ทำอย่างไรดีกับคุณสามีที่ห่างเหิน ตอนนี้เริ่มจะกลัวใจตัวเองเสียแล้วค่ะ

สวัสดีค่ะ เราเป็นคุณแม่ลูกหนึ่ง ใช้ชีวิตแต่งงานมาย่างเข้าปีที่ห้าแล้วล่ะค่ะ เมื่อก่อนเราเคยเข้ามาอ่านกระทู้ที่ห้องชานเรือนกับโต๊ะเครื่องแป้งอยู่บ่อยๆ แล้วก็ไม่ได้เข้าเว็บนี้มานานหลายปี พอลองเข้ามาดูอีกทีพบว่าเว็บนี้เปลี่ยนไปเยอะเลยค่ะ คิดๆ ดูก็เหมือนกับชีวิตคู่ของเราเองที่เปลี่ยนไปมากเหมือนกัน จากที่เคยหวานชื่นก็กลายเป็นเย็นชา แล้วก็ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป ตัวเราเองนั้นพยายามจะประคับประคองความรักที่มีให้ดีที่สุด แต่ในบางเวลาก็รู้สึกเหนื่อยและท้อเหลือเกิน ไม่รู้ว่าควรจะเดินไปทางไหน ทำให้ต้องเขียนระบายและตั้งเป็นกระทู้ขึ้นมา เพื่ออยากจะขอคำแนะนำและคำปรึกษาดีๆ เป็นทางออกสำหรับปัญหาที่เผชิญอยู่ในตอนนี้ค่ะ

ขอเท้าความซักนิดนะคะ เราเองแต่งงานได้ไม่กี่เดือนก็ตั้งครรภ์ จากนั้นจึงตัดสินใจลาออกจากงานมาเป็นแม่บ้านเต็มตัวจนถึงปัจจุบันค่ะ ถึงที่บ้านจะมีคนรับใช้อยู่จำนวนหนึ่ง แต่เราก็อยากเลี้ยงดูลูกน้อยด้วยตัวเอง แม้จะเป็นคุณแม่มือใหม่ที่ทำอะไรติดขัดไปบ้าง แต่เราก็มีความสุขใจที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับคุณลูก ได้สื่อสารและเห็นพัฒนาการของเค้าตั้งแต่แรกเกิดเรื่อยมาไม่เว้นวัน ในช่วงแรกคุณสามียังให้ความรักกับครอบครัวอย่างปกติ แต่ระยะหลังมานี้ดูเหมือนว่าจะเริ่มเหินห่างกันไป ไม่แน่ใจว่าหมดรักเราแล้วหรือเปล่า เพราะเมื่อก่อนแม้จะงานยุ่งขนาดไหนเค้าก็ยังพูดคุยกับเราและแบ่งเวลาให้ครอบครัวบ้าง แต่พอผ่านนานไปเราสองคนกลับไม่ค่อยจะได้พูดกัน เนื่องจากคุณสามีมักจะกลับบ้านดึกอยู่บ่อยๆ ซึ่งหลายครั้งเรารอไม่ไหวต้องเข้านอนไปก่อน และในตอนเช้าเค้าก็รีบไปทำงานเสียจนแทบจะไม่มีเวลาแม้แต่จะคุยแค่สั้นๆ นอกจากนั้นบางช่วงคุณสามีก็ติดภารกิจจนไม่ได้กลับบ้านนานหลายวัน ซึ่งเราก็เข้าใจค่ะ เพราะเค้ามีตำแหน่งผู้บริหารในบริษัทใหญ่ ต้องทำงานอย่างหนักเพื่อให้บอร์ดพอใจ เผชิญหน้ากับสารพันปัญหาอยู่ไม่เว้น เราเองก็ไม่อยากทำให้เค้าหนักใจ ตอนที่อยู่บ้านคนเดียวเราจะตั้งใจเลี้ยงดูลูกน้อยและทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด บางครั้งที่มีเวลาได้อยู่ด้วยกัน เราก็พยายามเอาใจเค้า พูดคุยด้วยดีๆ แต่คุณสามีมักจะเมินเฉยหรือไม่ก็ทำเหมือนจะรำคาญ เคยตวาดและต่อว่าจนเราร้องไห้เลยก็มี ทั้งที่เรารู้ตัวว่าไม่ได้เป็นฝ่ายผิด แต่ก็ต้องยอมรับเพราะไม่อยากให้เป็นเรื่องยาวค่ะ

