ผมควรจะอิจฉาเขาหรือว่าเขาควรจะอิจฉาผม

ผมอายุ18ปีครับเรียนจบม.6แล้วกำลังเข้ามหาลัย บ้านผมทำธุรกิจเปิดร้านขายทองครับ ผมขึ้นรถไป-กลับรร.เองตั้งแต่ป.3 ขับมอไซค์เป็นตั้งแต่ป.4 ขับรถยนต์เป็นตั้งแต่ม.4 อยู่บ้านผมทำงานบ้านเองทุกอย่างครับ ตั้งแต่รีดผ้าเอง ซักผ้าเอง ทำความสะอาดบ้านเอง ทำเองหมดทุกอย่างเลย (เฉพาะของตัวเอง) ทั้งๆที่บ้านผมก็มีแม่บ้านแต่พ่อกับแม่ผมบอกว่าอยากให้ผมทำเองทุกอย่าง ตื่นไปรร.ยังต้องตื่นเองเลยไม่ใครมาปลุก สายคือสาย ผมขับเริ่มมอไซค์ไปรร.เองตั้งแต่ม.4 เสาร์-อาทิตย์วันหยุดก็ตื่นสายไม่ได้ต้องตื่น7โมงเพราะต้องลงมาช่วยเปิดร้าน ยกถาดทอง กดเงิน ซึ่งเหนื่อยมากก ออกไปไหนก็ไม่ได้เลยต้องช่วยเฝ้าหน้าร้าน
ผมมีเพื่อนคนหนึ่ง ผมถามมันว่าอยู่บ้านทำไรบ้าง เขาตอบมาว่า มีคนทำให้ทุกอย่างเลย ซักผ้าก็มีคนทำให้รีดผ้าก็มีคนทำให้ อิจฉาอ่ะครับ
สบายมาก ตื่นก็มีคนมาปลุก ขนาดวันหยุดเสาร์อาทิตย์ยังตื่นสายได้เลย ตื่นประมาณ10-11โมงกว่า ขับรถก็ยังไม่เป็น พ่อกับแม่เขาตามใจมากก ==" ไม่มีใครมาสั่งมาจ้ำจี้จ้ำไชด้วย ต่างกับผมมากกกซึ่งวันนึงทำงานผมโดนใช้บ่อยมากกก
เคยมีหลายคนบอกผมอยู่เหมือนกันครับว่า "บ้านก็รวยทำไมไม่ให้คนทำให้ ทำไมต้องทำเองทุกอย่างด้วย" ไม่เหมือนลูกคนรวยเลย เอิ่มมม =="
แต่ก็เคยมีผู้ปกครองของเพื่อนชมผมอยู๋หลายคนเหมือนกันนะครับว่า "เก่งจังเลย ทำเองเป็นทุกอย่างเลย ลูกน้ายังทำเองเป็นไม่ได้เลย" ซึ่งผมได้ยินประโยคนี้แล้วรู้สึกภูมิใจมากกก 55555
ปล.พ่อกับแม่ผมที่ให้ผมทำอะไรเองทุกอย่างแบบนี้เขาต้องการอะไรหรอครับ ขนาดเก็บเงินซื้อของยังต้องเก็บเงินซื้อเองเลยซึ่งหลายคนมักจะเขาใจว่าพ่อกับแม่ผมขออะไรก็ให้หมดทุกอย่าได้หมดทุกอย่าง ซึ่งมันไม่ใช่แบบนั้นเลยครับ