= = ปรัชญาชีวิต จากเด็กน้อยผู้ด้อยโอกาส = =

มีเรื่องราวดีๆมาเล่าให้ฟังครับ (แพนเค้กเรอะ -_-“)

เมื่อครั้งสมัยผมเป็นแพทย์ประจำบ้านสาขาจิตเวชศาสตร์เด็กและวัยรุ่นปีสุดท้าย
ซึ่งเป็นช่วงที่เหนื่อยที่สุดในชีวิตการเป็นแพทย์ก็ว่าได้

วันหนึ่งผมได้รับเคสขอปรึกษาจากตึกผู้ป่วยเด็ก
เป็นเด็กผู้ชายวัย 6 ขวบ
แพทย์เจ้าของไข้ปรึกษาเพื่อช่วยประเมิน
เนื่องจากเด็กมีปัญหาการถูกละเลยเรื่องการเลี้ยงดูอย่างมาก

เด็กมานอนโรงพยาบาลด้วยเรื่องติดเชื้อบาดทะยัก
ซึ่งพบได้น้อยมากในปัจจุบัน
เนื่องจากเด็กส่วนใหญ่ได้รับวัคซีนขั้นพื้นฐานกันหมดแล้ว
แต่เด็กรายนี้ไม่ได้รับวัคซีน
เมื่อมีบาดแผล คนดูแลก็ไม่ทราบ
นอกจากนี้ เด็กยังมีภาวะขาดสารอาหารระดับรุนแรงอีกด้วย



เด็กเรียกผมว่า..ลุง (จะเคืองก็ตรงเนี้ย.. -*-)

เด็กคงเห็นสภาพผม ที่วันนั้น อาจดูเหมือนคนไร้วิญญาณเต็มที

เด็กยิ้มให้ผม เผยให้เห็นฟันที่ทั้งหลอ ทั้งผุเต็มปาก

..........แต่มันเป็นรอยยิ้มที่ดูจริงใจ และใสซื่อมาก


รอยยิ้มของเด็ก มีนัยยะว่า

...ยิ้มให้กับชีวิตหน่อยสิลุงหมอ...ชีวิตมันไม่ได้แย่ขนาดนั้น ชีวิตหนูแย่กว่าตั้งเยอะ...


ความสุขของเด็ก ไม่ได้เป็นเรื่องซับซ้อน ไม่เห็นต้องปรุงแต่งอะไร
แค่ได้เล่น ได้กิน ได้เห็นพ่อแม่ก็มีความสุขแล้ว

แต่พอเราโตขึ้น โตขึ้น เงื่อนไขการมีความสุขให้กับชีวิต
ทำไมมันยากขึ้น ยากขึ้น แล้วจะทุกข์อะไรนักหนากับชีวิต


..........................................................
..........................................

....ผมยิ้มให้เด็กกลับไป ถึงมันจะยังดูเจื่อนๆไปบ้าง
แต่ผมกำลังรู้สึกข้างในได้ว่า
พลังชีวิต(ของลุงหมอคนหนึ่ง) กำลังเพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น
จากรอยยิ้มของเด็กน้อยนักสู้ผู้นี้



เมื่อไหร่ก็ตามที่เรารู้สึกเหน็ดเหนื่อย ท้อแท้
ไม่ว่าจะเป็นจากการเลี้ยงลูก หรือการทำงาน

อย่าลืมเติมความสุขเล็กๆน้อยๆให้ตัวเองบ้าง
บางทีการสร้างความสุขไม่ใช่เรื่องยาก
อาจเกิดขึ้นง่ายๆ จากแค่เพียงขยับมุมปากขึ้น
แล้วยิ้มให้กับตัวเองก็ได้ครับ...^ ^



ที่มาของภาพ : http://www.flickr.com/photos/the_wrath_of_khan/5295676414/