" โกโบริ ... อยู่ที่ไหน "
" ผมอยู่นี่ครับแม่ " เสียงขานรับจากเด็กชายตัวเล็กซึ่งยืนอยู่ปลายชานของบ้าน
" ทำอะไรอยู่ที่มืดๆ ตรงนั้น โกโบริ "
" แม่ครับ อะไรอยู่บนท้องฟ้านั่นครับ " โกโบริในวัยเด็กชี้นิ้วขึ้นไปยังแถบสว่างสีขาวนวลบนท้องฟ้า
แม่ยิ้มเพรา " ชาวญี่ปุ่นเรา เรียกว่า สายน้ำแห่งสวรรค์ จ๊ะ "
" ทำไมเรียกแบบนั้นละครับ " โกโบริหันมองมารดาด้วยความสงสัย
" เป็นชื่อแม่น้ำในตำนานของชาวญี่ปุ่นเรา เรื่่องราวความรักระหว่างเจ้าหญิงทอหูกกับชายหนุ่มเลี้ยงแกะ "
โกโบริมองตาแป๋วด้วยความอยากรู้ " แม่ช่วยเล่าให้ฟังผมได้มั้ยครับ "
"ได้สิจ๊ะ แต่นี่ดึกแล้วนะ ลูกไม่ง่วงหรือ " เธอยกมือลูบศีรษะลูกชายด้วยความเอ็นดู
" งั้น ผมขอนอนฟังบนตักแม่ได้มั้ยครับ " โกโบริล้มตัวลงนอนบนตักของแม่ เขามองขึ้นไปยังสายน้ำแห่งสวรรค์ ... พล่อยหลับโดยไม่รู้ตัว
.
..
...
....
.....
......
เสียงระเบิดลูกสุดท้ายดังขึ้นห่างจากตัวเขาเพียงไม่กี่เมตร ปลุกโกโบริให้รู้สึกตัวอีกครั้ง ร่างเขาแน่นิ่งอยู่ใต้เศษซากหักพังจากระเบิด
ท้องฟ้าเหนือสถานีรถไฟบางกอกน้อยที่เคยฉาบฉานด้วยสีแดงเพลิง ยามนี้หลงเหลือเพียงกลุ่มควันสีจาง
กลุ่มดาวนับพันเรียงรายเต็มผืนฟ้าเช่นทุกๆคืน เสมือนไม่ไยดีกับหลายชีวิตที่สูญเสียไป
โกโบริ พยายามดันร่างออกจากเศษซากหักพัง แต่ก็ไร้ผล ทุกๆครั้งที่ฝืนกลับได้รับผลตอบแทนคือความเจ็บปวดแสนสาหัส
ทั่วทั้งร่างของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์ แผ่นหลังของเขาทาบทับอยู่บนพื้นที่เปียกนองด้วยเลือด
โกโบริเหม่อมองขึ้นไปถึงท้องฟ้า ภาพต่างๆตั้งแต่วัยเด็กค่อยๆย้อนกลับมาในห้วงความทรงจำ
ภาพที่เขากำลังมอง สายน้ำแห่งสวรรค์ อยู่บนตักนุ่มๆของแม่
ภาพของแม่ยืนหลบก้มหน้าปาดน้ำตาในวันที่เขาออกเดินทางเข้าสู่สงคราม
ภาพที่เท้าทั้งสองเหยียบย่างลงบนผืนแผ่นดินที่ไม่เคยรู้จัก แผ่นดินที่เจ้าของประเทศต่างมองเขาด้วยสายตาชิงชัง
ภาพของหญิงไทยกำลังดำผุดดำว่ายใกล้อู่ต่อเรือ ริมคลองบางกอกน้อย
หญิงไทยผู้ที่มีดวงตากลมแววตาสดใสราวกับดวงอาทิตย์
หญิงผู้เป็นรักแรกและรักเดียวในชีวิตของเขา ... ฮิเดโกะ
ห้วงเวลาที่ความทรงจำเหล่านั้นเริ่มเลือนลาง ลมหายใจกลับยิ่งแผ่วสั้นลง
โกโบริหลับตาอธิษฐานเป็นครั้งสุดท้าย ไม่ใช่กับปาฏิหารย์หรือเทพเจ้าองค์ใด แต่กลับเป็นหัวใจของเขาเอง
ขอเพียงเวลา ... เวลาสำหรับกล่าวคำร่ำลาต่ออังศุมาลิน
แสงของดวงดาวยังคงสุกสว่าง ... แต่สำหรับโกโบรินั้น แสงของมันกำลังจมลับหายไปในความมืดมิด
เขาเริ่มไม่รู้สึกเจ็บแผลเหมือนตอนรู้สึกตัวครั้งแรก
ลมหายใจเดิมที่แผ่วสั้น เริ่มติดขัด เปลือกตาทั้งสองข้างหนักมากขึ้น
อากาศภายนอกเริ่มเย็นจนเขารู้สึกง่วง การฝืนร่างกายต่อไปเหมือนว่าช่างไร้ประโยชน์
ไม่มีเรื่องอัศจรรย์หรือเรื่องเหลือเชื่ออีกต่อไป
โกโบริหลับตา ปล่อยให้ร่างทอดยาวบนผืนดินแห่งนี้ไปตลอดกาล
.
