ก่อนอื่นต้องขอออกตัวก่อนว่าไม่ได้ดูตัวอย่างหนังมาก่อนเลย และไม่ได้อ่านข้อความใดๆ จากที่ไหนเลยถึงแม้จะมีเพื่อนๆ ไปดูแล้วมาโพสต์บ้างหน้าเฟซบุค เลยไม่รู้ว่าหนังเกี่ยวกับอะไร รู้แค่ว่าเด็ก ม.ปลาย แล้วตัวเองก็ผ่านพ้นวัยนั้นมาร่วม 10 ปีได้แล้ว เลยคิดทึกทักเอาในหัวว่าคงเป็นเรื่องเกี่ยวกับความทะลึ่งตึงตังของวัยรุ่น สาระคงไม่เน้น (แอบเจ็บมาจาก ฝัน หวาน อาย จูบ) อย่างที่มาริโอ้เคยเล่นในตอนย่อยของเรื่องหนึ่งที่เคยมาจากกลุ่มงานของพี่มะเดี่ยว
แต่สำหรับเรื่องนี้แล้ว ถ้าได้เจอหน้าพี่มะเดี่ยวแกอยากจะหอมแก้มสักฟอดนึง เกี่ยวกับการเอาเรื่องราวที่เราพบเจอในชีวิตของเราทำออกมาเป็นบทหนังเรื่องนี้ มันมีปมหลายๆ จุดที่ผมเองเจอกับตัว หรือว่าเป็นเรื่องของคนรอบข้างหลายๆเรื่อง
เรื่องแรกการกินเที่ยวสังสรรค์ของวัยรุ่น เรื่องนี้ให้ตายเถอะ เกือบจะทั้งร้อยใครไม่ยอมรับว่ามีการตั้งกลุ่ม แอบไปเที่ยวหรือดื่มสังสรรค์ จุดนี้ตอนแรกที่เห็นผมเองก็เฮ้ย เดี๋ยวก็มีกระแสออกมาบ่นหรอกว่า เป็นการนำเสนอชี้แนะเสี้ยมสอนให้เด็กเที่ยวกลางคืน แต่จริงๆ แล้วมันมีอยู่จริงใครจะเถียงผมเอาหัวเป็นประกันว่ามันมี แค่ตลาดนัดร้านรวงข้างทาง ที่เปิดเป็น pub&restaurants แต่มีเด็กน้อยวัยกระเตาะไปใช้บริการ จะขายเครื่องดื่มจำพวกนั้นหรือไม่ก็สุดแต่ทางร้าน การหยิบเอาประเด็นนี้มาเปิดเรื่องของเด็กวัย ม.ปลาย การปูทางเปิดตัวให้เรามองว่าทิพย์ เป็นเพียงพี่สาวนั้นเนียนมาก บอกตรงๆว่าที่เห็นจากภาพก็แค่น้องชายขี้หวงพี่สาวที่ไม่มีใคร แต่เจ้าจุดนี้เมื่อมาเฉลยท้ายเรื่องว่าทิพย์มีบทบาทสำคัญต่อตี๋ยังไงแล้วมันจุกครับ จุกมากๆ
บอกตามตรงจริงๆว่า ปัญหาของการตั้งครรภ์ของวัยรุ่นเดี๋ยวนี้มันไม่ใช้เรื่องไกลตัวของเราจริงๆครับ ผมทำงานที่ต้องเจอกับเด็กที่มีลูกก่อนอายุยี่สิบปีหลายคนมาก ตัวเองเพิ่งจบแต่ม.ต้น แต่มีแฟนแล้วพลาด แต่ก็ยังเลี้ยงดูลูกด้วยตนเอง แล้วก็ทำงานไปด้วยแต่บทบาทหน้าที่วุฒิภาวะยังไม่พร้อมที่จะรับผิดชอบอะไรได้มันส่อให้เกิดปัญหาการเลี้ยงดูที่เด็กจะขาดการดูแลเอาใจใส่ และอีกอย่างคือเรื่องของการอบรมสอนลูกไม่ได้ แย้งลูกยากว่าอย่าทำแบบนี้มันผิด มันไม่ดี เพราะลูกจะแย้งมา "แล้วแม่หล่ะ" คำนี้ผมได้ยินกับหู เราฟังแทนคนเป็นแม่แล้วเจ็บแทน แต่น้องมันก็พูดด้วยความใจร้อน เรื่องนี้ไม่ขอพูดต่อครับ แต่ผมว่ามะเดี่ยวแกเนียนมากๆ สำหรับหัวข้อนี้
