คือดิฉันเรียนจบก่อนแฟน 1 ปีและได้ทำงานก่อนแฟนที่บริษัทย่านห้วยขวาง(ที่พักเราทั้ง2อยู่ลาดพร้าวพักอยู่กับครอบครัวของฝ่ายชาย) ต่อมาเขาก็เรียนจบและได้ทำงานย่านถนนเพชรบุรีเมื่อตอนเดือนพฤษจิกายนปี55 จนถึงตอนนี้เขาก็ผ่านโปรแล้ว
ประเด็นที่เขาไม่อยากไปทำงานก็คือ เขาบอกว่าเบื่อทำงานเอกสารเดิมๆ(ตำแหน่งฝ่ายขายต่างประเทศประจำออฟฟิส) ไม่ชอบที่ต้องจำเจอยู่กับที่ และไม่ชอบที่ต้องมีคนมาสั่งตลอด ซึ่งดิฉันก็พยายามปลอบว่ามันเป็นธรรมดาของเด็กจบใหม่ ที่ต้องมีคนมาคอยใช้งานเราบ้าง(ซึ่งก็ไม่ใช่ใครก็หัวหน้าเขาเอง ) พอตื่นเช้ามาเขาก็บ่นว่าไม่อยากไปทำงาน บ่อยครั้งเข้าก็อยากจะเปลี่ยนงานไปทำงานอย่างอื่นซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะดีกว่าที่นี่หรือเปล่า ซึ่งสำหรับในความคิดดิฉันแล้ว เงินเดือนและสวัสดิการที่เขาได้รับนั้นมันก็มากสำหรับเด็กจบใหม่ทั่วไปด้วยซ้ำ
ณ ตอนนี้พอเขาบ่นว่าเบื่อไม่อยากไปทำงาน อยากเปลี่ยนงานไปทำงานเป็นครูสอนฟิสเนส เดี๋ยวก็บอกอยากไปทำการตลาด ซึ่งเป็นสายงานที่เขาไม่ได้เรียนจบมาและไม่มีพื้นฐานด้วยซ้ำ แต่แค่อยากและเห็นว่ามันน่าสนุกสำหรับความคิดเขา เขาบ่นแบบนี้ทุกวันดิฉันก็รับฟังทุกวันและคอยให้คำแนะนำตลอด
จนถึงวันนี้ วันที่ดิฉันเริ่มทนไม่ไหว เพราะด้วยงานที่ดิฉันก็เครียดประมาณนึงอยู่แล้ว ประกอบกับเหนื่อยกับการที่ต้องมาคอยลุ้นว่าวันนี้เขาจะไปทำงานหรือเปล่า แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขาบ่นและบอกว่าไม่อยากไปทำงาน จนดิฉันกลั้นอารมณ์ไม่ไหว จนบอกไปว่า"ถ้าไม่อยากทำก็ลาออกมา เราก็เหนื่อยเหมือนกัน เราก็อยากอยู่สบายๆเหมือนกัน ถ้าเธอไม่ทำงานเราก็ไม่ทำงาน ต่างคนต่างอยู่เราก็จะกลับไปอยู่บ้านเรา" เรายืนทะเลาะกันที่ป้ายรถเมล์อยู่นาน จนเขาบอกว่าวันนี้ขอหยุดและต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีก ซึ่งเราก็รับฟังแต่ในใจคิดว่าเราไม่เอาแล้ว เราไม่อยากตกอยู่ในสภาพแบบนี้อีก ไม่ใช่ไม่รัก แต่ตอนนี้เรายังคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรต่อไป จะปรึกษาพ่อแม่เขาก็กลัวผู้ใหญ่ไม่สบายใจ ดิฉันควรมำอย่างไรดีคะ ดิฉันอาจจะจริงจังกับชีวิตมากไปหรือเปล่า รบกวนทุกท่านช่วยให้คำแนะนำหน่อยคะ ขอบคุณคะ
แฟนไม่อยากไปทำงาน ทำไงดี?
ประเด็นที่เขาไม่อยากไปทำงานก็คือ เขาบอกว่าเบื่อทำงานเอกสารเดิมๆ(ตำแหน่งฝ่ายขายต่างประเทศประจำออฟฟิส) ไม่ชอบที่ต้องจำเจอยู่กับที่ และไม่ชอบที่ต้องมีคนมาสั่งตลอด ซึ่งดิฉันก็พยายามปลอบว่ามันเป็นธรรมดาของเด็กจบใหม่ ที่ต้องมีคนมาคอยใช้งานเราบ้าง(ซึ่งก็ไม่ใช่ใครก็หัวหน้าเขาเอง ) พอตื่นเช้ามาเขาก็บ่นว่าไม่อยากไปทำงาน บ่อยครั้งเข้าก็อยากจะเปลี่ยนงานไปทำงานอย่างอื่นซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะดีกว่าที่นี่หรือเปล่า ซึ่งสำหรับในความคิดดิฉันแล้ว เงินเดือนและสวัสดิการที่เขาได้รับนั้นมันก็มากสำหรับเด็กจบใหม่ทั่วไปด้วยซ้ำ
ณ ตอนนี้พอเขาบ่นว่าเบื่อไม่อยากไปทำงาน อยากเปลี่ยนงานไปทำงานเป็นครูสอนฟิสเนส เดี๋ยวก็บอกอยากไปทำการตลาด ซึ่งเป็นสายงานที่เขาไม่ได้เรียนจบมาและไม่มีพื้นฐานด้วยซ้ำ แต่แค่อยากและเห็นว่ามันน่าสนุกสำหรับความคิดเขา เขาบ่นแบบนี้ทุกวันดิฉันก็รับฟังทุกวันและคอยให้คำแนะนำตลอด
จนถึงวันนี้ วันที่ดิฉันเริ่มทนไม่ไหว เพราะด้วยงานที่ดิฉันก็เครียดประมาณนึงอยู่แล้ว ประกอบกับเหนื่อยกับการที่ต้องมาคอยลุ้นว่าวันนี้เขาจะไปทำงานหรือเปล่า แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขาบ่นและบอกว่าไม่อยากไปทำงาน จนดิฉันกลั้นอารมณ์ไม่ไหว จนบอกไปว่า"ถ้าไม่อยากทำก็ลาออกมา เราก็เหนื่อยเหมือนกัน เราก็อยากอยู่สบายๆเหมือนกัน ถ้าเธอไม่ทำงานเราก็ไม่ทำงาน ต่างคนต่างอยู่เราก็จะกลับไปอยู่บ้านเรา" เรายืนทะเลาะกันที่ป้ายรถเมล์อยู่นาน จนเขาบอกว่าวันนี้ขอหยุดและต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีก ซึ่งเราก็รับฟังแต่ในใจคิดว่าเราไม่เอาแล้ว เราไม่อยากตกอยู่ในสภาพแบบนี้อีก ไม่ใช่ไม่รัก แต่ตอนนี้เรายังคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรต่อไป จะปรึกษาพ่อแม่เขาก็กลัวผู้ใหญ่ไม่สบายใจ ดิฉันควรมำอย่างไรดีคะ ดิฉันอาจจะจริงจังกับชีวิตมากไปหรือเปล่า รบกวนทุกท่านช่วยให้คำแนะนำหน่อยคะ ขอบคุณคะ