คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 9
อารักขาสัมปทา: พึงรักษาทรัพย์ที่หามาได้
เมื่อทรัพย์ของเรา ถูกเบียดเบียนโดยผู้อื่น การติดตามกลับคืน ย่อมเป็นสิ่งที่ควรทำ
แต่ตวรตั้งจิตให้ตรง คือ ทำไปตามเหตุที่ควรทำ ส่วนผลจะเป็นยังไงไม่สนใจ
การกังวลว่า จะได้ทรัพย์คืนหรือไม่ เป็นการหวังในผลของการกระทำย่อมทำให้ทุข์ใจ
แต่หากพิจารณาแล้วเห็นว่า ในการติดตามทรัพย์คืนจะไม่คุ้มกับค่าใช้จ่ายที่ต้องเสียไป
ควรปล่อยวางเป็นโทสะ (คือความไม่พอใจที่เค้ามาเบียดเบียนทรัพย์เรา) ซึ่งเป็นอกุศล
มาเป็นการให้ทาน คือ ให้อภัยเค้าเสีย อภัยทาน เป็นทานที่มีอานิสงส์มากนัก
เมื่อทรัพย์ของเรา ถูกเบียดเบียนโดยผู้อื่น การติดตามกลับคืน ย่อมเป็นสิ่งที่ควรทำ
แต่ตวรตั้งจิตให้ตรง คือ ทำไปตามเหตุที่ควรทำ ส่วนผลจะเป็นยังไงไม่สนใจ
การกังวลว่า จะได้ทรัพย์คืนหรือไม่ เป็นการหวังในผลของการกระทำย่อมทำให้ทุข์ใจ
แต่หากพิจารณาแล้วเห็นว่า ในการติดตามทรัพย์คืนจะไม่คุ้มกับค่าใช้จ่ายที่ต้องเสียไป
ควรปล่อยวางเป็นโทสะ (คือความไม่พอใจที่เค้ามาเบียดเบียนทรัพย์เรา) ซึ่งเป็นอกุศล
มาเป็นการให้ทาน คือ ให้อภัยเค้าเสีย อภัยทาน เป็นทานที่มีอานิสงส์มากนัก
แสดงความคิดเห็น
ต่อสู้เพื่อสิทธิประโยชน์ VS ปล่อยวาง ควรเลือกทางใด
จำนวนเงินที่เสียไปถือว่าเยอะในระดับหนึ่ง แต่ก็ไม่ยากเกินความสามารถที่จะหาใหม่ได้
ถามว่าเสียดายเงินมั๊ย เจ็บใจมั๊ยที่ถูกเอาเปรียบ ก็รู้สึกเสียดายและเจ็บใจมาก
แต่เส้นทางการร้องเรียน และฟ้องร้องมันช่างทำให้เครียดและกดดัน ท้อแท้
จนทำให้มีความรู้สึกแบ่งเป็น หลายทาง คือ ต้องต่อสู้เพื่อสิทธิของเราเองถึงแม้จะยาวนาน จะโดนอะไรต่างๆ นานา ก็ควรจะต้องทนเพื่อสิทธิของเราเอง คิดไปเครียดไปกับเรื่องอย่างนี้อยู่ตลอดเวลา บางทีก็ฮึดว่า ดูอย่างเคสอื่นๆ ซิ ที่เค้าไฟท์ๆ กันเค้ายังไฟท์กันมาได้ สุดท้ายเค้าก็ชนะ
แต่บางทีก็คิดว่า มันคุ้มมั้ยที่เราต้องเรียกร้อง ฟ้องร้อง ต้องเครียดอยู่ตลอดเวลา ต้องลุ้นอยู่ตลอดเวลา ต้องคอยคิดหาหลักฐาน คิดว่าอีกฝั่งเค้าจะมาไม้ไหน เสียเวลาไปกับเรื่องนี้จนบดบังเวลาทำมาหากิน เวลาที่จะคิดเรื่องมีความสุข เราควรจะปล่อยวางดีมั้ย
เราควรเลือกทางไหนดี???