เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อวันสงกรานต์ที่ผ่านมา ผมได้เดินทางไปยังจังหวัดตราด เดินทางสู่เกาะหมาก ซึ่งได้เข้าพักที่ cococape resort เกาะหมาก ในวันที่ 14 เมษา ที่ผ่านมา เรื่องมันเกิดขึ้นเร็วครับ หลังจากที่ผมทำธุรส่วนตัวหลังจากเชคอินกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว มันก็บ่ายสอง บ่ายสามกว่าแล้ว ผมกับครอบครัว ก็เลยไปร้านอาหารของรีสอร์ทเพื่อสั่งอาหาร ซึ่งก่อนหน้านั้น ผมได้เจอกับคนๆหนึ่ง ซึ่งเป็นคนที่ผมกำลังตามหาเค้า ผมแอบมองเค้าเพราะโต้ะอาหารเราอยู่ข้างๆโต๊ะกัน แต่ตอนนั้นผมไม่ได้สนใจอะไรเลยครับ เพราะเห็นเค้ามากับเพื่อนเค้าอีกสองคน ตอนนั้นผมก็ได้แต่แอบมองเค้า...
วันที่2 (15เมษา) ผมเจอเค้าอีกครั้ง ตอนทานอาหารเช้าของรีสอร์ท ผมตกใจครับ หันไปเจอเค้าพอดี เค้ากำลังต่อแถวเอาอาหารเช้าจากผม ผมรีบตักอาหารและแอบมองเค้าอีก แล้วผมก็รีบไปที่โต้ะอาหารด้วยเพราะเขิน ช่วงบ่ายของวันผมก็บังเอิญไปเจอเค้าที่อีกเกาะหนึ่ง ตามประสาคนเขินไม่กล้าขี้อาย ผมก็เลยไม่ได้อะไรนอกจากแอบมองเค้านะครับ...พอตกตอนเยนที่รีสอร์ทมีสะพานสามารถไปนั่งเล่นได้ ผมก็เลยเอาสมุดสเก็ตไปวาดภาพเล่นครับตอนนั้นนั่งอยู่คนเดียว สักพักใหญ่ๆเค้าก็มาที่สะพานกับเพื่อนเค้า เค้าคงมาถ่ายรูปเล่นกับเพื่อนเค้าแหละครับ ตอนนั้นเอาผมใจเต้นแรงไปอีกรอบหนึ่ง ผมอายจนทำอะไรไม่ถูก มือนี่สั่นไปหมดเลยครับ เค้าก็อยู่แถวที่ผมนั่งอีกครับ ผมก็เลยทำเป็นไม่สนใจหรอกครับ แต่ว่าผมก็ยังแอบมองเค้าเหมือนเดิม สักพักเค้าเดินผ่านผมก็ได้แต่ก้มหน้าวาดรูปไป...และก็เจอกันอีกทีตอนทานมื้อค่ำครับ ก็เป็นเหมือนเดิม ไม่ได้ทำอะไรเลย..
วันที่3 (16เมษา) วันนี้ผมจะกลับแล้วครับ ผมเริ่มรู้สึกว่ามันมีอะไรบางอย่าง ผมอยากคุยกับใครสักคน...หลังจากที่ผมทำธุรส่วนตัวในตอนเช้าเสร็จ เพื่อที่จะลงไปทานอาหารเช้าครับ... ผมได้ลงไปที่โต้ะอาหารเอาของไปวางที่โต้ะก่อนครับ แล้วกลับไปที่ห้องพักครับ จากนั้นผมก็มาที่โต้ะอาหาร ผมตกใจมากครับ....ผมเห็นเค้านั่งอยู่ที่โต้ะของผม เค้ากำลังนั่งกินผลไม้เนี่ยแหละครับ ผมเขินมากๆๆ จนผมต้องหันหน้าอีกทาง โต้ะเป็นโต้ะยาวครับ นั่งได้ประมาณ 8คน เค้านั่งอยู่มุมหัวโต้ะครับ ตอนนั้นครอบครัวผมก็นั่งที่โต้ะนั่นกันหมดแล้ว มันก็เลยเหลือเก้าอี้แถบๆด้านเค้าครับ ผมตั้งหน้าตั้งตากิน ไม่กล้ามองเค้าเลย...
