สวัสดีค่ะ ขอแชร์
แจ้งก่อนนะคะว่าไม่ได้ตั้งใจเอาเรื่องครอบครัวมาเล่าเพื่อนำเรื่องในบ้านมาประจาน
แต่ตั้งใจอยากให้คุณแม่หลายคนที่กำลังท้อ เหนื่อย เศร้า ซึม ถึงขั้นอยากฆ่าตัวตาย (ซึ่งเราเคยผ่าน เคยคิด และเคยทำมาแล้ว) ได้ฉุกคิดและหันมารักตัวเอง ดึงตัวเองให้หลุดออกจากห้วงความทุกข์นี้
เรื่องมันเกิดเมื่อ 4-5 ปีก่อน
ก่อนเกิดเรื่องราวหักเหของชีวิต ชีวิตเรากำลังรุ่งโรจน์ งานพุ่งทำเงินได้ทุกวัน (ทำงานวิจัย ทำโครงการค่ะ ปีนั้นโครงการเยอะ เศรษฐกิจดี) การเรียนไปได้ดีกำลังเรียนเอาตรีอีกใบ เจอคนเยอะ มีคนช่วยเหลือเยอะ คนเข้ามาจีบก็เยอะ (แต่ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ อาศัยให้ช่วยงานมากกว่าเพราะงานสนุกกว่า) เราขยันทำงาน มุ่งมั่น เก็บเงินเก่งส่งให้แม่ด้วย แต่ไม่ชอบให้ใครมาสั่ง คิดเองทำเอง เดินหน้าเอง แต่ขี้บ่น ซัก พูดตรง ไม่หยาบแต่แรง เจ็บจุก ถ้าไม่พอใจหรือไม่เห็นด้วยจะพูดตามตรง
ส่วนแฟนทำงานโรงงาน ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไปมาหาสู่กันในวันหยุดอยู่ตลอด (แต่ไม่เคยพาไปแนะนำกับครอบครัว) เขาก็นิสัยดี ให้เกียรติ ทำอะไรหลายอย่างให้เราโดยไม่บ่น แต่เฉื่อย ไม่ค่อยจะครีเอท ริเริ่มอะไรเลย อะไรก็ตามใจเราให้เราคิดก่อนทำก่อนเสมอ
ตอนแรกเราก็รู้นะว่าเค้าดื่มเหล้า บุหรี่ด้วย ผู้หญิงด้วย แต่เราก็ถามกึ่งสั่งเคลียร์ๆไปเลยว่าเลยว่าเลิกไหม เลือกเราหรือเลือกของพวกนั้น เค้าก็พยายามเลิกนะ แต่เราก็ไม่ได้เข้มมากเพราะตัวใครตัวมัน ใครกินคนนั้นตาย เราให้สิทธิ์เค้ากินเหล้าอยู่แต่ไม่บ่อยและถ้าจะกินต้องโทรมาบอกว่าจะกินถึงกี่โมงก็ควรกลับห้อง (แต่ความจริงเราไม่รู้เลยว่าเค้ากินนานเท่าไหร่ เพราะไม่ได้อยู่รู้เห็นด้วย)
ตอนแรกคบกัน เราเห้นว่าเค้าทำงานมานานยังเก้บเงินไม่ได้ จึงเสนอให้เค้าเปิดบัญชีของเค้าแต่ฝากบัตรเอทีเอ็มและสมุดไว้ที่เรา เราจะไม่ใช้เงินเค้าเลย หากเลิกกันเงินทั้งหมดเป็นของเค้า ถือเป็นเงินเก็บเค้าไป ..เวลาเค้าจะขอเบิกเราก็บ่นบ้าง แต่ก็โดนให้ไป เพราะไม่ใช่เงินของเรา
เราก็คบกันตามปกติ มีทะเลาะกันบ้าง แต่เค้าเงียบไม่โต้ตอบ แต่เราก็โมโห
ตรงนี้ ถ้าทะเลาะกัน ผู้ชายคงพอเข้าใจว่า ไม่ว่าผู้ชายจะทำอะไร ก็ผิด ไม่ว่าจะ...
