พึ่งดูจบไปเมื่อครู่ ตั้งตารอคู่กรรมมาก มากๆๆๆๆๆ ย้ำว่าตั้งตารอและตั้งความหวัง
ฟังเพลงฮิเดโกะเป็นร้อยรอบ ฟังเพลงอังศุมาลินเป็นล้านครั้งได้มั้ง สะกดจิตตัวเอง
ดูtrailerก็ตั้งความหวังไว้แม้ว่านางเอกและแม่ของนางจะดูพูดบทท่องๆอยู่บ้างง
พอเข้ามาดูจริง เปิดตัวมาเป็นภาพวาดกาตูน เฮ้ยยยยยยยยคิดได้ไง เข้ากับธีมหนังมากเล้้ยยยยยยยยย
ธีมหนังเป็นภาพวาดดอกไม้หยดสี มีพระอาทิตย์ขึ้นกลางคำว่าคู่กรรม แต่เปิดมาภาพการ์ตูนพร้อมกับดนตรีเปิดตอนนั่งร้านกาแฟ แปลกๆ ไม่เข้ากับแนวหนังเลย
บทภาพยนตร์
ใครอ่านหนังสือคงผิดหวังมากนะคะเป็นจิตวิญญาณของคู่กรรมคือคำสุดคลาสสิคคือช้างเผือกนั้นหายไป ยังคงประโยคในหนังสือไว้อยู่บ้างเล็กน้อย ด้วยความที่เป็นภาพยนตร์ เวลาน้อยนิดไม่อาจใส่รายละเอียดลงได้มากนัก แต่คิดว่าควรทำได้ดีกว่านี้
ตัดต่อ มุมกล้องง
มุมกล้องเรื่องนี้แปลกๆ ไม่เข้ากับฉากเลย ไม่เข้ากับเหตุการณ์เท่าไหร่ด้วย เช่นตอนโกโบริคุยกับหมอ ทำไมต้องถ่ายจากข้างบน มุมกล้องหนังผีชัดๆ คลล้ายการแอบมอง ขัดใจอยู่ฉากเดียว
เพลงประกอบ ดนตรีประกอบ
หลายฉากที่ใช้ดนตรีไม่เข้ากับอารมณ์ในฉากนั้นเท่าไหร่ หวังได้ยินซามิเซ็ง หวังได้ยินขิมเพราะนี่ก็เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้เหมือนกัน แต่ไม่มี
เพลงฮิเดโกะ ดนตรี เนื้อร้องเพราะมาก และตรงด้วย เป็นเพลงของโกโบริได้เลย แต่ไทยเวอร์ชั่นเนื้อเพลงขัดๆไปหน่อย
นักแสดง
บทโกโบริ เล่นได้ดีที่สุดในเรื่อง และเด่นที่สุดด้วยการแสดงเพราะนักแสดงคนอื่นท่องบทเฉยๆไม่ได้แสดงอะไรมาก พูดภาษาญี่ปุ่นชัดดีเชื่อว่าเป็นคนญี่ปุ่นที่สำเนียงการพูด กิริยาก็ทำให้เชื่อได้อยู่ ผ่าน
บทอังศุมาลิน ในเรื่องเหมือนเด็กอายุสิบสี่ ไม่เหมือนคนเรียนจุฬา น้ำเสียงมีความดื้ออยู่ในทีแต่เป็นความดื้อแบบเด็กๆ ไม่ใช่ดื้อแบบอคติ
ไม่ใช่ดื้อเพราะหน้าที่หรือเพราะพันธะกับวนัส การเดินเหินดูเอาแต่ใจแบบเด็กๆ กล้องจับที่หน้าแบบเต็มๆหลายครั้งพร้อมกับเสียงในหัว ตามเนื้อเรื่องและอารมณ์ที่ส่งควรจะทำให้คนดูเศร้า กดดัน อัดอั้น แต่คนในโรงหัวเราะ อารมณ์คนไปดูอย่างดิฉันพลอยหายไปด้วย
แม่ ท่องบท เกร่งๆ เคมีไม่ตรงกับกับริชชี่ที่จะเป็นแม่ลูกกัน
พ่อ ท่องบท รีบพูดเกินไป ต่างจากความเป็นพ่อในบทประพันธ์ที่เป็นหม่อน สุขุม นิ่ง และสง่า
หมอ โอเค ฉากที่พบโกโบริใต้ซาก ถือว่าดีประมาณหนึ่ง เชื่อว่ารักโกโบริจริงๆ