เรื่องของวัยรุ่นกับทางที่เลือกเดิน ช่วงที่ตี๋ไปลำบากที่พัทยาผมดูแล้วน้ำตาปริ่มคิดถึงตัวเอง ช่วงม.ปลายนี่แหละผมอาศัยอยู่กับญาติเป็นพี่สาว แล้วมีเรื่องบาดหมางกันคือช่วงนั้นพี่สาวติดเที่ยว กลับบ้านเกือบเช้าของอีกวันตลอด บ่อยๆเข้าก็กลับเร็ว แต่ดันเอาเพื่อนมาเปิดเพลงสังสรรค์กันที่บ้านพูดตามตรงว่ามีเรื่องยาเข้ามาเกี่ยว แต่ตัวผมเองก็ยังเรียน พวกพี่สาวมาเปิดเพลงเย้วๆๆ แล้วก็แน่นอนมันต้องมีปากเสียงกันเป็นแน่แท้ ทะเลาะกันขั้นที่ว่า "ออกไปจากบ้านกู" ผมก็หนีไปอยู่กับเพื่อน แต่ในเรื่องน้องใจเด็ดมาก นั่งไปเรื่อยๆ จนไปถึงพัทยา แอบงงว่าเฮ้ยมีรถไฟไปถึงด้วย ต้องกลับมาหาข้อมูล เออมีจริงๆด้วย แล้วต้องไปเจอกับทางเลือกในการเอาตัวรอดซึ่งจุดนี้ก็ยังไม่เสนอจุดที่เป็นส่วนมืดออกมามากเกินไป ยังดึงไว้ขั้นที่เกี่ยวกับการขายบริการ และยา แต่ก็มีจุดที่ทำให้น้องไม่ต้องเอาตัวเองลงไปอยู่ในจุดนั้น เขียนบทต่อได้ดีมาก แฝงไว้ด้วยความฮา แต่ถ้าคนที่เคยทะเลาะกันแล้ว ต้องหนีออกมาจากบ้านเนี่ยะมันจุกมากๆครับ การต้องหาเงิน การเอาตัวรอด การยังชีพด้วยงานอะไรก็ได้ มันเป็นจุดที่เปลี่ยนชีวิตคนจริงๆ จากคนที่ทำอะไรแค่ดูแลตัวเองกับหน้าที่ของนักเรียน แล้วต้องมาหาเลี้ยงตัวเองด้วยงานที่ไม่มีจุดแน่นอนว่าพรุ่งนี้จะมีงานไหม หรือแม้กระทั่งเพื่อนที่จะช่วยเหลือเราได้แค่ไหน อยู่ๆ ก็มาทิ้งกันไป โดยที่เราเองก็ยังยืนด้วยตัวเองก็ไม่รอด ช่วงนี้พี่มะเดี่ยวได้ใจผมเต็มๆ
สำหรับผมแล้ว องค์รวมของเรื่องทำออกมาได้ดีมากๆ ดึงจุดต่างๆ ที่เป็นปัญหาว่ามันมีอยู่จริงเอามาขายเป็นบทหนังที่ตั้งหัวชื่อไว้ว่าเป็นหนังเด็กน้อยไร้สาระ คงจะหาเนื้อหาไม่ได้ แล้วยิ่งมาเจอตัวอย่างหนังที่หลายๆคนบอก (ผมเองก็ยังไม่ได้ดูจริงๆ) ยิ่งไม่ทำให้น่าเข้าไปชมด้วยแล้ว มันจะให้เป็นบทพิสูจน์ว่ากระแสของหนังมันจะมาจากการบอกปากต่อปากว่าหนังมันน่าดูจริง เนื้อหาและสาระบทสรุปที่อิ่มเอม กับการเอาตัวอย่างที่ไม่น่าสนใจมาเปิดหลอกลูกค้า แต่พอคนกล้าที่จะเข้าไปดูเพราะอาจจะด้วยชื่อของผู้กำกับ หรือหน้าตาของตัวแสดงช่างดึงดูด (เพื่อนๆผมกรี๊ดกร๊าดเด็กน้อยกันพอควร) แต่พอได้เข้าไปพบเจอเรื่องราวแล้ว ยอมรับครับว่า พี่มะเดี่ยวชื่อนี้ไม่ทำให้คุณผิดหวัง ขอแค่คุณเปิดใจให้เห็นในสิ่งที่พี่เขาสื่อ หรือว่าปัญหาต่างๆ ที่เขาเอามาให้เราเห็นบนแผ่นฟิล์ม ในหลายๆครั้ง จะทำให้คุณอิ่มเอม และเดินยิ้มออกมาได้แน่นอครับ
