา เพราะครอบครัวเพื่อนฝูงทุกคนที่รู้จักเรา
จะต้องรู้จักลุงด้วยทุกคน ลุงเป็นสมาชิกตัวอ้วนของครอบครัวเรา นั่งกอด นั่งร้องไห้จนเหนื่อย เริ่มมีสติ ก็หวีขนให้ลุงเป็นครั้งสุดท้าย
เอามือเปียกน้ำลูบหน้า ลูบตัวให้ลุง หน้าของลุงยังคงเหมือนแค่นอนหลับไปจริงๆ ลุงไม่ได้มีบาดแผลอะไร
ท่าที่นอนจากไปก็เป็นท่านอนประจำ ตรงที่นอนประจำ ลุงคงไม่ได้เจ็บปวด หรือ ทรมานอะไรใช่มั้ย... เราหวังให้เป็นอย่างนั้น

คืนนั้นทำใจไม่ได้จริงๆ อยากพาลุงไปวัดตอนนั้นเลย ไม่อยากให้ลุงนอนอยู่อย่างนี้ เราต้องไม่เป็นอันทำอะไรแน่นอน
เลยพาลุงไปวัดใกล้ ๆหอ ตอนนั้นมันค่ำมากแล้ว ทางคุณสัปเหร่อก็ใจดีมากเลย ให้เราฝากลุงไว้กับเค้า อยู่ในห้องแอร์
ไม่มีสัตว์อื่นรบกวน เราเอาเสื้อห่อลุงแล้ววางไว้ในตะกร้า พร้อมตุ๊กตาตัวโปรดแล้วก็กลับหอ

พอตอนเช้าไปวัด เพื่อพาลุงฝัง เราไม่ได้ทำพิธีอะไร ความจริงแล้ว อยากทำแต่เราไม่มีเวลาและไม่มีสติจะเตรียมอะไร
คุณสัปเหร่อขุดหลุมรอไว้แล้ว ลึกพอประมาณที่สัตว์อื่นๆ จะไม่สามารถไปรบกวน หรือขุดขึ้นมาได้
เราอุ้มลุงลงในหลุมเองกับมือ ช่วงเวลานั้นมันทำใจยาก ลำบากจริงๆ ......
ได้แต่บอกลุงว่า ขอให้ไปดีนะ ไปสู่ภพภูมิที่ดี และไม่ต้องมาเกิดอีกแล้ว เพราะลุงไม่เคยทำบาปหรือผิดศีลเลยสักข้อ
สิ่งที่ใส่หลุมไปด้วยคือตุ๊กตาตัวโปรดและดอกไม้ให้ลุงไปด้วย

ช่วงเวลานั้นที่ว่าทรมานแล้ว มันยังมีอีกมากนั่นก็คือเวลากลับห้องแล้วไม่เจอลุง ไม่รู้จะทักทายใคร ตลอดระยะเวลา 7 ปีที่เลี้ยงลุงมา
“ไม่เคย” มีเลยสักวันที่ไม่ได้เจอกัน อยู่ด้วยกันตลอด เราไม่เคยไปต่างจังหวัดเลยใน 7 ปีนั้น เพราะเราไม่อยากทิ้งลุงไว้กับคนอื่น
ไม่อยากฝากเลี้ยง เวลากลับบ้านไปหาแม่ เราก็จะหอบลุงกลับไปด้วย เราไม่ได้เป็นคนมีฐานะ เราเต็มใจทำงานพิเศษ เพื่อมาไว้จ่ายค่าแท็กซี่แพงๆ เมื่อยามกลับบ้านเพื่อให้ลุงไปด้วย

บางคนที่เค้าไม่เข้าใจ ก็ไม่ผิดหรอกค่ะ ที่ว่า “แค่กระต่าย” จะอะไรกับมันมากมายนัก... เราเชื่อว่าหากคนที่เลี้ยงสัตว์
อยู่ด้วยกันทุกวัน ได้เล่น พูดคุยกันทุกวัน คอยดูแลเค้าตลอดระยะเวลาที่มาก เราเชื่อว่าทุกคนจะต้องเป็นอย่างที่เราเป็น
เราพยายามทำใจมานานมากแล้ว เพราะลุงเองก็อายุมากแล้ว ไม่ช้าก็เร็วลุงจะต้องจากเราไป แต่สุดท้ายแล้วเมื่อถึงเวลานั้น
มันทำใจไม่ได้เลยจริงๆ ตอนนี้ก็ต้องอาศัยเวลาเท่านั้นที่จะช่วยได้

ตอนนี้ทรมานใจทุกครั้งที่อยู่หอ เรากับลุงร่วมทุกข์ ร่วมสุขกันมาเลยก็ว่าได้ มันมีเหตุการณ์มากมายที่เกี่ยวกับลุง
แน่นอนว่า 7 ปี มันมากมายเลยทีเดียว แล้วเราเองก็เหมือนคนบ้า หลังจากลุงจากไป เรายังเทอาหาร แล้วก็ให้น้ำเค้าเหมือนเดิม
ทำอย่างนั้นอยู่ 7 วัน พยายามทำอย่างที่เคยทำ ทำแล้วก็ร้องไห้คิดถึงเค้า