วนัส ทั้งรูปลักษณ์ให้เป็นแบบที่ตรงข้ามกับโกโนริทุกอย่างนั้นเป็นความตั้งใจของผู้กำกับด้วยรึเปล่าแต่สำคัญอยู่ที่บท พูดบทดูไม่มีอารมณ์ร่วม
ไม่เชื่อว่ารักอังศุมาลิน ไม่เชื่อว่ารอมาหลายปี ไม่เชื่อว่าเคยให้สัญญา
ฉาก
บ้านดูใหม่เกินไปเพราะสียังสดยังใหม่อยู่มากก ห้องครัวดูถูกจัดเตรียมไว้มากเกินไป สีก็ยังดูใหม่ ดูสดอยู่
อู่ ดูไม่ใหญ่มากไม่เห็นกลไกการทำงานของทัพมากนักทำให้คนดูตัดเรื่องสงครามออกไปโฟกัสไปแต่ความรักของโกและอังทั้งๆที่จุดนี้ก็ไม่ควรละเลยเช่นกัน
(จะมองข้ามเสาอากาศที่เป็นข่าวแล้วกัน)
ฉากโกโบริเมา ฉากนี้เป็นฉากที่ต้องแสดงภาษากาย ทำได้ไม่ดี ไม่ใช่ที่นักแสดง แต่ท่าทางที่ถูกกำกับทำให้คนดูอย่างดูฉันเข้าใจว่า
โกไม่ได้เมา สร่างเมาแล้ว อังเล่นตัว เข้ามุมเองไม่ต้องโดนต้อน ฉากชี้หน้ายิ่งไม่เข้าใจ ถ้าคุณไม่ต้องการเขาแล้วกลัวว่าเขาจะทำอะไรเมื่อสบโอกาสก็ไปที่ประตูเถอะ ดูแล้วไม่สวยงามเลยฉากนี้ สุดท้ายเต็มใจให้เอง เยื้อเวลามาก
ฉากหลบระเบิดรายละเอียดน้อยเกินไป การวิ่งหลบ ระบบระเบียบแบบบทหาร วิถีชีวิตไม่ค่อยนำเสนอ
ฉากสอบปากคำวนัส ตัดไปตัดมาคนดูไม่ทันเข้าถึงก็ตัดไปตอนอื่นแล้ว และตอนถามว่าคนรักชื่ออะไรนั้น ตัดไปที่อังศุมาลิน ไม่เข้าใจว่าตัดทำไม ดิฉันเข้าไม่ถึงเอง คิดไปเองว่าควรต้องเพิ่มฉากพูดชื่ออังศุมาลิน
ฉากบอกรัก เป็นฉากที่ดีที่สุดของนางเอก เรียกน้ำตาได้เพราะที่ผ่านมาดูจะขัดกับพระเอกทุกอย่าง คนดูก็รำคาญใจ พอสิ้นสัญญารีบไปหาโก
โกดันมาใกล้ตายเสียนี่ อึดอัดกับฉากนี้ ถือว่าผ่าน
หนังตัดจบคาซากประหลักหักพังที่ทับโกและประโยค อะนะตะ โอะ ไอชิเต๊ะ อิมาสสึ ที่อังพูดอยู่ซ้ำๆเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมานางไม่เคยแสดงอะไรที่ดีๆออกไปทั้งที่อยากจะทำ
ถามว่า มีอะไรดีบ้างเรื่องนี้ทำไมวิจารณ์แล้วมีแต่ลบทั้งนั้น
บอกไว้เลย ดิฉันคาดหวังกับเรื่องนี้ไว้สูงมาก เพราะชอบมากๆ เรื่องนี้ถูกนำมาสร้างหลายครั้ง ครั้งก่อนๆเทคโนโลยียังไม่พัฒนาขนาดนี้ยังทำได้ดีกว่า เต็มสิบให้ หก
ถ้าคุณจะไปดูเพราะณเดชขอให้ไปเพราะเขาแสดงดี
ถ้าคุณจะไปดูเพราะบทประพันธ์คุณต้องเตรียมใจเพราะหนังมันใส่อะไรมากไม่ได้เพราะมันสั้นซึ่งคู่กรรมรายละเอียดเยอะมาก
ถ้าคุณจะไปดูเพราะติดใจจากละครคุณจะไม่ได้ฟินแบบนั้นมันคนละอารมณ์กันเลย ในละครอารมณ์จะท่วมท้นกว่ามาก
ดิฉันก็เด็กคนหนึ่งที่ชอบดูหนังดูละคร วิจารณ์(กึ่งระบาย)ตามความคิด
