มีปัญหาชีวิตมาปรึกษาหน่อยครับ[รบกวนคุณพ่อคุณแม่ด้วยครับ]

น้องจ๋าแม่พี่ก็จากพี่ไปตอนพี่ 7 ขวบ พี่โชคดีกว่าน้องตรงที่พี่โตกว่าหน่อย พี่ซึมซับเอาความรักที่แม่มอบให้ คำสอนต่าง ๆ ของแม่ที่เหมือนรู้ว่าตัวเองจะอายุสั้น แม่เริ่มสอนตั้งแต่พี่จำความได้ แม่กระทั่งเรื่องการครองเรือน เรื่องให้เกียรติสามี จริง ๆ แม่คงตั้งใจสอนพี่สาวที่กำลังเป็นสาวรุ่น แต่พี่อยู่กับแม่ตลอดเลยรับมาด้วยทุกเรื่อง

พอแม่จากไป ไม่พ้นปีพ่อพี่ก็มีเมียใหม่ แล้วก็ไม่ต่างอะไรกับนิยายน้ำเน่า พี่ต้องหาข้าวกินเองตั้งแต่ชั้นประถม เลี้ยงเป็ดไว้กินไข่ วันไหนเป็ดออกไข่น้อยก็ต้องแบ่งกันกินกับน้องสองคนมื้อละฟองน้องสาวพี่อายุ 4 ขวบตอนแม่จากไป พี่ต้องรับหน้าที่แม่ลูกอ่อนตั้งแต่อายุ 7 ขวบเพราะน้องติดมากต้องเอาไปโรงเรียนด้วย โชคดีคุณครูไม่ว่า

พี่ต้องหาเงินใช้เองตั้งแต่ ป 5 วันหยุดเข้าป่าเก็บของผักหวาน ดอกกระเจียวขาย บางวันได้ไม่ถึง 10 บาท  พี่มีโอกาสได้เรียนแค่ ม 3 เพราะแม่เลี้ยงบอกพ่อว่า จะเรียนไปทำไม

พี่ต้องออกจากบ้านมาเป็นคนใช้ เพื่อทำงานหาเงินเรียนเอง ตอนนั้นน้องสาวเพิ่งจบ ป 6 ยังเล็กมาก ยังอยู่กับพ่อ กับแม่เลี้ยง ทำงานไม่ถึงปี กลับไปเยี่ยมบ้าน เห็นสภาพน้องแล้วต้องพาเข้ากรุงด้วย เลยกลายเป็นคนใช้ทั้งพี่ทั้งน้อง

แต่พี่เป็นไม่นานหรอกพอเรียนจบ ม ปลาย ก็เปลี่ยนงาน พร้อมกับรายได้ที่เพิ่มขึ้น พี่ยังประหยัด อดออม ส่งตัวเองเรียน ส่งน้องกลับไปเรียนที่ ตจว ในที่สุดเราทั้งสองก็คว้าปริญญามานอนกอดด้วยความภูมิใจ

พี่พูดได้เต็มปากเลยว่าที่พี่ประสพความสำเร็จในชีวิต เพราะความรักของแม่ คำสอนของแม่ที่ติดตัวพี่มาตลอดแม้ว่าร่างกายแม่จะไม่อยู่กับพี่แล้ว ทุกครั้งที่พี่ท้อพี่จะนึกถึงแม่นึกถึงความรักของแม่ พี่ก็จะมีกำลังใจต่อสู้ชีวิต

น้องก็เช่นกัน น้องอาจจะจำไม่ได้ เพราะยังเล็กอยู่ แต่พี่และแม่ ๆ ทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้ของน้องขอยืนยันว่าสำหรับแม่แล้วไม่มีอะไรในชีวิตที่จะสำคัญไปกว่าลูก

พี่อยากให้น้องนึกถึงความรักของแม่ไว้มาก ๆ มันจะเป็นทั้งกำลังใจ เครื่องเตือนสติ พี่ขอให้น้องเป็นคนดีเช่นนี้ตลอดไป

ส่วนเรื่องความรักจากพ่อพี่ไม่เคยรู้สึกเลยว่าพ่อรักพี่ แต่พี่ก็ยังรักพ่อ ดูแลท่านในวันที่ท่าแก่เฒ่า