การแสดงออก

เด็กเป็นศูนย์กลางการเรียนรู้   คือ  อยากให้การศึกษาเป็นเช่นนั้น
ปชต.  ก็เน้นปชช.เป็นมาตรฐานอ้างอิงการใช้อำนาจเพื่อการปกครองตนเองของสังคม
บ้านที่อบอุ่น   ผู้ปกครองมักเป็นแบบอย่าง  ทั้งในบทบาทพ่อแม่  เพื่อน และผู้ให้คำปรึกษา

การพัฒนาตนเอง   บุคคลจำต้องรู้จักการแสดงออก
ไม่มีการแสดงออก  ตัวตนก็จะแท้ง  หรือ เป็นหมัน
คือ  จะไม่มีความคืบหน้าของการพัฒนาตนเอง

มันเป็นวงจรย้อนกลับ  ระหว่าง  สิ่งที่คิด-รู้สึก กับ การทำให้เป็นจริง
ถ้าเราไม่ปลดปล่อยสิ่งที่เราคิด-รู้สึก  เราก็จะไม่รู้แน่ใจได้เลยว่า  อะไรคือความจริง
เพราะ ความจริง  อยู่ภายนอก  อันเราอาจเห็นลางๆจากภายใน
และโลกทั้งสอง เป็นความจริงคู่ขนานที่สะท้อนกัน  ไม่อาจด้านเดียว
เพราะ  ถ้าด้านเดียว  มันก็เป็นได้แค่เพียงความฝัน   และความฝันที่ไม่ได้พิสูจน์  ก็เป็นสิ่งที่เลื่อนลอย

เราจะเป็นอิสระจากสังคม  อิสรจากคนอื่น  อิสระจากการครอบ  ก็ด้วยการเข้าใจมันและไปให้ถึงพรมแดนแห่งการเปลี่ยนแปลง
คือ    การเล่นตลกของมายาความจริง   อันผู้คนคิดว่าจริง  
ในขณะที่  การเห็นเหมือนๆกัน  กลับกลายเป็นพันธนาการสังคม

อย่าหวังความสมบูรณ์แบบ   ไม่ว่าจะอย่างไร   โลกไม่เคยเสร็จสิ้นในวันนี้พรุ่งนี้
ทุกอย่างคือ ระยะผ่าน ของสิ่งที่ต้องดำเนินไป  มีทั้งพังทะลาย  มีทั้งการสร้างขึ้นใหม่
อย่าคิดว่า  สิ่งที่ทำต้องดีพร้อม หมดจด ไร้ตำหนิ
เพราะ  ความไม่สมบูรณ์ต่างหากที่เป็นตัวการขับเคลือนสิ่งต่างๆให้หมุนเวียนเคลื่อนไหล
เราแค่ ทำในสิ่งที่ต้องทำและควรทำ   ส่วนผลจะเป็นเช่นไร  ไม่ว่าจะอย่างไร จงยอมรับมัน  


เราต้องแสดงออก   เราจึงจะโต
ที่ใดสร้างการกดทับ  การกีดกัน  หรือ การพิพากษาตามอำเภอใจ
ที่นั่น  คือ สังคมที่ถูกสาป  อันจักไม่พบแสงตะวัน-แสงเดือน


แต่เสรีภาพกลับเป็นสิ่งที่ถูกสาปยิ่งกว่า
เพราะ    ไม่มีใครอาจทำลายเสรีภาพได้
และเพราะ   มันคือลมหายใจและพลังของการแสดงออก  ที่เป็นตัวตนของธรรมชาติ