วิจารณ์ คู่กรรม หลังจากไปดูภาพยนตร์
ฟังเพลงฮิเดโกะเป็นร้อยรอบ ฟังเพลงอังศุมาลินเป็นล้านครั้งได้มั้ง สะกดจิตตัวเอง
ดูtrailerก็ตั้งความหวังไว้แม้ว่านางเอกและแม่ของนางจะดูพูดบทท่องๆอยู่บ้างง
พอเข้ามาดูจริง เปิดตัวมาเป็นภาพวาดกาตูน เฮ้ยยยยยยยยคิดได้ไง เข้ากับธีมหนังมากเล้้ยยยยยยยยย
ธีมหนังเป็นภาพวาดดอกไม้หยดสี มีพระอาทิตย์ขึ้นกลางคำว่าคู่กรรม แต่เปิดมาภาพการ์ตูนพร้อมกับดนตรีเปิดตอนนั่งร้านกาแฟ แปลกๆ ไม่เข้ากับแนวหนังเลย
บทภาพยนตร์
ใครอ่านหนังสือคงผิดหวังมากนะคะเป็นจิตวิญญาณของคู่กรรมคือคำสุดคลาสสิคคือช้างเผือกนั้นหายไป ยังคงประโยคในหนังสือไว้อยู่บ้างเล็กน้อย ด้วยความที่เป็นภาพยนตร์ เวลาน้อยนิดไม่อาจใส่รายละเอียดลงได้มากนัก แต่คิดว่าควรทำได้ดีกว่านี้
ตัดต่อ มุมกล้องง
มุมกล้องเรื่องนี้แปลกๆ ไม่เข้ากับฉากเลย ไม่เข้ากับเหตุการณ์เท่าไหร่ด้วย เช่นตอนโกโบริคุยกับหมอ ทำไมต้องถ่ายจากข้างบน มุมกล้องหนังผีชัดๆ คลล้ายการแอบมอง ขัดใจอยู่ฉากเดียว
เพลงประกอบ ดนตรีประกอบ
หลายฉากที่ใช้ดนตรีไม่เข้ากับอารมณ์ในฉากนั้นเท่าไหร่ หวังได้ยินซามิเซ็ง หวังได้ยินขิมเพราะนี่ก็เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้เหมือนกัน แต่ไม่มี
เพลงฮิเดโกะ ดนตรี เนื้อร้องเพราะมาก และตรงด้วย เป็นเพลงของโกโบริได้เลย แต่ไทยเวอร์ชั่นเนื้อเพลงขัดๆไปหน่อย
นักแสดง
บทโกโบริ เล่นได้ดีที่สุดในเรื่อง และเด่นที่สุดด้วยการแสดงเพราะนักแสดงคนอื่นท่องบทเฉยๆไม่ได้แสดงอะไรมาก พูดภาษาญี่ปุ่นชัดดีเชื่อว่าเป็นคนญี่ปุ่นที่สำเนียงการพูด กิริยาก็ทำให้เชื่อได้อยู่ ผ่าน
บทอังศุมาลิน ในเรื่องเหมือนเด็กอายุสิบสี่ ไม่เหมือนคนเรียนจุฬา น้ำเสียงมีความดื้ออยู่ในทีแต่เป็นความดื้อแบบเด็กๆ ไม่ใช่ดื้อแบบอคติ
ไม่ใช่ดื้อเพราะหน้าที่หรือเพราะพันธะกับวนัส การเดินเหินดูเอาแต่ใจแบบเด็กๆ กล้องจับที่หน้าแบบเต็มๆหลายครั้งพร้อมกับเสียงในหัว ตามเนื้อเรื่องและอารมณ์ที่ส่งควรจะทำให้คนดูเศร้า กดดัน อัดอั้น แต่คนในโรงหัวเราะ อารมณ์คนไปดูอย่างดิฉันพลอยหายไปด้วย
แม่ ท่องบท เกร่งๆ เคมีไม่ตรงกับกับริชชี่ที่จะเป็นแม่ลูกกัน
พ่อ ท่องบท รีบพูดเกินไป ต่างจากความเป็นพ่อในบทประพันธ์ที่เป็นหม่อน สุขุม นิ่ง และสง่า
หมอ โอเค ฉากที่พบโกโบริใต้ซาก ถือว่าดีประมาณหนึ่ง เชื่อว่ารักโกโบริจริงๆ
