หลายรูปในนี้ คนที่นี่คงเคยเห็นผ่านตาไปบ้างแล้ว แต่พี่สาวคนหนึ่งในเฟซฯอยากให้เอามารวมกันไว้ที่เดียว อยากให้เขียนถึง"อ่างแก้ว"สระน้ำใหญ่ใน มช.ที่ศิษย์เก่าและหลายๆคนเฝ้าคิดถึงบรรยากาศที่นั่น แม้จะจากมานานแสนนาน และบางคนก็จากไปไกลแสนไกลคนละซีกโลกเลยทีเดียว.....
...ไม่รู้จะเริ่มอย่างไรนะ เอาเป็นว่าไปตามรูปก็แล้วกันนะครับ เพราะผมเองก็ผูกพันกับที่แห่งนี้มาก ทั้งสุข ทั้งเศร้า ทั้งหัวเราะ และปวดท้อง ฯลฯ
...ต้นเดือนมีนาคมที่ผ่านมา ผมได้กลับไปเชียงใหม่อีกครั้ง เหตุการณ์ที่พลิกผันทำให้ได้ไปถอยจักรยานมาคันนึง แน่นอนครับสถานที่แรกที่ผมต้องไปให้ได้ก็คืออ่างแก้วนั่นเอง.....
มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ อยู่ที่ถนนห้วยแก้ว ก่อนถึงทางขึ้นดอยสุเทพครับ
...ประตูสู่รั้วสีม่วง สมัยเรียนพวกเราเข้าๆออกๆผ่านไปมานับครั้งไม่ถ้วนจนไม่รู้สึกอะไร แต่มาวันนี้วันที่ต้องจากไปไกล ผมกลับคิดว่า...รู้ไหม? มีนับหมื่นนับแสนชีวิตที่เดินออกจากตรงนี้ไป และมีชีวิตที่แตกต่างกันอย่างคาดไม่ถึง และหลายๆคนนั้นก็มีคนที่ผมรักรวมอยู่ด้วย.....
...ถนนจากประตูมหาวิทยาลัยจะพาเรามุ่งไปสู่สระบัวและเบื้องหลังก็คือ"ศาลาธรรม" ที่ๆประดิษฐานพระพุทธรูปประจำมหาวิทยาลัย...ที่ครั้งหนึ่งผมกับคู่ชีวิตได้พาลูกสาวคนแรกมาหัดเดินที่นี่ ภาพเหล่านั้นยังติดตรึงอยู่ในความทรงจำครับ...(^^)
...เลี้ยวขวาจากศาลาธรรมไม่ไกลนักก็จะถึงอ่างแก้ว...สถานที่ที่หลายคนต้องจำไปนานเท่านาน...ต่างคนก็ต่างมีเรื่องราวมากมายในความทรงจำที่มีอ่างแก้วเป็นฉากหลัง และเมื่อได้มาเยือน...ความทรงจำเหล่านั้นก็เหมือนชัดเจนขึ้นราวกับเพิ่งผ่านไปเมื่อไม่นานเลย.....
...คุณเชื่อในเรื่อง"บุพเพสันนิวาส"ไหมล่ะ? ผมจะเล่าให้ฟัง.....
วันที่คนรักของผมที่คบกันมายาวนานเรียนจบและจากไปสู่กรุงเทพ ผมก็กลับกลายเป็นคนที่พร้อมจะเมาได้ทุกเวลา ผมตัดสินใจกลับเข้าไปที่รั่วสีม่วงอีกครั้ง แม้จะรู้ว่าไม่อาจจะไล่ตามเธอได้ทัน แต่ผมก็จะเริ่มใหม่ ผมตั้งใจจะเรียนให้จบเสียที และทุกครั้งที่ท้อใจ...อ่างแก้วก็คือที่ๆผมจะไปนั่งอยู่เพียงลำพัง เพื่อระลึกถึงวันเวลาเมื่อวาน......
จากคณะมนุษยฯ ผมออกไปท่องยุทธภพสายดนตรี จนสูญเสียคนสำคัญในชีวิตไป ผมจึงกลับเข้าไปอีกครั้งใน ที่ที่เดิม...คณะมนุษยฯซึ่งสาวสวยเพียบเลยนะ แต่ผมใจก็ยังปิดไม่อาจรับใครเข้ามาได้อีก เวลาผ่านไป 1 ปีเต็ม...เปิดเทอมใหม่ปีนั้น น้องใหม่หน้าใสต่างก็ทยอยลงจากรถไฟขบวนพิเศษ คราบน้ำตายังไม่ทันจางไปจากใบหน้าที่ต้องห่างจากครอบครัวและเพื่อนๆชั้น ม.ปลายเลย.....
