สิ่งอัศจรรย์ที่เกิดกับตัวผมและทำให้ผมเข้าสู่ศาสนา จากคนที่ไม่มีความเชื่อและหาว่าศาสนาเป็นสิ่งงมงาย

เริ่มแรกผมไม่เชื่อในเรื่องของศาสนาเลย    และดูถูกดูแคลนศาสนามากๆ   โดยเฉพาะแนวคิดที่ว่าศาสนานั้นเป็นเรื่องงมงาย    จนในที่สุดผมได้เจอทุกข์ทางใจอย่างสุดลิ่มเลยทีเดียว    จังหวะนั้นทำให้เกิดคำถามในใจขึ้นมามากมายเกี่ยวกับทุกสิ่งบนโลกใบนี้     ซึ่งคำถามเหล่านั้นเป็นคำถามที่ตรงกับคำถามที่เกิดกับพระพุทธเจ้าก่อนที่จะออกบวช    ซึ่งผมมาเริ่มศึกษาตอนหลังจึงได้รู้ว่าตรงกัน     พอเกิดคำถามนี้ผมพยายามหาคำตอบให้กับตนเองโดยอิงวิทยาศาสตร์แต่ก็ไม่ได้รับผลเป็นที่น่าพอใจ    จึงตัดสินใจเข้าบวชในศาสนาพุทธ    จนได้เจอครูบาอาจารย์ที่ดี    ซึ่งดีในที่นี้คือท่านสามารถดักใจเราได้หมดโดยเฉพาะเรื่องที่เราคิดไม่ดี    ซึ่งแรกๆนั้นไม่พอใจครูบาอาจารย์มากๆ    คิดอย่างเดียวว่าผมทำผิดอะไรแค่ความคิดและคิดว่าถึงผมจะคิดชั่วแต่ก็ไม่เคยเบียดเบียนใครๆ       ไม่เดือดร้อนใครจะคิดอย่างไรก็ไม่ผิด   ไม่ได้ด่าใครหรือทำร้ายใครซักหน่อย    ตอนนั้นโมโหและโกรธครูบาอาจารย์เอามากๆ    และเคยด่าปรามาสครูบาอาจารย์ในใจแทบตลอด   แม้แต่พระพุทธเจ้ายังไม่เว้น   เจอหน้าใครด่ามันหมด(ด่าในใจนะครับ)    ซึ่งตอนนั้นผมเป็นลูกศิษย์ที่หัวดื้อและเลวมากๆ    แต่ที่ทำให้ผมประทับใจเอามากๆก็คือ    ครูบาอาจารย์ท่านมีเมตตาท่านกระหนาบซะจนผมแทบจะไม่ทันระวังตัว    ยิ่งคิดชั่วท่านยิ่งกระหนาบ    เปรียบเหมือนยิ่งดื้อท่านยิ่งตี    เพื่อให้ศิษย์ได้ดี    มารู้เอาตอนหลังว่าท่านหวังดีมีเมตตาเราต้องการให้เราได้ดีจริงๆ    เพราะพอมาเริ่มศึกษาตามพระไตรปิฎกอย่างละเอียดทำให้รู้ว่า    แม้แต่ความคิดที่ชั่วหรือไม่ดีก็ถือว่าผิดแล้ว    เพราะถ้าเรามีความคิดอย่างนี้บ่อยๆเข้ามันจะติดเป็นนิสัยสันดานที่ไม่ดีได้    และถือเป็นบาปทางใจอย่างหนึ่ง     เลยทำให้ผมรู้ว่าความชั่วแม้แต่นิดนึงก็ไม่สมควรที่จะให้มันเกิดทางความคิด    เพราะคนเราถ้าเคยชินกับความคิดชั่วแล้วสันดานมันก็จะเป็นไปตามนั้น     เปรียบเหมือนว่าก่อนที่เราจะทำอะไรซักอย่างไม่ว่าดีหรือชั่ว    จิตจะเป็นตัวสั่งงานก่อน   ผมไม่รู้หรอกว่าหลักการศาสนาอื่นจะสอนอย่างไรแต่    ผมว่าคนเราถ้าจะพัฒนาใจให้สูงสุดแล้ว    ศาสนาพุทธน่าจะเป้นคำตอบที่ดีที่สุดเพราะ    สามารถพัฒนาจิตใจได้จริงถ้าบุคคลผู้นั้นปฏิบัติตามจริงๆ