เราเองอยากได้น้องมาเป็นเพื่อนเล่นกับลูกอีกคนหนึ่ง เคยบอกคุณสามี เค้าตอบว่าจะรับไว้พิจารณา แต่แล้วก็ค่อยๆ ปล่อยให้เรื่องนี้เงียบไป คุณสามีไม่เคยมากุ๊กกิ๊กกับเราด้วยเป็นเวลาสองปีกว่าแล้วค่ะ ทั้งที่เราก็ดูแลตัวเองอย่างดี ไม่ได้ปล่อยให้ร่างกายโทรมลงแต่อย่างใด ถึงแม้จะมีใครต่อใครมาชมว่าเราสวยดูดีอยู่บ่อยๆ แต่ในช่วงปีที่ผ่านมานี้เราไม่เคยได้ยินถ้อยคำที่ทำให้ชื่นใจออกมาจากปากคุณสามีเลย เรามักจะถามตัวเองอยู่เสมอว่าเราทำผิดอะไร ถึงทำให้เค้ามีท่าทีเฉยชา แต่เราก็ไม่เคยพบกับคำตอบที่น่าพอใจ เราอยากจะเปิดปากพูดคุยระบายความข้องขุ่นที่มีกับคุณสามี แต่เราก็ไม่กล้า เรากลัวว่าจะยิ่งเป็นการเพิ่มปัญหาให้กับเค้า และอาจจะทำให้เค้าไม่ชอบเรายิ่งขึ้นไปอีกค่ะ

จากความว้าวุ่นใจ เราเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไร้ค่า อารมณ์ภายในเริ่มหมองมัวลงอย่างช้าๆ เราพยายามที่จะหลีกหนีความรู้สึกนี้โดยการออกไปพบปะเพื่อนฝูงและทำกิจกรรมต่างๆ จนกระทั่งวันหนึ่งเราก็ได้พบกับชายคนหนึ่งซึ่งเป็นคนรู้จักของเพื่อนสนิทค่ะ เค้าได้เบอร์โทรของเราไป แล้วก็เริ่มส่งข้อความเข้ามาทักทาย แรกๆ เราเองก็ตอบกลับไปตามมารยาท แต่เมื่อครั้นนานเข้าเราสองคนก็เริ่มที่จะสนิทกัน เค้าอายุอ่อนกว่าเรานิดหน่อย เป็นคนหน้าตาดี ฉลาด ปากหวาน ชอบพูดเอาอกเอาใจ ที่สำคัญคือคุยสนุก เหมือนจะเข้ากับเราได้ดีเลยค่ะ แต่ในที่สุดเราก็ตัดสินใจยุติความสัมพันธ์กับเค้าไป เพราะเกรงว่าจะมีอะไรที่เกินเลยกว่านี้ เราไม่ได้รับโทรศัพท์จากเค้ามาประมาณเดือนกว่าแล้วค่ะ แต่ในใจกลับยังคิดถึงเค้าอยู่ไม่เว้นวัน อยากจะบอกขอโทษ อยากจะโทรไปหา แต่ถ้าทำอย่างนั้น ต่อไปก็คงตัดขาดจากเค้าไม่ได้อีก และถ้าคุณสามีรู้เข้าก็คงเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาแน่นอน

จริงๆ แล้วเราเองก็ยังรักและเคารพคุณสามีอยู่อย่างแน่วแน่ไม่แปรผัน ยังคงคิดถึงวันเก่าๆ ที่เราเคยมีความสุขร่วมกัน ส่วนลูกน้อยเพียงคนเดียวของเรานั้นก็รักเสียยิ่งกว่าแก้วตาดวงใจ เราอยากรักษาครอบครัวไว้เพื่อให้ลูกของเราได้มีบ้านที่อบอุ่น แต่เวลานี้ชีวิตเรากว่าจะผ่านพ้นไปวันๆ มันช่างเหงาๆ บางครั้งตอนเย็นขณะที่พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า เรานั่งอยู่คนเดียวมองไปเห็นลูกน้อยกำลังนอนหลับอยู่ น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่ยอมหยุด อยากจะบอกคุณสามีเหลือเกินว่าความห่างเหินของเค้าทำให้หัวใจของเราอ้างว้างเดียวดายถึงเพียงใด ... (ขอโทษนะคะ พอเขียนถึงตอนนี้เราก็ปล่อยโฮออกมาเลย เขียนอะไรไม่ออกแล้ว ขอฝากกระทู้นี้เอาไว้ด้วยค่ะ)