หนึ่งในนั้นเป็นรุ่นน้องที่หน้าตาน่ารัก เธอแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่ง(หล่อเท่ห์เชียวล่ะ) และวันที่ผมโผล่ไปดูรับน้อง "เธอจำผิด!" เธอนึกว่าผมคือรุ่นพี่คนนั้น ฮ่าๆๆๆ จากนั้นก็เรื่องยาวเลย...เพื่อนผมกับเพื่อนเธอกลายเป็นแฟนกันหลายคู่ แต่...ผมกับเธอคือเศษเกิน!ของกลุ่ม และแน่นอนเวลาไปเที่ยวที่ไหน ผมต้องเอาเธอซ้อนท้ายไปด้วยเสมอ และเราก็ผูกพันกันโดยไม่รู้ตัวเลยจริงๆ.....^^
เราอายุห่างกัน 6 ปี ผมอยู่เชียงใหม่ เธอมาจากพังงา...ดินแดนอันไกลโพ้น ถ้าผมไม่รีไทร์ ถ้าผมไม่เอ็นฯใหม่ และถ้าผมไม่ซิ่ว(เรียนข้ามมิติ) เราจะต้อง"ทิ้งรุ่น"กันพอดี และที่แปลกกว่านั้น...ผมรักษาความโสดไว้ได้เหมือนรอเธอ...แล้วเรามาเจอกันได้อย่างไร...สายลมแห่งโชคชะตาช่างพัดแรงเสียจริง.....
ปลายฤดูร้อนปี 2536 "อ่างแก้ว"...คือที่ๆผมกับเธอได้พบเจอกันครั้งแรก(แม้เธอจะจำผิดคนก็เถอะ ฮ่าๆๆ) อีกไม่กี่วันแล้วที่เราจะรู้จักกันครบรอบ 20 ปี!
...ฤดูร้อนปีนี้ผมได้ไปเยี่ยมเยือนอ่างแก้วแห่งนี้เพียงลำพัง ผมคิดถึงเธอเหลือเกิน...อยากให้ได้มาด้วยกัน อยากเดินจูงมือกันเหมือนเมื่อก่อน...
...ก่อนกลับ...ผมแวะผ่านอ่างแก้วอีกครั้งเพื่อร่ำลา แล้วผมจะมาใหม่อีกครั้งพร้อมกับคนที่ผมรัก...ผมสัญญากับตัวเอง....(^^)
เครื่องบินกำลังเคลื่อนตัวช้าๆ ผมกำลังจะจากเชียงใหม่เมืองที่ผมรักและคิดถึงตลอดเวลา ทิวเขาที่อยู่ไกลออกไปนั้นเป็นที่ประดิษฐานองค์พระธาตุดอยสุเทพอันศักดิ์สิทธิ์ ผมได้แต่ยกมือขึ้นพนมและอธิษฐานจิต...ขอให้ได้กลับมาใช้ชีวิตที่เชียงใหม่พร้อมกับคนที่ผมรักอีกครั้ง.....
เบื้องล่าง...คนที่ผูกพันอีกหลายชีวิตต่างก็ใช้ชีวิตของตัวเองอยู่ที่นี่ ผมได้แต่ร่ำลาพวกเขาอยู่เงียบๆ เพราะอีกไม่กี่นาทีผมกำลังจะได้พบกับคนที่ผมรักแล้ว......
ภูเก็ต...เมืองงาม ที่คนรักของผมและลูกๆของเราได้มาอาศัยเล่าเรียนและใช้ชีวิต ที่นี่เด็กๆกำลังเติบโต ผมได้เรียนรู้แล้วว่า...ไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหนมันก็ไม่สำคัญเท่ากับอยู่กับคนที่เรารัก...ขอให้มีเธอ...ขอให้มีลูกๆ จะไกลแสนไกลหรือลำบากแค่ไหน...เราก็จะต้องอยู่ด้วยกัน.....(^^)
ที่นี่ภูเก็ต...ผมมีคนสำคัญรออยู่ครับ มีงานใหญ่ที่สุดที่ต้องรับผิดชอบเสียด้วยสิ...ในฐานะ"พ่อ"ของลูกๆ 3 คนครับ (^^)
ฝากไว้ในห้องจักรยานนะครับ...พยามให้มีรูปจักรยานให้มากที่สุดแล้วเชียวนา...55555
วันว่างเอาภาพเก่ามาเล่าใหม่ โอ้...อ่างแก้วแพรวราย...ดราม่าไปนิด โปรดเตรียมทิชชู่ไว้สองต่อน!
