บทที่ 2
วันอาทิตย์ แม่ให้ปราณูไปซื้อของที่เยาวราช เขาจึงไปเตร็ดเตร่แถว บ้านหม้อ ซื้อแผ่นดีวีดี อุปกรณ์
อีเล็คทรอนิค เขาสะสมรูปถ่ายเก่าๆ ที่เขาชอบสะสม รวมทั้งของเซ่นไหว้ให้แม่ด้วย ด้วยความชำนาญพื้นที่
เนื่องจากเขาก็เคยมาอยู่ที่แถวๆ วัดตึก เพราะมีญาติทางฝ่ายพ่อ ให้มาอยู่ช่วยงานขายของ
เขาจึงรู้ทางลัดในเยาวราชเป็นอย่างดี มันจะมีอยู่ตรอกหนึ่ง ที่คนไม่ค่อยจะเดิน เพราะค่อนข้างเปลี่ยว
ปราณูเห็นชายอายุมากโครงร่างใหญ่ ใส่เสื้อสีฟ้าเข้ม เดินถือของพะรุงพะรัง อีกมือหนึ่งก็ต้องจับไม้เท้า
เดินเหมือนคนไม่มีแรง ปราณูนึกตำหนิญาติของชายผู้นี้ว่า ช่างปล่อยปะละเลยญาติสูงวัย
ให้มาเดินในที่เปลี่ยว เพียงลำพัง ได้อย่างไร ปราณูถอนหายใจ ก่อนที่จะเข้าไปประครองชายผู้นั้น
น้ำหนักตัว ของชายสูงอายุผู้นั้นหนักมากทีเดียว
"ให้ผมช่วยถือของให้น่ะครับ แล้วคุณลุงจะไปไหนครับ....ผมจะเดินไปส่ง..."
ชายสูงวัยผู้นี้ใบหน้าสดใส ไม่เหมือนคนลักษณะขี้โรค ที่จะเดินไม่ไหว อิ่มเอิบ เต็มไปด้วยบุญบารมี
จมูกแดงดั่งลูกแอปเปิ้ล
"ลื้อช่างเป็นคนที่ มีน้ำใจจริงๆ....อาตี๋...."
เขาแค่พยักหน้าตอบรับ แล้วเดินประครองผ่านตรอกไปอย่างช้าๆ ของที่ช่วยถือนั้น
มีน้ำหนักมาก เขานึกไม่ถึงว่ามันจะหนักขนาดนี้ ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงจึงผ่านตรอกออกมาได้
ชายแก่ยิ้มอย่างใจดี พร้อมเอ่ยขอบคุณ
"อาตี๋...ลื้อเป็นคนดี มีน้ำใจอย่างที่อั๊วไม่เคยเจอในคนสมัยนี้...อั๊วมีของจะตอบแทนความดีของลื้อ!!.."
ปราณูยิ้มออกมาอย่างจริงใจ
"คุณลุงบอกเองว่าผมเป็นคนดีที่หายากในสมัยนี้ ถ้าคุณลุงให้ของผม มันก็กลายเป็นคนที่ทำดี
เพื่อหวังผล...ผมรับไม่ได้จริงๆ..."
ชายสูงอายุเสื้อสีฟ้าลูบเคราที่ยาวพยักหน้าขึ้นลง ส่งยิ้มอย่างเมตตาก่อนจะเอ่ยขึ้นอีก
"อั๊วรู้ว่า...ลื้อมีความรักที่ไม่สมหวัง อั๊วจะให้ของวิเศษต่อลื้อ ที่เรียกว่า ขนมรักรวมใจ..."
ปราณูพอได้ยินเรื่องความรักที่ไม่สมหวัง ก็ตกใจมาก ว่าชายผู้นี้ รู้ได้อย่างไร ชายสูงอายุกล่าวต่อ
พร้อมทั้งแบมือออก ในฝ่ามือมีขนมเป็นรูปหัวใจ ห่อด้วยกระดาษสีแดงสด
"เมื่อลื้อกินขนมนี้ลูกหนึ่ง แล้วคนที่เจ้ารักกินอีกลูกหนึ่ง เขาจะรักลื้อสุดหัวใจ ไม่ว่าลื้อจะทำร้ายจิตใจ
ของคนที่เจ้ารักมากเท่าไหร่ เธอก็ยังรักลื้ออยู่ ...รับไว้สิ!!...."