...
....
ก่อนที่สรรพเสียงทั้งหลายจะดับหายไปพร้อมลมหายใจ เสียงหนึ่งดังแว่วเข้ามาในความรู้สึก
" โกโบริ ... คุณอยู่ที่ไหน "
เขาจำเจ้าของเสียงนั้นได้ดี
" ฮิเดโกะ "
<<< เจ้าของกระทู้มิได้มีเจตนาบิดเบือนวรรณกรรมอันงดงามของคุณทมยันตีแต่อย่างใด เพราะเหตุว่าหลังจากชมละครจบไป เลยเกิด
อาการคันไม้คันมือ อยากจะเขียนตอนเล็กๆสำหรับโกโบริ คือ ระหว่างที่อังศุมาลินออกตามหาโกโบรินั้น เกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้าง เป็นตอน
ที่แต่งขึ้นเพื่อแทรกจินตนาการระหว่างบรรทัดของบทละครเรื่อง คู่กรรม ... พรุ่งนี้แล้วที่เขาทั้งสองพร้อมจากลาผู้ชมทุกท่าน เหลือไว้
เพียง กระทู้ ภาพถ่าย ความรู้สึก ตลอดช่วงเวลาที่ออกอากาศ โกโบริและอังศุมาลินไม่ได้จากพวกเราไปไหน พวกเขาพร้อมกลับมาอีกครั้ง
ตราบเท่าที่เรายังไม่ลืมตำนานรักของพวกเขา ... คู่กรรม >>
คู่กรรม ตอนอวสาน : บทพิเศษระหว่างบรรทัดของวรรณกรรม
" โกโบริ ... อยู่ที่ไหน "
" ผมอยู่นี่ครับแม่ " เสียงขานรับจากเด็กชายตัวเล็กซึ่งยืนอยู่ปลายชานของบ้าน
" ทำอะไรอยู่ที่มืดๆ ตรงนั้น โกโบริ "
" แม่ครับ อะไรอยู่บนท้องฟ้านั่นครับ " โกโบริในวัยเด็กชี้นิ้วขึ้นไปยังแถบสว่างสีขาวนวลบนท้องฟ้า
แม่ยิ้มเพรา " ชาวญี่ปุ่นเรา เรียกว่า สายน้ำแห่งสวรรค์ จ๊ะ "
" ทำไมเรียกแบบนั้นละครับ " โกโบริหันมองมารดาด้วยความสงสัย
" เป็นชื่อแม่น้ำในตำนานของชาวญี่ปุ่นเรา เรื่่องราวความรักระหว่างเจ้าหญิงทอหูกกับชายหนุ่มเลี้ยงแกะ "
โกโบริมองตาแป๋วด้วยความอยากรู้ " แม่ช่วยเล่าให้ฟังผมได้มั้ยครับ "
"ได้สิจ๊ะ แต่นี่ดึกแล้วนะ ลูกไม่ง่วงหรือ " เธอยกมือลูบศีรษะลูกชายด้วยความเอ็นดู
" งั้น ผมขอนอนฟังบนตักแม่ได้มั้ยครับ " โกโบริล้มตัวลงนอนบนตักของแม่ เขามองขึ้นไปยังสายน้ำแห่งสวรรค์ ... พล่อยหลับโดยไม่รู้ตัว
.
..
...
....
.....
......