...ไม่รู้จะเริ่มอย่างไรนะ เอาเป็นว่าไปตามรูปก็แล้วกันนะครับ เพราะผมเองก็ผูกพันกับที่แห่งนี้มาก ทั้งสุข ทั้งเศร้า ทั้งหัวเราะ และปวดท้อง ฯลฯ
...ต้นเดือนมีนาคมที่ผ่านมา ผมได้กลับไปเชียงใหม่อีกครั้ง เหตุการณ์ที่พลิกผันทำให้ได้ไปถอยจักรยานมาคันนึง แน่นอนครับสถานที่แรกที่ผมต้องไปให้ได้ก็คืออ่างแก้วนั่นเอง.....
มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ อยู่ที่ถนนห้วยแก้ว ก่อนถึงทางขึ้นดอยสุเทพครับ
...ประตูสู่รั้วสีม่วง สมัยเรียนพวกเราเข้าๆออกๆผ่านไปมานับครั้งไม่ถ้วนจนไม่รู้สึกอะไร แต่มาวันนี้วันที่ต้องจากไปไกล ผมกลับคิดว่า...รู้ไหม? มีนับหมื่นนับแสนชีวิตที่เดินออกจากตรงนี้ไป และมีชีวิตที่แตกต่างกันอย่างคาดไม่ถึง และหลายๆคนนั้นก็มีคนที่ผมรักรวมอยู่ด้วย.....
...ถนนจากประตูมหาวิทยาลัยจะพาเรามุ่งไปสู่สระบัวและเบื้องหลังก็คือ"ศาลาธรรม" ที่ๆประดิษฐานพระพุทธรูปประจำมหาวิทยาลัย...ที่ครั้งหนึ่งผมกับคู่ชีวิตได้พาลูกสาวคนแรกมาหัดเดินที่นี่ ภาพเหล่านั้นยังติดตรึงอยู่ในความทรงจำครับ...(^^)
...เลี้ยวขวาจากศาลาธรรมไม่ไกลนักก็จะถึงอ่างแก้ว...สถานที่ที่หลายคนต้องจำไปนานเท่านาน...ต่างคนก็ต่างมีเรื่องราวมากมายในความทรงจำที่มีอ่างแก้วเป็นฉากหลัง และเมื่อได้มาเยือน...ความทรงจำเหล่านั้นก็เหมือนชัดเจนขึ้นราวกับเพิ่งผ่านไปเมื่อไม่นานเลย.....
...คุณเชื่อในเรื่อง"บุพเพสันนิวาส"ไหมล่ะ? ผมจะเล่าให้ฟัง.....
วันที่คนรักของผมที่คบกันมายาวนานเรียนจบและจากไปสู่กรุงเทพ ผมก็กลับกลายเป็นคนที่พร้อมจะเมาได้ทุกเวลา ผมตัดสินใจกลับเข้าไปที่รั่วสีม่วงอีกครั้ง แม้จะรู้ว่าไม่อาจจะไล่ตามเธอได้ทัน แต่ผมก็จะเริ่มใหม่ ผมตั้งใจจะเรียนให้จบเสียที และทุกครั้งที่ท้อใจ...อ่างแก้วก็คือที่ๆผมจะไปนั่งอยู่เพียงลำพัง เพื่อระลึกถึงวันเวลาเมื่อวาน......
จากคณะมนุษยฯ ผมออกไปท่องยุทธภพสายดนตรี จนสูญเสียคนสำคัญในชีวิตไป ผมจึงกลับเข้าไปอีกครั้งใน ที่ที่เดิม...คณะมนุษยฯซึ่งสาวสวยเพียบเลยนะ แต่ผมใจก็ยังปิดไม่อาจรับใครเข้ามาได้อีก เวลาผ่านไป 1 ปีเต็ม...เปิดเทอมใหม่ปีนั้น น้องใหม่หน้าใสต่างก็ทยอยลงจากรถไฟขบวนพิเศษ คราบน้ำตายังไม่ทันจางไปจากใบหน้าที่ต้องห่างจากครอบครัวและเพื่อนๆชั้น ม.ปลายเลย.....
