ในขั้นต้นนั้น อาจจะพบปิติเป็นเครื่องยืนยันของบุญได้ทุกคนแล้วแต่โอกาศแล้วแต่ว่าจิตขณะนั้นตั้งอยู่ที่ใด ถ้าจิตตั้งอยู่ในกุศลกรรมที่กระทำอยู่ มีสัญญาหมายรู้อยู่ว่าทำอะไร ดำริไปว่าผลแห่งการกระทำนั้นให้ประโยชน์ต่อผู้อื่น สิ่งอื่นอย่างไร รู้ลึกๆว่าเราได้ช่วยให้เขาได้มาสิ่งสิ่งเหล่านั้นก็อาจเกิดปิติได้(ทั้งหมดที่ว่ามาเกิดขิ้นภายในเสี้ยววินาทีเดียว ไม่ใช่มานึกเอาทีละสิ่ง ถ้านึกเอาจิตก็ไปอยู่ที่นึก ไม่ได้อยู่ที่ขณะจิตที่ตั้งไว้ทำบุญ) ผู้ใหญ่ก่อนๆจึงสอนว่าให้ตั้งใจ หมายถึงกำหนดลงไปว่าขณะนั้นทำอะไรก็ทำไปในขณะนั้น ไม่ต้องวิตกหรือสงสัย เพราะมันจะแสดงนิวรให้เห็นแทน
ส่วนในขั้นต่อๆไป จิตได้ทำบุญจนแช่มชื่นแล้ว ตัวจิตเองรู้จักปิติดีแล้ว มันก็กำหนดวางของมันเอง เราไม่ได้บังคับอะไร ทำไปเพื่อประโยชน์เขาอนุเคราะห์โลก นั่นคือจิตละดีแล้ว ละดีเฉาะเรื่องนั้นๆ สั้งขารนั้นๆแล้ว(ละชั่วหรือยังไม่รู้)....ถ้าเจ้าของกระทู้ได้อ่านคงเป็นประโยชน์ครับ ตอบช้าไปนานเลยยยย 55+