ไม่รู้ว่ามาตั้งกระทู้ จริงๆแล้วเราต้องการอะไร
อาจจะต้องการอะไรที่มันตอกย้ำมากๆ เผื่อเราจะได้ตัดสินใจเลือกทางที่ถูกมากกว่านี้

อาจจะยาวหน่อยนะคะ ถ้าใครขี้เกียจก็ข้ามๆไปเนอะ

เราเลิกกับแฟนที่คบกันมา 7 ปี
โดยที่จริงๆแล้วคือ คบกัน 2 ปี เลิกกับไป 2 ปี และกลับมาคบกันอีก 3 ปี

สองปีแรกก็ช่วงหวานชื่นทั่วไปค่ะ แทบไม่ได้ทะเลาะกัน
ทุกอย่างโอเคมาก แต่ตอนนั้นยังเด็กมาก บวกกับที่บ้านยังไม่ได้เข้ามารับรู้มาก
ก็เลยไม่ได้อะไรกับเรื่องอนาคต แต่ไม่ใช่เราไม่จริงจังนะคะ
เรารักแฟนมาก คำว่ามือที่สามสำหรับเรา ลืมไปได้เลยค่ะ
และเวลาทะเลาะกัน เราก็จะเป็นฝ่ายนิ่ง หรือขอโทษ เพราะเราไม่อยากให้มันเลยเถิด
ช่วงนี้เหมือนเป็นช่วงสร้างความทรงจำอ่ะค่ะ
ป๊อปปี้เลิฟสุดๆ มีวันเวลาที่ดีร่วมกัน เซอร์ไพรสต่างๆ คำหวานต่างๆ เป็นช่วงที่เรารู้สึกว่าเค้าทุ่มเทให้เรา
อะไรทำนองนี้

แต่อยู่ๆ เค้าก็ไปเจอกับผู้หญิงคนนึง
และก็มาตัดสินใจบอกเลิกกับเราง่ายๆ แบบที่เราก็งง
ซึ่งแน่นอนค่ะ เราไม่ยอม ยังไงเราก็ไม่ยอม
ร้องไห้ฟูมฟาย ร้องจนตัวชา จนไข้ขึ้น เค้าก็ไม่ได้สนใจ กลับรำคาญด้วยซ้ำ
เค้าให้เหตุผลว่า เค้าไม่ได้อยากอยู่กับเราตอนนี้นะ เค้าอยากไปดูแลผู้หญิงคนนั้น
ไปทำให้ผู้หญิงคนนั้นมีความสุข หรือจะอะไรก็ตามค่ะ
เค้าก็หนีเราไปจนได้ เปลี่ยนเบอร์ เปลี่ยนเมล์
เมื่อเราหมดทางติดต่อ พอรู้ว่าทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ ก็ได้แต่ร้องไห้
เอาแต่วิ่งตามหาอดีต ชอบไปที่ๆเราเคยมีความสุขด้วยกันคนเดียว แล้วก็กลับมาจิตตก

ผ่านไปเดือนสองเดือน เค้าก็เอาเบอร์ใหม่โทรมาหา
ซึ่งจะชอบโทรมาเวลาเมามากๆ แบบขาดสติ แล้วก็ขอคืนดี แต่พอตอนเช้าก็ลืม
หรือไม่ก็โทรมาบ่นให้ฟังเรื่องผู้หญิงคนอื่นๆที่เค้าไปจีบ
ไม่ก็ให้เราไปหาเค้าที่บ้าน ซึ่งไปก็ไม่ได้มีอะไรมากกว่าเรื่องอย่างว่า
เป็บแบบนี้ตลอดสองปีที่เลิกกันไป
ซึ่งเราก็ยอมค่ะ ยอมหมดตัวและหัวใจเลย
ตอนนั้นคิดแค่ว่า ชั้นจะรักคนนี้ จะยอมทุกอย่างเพื่อคนๆนี้

แล้วการรอคอยของเราก็สำเร็จ เรากลับมาคบกันอีกครั้งแบบจริงจัง
รอบนี้เค้ามาขอกับแม่เรา ว่าขอพาไปอยู่บ้านด้วยนะ จะดูแลลูกสาวแม่ให้เอง บลาๆๆ
แม่เราก็ยอมเพราะเราดื้อ แม่รู้ว่า ห้ามยังไงเราก็คงจะไป
และเราก็เข้าไปอยู่กับพ่อแม่ของเค้าค่ะ เหมือนทุกอย่างกำลังเริ่มต้นอย่างสดใส
พ่อ แม่ เค้าดีกับเรามาก ไม่เคยปัญหาอะไรเลย เราก็รักท่านเหมือนญาติเราแท้ๆ
พอเรากลับมาคบกันแบบนี้นานเข้า เราก็เริ่มจริงจัง
ไม่ถึงกับวาดฝันว่าอนาคตจะต้องสวยหรู เราแค่อยากจะอยู่ดูแลเค้าไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ

ซึ่งมันก็ดีอยู่แค่ปีแรกแหละค่ะ หลังจากนั้น เริ่มมีปัญหากันบ่อย แต่ไม่ได้ทะเลาะกัน
แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่เค้าจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่เสมอ และพาลขอเลิกทุกครั้ง
แต่ทุกครั้งก็ไม่ได้เลิก พอปรับความเข้าใจได้ ก็บอกกันว่าเราจะเริ่มใหม่กันนะ
แล้วก็มีปัญหาเหมือนเดิมอยู่เรื่อย

