ดิฉันเฉยมากกับเรื่องนี้ ทำเป็นไม่รู้สึกอะไร ไม่เสียใจร้องไห้ แต่ความจริงเเล้วมันเจ็บปวดมาก เจ็บที่ต้องเห็นเเม่นอนร้องไห้พ่อก็ไม่สนใจเเม่เลย สนใจเเต่เมียน้อยคนนั้นไม่ว่าแม่จะทำอะไร พูดอะไรเกี่ยวกับเมียน้อยคนนั้น แม่จะต้องทะเลาะกับพ่อทุกทีดิฉันเกลียดมากๆที่ครอบครัวของดิฉันเป็นแบบนี้ เกลียดที่ต้องคอยฟังเสียงพ่อกับเเม่ทะเลาะกัน จนบางครั้งดิฉันทนไม่ไหวอยากจะพูดมันออกมาตรงนั้นเลยว่าดิฉันรู้สึกยังไง ฉันเสียใจไหม เจ็บปวดไหม ร้องไห้บ้างหรือเปล่า แต่ดิฉันเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดเวลามีปัญหาฉันจะเก็บมันไว้คนเดียว กว่าจะมาตั้งกระทู้ในพันทิปได้ก็นานอยู่หลายวัน เมื่อก่อนพ่อของดิฉันไม่เคยเป็นแบบนี้เลย รักครอบครัวทำงาน หาเงินอย่างเดียว แม่ก็ไม่ต้องทำอะไร อยู่บ้านทำงานบ้านทำอาหารให้พ่อทาน ครอบครัวของดิฉันอบอุ่นมาก ณ ตอนนั้น พ่อดิฉันมีเมียน้อยเรื่องนี้ดิฉันรู้ รู้มานานเเล้วด้วยเพราะท่านคุยโทรศัพท์ให้เห็นบ่อยๆ แบบไม่สนใจเลยว่าดิฉันจะสงสัยอะไรไหม เพราะคิดว่ายังไงฉันคงไม่พูดเเต่ฉันก็ไม่คิดว่าเขาจะเป็นไปมากถึงขนาดที่ว่ามีลูกกับเมียน้อยคนนั้นตั้งแต่ฉันอายุ 9 ปี (ตอนนี้ดิฉัน 18 )แต่พ่อก็ไม่เคยเลี้ยงดูฝ่ายเมียน้อยเลย ครั้งแรกที่ดิฉันกับแม่รู้ก็เสียใจกับเหตุการณ์นั้นมาก แม่ร้องไห้ทุกคืน เครียดจนแทบจะผูกคอตาย ดิฉันก็เสียใจแอบไปร้องไห้คนเดียวไม่อยากให้ใครเห็น ไม่อยากให้แม่เครียดไปมากกว่านี้ ยังดีที่มี พระพุทธคุณอยู่ในใจ ทำให้ลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง คุยกันภายในครอบครัวว่าจะเอายังไงในเมื่อเรื่องมันเป็นอย่างนี้ จะหย่าหรือไม่หย่า พ่อดิฉันเลือกไม่หย่าแต่ขอที่จะไป ฉันรู้ดีว่าพ่อก็เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเหมือนกัน ไม่งั้นเขาคงไม่ปิดเรื่องนี้มาเกือบสิบปี คงไม่มีพ่อคนไหนอยากให้ชีวิตครอบครัวจบลงกับปัญหาแแบบนี้ พ่อดิฉันเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีมากให้เงินใช้ตลอดถ้าถามว่านั้นใช่สิ่งที่ฉันต้องการไหม ใช่ฉันต้องการ แต่มันไม่มากเท่ากับอ้อมกอดอุ่นๆของเขา ตั้งแต่เก้าขวบจนถึงตอนนี้ฉันจำไม่ได้เเล้วว่า อ้อมกอดของพ่อยังอุ่นเหมือนเดิมไหม แผ่นหลังของพ่อยังว่างให้ฉันขี่หลังเหมือนแต่ก่อนหรือเปล่า ฉันบอกพ่อว่า ในเมื่อพ่อเลือกที่จะไป พ่อก็ไปเถอะ ในเมื่อพ่อเลือกเเล้วหนูคงบังคับอะไรพ่อไม่ได้ หลายคนคงไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงไม่ยื้อเขาไว้ ฉันรู้ว่าถ้าฉันยื้อพ่อไว้ ยังไงเขาก็ไม่อยู่แน่ ชีวิตคู่ในเมื่อมีหนึ่งคนที่หมดรักเเล้วมันก็ไม่ใช่ชีวิตคู่ และยิ่งมีลูกเมียน้อยเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยความละอายใจต่อกันมันก็เกิดขึ้น มองหน้ากันไม่ติด พ่อจึงเลือกที่จะไปก่อนไปพ่อก็ทิ้งเงินไว้ให้ก้อนหนึ่ง เขาลาออกจากงาน เขาบอกกับแม่ว่าให้ฉันไปเถอะ ให้ฉันไปตามทางของฉัน ให้ฉันไปชดใช้กรรมของฉัน พ่อพูดกับแม่เป็นครั้งสุดท้ายเเล้วกอดแม่ พ่อบอกกับฉันว่า "พ่อรักหนูมาก หนูอย่าเกลียด อย่าโกรธพ่อนะ  พ่อขอโทษในสิ่งที่พ่อทำ พ่อผิดจริงๆ  หนูจำไว้นะว่าดวงใจของพ่อก็คือลูก " เป็นคำสุดท้ายที่พ่อพูดกับฉัน แต่ฉันก็ไม่พูดอะไรนอกจากร้องไห้ แต่ฉันก็อยากให้พ่อรู้ว่า ฉันไม่เคยเกลียดพ่อเลย เป็นห่วงเขาว่าจะอยู่ยังไง กินยังไง ปลอดภัยไหม ฉันรักพ่อมาก มากที่สุด แล้วก็เชื่อว่าวันหนึ่งครอบครัวของฉันจะกลับมาอบอุ่นอีกครั้ง ขอบคุณที่อ่านกระทู้ของดิฉันนะค่ะ ดิฉันอยากระบายสิ่งที่เก็บไว้เเค่นั้น ฉันไม่อยากเก็บมันไว้อีก และฉันก็คิดว่าคงไม่ใช่แค่ฉันที่เจอกับปัญหาเหล่านี้ ยังมีอีกหลายคนที่เจอปัญหาแบบนี้เหมือนกัน