ระหว่างที่รอเวลากลับ ช่วงนั่นฝนตกครับ ผมก็เลยหยิบสมุดสเก็ตไปวาดอีกเช่นเคยครับ ไปนั่งอยู่คนเดียว สักพักผมเห็นเค้ากับเพื่อน กำลังเดินผ่านมาทางผม ผมก็เลยหันหลังไปอีกทางไม่กล้ามองสบตาครับ... สุดท้ายแล้วระหว่างรอฝนหยุด ผมได้ภาพสเก็ตมาภาพหนึ่ง ซึ่งเป็นมุมหน้าแถวห้องพักเค้าครับ ผมก็เลยตัดสินใจว่าจะให้รูปนี้กับเค้า ผมเลยฝากไปกับพี่พนักงานของรีสอร์ทว่าเอาไปห้องที่มุมชายทะเลนั่นหน่อย...หลังจากภาระกิจสำเร็จ ตอนนั้นผมคิดที่ว่าจะให้รูปสเก็ตกับเค้าแค่นั้นจริงๆครับ เพราะคิดว่าคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว...หลังจากนั้น ครอบครัวผมก็เชคเอาท์ออกจากรีสอร์ท มีพี่พนักงานเค้าบอกว่ามีคนฝากของให้ ซึ่งเป็นการ์ดใบเล็กๆ เขียนคำขอบคุณครับ แต่ผมยังไม่ได้อ่านเลยครับ และยังไม่ได้เห็น แต่ได้ยินพี่ผมบอกว่าในข้อความเขียนว่า Thank you for drawing.. ละข้อความก็เลือนหาย จากน้ำที่ตกใส่หมึก... ผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ครับเพราะว่า เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ครับ ก็เลยนิ่งเงียบไป
พอถึงเวลากลับ ผมตกจากมากครับ ผมไปเจอเค้าอีกทีที่ท่าเรือตอนกลับ สุดท้ายแล้วเราลงเรือลำเดียวกันครับ ผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ครับ ผมเขินมากครับ เค้าก็มองผมแล้วยิ้มๆอะครับ ผมหลบไปยืนรอเรือที่มุุมเสา ไม่กล้าสู้หน้าครับ..ตอนลงเรือละครับ มีที่่นั่งเหลือแถวเดียวที่เค้านั่งอยู่พอดี ผมก้มหน้าเขิน พี่ผมชี้ให้ผมนั่งข้างเค้าครับ แต่ผมก็ยังไม่ไป ดันไปนั่งอีกมุมนึง ซึ่งรู้ทั้งรู้ว่านี่เป็นโอกาสสุดท้ายแล้ว คือผมเขินและอายมากครับ...จากนั้นถึงฝั่ง เค้าขึ้นรถประจำทางกลับครับ ส่วนผมก็รถส่วนตัว คนละทาง เลยไม่รู้ว่าเค้าอยู่ที่ไหน..
ตอนนี้ผมรู้สึกเสียดายมากๆครับ ว่าทำไมผมถึงไม่เข้าไปทักเข้า ทั้งๆที่เค้าอยู่ข้างหน้าเราแล้ว มีโอกาสทำไมไม่ทำ มาตอนนี้ก็เหมือนจะสายไปเสียแล้ว ผมเสียใจมากครับ กระวนกระวาย คิดเรื่องเค้าตลอดเดินทางกลับกรุงเทพครับ ....ตอนนี้ผมอยากพบเค้ามากๆละครับ
ซึ่งวันนี้ผมได้โทรไปที่รีสอร์ทเพื่อที่จะขอเบอร์โทรเค้าครับ ปรากฏว่าเค้าไม่มีข้อมูลเลยครับ เพราะทางรีสอร์ทบอกว่าเค้าได้ซื้อแพกเก็ตรีสอร์ทจากเพื่อนของเค้าอีกที อารมณ์ว่าเหมือนเค้าไปแทนอะครับ ซึ่งชื่อตอนเชคอินก็ในนามของเพื่อนเค้า แล้วอีกอย่างข้อมูลของเพื่อนเค้าก็อยู่คนดูแลรีสอร์ทอีกชุดหนึ่งซึ่งไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้วครับ แต่ทางรีสอร์ทเค้าก็บอกว่าเดี๋ยวยังไงเค้าก็จะตามข้อมูลเพื่อนเค้าให้อีกทีนะครับ....
ตอนนี้ผมก็รอแค่ความหวัง กับปาฏิหาร.. แค่นั้นหรือเปล่า ผมสามารถทำอะไรให้เจอเค้าอีกสักครั้งก็ยังดีครับ.. ผมอยากได้คุยกับเค้าสักประโยคก็ยังดีครับ ..หลายคนอาจจะมองว่าเป็นเรื่องไร้สาระเรื่องหนึ่ง แต่สำหรับผม ความรู้สึกดีในช่วงเวลาสั้นๆที่เกิดไวมาก มันเป็นความประทับใจกับสถานที่ กับคนคนหนึ่งที่เราไม่เคยเจอมาก่อน มีแต่ความรู้สึกดีๆ
สุดท้ายนี้ถ้าเค้าคนนั้นเห็นกระทู้นี้ หรือเพื่อนเค้า ช่วยบอกหน่อยนะครับว่ามีคนๆหนึ่งตามหา มีคนธรรมดาคนหนึ่งตามหา แม้กระทั่งชื่อ อายุ จังหวัด ผมก็ยังไม่รู้จักเค้าเลยสักนิดเลยครับ มันจะเป็นไปได้ไหม ว่าผมจะได้พบเขา...