เสียงระเบิดลูกสุดท้ายดังขึ้นห่างจากตัวเขาเพียงไม่กี่เมตร ปลุกโกโบริให้รู้สึกตัวอีกครั้ง ร่างเขาแน่นิ่งอยู่ใต้เศษซากหักพังจากระเบิด
ท้องฟ้าเหนือสถานีรถไฟบางกอกน้อยที่เคยฉาบฉานด้วยสีแดงเพลิง ยามนี้หลงเหลือเพียงกลุ่มควันสีจาง
กลุ่มดาวนับพันเรียงรายเต็มผืนฟ้าเช่นทุกๆคืน เสมือนไม่ไยดีกับหลายชีวิตที่สูญเสียไป
โกโบริ พยายามดันร่างออกจากเศษซากหักพัง แต่ก็ไร้ผล ทุกๆครั้งที่ฝืนกลับได้รับผลตอบแทนคือความเจ็บปวดแสนสาหัส
ทั่วทั้งร่างของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์ แผ่นหลังของเขาทาบทับอยู่บนพื้นที่เปียกนองด้วยเลือด
โกโบริเหม่อมองขึ้นไปถึงท้องฟ้า ภาพต่างๆตั้งแต่วัยเด็กค่อยๆย้อนกลับมาในห้วงความทรงจำ
ภาพที่เขากำลังมอง สายน้ำแห่งสวรรค์ อยู่บนตักนุ่มๆของแม่
ภาพของแม่ยืนหลบก้มหน้าปาดน้ำตาในวันที่เขาออกเดินทางเข้าสู่สงคราม
ภาพที่เท้าทั้งสองเหยียบย่างลงบนผืนแผ่นดินที่ไม่เคยรู้จัก แผ่นดินที่เจ้าของประเทศต่างมองเขาด้วยสายตาชิงชัง
ภาพของหญิงไทยกำลังดำผุดดำว่ายใกล้อู่ต่อเรือ ริมคลองบางกอกน้อย
หญิงไทยผู้ที่มีดวงตากลมแววตาสดใสราวกับดวงอาทิตย์
หญิงผู้เป็นรักแรกและรักเดียวในชีวิตของเขา ... ฮิเดโกะ
ห้วงเวลาที่ความทรงจำเหล่านั้นเริ่มเลือนลาง ลมหายใจกลับยิ่งแผ่วสั้นลง
โกโบริหลับตาอธิษฐานเป็นครั้งสุดท้าย ไม่ใช่กับปาฏิหารย์หรือเทพเจ้าองค์ใด แต่กลับเป็นหัวใจของเขาเอง
ขอเพียงเวลา ... เวลาสำหรับกล่าวคำร่ำลาต่ออังศุมาลิน
แสงของดวงดาวยังคงสุกสว่าง ... แต่สำหรับโกโบรินั้น แสงของมันกำลังจมลับหายไปในความมืดมิด
เขาเริ่มไม่รู้สึกเจ็บแผลเหมือนตอนรู้สึกตัวครั้งแรก
ลมหายใจเดิมที่แผ่วสั้น เริ่มติดขัด เปลือกตาทั้งสองข้างหนักมากขึ้น
อากาศภายนอกเริ่มเย็นจนเขารู้สึกง่วง การฝืนร่างกายต่อไปเหมือนว่าช่างไร้ประโยชน์
ไม่มีเรื่องอัศจรรย์หรือเรื่องเหลือเชื่ออีกต่อไป
โกโบริหลับตา ปล่อยให้ร่างทอดยาวบนผืนดินแห่งนี้ไปตลอดกาล
.
...
....
ก่อนที่สรรพเสียงทั้งหลายจะดับหายไปพร้อมลมหายใจ เสียงหนึ่งดังแว่วเข้ามาในความรู้สึก
" โกโบริ ... คุณอยู่ที่ไหน "
เขาจำเจ้าของเสียงนั้นได้ดี
" ฮิเดโกะ "
<<< เจ้าของกระทู้มิได้มีเจตนาบิดเบือนวรรณกรรมอันงดงามของคุณทมยันตีแต่อย่างใด เพราะเหตุว่าหลังจากชมละครจบไป เลยเกิด
อาการคันไม้คันมือ อยากจะเขียนตอนเล็กๆสำหรับโกโบริ คือ ระหว่างที่อังศุมาลินออกตามหาโกโบรินั้น เกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้าง เป็นตอน
ที่แต่งขึ้นเพื่อแทรกจินตนาการระหว่างบรรทัดของบทละครเรื่อง คู่กรรม ... พรุ่งนี้แล้วที่เขาทั้งสองพร้อมจากลาผู้ชมทุกท่าน เหลือไว้
เพียง กระทู้ ภาพถ่าย ความรู้สึก ตลอดช่วงเวลาที่ออกอากาศ โกโบริและอังศุมาลินไม่ได้จากพวกเราไปไหน พวกเขาพร้อมกลับมาอีกครั้ง
ตราบเท่าที่เรายังไม่ลืมตำนานรักของพวกเขา ... คู่กรรม >>