หนึ่งในนั้นเป็นรุ่นน้องที่หน้าตาน่ารัก เธอแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่ง(หล่อเท่ห์เชียวล่ะ) และวันที่ผมโผล่ไปดูรับน้อง "เธอจำผิด!" เธอนึกว่าผมคือรุ่นพี่คนนั้น ฮ่าๆๆๆ จากนั้นก็เรื่องยาวเลย...เพื่อนผมกับเพื่อนเธอกลายเป็นแฟนกันหลายคู่ แต่...ผมกับเธอคือเศษเกิน!ของกลุ่ม และแน่นอนเวลาไปเที่ยวที่ไหน ผมต้องเอาเธอซ้อนท้ายไปด้วยเสมอ และเราก็ผูกพันกันโดยไม่รู้ตัวเลยจริงๆ.....^^
เราอายุห่างกัน 6 ปี ผมอยู่เชียงใหม่ เธอมาจากพังงา...ดินแดนอันไกลโพ้น ถ้าผมไม่รีไทร์ ถ้าผมไม่เอ็นฯใหม่ และถ้าผมไม่ซิ่ว(เรียนข้ามมิติ) เราจะต้อง"ทิ้งรุ่น"กันพอดี และที่แปลกกว่านั้น...ผมรักษาความโสดไว้ได้เหมือนรอเธอ...แล้วเรามาเจอกันได้อย่างไร...สายลมแห่งโชคชะตาช่างพัดแรงเสียจริง.....
ปลายฤดูร้อนปี 2536 "อ่างแก้ว"...คือที่ๆผมกับเธอได้พบเจอกันครั้งแรก(แม้เธอจะจำผิดคนก็เถอะ ฮ่าๆๆ) อีกไม่กี่วันแล้วที่เราจะรู้จักกันครบรอบ 20 ปี!
...ฤดูร้อนปีนี้ผมได้ไปเยี่ยมเยือนอ่างแก้วแห่งนี้เพียงลำพัง ผมคิดถึงเธอเหลือเกิน...อยากให้ได้มาด้วยกัน อยากเดินจูงมือกันเหมือนเมื่อก่อน...
...ก่อนกลับ...ผมแวะผ่านอ่างแก้วอีกครั้งเพื่อร่ำลา แล้วผมจะมาใหม่อีกครั้งพร้อมกับคนที่ผมรัก...ผมสัญญากับตัวเอง....(^^)
เครื่องบินกำลังเคลื่อนตัวช้าๆ ผมกำลังจะจากเชียงใหม่เมืองที่ผมรักและคิดถึงตลอดเวลา ทิวเขาที่อยู่ไกลออกไปนั้นเป็นที่ประดิษฐานองค์พระธาตุดอยสุเทพอันศักดิ์สิทธิ์ ผมได้แต่ยกมือขึ้นพนมและอธิษฐานจิต...ขอให้ได้กลับมาใช้ชีวิตที่เชียงใหม่พร้อมกับคนที่ผมรักอีกครั้ง.....
เบื้องล่าง...คนที่ผูกพันอีกหลายชีวิตต่างก็ใช้ชีวิตของตัวเองอยู่ที่นี่ ผมได้แต่ร่ำลาพวกเขาอยู่เงียบๆ เพราะอีกไม่กี่นาทีผมกำลังจะได้พบกับคนที่ผมรักแล้ว......
ภูเก็ต...เมืองงาม ที่คนรักของผมและลูกๆของเราได้มาอาศัยเล่าเรียนและใช้ชีวิต ที่นี่เด็กๆกำลังเติบโต ผมได้เรียนรู้แล้วว่า...ไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหนมันก็ไม่สำคัญเท่ากับอยู่กับคนที่เรารัก...ขอให้มีเธอ...ขอให้มีลูกๆ จะไกลแสนไกลหรือลำบากแค่ไหน...เราก็จะต้องอยู่ด้วยกัน.....(^^)
ที่นี่ภูเก็ต...ผมมีคนสำคัญรออยู่ครับ มีงานใหญ่ที่สุดที่ต้องรับผิดชอบเสียด้วยสิ...ในฐานะ"พ่อ"ของลูกๆ 3 คนครับ (^^)
ฝากไว้ในห้องจักรยานนะครับ...พยามให้มีรูปจักรยานให้มากที่สุดแล้วเชียวนา...55555