เกรียนฟิคชั่น กับความจริงของชีวิต (สปอยล์เนื้อหาโปรดระวัง)
แต่สำหรับเรื่องนี้แล้ว ถ้าได้เจอหน้าพี่มะเดี่ยวแกอยากจะหอมแก้มสักฟอดนึง เกี่ยวกับการเอาเรื่องราวที่เราพบเจอในชีวิตของเราทำออกมาเป็นบทหนังเรื่องนี้ มันมีปมหลายๆ จุดที่ผมเองเจอกับตัว หรือว่าเป็นเรื่องของคนรอบข้างหลายๆเรื่อง
เรื่องแรกการกินเที่ยวสังสรรค์ของวัยรุ่น เรื่องนี้ให้ตายเถอะ เกือบจะทั้งร้อยใครไม่ยอมรับว่ามีการตั้งกลุ่ม แอบไปเที่ยวหรือดื่มสังสรรค์ จุดนี้ตอนแรกที่เห็นผมเองก็เฮ้ย เดี๋ยวก็มีกระแสออกมาบ่นหรอกว่า เป็นการนำเสนอชี้แนะเสี้ยมสอนให้เด็กเที่ยวกลางคืน แต่จริงๆ แล้วมันมีอยู่จริงใครจะเถียงผมเอาหัวเป็นประกันว่ามันมี แค่ตลาดนัดร้านรวงข้างทาง ที่เปิดเป็น pub&restaurants แต่มีเด็กน้อยวัยกระเตาะไปใช้บริการ จะขายเครื่องดื่มจำพวกนั้นหรือไม่ก็สุดแต่ทางร้าน การหยิบเอาประเด็นนี้มาเปิดเรื่องของเด็กวัย ม.ปลาย การปูทางเปิดตัวให้เรามองว่าทิพย์ เป็นเพียงพี่สาวนั้นเนียนมาก บอกตรงๆว่าที่เห็นจากภาพก็แค่น้องชายขี้หวงพี่สาวที่ไม่มีใคร แต่เจ้าจุดนี้เมื่อมาเฉลยท้ายเรื่องว่าทิพย์มีบทบาทสำคัญต่อตี๋ยังไงแล้วมันจุกครับ จุกมากๆ
บอกตามตรงจริงๆว่า ปัญหาของการตั้งครรภ์ของวัยรุ่นเดี๋ยวนี้มันไม่ใช้เรื่องไกลตัวของเราจริงๆครับ ผมทำงานที่ต้องเจอกับเด็กที่มีลูกก่อนอายุยี่สิบปีหลายคนมาก ตัวเองเพิ่งจบแต่ม.ต้น แต่มีแฟนแล้วพลาด แต่ก็ยังเลี้ยงดูลูกด้วยตนเอง แล้วก็ทำงานไปด้วยแต่บทบาทหน้าที่วุฒิภาวะยังไม่พร้อมที่จะรับผิดชอบอะไรได้มันส่อให้เกิดปัญหาการเลี้ยงดูที่เด็กจะขาดการดูแลเอาใจใส่ และอีกอย่างคือเรื่องของการอบรมสอนลูกไม่ได้ แย้งลูกยากว่าอย่าทำแบบนี้มันผิด มันไม่ดี เพราะลูกจะแย้งมา "แล้วแม่หล่ะ" คำนี้ผมได้ยินกับหู เราฟังแทนคนเป็นแม่แล้วเจ็บแทน แต่น้องมันก็พูดด้วยความใจร้อน เรื่องนี้ไม่ขอพูดต่อครับ แต่ผมว่ามะเดี่ยวแกเนียนมากๆ สำหรับหัวข้อนี้