พอหนึ่งปีสุดท้าย เค้าชอบบอกว่าเราเหมือนเป็นตัวถ่วงทางความคิดของเค้า
เค้าจะไปไหน จะทำอะไร พอคิดว่ามีเราอยู่ ก็ทำได้ คิดได้ไม่เต็มที่
เค้าบอกว่าเราชอบดูถูกเค้า (เพราะเค้าชอบคนปากหวาน บ้ายอ)
เค้ายังไม่พร้อมจะดูแลใคร ไม่ว่าจะเราหรือใครก็ตาม
เค้าขอชีวิตของเค้าคืน

จนสุดท้ายเราก็เลิกกันด้วยเหตุผลนี้จริงๆ

แรกๆมันเหมือนเราเข้าใจทุกอย่าง ทุกเหตุผลของเค้ามันสมเหตุสมผลกับการกระทำที่ผ่านมา
ไม่ใช่ไม่รัก แต่ไม่อยากใช้ชีวิตร่วมกัน
แต่เราทำใจยอมรับไม่ได้ กับเวลาที่เราเสียไป
กับการตัดสินใจหลายอย่างที่เราต้องเสียโอกาสไปเพราะเราเลือกเค้ามากกว่า
เราไม่คิด ว่าจะเลิก ไม่เคยคิดเลย
เรากลัวว่าเราจะไม่เจอใครที่เรารักได้ขนาดนี้อีก

ตอนแรกเราไม่ยอมเลิก จะเป็นบ้า จะเป็นจะตาย สติแตก
จนเค้าต้องโทรตามแม่เราให้มารับกลับบ้านค่ะ
เรากลับมาอยู่บ้าน อยู่กับแม่ เราก็ดีขึ้น แต่ไม่มาก ยังคงจมอยู่กับอดีต
วันไหนต้องออกไปทำธุระคนเดียว ก็ขับรถออกไปได้นิดเดียว อยู่ๆก็ร้องไห้มั่ง รถชนมั่ง เพราะใจลอย
แม่เราโกรธเค้ามาก ที่เวลาจะมาขอไปก็ของ่ายๆ แม่ก็ไว้ใจ
เวลาจะทิ้ง ก็ทิ้งกับไปเฉยๆ

วันที่เรากลับไปเก็บของที่บ้านเค้า เค้าบอกว่า เค้าไม่ได้รู้สึกแย่กับเรานะ
เค้าอยากให้เราต่างไปมีชีวิตเป็นของตัวเอง
เค้าหวังลึกๆ ว่าถ้าเรายังมีบุญต่อกัน เราคงได้กลับมาอยู่ด้วยกัน

มันทำให้เราเป็นแบบนี้ทุกวันนี้ คือเราไม่สามารถตัดเค้าออกไปจากชีวิตได้

เค้ายังคงโทรมาบ้าง สไกป์มาบ้าง
เค้าบอกว่าเค้าขอทำแบบนี้ได้มั๊ย เพราะเค้าไม่รู้ว่าจะพูดทุกๆเรื่องกับใครได้อีก

มันทำให้เราไม่เข้าใจ ว่า ในเมื่อมันเป็นอย่างนั้น แล้วจะเลิกกันทำไม
เมื่อยังรัก ยังผุูกพัน ยังเป็นแบบนี้ แล้วจะเลิกกับชั้นทำไม
ทำไมต้องทำชีวิตเราให้พังอีกครั้ง
ซึ่ง ทั้งหมดนี้เราไม่เคยถาม และไม่อยากถาม
ตอนนี้เราเป็นเหมือนใครซักคนที่เค้าหลบๆซ่อนๆไว้ อยากคุยก็จะโทรมา
แต่เราห้ามโทรไป อยากเอา ก็จะเรียกไป แต่เราห้ามแสดงอาการอ่อนแอ หรือเป็นเจ้าของ

เราอยากไปให้พ้นๆ อยากจบทุกๆอย่าง อย่างไม่เหลือแม้แต่เยื่อใย
ไม่อยากให้เค้ามาทำร้ายเราได้อีก
แต่ทุกครั้ง เราก็ใจอ่อนทุกครั้ง แค่ได้ยินเสียง...

เรารักแม่ไม่อยากให้แม่เสียใจที่เรายังเป็นแบบนี้
เราอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่

แต่เค้าทำให้เราอ่อนแออยู่เสมอ
เค้าทำให้เรายังมีความหวังอยู่ลึกๆ ว่าเราจะกลับมาคบกัน

เราควรทำยังไงดีคะ ให้เราเข้มแข็งกว่านี้ ให้เราไม่ใจอ่อน..................


[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เค้าไม่ใช่คนดีที่ควรจะวางอนาคตด้วยหรอกค่ะ ชอบเที่ยวกลางคืน ไม่มีความรับผิดชอบ
ชอบเอาเงินที่ต้องจ่ายนู่นนี่ไปใช้ ล่าสุดแม่ฝากเงินไปทำอะไรซักอย่าง 9000 เอาไปลงอ่างหมด
ตอนคบกันก็มีไปลงบ้าง ขี้เกียจ ผลัดวันประกันพรุ่งตลอด ติดเพื่อนมาก
เรียนไม่จบ ชอบบ้าอะไรเป็นพักๆ ความสุขของตัวเองมาอันดับหนึ่ง ข้าเป็นพระเจ้า
ข้อดีคือเป็นคนไม่โกหก จะแย่แค่ไหนก็บอกหมด และเวลาที่เค้าอยากทำอะไรดีๆให้ เค้าทำจากใจจริงๆ
เพราะเค้าจะทำเมื่ออยากทำเท่านั้น
กับเรื่องเล็กๆน้อยๆที่เราใช้เวลาร่วมกัน มันเป็นความสุขอ่ะค่ะ
T_T