เหมือนมีมนต์สะกด ปราณูหยิบขนมทั้งสองออกมาจากมือของชายสูงอายุ ความจริงเขาไม่เชื่อเรื่อง
ปาฏิหารย์อะไรพวกนี้ แต่เมื่อเขาหันมองชายผู้นั้นปรากฎว่า .....เขาหายไปแล้ว....หายไปอย่างรวดเร็ว
มีเพียงลมพัดวูบหนึ่งผ่านใบหน้าเขาไป ปราณูตกใจจนผงะไปด้านหลัง เขามองไปข้างหน้า เห็นเป็น
รูปวาดเทพเจ้าจีน ดูไปละหม้ายคล้ายกับชายแก่ที่เขาช่วยพามาส่ง ไม่ต้องสงสัย ปราณูสับเท้า
วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต
วงกลมแห่งรัก ตอนที่ 2
วันอาทิตย์ แม่ให้ปราณูไปซื้อของที่เยาวราช เขาจึงไปเตร็ดเตร่แถว บ้านหม้อ ซื้อแผ่นดีวีดี อุปกรณ์
อีเล็คทรอนิค เขาสะสมรูปถ่ายเก่าๆ ที่เขาชอบสะสม รวมทั้งของเซ่นไหว้ให้แม่ด้วย ด้วยความชำนาญพื้นที่
เนื่องจากเขาก็เคยมาอยู่ที่แถวๆ วัดตึก เพราะมีญาติทางฝ่ายพ่อ ให้มาอยู่ช่วยงานขายของ
เขาจึงรู้ทางลัดในเยาวราชเป็นอย่างดี มันจะมีอยู่ตรอกหนึ่ง ที่คนไม่ค่อยจะเดิน เพราะค่อนข้างเปลี่ยว
ปราณูเห็นชายอายุมากโครงร่างใหญ่ ใส่เสื้อสีฟ้าเข้ม เดินถือของพะรุงพะรัง อีกมือหนึ่งก็ต้องจับไม้เท้า
เดินเหมือนคนไม่มีแรง ปราณูนึกตำหนิญาติของชายผู้นี้ว่า ช่างปล่อยปะละเลยญาติสูงวัย
ให้มาเดินในที่เปลี่ยว เพียงลำพัง ได้อย่างไร ปราณูถอนหายใจ ก่อนที่จะเข้าไปประครองชายผู้นั้น
น้ำหนักตัว ของชายสูงอายุผู้นั้นหนักมากทีเดียว
"ให้ผมช่วยถือของให้น่ะครับ แล้วคุณลุงจะไปไหนครับ....ผมจะเดินไปส่ง..."
ชายสูงวัยผู้นี้ใบหน้าสดใส ไม่เหมือนคนลักษณะขี้โรค ที่จะเดินไม่ไหว อิ่มเอิบ เต็มไปด้วยบุญบารมี
จมูกแดงดั่งลูกแอปเปิ้ล
"ลื้อช่างเป็นคนที่ มีน้ำใจจริงๆ....อาตี๋...."
เขาแค่พยักหน้าตอบรับ แล้วเดินประครองผ่านตรอกไปอย่างช้าๆ ของที่ช่วยถือนั้น
มีน้ำหนักมาก เขานึกไม่ถึงว่ามันจะหนักขนาดนี้ ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงจึงผ่านตรอกออกมาได้
ชายแก่ยิ้มอย่างใจดี พร้อมเอ่ยขอบคุณ
"อาตี๋...ลื้อเป็นคนดี มีน้ำใจอย่างที่อั๊วไม่เคยเจอในคนสมัยนี้...อั๊วมีของจะตอบแทนความดีของลื้อ!!.."
ปราณูยิ้มออกมาอย่างจริงใจ
"คุณลุงบอกเองว่าผมเป็นคนดีที่หายากในสมัยนี้ ถ้าคุณลุงให้ของผม มันก็กลายเป็นคนที่ทำดี
เพื่อหวังผล...ผมรับไม่ได้จริงๆ..."
ชายสูงอายุเสื้อสีฟ้าลูบเคราที่ยาวพยักหน้าขึ้นลง ส่งยิ้มอย่างเมตตาก่อนจะเอ่ยขึ้นอีก
"อั๊วรู้ว่า...ลื้อมีความรักที่ไม่สมหวัง อั๊วจะให้ของวิเศษต่อลื้อ ที่เรียกว่า ขนมรักรวมใจ..."
ปราณูพอได้ยินเรื่องความรักที่ไม่สมหวัง ก็ตกใจมาก ว่าชายผู้นี้ รู้ได้อย่างไร ชายสูงอายุกล่าวต่อ
พร้อมทั้งแบมือออก ในฝ่ามือมีขนมเป็นรูปหัวใจ ห่อด้วยกระดาษสีแดงสด
"เมื่อลื้อกินขนมนี้ลูกหนึ่ง แล้วคนที่เจ้ารักกินอีกลูกหนึ่ง เขาจะรักลื้อสุดหัวใจ ไม่ว่าลื้อจะทำร้ายจิตใจ
ของคนที่เจ้ารักมากเท่าไหร่ เธอก็ยังรักลื้ออยู่ ...รับไว้สิ!!...."
เหมือนมีมนต์สะกด ปราณูหยิบขนมทั้งสองออกมาจากมือของชายสูงอายุ ความจริงเขาไม่เชื่อเรื่อง
ปาฏิหารย์อะไรพวกนี้ แต่เมื่อเขาหันมองชายผู้นั้นปรากฎว่า .....เขาหายไปแล้ว....หายไปอย่างรวดเร็ว
มีเพียงลมพัดวูบหนึ่งผ่านใบหน้าเขาไป ปราณูตกใจจนผงะไปด้านหลัง เขามองไปข้างหน้า เห็นเป็น
รูปวาดเทพเจ้าจีน ดูไปละหม้ายคล้ายกับชายแก่ที่เขาช่วยพามาส่ง ไม่ต้องสงสัย ปราณูสับเท้า
วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต