พักนี้กระทู้ ติดตาม ไซโครพาสเงียบๆ ไป เราจึงขอเปิดประเด็นเอง เพราะเริ่มทนไม่ไหวแล้วกับเหตุการณ์สะเทือนใจสุดๆ ที่เกิดใน Ep 21
ตอนที่แล้วๆ มานี่ออกจะเฉยๆ แค่แอบตื่นเต้นที่นางเอกในดวงใจของเราเริ่มเป็นงานขึ้นมาบ้าง บทของเธอโดดเด่นโฉบเฉี่ยวใจเราเต็มร้อย เหมือนเพชรที่ได้รับการเจียระไนแล้วเปล่งประกายวาววับขึ้นมาทันใด
แต่ !...ปลื้มใจกับสิ่งนั้นได้ไม่นาน ถึงตอนนี้ กลับเกิดอาการขวัญเสียอย่างมาก กับการสูญเสียตัวละครที่เราเองก็นับถืออยู่ไม่น้อย ขอไว้อาลัยให้คุณพ่อดีเด่นอย่างลุงมาซาโอกะ โทโมมิค่ะ ….T_T
เข้าฉากมาแรกๆ กลิ่นตุๆ ของธงตายเริ่มขึ้นตั้งแต่จุดที่แยกกับอาคาเนะและยาโยย โดยให้กิโนสะเดินสายไปกับลุงโทโมมิ เราก็ชักเอะใจแล้วว่าอุโรโบรอสต้องมีแผนนองเลือดแน่ๆ ( แอบกระซิบขึ้นมาในขณะกำลังดูอยู่ว่า เฮ้ย ! จะแยกทำไม ไปด้วยกันดีกว่า ไม่อยากให้เกิดเรื่องซ้ำรอยเหมือนชูจังเลยอ่ะ )
ช่วงที่แว่นกับลุงเหล็กไหลมาจะเอ๋กับมาคิชิม่านี่แบบว่า เราใจหายมาก เพราะรู้สึกว่าธงมันลอยเด่นขึ้น เด่นขึ้นกว่าเดิม ในใจก็แว้บว่า ไม่รอดแน่ๆ พ่อลูกคู่นี้ แต่ก็เชียร์สุดใจขาดดิ้นให้รอด มาคิชิม่าควักระเบิดออกมาจุด ใจเรามันเสียวแปลบ แล้วดูมันหักมุมปากแสยะยิ้มแบบเชือดนิ่มๆ โยนไปที่กิโนะ เรากรี๊ดลั่นเลยว่า อย่าน้า ….ยาเมเตะ ! ( เติมเอฟเฟคเสียงก้องโลก ) พอเห็นลุงวิ่งๆ ไปไขว่คว้ามันขึ้นมา เราก็ลุ้นว่า ลุงเร็วๆ อยากจะร้องร็อคแอนโรว์ระคนไปด้วยว่า “เอามัน(ระเบิด)ออกไป !” แต่…พอยกขึ้นก็ ... บึ้ม !
และแล้ว… ถึงไม่ได้กลายเป็นโกโก้ครั้นซ์ แต่มันก็ส่งผลให้ลุงค่อยๆ สั่งเสียกับกิโนะ ก่อนดับอนาถทั้งที่ตายังไม่หลับสนิท ไม่รู้ว่ามีอะไรติดค้างในใจอีกหรือเปล่า ถึงได้ไม่ยอมปิดเปลือกตาลง เราเสียใจอยากร้องไห้ แต่มันร้องไม่ค่อยออก เพราะเหมือนบรรยากาศของเรื่องช่วงนี้ มันยังส่งอารมณ์ไปไม่สุด ไม่ถึงก้นบึ้งความเศร้าในใจเราเท่าที่ควร ทั้งที่ใจจริงมันก็อยากเศร้าเคล้าน้ำตาอ่ะนะ
พอเป็นแบบนี้ เราก็กัดฟันหมั่นเขี้ยว หันมาเชียร์พระเอก ( เริ่มไม่อยากให้นางเอกมาจัดการเจ้ามาคิชิม่าแล้ว ให้โคงามิทำดีกว่า ถึงพริกถึงขิง แล้วก็สมน้ำสมเนื้อกับที่มันทำไว้กับกิโนสะดี ) เห็นแววตาหมาล่าเนื้อของโคงามิ ชินยะที่ไล่กวดตามมาคิชิม่าไป สาดกระสุนปืนออกไป แล้วมันส์ได้ใจเรามากมาย ไอ้คนอย่างเจ้ามาคิชิม่า มันต้องเจอคนแบบโคจังนี่ ถึงจะเหมาะกว่าเป็นไหนๆ ส่งพลังจิตเชียร์แทบหัวใจกระดอนออกมาแดดิ้นข้างนอกหน้าอกเลยว่าอยากให้โคงามิ “ฆ่า” มันซะ
เฮ้อ ... พอเถอะ ! ยิ่งระบายแป้นพิมพ์ไปเท่าไหร่ รู้สึกค่าสัมประสิทธิ์อาชญากรรมในตัวเราพุ่งพรวดขึ้นปรู๊ดปร๊าดแล้ว ไซโครพาสขุ่นมัวมากสุดเมื่อดูตอนนี้เข้าไป สงสารแว่นโมเอะมากที่สุด ตอนที่หันมาสบตากับโคงามิ ดูเหมือนกิโนะจะอารมณ์หลอนไปซะแล้ว โธ่ ไม่น่ากลายเป็นแว่นด้วนเลย… ฮือๆ ไม่เป็นไรนะกิโนะคุง ถึงเธอจะเป็น "ด้วนจังกำพร้าพ่อ" แต่เรายังอยากเป็นกำลังใจให้เธออยู่เสมอ..เพื่อให้เธอหลุดพ้นจากการเป็น Character ไร้ประโยชน์ได้ซะทีก่อนจบเรื่อง
ปล.1 ข้อคิดที่ได้จากเรื่องนี้ คือ “ร่วมทางตัวเอก..เราอยู่ ถ้าแยกจากตัวเอก ..ปักธงตาย ! ”
ปล. 2 มีใครดูตอนนี้แล้วเปลี่ยนใจแปรพรรคจากมาคิชิม่ามั้งนะ เราก็คนหนึ่งล่ะ จากที่ไม่ชอบ กลายเป็นเกลียด และเกลียดเข้ากระดูกดำ แช่งชักหักกระดูกอยากให้ตายแบบทรมานที่สุดไปเลย ( เอ๊ะ ! นี่มันเปลี่ยนตรงไหนหว่า เหมือนเข้าทำนองเดิม แต่เพิ่มดีกรีความรู้สึกไม่ชอบ พัฒนาเป็น “เกลียด” นี่นา หึๆ… )
ปล. 3 มาคิชิม่าหันหน้าเข้าหาไบเบิ้ล ดูผิวเผินเหมือนอยากทำตัวเป็นนักบุญ แต่พฤติการณ์ กลับเป็นสันดานนักฆ่า ไม่สมกับหนังสือที่หามาอ่านในตอนนี้เลย
[Spoil] Psycho-Pass 21 ดูแล้วเล่าสู่กันฟัง
ตอนที่แล้วๆ มานี่ออกจะเฉยๆ แค่แอบตื่นเต้นที่นางเอกในดวงใจของเราเริ่มเป็นงานขึ้นมาบ้าง บทของเธอโดดเด่นโฉบเฉี่ยวใจเราเต็มร้อย เหมือนเพชรที่ได้รับการเจียระไนแล้วเปล่งประกายวาววับขึ้นมาทันใด
แต่ !...ปลื้มใจกับสิ่งนั้นได้ไม่นาน ถึงตอนนี้ กลับเกิดอาการขวัญเสียอย่างมาก กับการสูญเสียตัวละครที่เราเองก็นับถืออยู่ไม่น้อย ขอไว้อาลัยให้คุณพ่อดีเด่นอย่างลุงมาซาโอกะ โทโมมิค่ะ ….T_T
เข้าฉากมาแรกๆ กลิ่นตุๆ ของธงตายเริ่มขึ้นตั้งแต่จุดที่แยกกับอาคาเนะและยาโยย โดยให้กิโนสะเดินสายไปกับลุงโทโมมิ เราก็ชักเอะใจแล้วว่าอุโรโบรอสต้องมีแผนนองเลือดแน่ๆ ( แอบกระซิบขึ้นมาในขณะกำลังดูอยู่ว่า เฮ้ย ! จะแยกทำไม ไปด้วยกันดีกว่า ไม่อยากให้เกิดเรื่องซ้ำรอยเหมือนชูจังเลยอ่ะ )
ช่วงที่แว่นกับลุงเหล็กไหลมาจะเอ๋กับมาคิชิม่านี่แบบว่า เราใจหายมาก เพราะรู้สึกว่าธงมันลอยเด่นขึ้น เด่นขึ้นกว่าเดิม ในใจก็แว้บว่า ไม่รอดแน่ๆ พ่อลูกคู่นี้ แต่ก็เชียร์สุดใจขาดดิ้นให้รอด มาคิชิม่าควักระเบิดออกมาจุด ใจเรามันเสียวแปลบ แล้วดูมันหักมุมปากแสยะยิ้มแบบเชือดนิ่มๆ โยนไปที่กิโนะ เรากรี๊ดลั่นเลยว่า อย่าน้า ….ยาเมเตะ ! ( เติมเอฟเฟคเสียงก้องโลก ) พอเห็นลุงวิ่งๆ ไปไขว่คว้ามันขึ้นมา เราก็ลุ้นว่า ลุงเร็วๆ อยากจะร้องร็อคแอนโรว์ระคนไปด้วยว่า “เอามัน(ระเบิด)ออกไป !” แต่…พอยกขึ้นก็ ... บึ้ม !
และแล้ว… ถึงไม่ได้กลายเป็นโกโก้ครั้นซ์ แต่มันก็ส่งผลให้ลุงค่อยๆ สั่งเสียกับกิโนะ ก่อนดับอนาถทั้งที่ตายังไม่หลับสนิท ไม่รู้ว่ามีอะไรติดค้างในใจอีกหรือเปล่า ถึงได้ไม่ยอมปิดเปลือกตาลง เราเสียใจอยากร้องไห้ แต่มันร้องไม่ค่อยออก เพราะเหมือนบรรยากาศของเรื่องช่วงนี้ มันยังส่งอารมณ์ไปไม่สุด ไม่ถึงก้นบึ้งความเศร้าในใจเราเท่าที่ควร ทั้งที่ใจจริงมันก็อยากเศร้าเคล้าน้ำตาอ่ะนะ
พอเป็นแบบนี้ เราก็กัดฟันหมั่นเขี้ยว หันมาเชียร์พระเอก ( เริ่มไม่อยากให้นางเอกมาจัดการเจ้ามาคิชิม่าแล้ว ให้โคงามิทำดีกว่า ถึงพริกถึงขิง แล้วก็สมน้ำสมเนื้อกับที่มันทำไว้กับกิโนสะดี ) เห็นแววตาหมาล่าเนื้อของโคงามิ ชินยะที่ไล่กวดตามมาคิชิม่าไป สาดกระสุนปืนออกไป แล้วมันส์ได้ใจเรามากมาย ไอ้คนอย่างเจ้ามาคิชิม่า มันต้องเจอคนแบบโคจังนี่ ถึงจะเหมาะกว่าเป็นไหนๆ ส่งพลังจิตเชียร์แทบหัวใจกระดอนออกมาแดดิ้นข้างนอกหน้าอกเลยว่าอยากให้โคงามิ “ฆ่า” มันซะ
เฮ้อ ... พอเถอะ ! ยิ่งระบายแป้นพิมพ์ไปเท่าไหร่ รู้สึกค่าสัมประสิทธิ์อาชญากรรมในตัวเราพุ่งพรวดขึ้นปรู๊ดปร๊าดแล้ว ไซโครพาสขุ่นมัวมากสุดเมื่อดูตอนนี้เข้าไป สงสารแว่นโมเอะมากที่สุด ตอนที่หันมาสบตากับโคงามิ ดูเหมือนกิโนะจะอารมณ์หลอนไปซะแล้ว โธ่ ไม่น่ากลายเป็นแว่นด้วนเลย… ฮือๆ ไม่เป็นไรนะกิโนะคุง ถึงเธอจะเป็น "ด้วนจังกำพร้าพ่อ" แต่เรายังอยากเป็นกำลังใจให้เธออยู่เสมอ..เพื่อให้เธอหลุดพ้นจากการเป็น Character ไร้ประโยชน์ได้ซะทีก่อนจบเรื่อง
ปล.1 ข้อคิดที่ได้จากเรื่องนี้ คือ “ร่วมทางตัวเอก..เราอยู่ ถ้าแยกจากตัวเอก ..ปักธงตาย ! ”
ปล. 2 มีใครดูตอนนี้แล้วเปลี่ยนใจแปรพรรคจากมาคิชิม่ามั้งนะ เราก็คนหนึ่งล่ะ จากที่ไม่ชอบ กลายเป็นเกลียด และเกลียดเข้ากระดูกดำ แช่งชักหักกระดูกอยากให้ตายแบบทรมานที่สุดไปเลย ( เอ๊ะ ! นี่มันเปลี่ยนตรงไหนหว่า เหมือนเข้าทำนองเดิม แต่เพิ่มดีกรีความรู้สึกไม่ชอบ พัฒนาเป็น “เกลียด” นี่นา หึๆ… )
ปล. 3 มาคิชิม่าหันหน้าเข้าหาไบเบิ้ล ดูผิวเผินเหมือนอยากทำตัวเป็นนักบุญ แต่พฤติการณ์ กลับเป็นสันดานนักฆ่า ไม่สมกับหนังสือที่หามาอ่านในตอนนี้เลย