หันไปเจอที่ๆ ที่ลุงเคยอยู่ก็ร้องไห้ ตอนเช้าตื่นมาก็ร้องไห้ เพราะกิจวัตรเวลาตื่นนอน สิ่งแรกที่จะทำคือ เล่นกับลุง ให้อาหาร
กลับมาจากทำงานก็ทักทายกัน เล่นกัน ไม่ว่าจะทำอะไรมันมีเรื่องของลุงเต็มไปหมด กระทั่งเวลาทุบน้ำแข็งกับกำแพง
ลุงจะลุกกระโดดแล้วสั่นหัวไปมา ทำให้เราได้หัวเราะในท่าทางที่ตลกๆ จะทำอะไรก็ต้องทำเบาๆ กลัวลุงตื่น ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่
บางทีเผลอทำของตก ก็จะรีบเก็บแล้วหันไปมองลุงว่าตกใจมั้ย แต่ตอนนี้ เมื่อหันไปมองตรงนั้นมันว่างเปล่า.... แล้วน้ำตาก็เริ่มจะไหลอีกครั้ง

เมื่อวันที่ครบ 3 วันที่ลุงจากไป เราไปหาที่หลุมฝังเอาดอกไม้สีขาวไปวางให้ ตอนนั้นก็ร้องไห้อย่างไม่อายใครเลยจริงๆ
เราไม่ได้เสียใจที่ลุงจากไป เพราะลุงไปสบายแล้ว ไม่ต้องลำบาก ถือว่าหมดเวร หมดกรรม แต่สิ่งที่ทำให้เราต้องร้องไห้คือ
“ความคิดถึง” มันมากมายจริงๆ

บางคนถามว่า หรือมีบางคนก็บอกว่า เอาตัวใหม่มาเลี้ยงสิ หรือว่า จะเลี้ยงอีกมั้ย ตอนนี้ขอตอบว่า “ไม่” ค่ะ
ไม่อยากผูกพันกับอะไรแล้ว เวลาต้องจากกันมันทรมานใจค่ะ บางคนอาจจะบอกว่า เอาตัวใหม่มาเลี้ยงมันช่วยได้เยอะ
ที่จะลดความคิดถึงนั้นลงได้ ก็คงจะจริงค่ะ แต่ไม่ดีกว่า เพราะสุดท้ายแล้วก็ยังคงต้องเสียใจเวลาเค้าจากไปอยู่ดี ตัวแล้ว ตัวเล่า
ขอเปลี่ยนเป็นการทำบุญกับเจ้าตัวน้อยหูยาวที่ด้อยโอกาส น่าจะดีแล้วก็ทำให้ลุงได้บุญไปด้วย จากปกติที่ไม่ค่อยสวดมนต์
ลุงทำให้เราสวดมนต์ได้ค่ะ สวดมนต์ให้ลุงทุกวัน อย่างน้อยการที่ลุงจากไปก็ทำให้คนๆ นึงทำสิ่งดีๆ ได้นะคะ

เรื่องนี้ก็ผ่านมานานพอจะทำใจได้บ้างแล้ว (แต่ตอนที่เขียนก็ยังแอบน้ำตาไหลอยู่ดี) ว่างๆ ก็จะยังไปหาลุงที่หลุมอยู่ เอาดอกไม้ไปให้
และตอนนี้เราต้องการบริจาคกรง คอก และอุปกรณ์ต่างๆ พร้อมทั้งอาหาร เราจะบริจาคค่ะ ใครสนใจติดต่อหลังไมค์มานะคะ
แต่ก่อนที่เราจะให้ของไปกับใครเราขอข้อมูลนิดนึงนะคะว่า เลี้ยงจริงหรือเปล่า เพราะอยากให้เกิดประโยชน์ต่อคนที่ต้องการจริงๆ ค่ะ
เมื่อนำไปใช้แล้ว รบกวนขอรูปถ่ายว่านำไปใช้จริงหน่อยนึงนะคะ ของก็ไม่ได้ใหม่อะไรมากมายนะคะ แต่ก็ยังใช้การได้อยู่ อยากบริจาคเพื่อที่ว่า ถึงแม้ลุงจะจากไปแล้ว ของๆ เค้าก็ยังเป็นประโยชน์ต่อเพื่อนกระต่ายด้วยกันอยู่ค่ะ เค้าจะได้บุญไปด้วย

เขียนเรื่องมายาวมาก ขอบคุณที่อ่านกันนะคะ ส่วนเรื่องที่ว่าลุงจากไปเพราะอะไร ส่วนตัวคิดว่าคงเป็นเพราะอากาศที่ร้อนจัด
แล้วลุงก็อายุมากแล้วคงจะทนไม่ไหว ทั้งที่เปิดพัดลมระบายอากาศให้ทุกวัน ตรงที่อยู่แดดก็ไม่ได้ส่องโดน อากาศถ่ายเทสะดวก
และคงถึงเวลาของเค้าแล้ว 7 ปีก็ไม่ใช่น้อยเลยจริงๆ ขอให้ทาสกระต่ายทุกคนดูแลเด็กๆ ดีๆ ด้วยนะคะ เค้าก็มีเลือดเนื้อ มีหัวใจ
มีความรู้สึก เค้ารักเราเป็น และเค้าก็มีเราเป็นครอบครัวเท่านั้น ยามเมื่อเค้าจากไป
จะย้อนเวลาเพื่อทำอะไรให้เค้าอีกมันไม่มีทางแล้วจริงๆ .....

ส่วนเราเองไม่เสียใจและไม่อยากย้อนเวลากลับไป เพราะทุกๆ วันเราทำให้ลุงอย่างเต็มที่ ดูแลเค้าด้วยหัวใจ และรักเค้ามากด้วยหัวใจจริงๆ
ตอนนี้ที่ทำได้คือ คิดถึงช่วงเวลาดีๆ ให้เป็นความทรงจำที่สวยงามระหว่างเราและลุงค่ะ....