เรื่องของวัยรุ่นกับทางที่เลือกเดิน ช่วงที่ตี๋ไปลำบากที่พัทยาผมดูแล้วน้ำตาปริ่มคิดถึงตัวเอง ช่วงม.ปลายนี่แหละผมอาศัยอยู่กับญาติเป็นพี่สาว แล้วมีเรื่องบาดหมางกันคือช่วงนั้นพี่สาวติดเที่ยว กลับบ้านเกือบเช้าของอีกวันตลอด บ่อยๆเข้าก็กลับเร็ว แต่ดันเอาเพื่อนมาเปิดเพลงสังสรรค์กันที่บ้านพูดตามตรงว่ามีเรื่องยาเข้ามาเกี่ยว แต่ตัวผมเองก็ยังเรียน พวกพี่สาวมาเปิดเพลงเย้วๆๆ แล้วก็แน่นอนมันต้องมีปากเสียงกันเป็นแน่แท้ ทะเลาะกันขั้นที่ว่า "ออกไปจากบ้านกู" ผมก็หนีไปอยู่กับเพื่อน แต่ในเรื่องน้องใจเด็ดมาก นั่งไปเรื่อยๆ จนไปถึงพัทยา แอบงงว่าเฮ้ยมีรถไฟไปถึงด้วย ต้องกลับมาหาข้อมูล เออมีจริงๆด้วย แล้วต้องไปเจอกับทางเลือกในการเอาตัวรอดซึ่งจุดนี้ก็ยังไม่เสนอจุดที่เป็นส่วนมืดออกมามากเกินไป ยังดึงไว้ขั้นที่เกี่ยวกับการขายบริการ และยา แต่ก็มีจุดที่ทำให้น้องไม่ต้องเอาตัวเองลงไปอยู่ในจุดนั้น เขียนบทต่อได้ดีมาก แฝงไว้ด้วยความฮา แต่ถ้าคนที่เคยทะเลาะกันแล้ว ต้องหนีออกมาจากบ้านเนี่ยะมันจุกมากๆครับ การต้องหาเงิน การเอาตัวรอด การยังชีพด้วยงานอะไรก็ได้ มันเป็นจุดที่เปลี่ยนชีวิตคนจริงๆ จากคนที่ทำอะไรแค่ดูแลตัวเองกับหน้าที่ของนักเรียน แล้วต้องมาหาเลี้ยงตัวเองด้วยงานที่ไม่มีจุดแน่นอนว่าพรุ่งนี้จะมีงานไหม หรือแม้กระทั่งเพื่อนที่จะช่วยเหลือเราได้แค่ไหน อยู่ๆ ก็มาทิ้งกันไป โดยที่เราเองก็ยังยืนด้วยตัวเองก็ไม่รอด ช่วงนี้พี่มะเดี่ยวได้ใจผมเต็มๆ
สำหรับผมแล้ว องค์รวมของเรื่องทำออกมาได้ดีมากๆ ดึงจุดต่างๆ ที่เป็นปัญหาว่ามันมีอยู่จริงเอามาขายเป็นบทหนังที่ตั้งหัวชื่อไว้ว่าเป็นหนังเด็กน้อยไร้สาระ คงจะหาเนื้อหาไม่ได้ แล้วยิ่งมาเจอตัวอย่างหนังที่หลายๆคนบอก (ผมเองก็ยังไม่ได้ดูจริงๆ) ยิ่งไม่ทำให้น่าเข้าไปชมด้วยแล้ว มันจะให้เป็นบทพิสูจน์ว่ากระแสของหนังมันจะมาจากการบอกปากต่อปากว่าหนังมันน่าดูจริง เนื้อหาและสาระบทสรุปที่อิ่มเอม กับการเอาตัวอย่างที่ไม่น่าสนใจมาเปิดหลอกลูกค้า แต่พอคนกล้าที่จะเข้าไปดูเพราะอาจจะด้วยชื่อของผู้กำกับ หรือหน้าตาของตัวแสดงช่างดึงดูด (เพื่อนๆผมกรี๊ดกร๊าดเด็กน้อยกันพอควร) แต่พอได้เข้าไปพบเจอเรื่องราวแล้ว ยอมรับครับว่า พี่มะเดี่ยวชื่อนี้ไม่ทำให้คุณผิดหวัง ขอแค่คุณเปิดใจให้เห็นในสิ่งที่พี่เขาสื่อ หรือว่าปัญหาต่างๆ ที่เขาเอามาให้เราเห็นบนแผ่นฟิล์ม ในหลายๆครั้ง จะทำให้คุณอิ่มเอม และเดินยิ้มออกมาได้แน่นอครับ