วนัส ทั้งรูปลักษณ์ให้เป็นแบบที่ตรงข้ามกับโกโนริทุกอย่างนั้นเป็นความตั้งใจของผู้กำกับด้วยรึเปล่าแต่สำคัญอยู่ที่บท พูดบทดูไม่มีอารมณ์ร่วม
ไม่เชื่อว่ารักอังศุมาลิน ไม่เชื่อว่ารอมาหลายปี ไม่เชื่อว่าเคยให้สัญญา
ฉาก
บ้านดูใหม่เกินไปเพราะสียังสดยังใหม่อยู่มากก ห้องครัวดูถูกจัดเตรียมไว้มากเกินไป สีก็ยังดูใหม่ ดูสดอยู่
อู่ ดูไม่ใหญ่มากไม่เห็นกลไกการทำงานของทัพมากนักทำให้คนดูตัดเรื่องสงครามออกไปโฟกัสไปแต่ความรักของโกและอังทั้งๆที่จุดนี้ก็ไม่ควรละเลยเช่นกัน
(จะมองข้ามเสาอากาศที่เป็นข่าวแล้วกัน)
ฉากโกโบริเมา ฉากนี้เป็นฉากที่ต้องแสดงภาษากาย ทำได้ไม่ดี ไม่ใช่ที่นักแสดง แต่ท่าทางที่ถูกกำกับทำให้คนดูอย่างดูฉันเข้าใจว่า
โกไม่ได้เมา สร่างเมาแล้ว อังเล่นตัว เข้ามุมเองไม่ต้องโดนต้อน ฉากชี้หน้ายิ่งไม่เข้าใจ ถ้าคุณไม่ต้องการเขาแล้วกลัวว่าเขาจะทำอะไรเมื่อสบโอกาสก็ไปที่ประตูเถอะ ดูแล้วไม่สวยงามเลยฉากนี้ สุดท้ายเต็มใจให้เอง เยื้อเวลามาก
ฉากหลบระเบิดรายละเอียดน้อยเกินไป การวิ่งหลบ ระบบระเบียบแบบบทหาร วิถีชีวิตไม่ค่อยนำเสนอ
ฉากสอบปากคำวนัส ตัดไปตัดมาคนดูไม่ทันเข้าถึงก็ตัดไปตอนอื่นแล้ว และตอนถามว่าคนรักชื่ออะไรนั้น ตัดไปที่อังศุมาลิน ไม่เข้าใจว่าตัดทำไม ดิฉันเข้าไม่ถึงเอง คิดไปเองว่าควรต้องเพิ่มฉากพูดชื่ออังศุมาลิน
ฉากบอกรัก เป็นฉากที่ดีที่สุดของนางเอก เรียกน้ำตาได้เพราะที่ผ่านมาดูจะขัดกับพระเอกทุกอย่าง คนดูก็รำคาญใจ พอสิ้นสัญญารีบไปหาโก
โกดันมาใกล้ตายเสียนี่ อึดอัดกับฉากนี้ ถือว่าผ่าน
หนังตัดจบคาซากประหลักหักพังที่ทับโกและประโยค อะนะตะ โอะ ไอชิเต๊ะ อิมาสสึ ที่อังพูดอยู่ซ้ำๆเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมานางไม่เคยแสดงอะไรที่ดีๆออกไปทั้งที่อยากจะทำ
ถามว่า มีอะไรดีบ้างเรื่องนี้ทำไมวิจารณ์แล้วมีแต่ลบทั้งนั้น
บอกไว้เลย ดิฉันคาดหวังกับเรื่องนี้ไว้สูงมาก เพราะชอบมากๆ เรื่องนี้ถูกนำมาสร้างหลายครั้ง ครั้งก่อนๆเทคโนโลยียังไม่พัฒนาขนาดนี้ยังทำได้ดีกว่า เต็มสิบให้ หก
ถ้าคุณจะไปดูเพราะณเดชขอให้ไปเพราะเขาแสดงดี
ถ้าคุณจะไปดูเพราะบทประพันธ์คุณต้องเตรียมใจเพราะหนังมันใส่อะไรมากไม่ได้เพราะมันสั้นซึ่งคู่กรรมรายละเอียดเยอะมาก
ถ้าคุณจะไปดูเพราะติดใจจากละครคุณจะไม่ได้ฟินแบบนั้นมันคนละอารมณ์กันเลย ในละครอารมณ์จะท่วมท้นกว่ามาก
ดิฉันก็เด็กคนหนึ่งที่ชอบดูหนังดูละคร วิจารณ์(กึ่งระบาย)ตามความคิด