-- สังเวียนชีวิต --

พื้นที่ชีวิต LifeExplorerTV วันนี้ จบไปในเวลาที่เข็มยาวของนาฬิกา
เดินวนมาทับกับตำแหน่งเดิมพอดี

หนึ่งชั่วโมงที่เสียไปในวันนี้ อย่างน้อยๆที่สุด
ข้อคิดเล็กๆ ก็กระตุกขึ้นมาในรอยหยักอันน้อยนิดในสมองของผม

คือจริงๆแล้ว ผมว่า ชีวิตคนๆหนึ่ง ที่ทำตัวเอง
ให้ประสบความสำเร็จในชีวิตนั้น ผมว่ามันเป็นสิ่งที่ยากยิ่งแล้ว...
แต่การดำรงรักษาไว้ให้อยู่ ณ จุดๆนั้น มันเป็นสิ่งที่ยากยิ่งกว่า
และไอ้จุดที่ยากที่สุด มันคือการที่เรา จะต้องยืนอยู่ให้ได้
แม้ในวันที่เอาก้าวออกจากจุดๆนั้นไปแล้ว
ในวันที่เราไม่มีชื่อเสียง หรือวันที่เราคืนสู่สามัญ

ในชีวิตเรา เราทุกคนคงเปรียบได้กับนักมวย
นักมวยที่ต้องต่อสู้ ต่อสู้กับตัวเอง ต่อสู้ในสังเวียนชีวิตจริง
เราอาจโดนหมัดของกระแสสังคม หมัดของค่านิยม
ให้เราไขว้เขวออกไปจากเส้นทางบ้าง เราอาจล้ม
อาจแพ้บ้าง แต่เชื่อผมเถอะครับ ไม่มีนักมวยคนใหน
ที่ไม่เคยโดนต่อยมาก่อนหรอก....

ที่สำคัญที่สุด คือการที่เราต้องพยยาม พยยามอย่างมาก
เพื่อให้ประสบความสำเร็จ เราอาจจะต้องยอม
เสียสละซึ่งความสุขบางสิ่ง
เพื่อให้ได้แลกมา กับความสุข ที่ยิ่งใหญ่กว่า

ผมชื่นชอบประโยคหนึ่ง ที่พี่เอ๋นิ้วกลม พูดไว้
ตอนท้ายรายการประมาณว่าว่า

" หากเราอยากเป็นนักเขียน เราก็ต้องฝึกเขียน ฝึกเขียนให้มากๆ"

ชีวิตตามแบบฉบับที่ผมวางเอาไว้
แม้มันไม่ใช่แบบกึ่งสำเร็จรูป ใส่น้ำร้อนรอเวลา
แต่ผมเชื่อว่า สักวันหนึ่ง ผมต้องไปถึงปลายทางได้แน่นอน

ผมขอยืมคำพูดจากนักมวยในรายการพื้นที่ชีวิตอาทิตย์นี้มาใช้
สร้างพลังให้กับตัวเองบ้างนะครับ....

"ผมไม่กลัวววว!!!!!!!"