ผมกำลังตามหาคนๆหนึ่ง ซึ่งผมไม่มีข้อมูลของเค้าเลย มันจะเป็นได้ไหมครับ
วันที่2 (15เมษา) ผมเจอเค้าอีกครั้ง ตอนทานอาหารเช้าของรีสอร์ท ผมตกใจครับ หันไปเจอเค้าพอดี เค้ากำลังต่อแถวเอาอาหารเช้าจากผม ผมรีบตักอาหารและแอบมองเค้าอีก แล้วผมก็รีบไปที่โต้ะอาหารด้วยเพราะเขิน ช่วงบ่ายของวันผมก็บังเอิญไปเจอเค้าที่อีกเกาะหนึ่ง ตามประสาคนเขินไม่กล้าขี้อาย ผมก็เลยไม่ได้อะไรนอกจากแอบมองเค้านะครับ...พอตกตอนเยนที่รีสอร์ทมีสะพานสามารถไปนั่งเล่นได้ ผมก็เลยเอาสมุดสเก็ตไปวาดภาพเล่นครับตอนนั้นนั่งอยู่คนเดียว สักพักใหญ่ๆเค้าก็มาที่สะพานกับเพื่อนเค้า เค้าคงมาถ่ายรูปเล่นกับเพื่อนเค้าแหละครับ ตอนนั้นเอาผมใจเต้นแรงไปอีกรอบหนึ่ง ผมอายจนทำอะไรไม่ถูก มือนี่สั่นไปหมดเลยครับ เค้าก็อยู่แถวที่ผมนั่งอีกครับ ผมก็เลยทำเป็นไม่สนใจหรอกครับ แต่ว่าผมก็ยังแอบมองเค้าเหมือนเดิม สักพักเค้าเดินผ่านผมก็ได้แต่ก้มหน้าวาดรูปไป...และก็เจอกันอีกทีตอนทานมื้อค่ำครับ ก็เป็นเหมือนเดิม ไม่ได้ทำอะไรเลย..
วันที่3 (16เมษา) วันนี้ผมจะกลับแล้วครับ ผมเริ่มรู้สึกว่ามันมีอะไรบางอย่าง ผมอยากคุยกับใครสักคน...หลังจากที่ผมทำธุรส่วนตัวในตอนเช้าเสร็จ เพื่อที่จะลงไปทานอาหารเช้าครับ... ผมได้ลงไปที่โต้ะอาหารเอาของไปวางที่โต้ะก่อนครับ แล้วกลับไปที่ห้องพักครับ จากนั้นผมก็มาที่โต้ะอาหาร ผมตกใจมากครับ....ผมเห็นเค้านั่งอยู่ที่โต้ะของผม เค้ากำลังนั่งกินผลไม้เนี่ยแหละครับ ผมเขินมากๆๆ จนผมต้องหันหน้าอีกทาง โต้ะเป็นโต้ะยาวครับ นั่งได้ประมาณ 8คน เค้านั่งอยู่มุมหัวโต้ะครับ ตอนนั้นครอบครัวผมก็นั่งที่โต้ะนั่นกันหมดแล้ว มันก็เลยเหลือเก้าอี้แถบๆด้านเค้าครับ ผมตั้งหน้าตั้งตากิน ไม่กล้ามองเค้าเลย...
ระหว่างที่รอเวลากลับ ช่วงนั่นฝนตกครับ ผมก็เลยหยิบสมุดสเก็ตไปวาดอีกเช่นเคยครับ ไปนั่งอยู่คนเดียว สักพักผมเห็นเค้ากับเพื่อน กำลังเดินผ่านมาทางผม ผมก็เลยหันหลังไปอีกทางไม่กล้ามองสบตาครับ... สุดท้ายแล้วระหว่างรอฝนหยุด ผมได้ภาพสเก็ตมาภาพหนึ่ง ซึ่งเป็นมุมหน้าแถวห้องพักเค้าครับ ผมก็เลยตัดสินใจว่าจะให้รูปนี้กับเค้า ผมเลยฝากไปกับพี่พนักงานของรีสอร์ทว่าเอาไปห้องที่มุมชายทะเลนั่นหน่อย...หลังจากภาระกิจสำเร็จ ตอนนั้นผมคิดที่ว่าจะให้รูปสเก็ตกับเค้าแค่นั้นจริงๆครับ เพราะคิดว่าคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว...หลังจากนั้น ครอบครัวผมก็เชคเอาท์ออกจากรีสอร์ท มีพี่พนักงานเค้าบอกว่ามีคนฝากของให้ ซึ่งเป็นการ์ดใบเล็กๆ เขียนคำขอบคุณครับ แต่ผมยังไม่ได้อ่านเลยครับ และยังไม่ได้เห็น แต่ได้ยินพี่ผมบอกว่าในข้อความเขียนว่า Thank you for drawing.. ละข้อความก็เลือนหาย จากน้ำที่ตกใส่หมึก... ผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ครับเพราะว่า เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ครับ ก็เลยนิ่งเงียบไป
พอถึงเวลากลับ ผมตกจากมากครับ ผมไปเจอเค้าอีกทีที่ท่าเรือตอนกลับ สุดท้ายแล้วเราลงเรือลำเดียวกันครับ ผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ครับ ผมเขินมากครับ เค้าก็มองผมแล้วยิ้มๆอะครับ ผมหลบไปยืนรอเรือที่มุุมเสา ไม่กล้าสู้หน้าครับ..ตอนลงเรือละครับ มีที่่นั่งเหลือแถวเดียวที่เค้านั่งอยู่พอดี ผมก้มหน้าเขิน พี่ผมชี้ให้ผมนั่งข้างเค้าครับ แต่ผมก็ยังไม่ไป ดันไปนั่งอีกมุมนึง ซึ่งรู้ทั้งรู้ว่านี่เป็นโอกาสสุดท้ายแล้ว คือผมเขินและอายมากครับ...จากนั้นถึงฝั่ง เค้าขึ้นรถประจำทางกลับครับ ส่วนผมก็รถส่วนตัว คนละทาง เลยไม่รู้ว่าเค้าอยู่ที่ไหน..
ตอนนี้ผมรู้สึกเสียดายมากๆครับ ว่าทำไมผมถึงไม่เข้าไปทักเข้า ทั้งๆที่เค้าอยู่ข้างหน้าเราแล้ว มีโอกาสทำไมไม่ทำ มาตอนนี้ก็เหมือนจะสายไปเสียแล้ว ผมเสียใจมากครับ กระวนกระวาย คิดเรื่องเค้าตลอดเดินทางกลับกรุงเทพครับ ....ตอนนี้ผมอยากพบเค้ามากๆละครับ
ซึ่งวันนี้ผมได้โทรไปที่รีสอร์ทเพื่อที่จะขอเบอร์โทรเค้าครับ ปรากฏว่าเค้าไม่มีข้อมูลเลยครับ เพราะทางรีสอร์ทบอกว่าเค้าได้ซื้อแพกเก็ตรีสอร์ทจากเพื่อนของเค้าอีกที อารมณ์ว่าเหมือนเค้าไปแทนอะครับ ซึ่งชื่อตอนเชคอินก็ในนามของเพื่อนเค้า แล้วอีกอย่างข้อมูลของเพื่อนเค้าก็อยู่คนดูแลรีสอร์ทอีกชุดหนึ่งซึ่งไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้วครับ แต่ทางรีสอร์ทเค้าก็บอกว่าเดี๋ยวยังไงเค้าก็จะตามข้อมูลเพื่อนเค้าให้อีกทีนะครับ....
ตอนนี้ผมก็รอแค่ความหวัง กับปาฏิหาร.. แค่นั้นหรือเปล่า ผมสามารถทำอะไรให้เจอเค้าอีกสักครั้งก็ยังดีครับ.. ผมอยากได้คุยกับเค้าสักประโยคก็ยังดีครับ ..หลายคนอาจจะมองว่าเป็นเรื่องไร้สาระเรื่องหนึ่ง แต่สำหรับผม ความรู้สึกดีในช่วงเวลาสั้นๆที่เกิดไวมาก มันเป็นความประทับใจกับสถานที่ กับคนคนหนึ่งที่เราไม่เคยเจอมาก่อน มีแต่ความรู้สึกดีๆ
สุดท้ายนี้ถ้าเค้าคนนั้นเห็นกระทู้นี้ หรือเพื่อนเค้า ช่วยบอกหน่อยนะครับว่ามีคนๆหนึ่งตามหา มีคนธรรมดาคนหนึ่งตามหา แม้กระทั่งชื่อ อายุ จังหวัด ผมก็ยังไม่รู้จักเค้าเลยสักนิดเลยครับ มันจะเป็นไปได้ไหม ว่าผมจะได้พบเขา...