-เถียงผู้หญิง ก็ผิด
-ใช้ความรุนแรงกับผุ้หญิง ก็ผิด
-เดินหนีไป ก็ผิด
-ยอมง้อ ก็ผิด
-เงียบ ยิ่งผิด (ทำไมไม่พูด ชั้นถาม ทำไมไม่พูด)
ดังนั้น ผู้ชายทำได้อย่างเดียวคือ อย่าให้ทะเลาะกัน
---นอกเรื่องไปหน่อย กลับมานะ--
4 ปีที่ช้ำใจ ร้องไห้ กับการเริ่มต้นของการเป็นแม่ ... เป็นกำลังใจให้คุณแม่ที่กำลังเหนื่อย เศร้านะคะ
แจ้งก่อนนะคะว่าไม่ได้ตั้งใจเอาเรื่องครอบครัวมาเล่าเพื่อนำเรื่องในบ้านมาประจาน
แต่ตั้งใจอยากให้คุณแม่หลายคนที่กำลังท้อ เหนื่อย เศร้า ซึม ถึงขั้นอยากฆ่าตัวตาย (ซึ่งเราเคยผ่าน เคยคิด และเคยทำมาแล้ว) ได้ฉุกคิดและหันมารักตัวเอง ดึงตัวเองให้หลุดออกจากห้วงความทุกข์นี้
เรื่องมันเกิดเมื่อ 4-5 ปีก่อน
ก่อนเกิดเรื่องราวหักเหของชีวิต ชีวิตเรากำลังรุ่งโรจน์ งานพุ่งทำเงินได้ทุกวัน (ทำงานวิจัย ทำโครงการค่ะ ปีนั้นโครงการเยอะ เศรษฐกิจดี) การเรียนไปได้ดีกำลังเรียนเอาตรีอีกใบ เจอคนเยอะ มีคนช่วยเหลือเยอะ คนเข้ามาจีบก็เยอะ (แต่ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ อาศัยให้ช่วยงานมากกว่าเพราะงานสนุกกว่า) เราขยันทำงาน มุ่งมั่น เก็บเงินเก่งส่งให้แม่ด้วย แต่ไม่ชอบให้ใครมาสั่ง คิดเองทำเอง เดินหน้าเอง แต่ขี้บ่น ซัก พูดตรง ไม่หยาบแต่แรง เจ็บจุก ถ้าไม่พอใจหรือไม่เห็นด้วยจะพูดตามตรง
ส่วนแฟนทำงานโรงงาน ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไปมาหาสู่กันในวันหยุดอยู่ตลอด (แต่ไม่เคยพาไปแนะนำกับครอบครัว) เขาก็นิสัยดี ให้เกียรติ ทำอะไรหลายอย่างให้เราโดยไม่บ่น แต่เฉื่อย ไม่ค่อยจะครีเอท ริเริ่มอะไรเลย อะไรก็ตามใจเราให้เราคิดก่อนทำก่อนเสมอ
ตอนแรกเราก็รู้นะว่าเค้าดื่มเหล้า บุหรี่ด้วย ผู้หญิงด้วย แต่เราก็ถามกึ่งสั่งเคลียร์ๆไปเลยว่าเลยว่าเลิกไหม เลือกเราหรือเลือกของพวกนั้น เค้าก็พยายามเลิกนะ แต่เราก็ไม่ได้เข้มมากเพราะตัวใครตัวมัน ใครกินคนนั้นตาย เราให้สิทธิ์เค้ากินเหล้าอยู่แต่ไม่บ่อยและถ้าจะกินต้องโทรมาบอกว่าจะกินถึงกี่โมงก็ควรกลับห้อง (แต่ความจริงเราไม่รู้เลยว่าเค้ากินนานเท่าไหร่ เพราะไม่ได้อยู่รู้เห็นด้วย)
ตอนแรกคบกัน เราเห้นว่าเค้าทำงานมานานยังเก้บเงินไม่ได้ จึงเสนอให้เค้าเปิดบัญชีของเค้าแต่ฝากบัตรเอทีเอ็มและสมุดไว้ที่เรา เราจะไม่ใช้เงินเค้าเลย หากเลิกกันเงินทั้งหมดเป็นของเค้า ถือเป็นเงินเก็บเค้าไป ..เวลาเค้าจะขอเบิกเราก็บ่นบ้าง แต่ก็โดนให้ไป เพราะไม่ใช่เงินของเรา
เราก็คบกันตามปกติ มีทะเลาะกันบ้าง แต่เค้าเงียบไม่โต้ตอบ แต่เราก็โมโห
ตรงนี้ ถ้าทะเลาะกัน ผู้ชายคงพอเข้าใจว่า ไม่ว่าผู้ชายจะทำอะไร ก็ผิด ไม่ว่าจะ...
-เถียงผู้หญิง ก็ผิด
-ใช้ความรุนแรงกับผุ้หญิง ก็ผิด
-เดินหนีไป ก็ผิด
-ยอมง้อ ก็ผิด
-เงียบ ยิ่งผิด (ทำไมไม่พูด ชั้นถาม ทำไมไม่พูด)
ดังนั้น ผู้ชายทำได้อย่างเดียวคือ อย่าให้ทะเลาะกัน
---นอกเรื่องไปหน่อย กลับมานะ--