ผลคะแนนกลางสัปดาห์รอบนี้ทำเอาผมนั่งไม่ติดเล็กน้อย เลยมีผลกับนิยายไปด้วย...แต่จะเป็นไงลองมาดูกันครับ
นิยายตอนที่ผ่านๆมาครับ
http://pantip.com/topic/30244750
บอกกล่าว : นิยายฉบับนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตัวตนจริงๆของ THE STAR 9 ทั้ง ๘ คนแต่อย่างใด...กรุณารับชม(อ่าน) เพื่อความบันเทิงเท่านั้นนะครับ
--------------
ภาคสอง ตอนที่ ๓
--------------
ผลคะแนนกลางสัปดาห์ในครั้งนี้ได้รับการประกาศจากพี่แฟร้งค์เหมือนเช่นเคย และแม้ทุกคนจะรู้ว่าคะแนนนี้ยังไม่ใช่คะแนนสุดท้าย และสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา แต่มันก็ส่งผลต่อความรู้สึกแต่ละคนไม่มากก็น้อยอยู่ดี
แบมบี้และ
ดี อันดับหนึ่งและสองอันดับสุดท้ายเดินจูงมือขึ้นไปยังห้องนอนบนชั้นสอง ส่วน
บูรณ์ที่สองนั้นเดินแยกออกไปซ้อมเพลงอีกมุมหนึ่งของบ้าน ยังคงเหลือ
อ้น-ดิว-คริส-ตั้ม ที่ยังคงนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
ตั้มที่นั่งอยู่ที่โซฟาอีกตัวหนึ่งแอบสังเกตท่าทีของอ้นและดิวอย่างสนใจ ดิวนั้นดูเงียบๆไปตั้งแต่ประกาศผลคะแนน ส่วนอ้นนั้นก็มีท่าทีอยากจะพูดอะไรกับดิว แต่เหมือนอ้นจะเกรงใจคริสที่นั่งอยู่ข้างๆดิว จึงไม่กล้าพูดอะไร
และในที่สุด คริสก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ตั้มเห็นป็นโอกาสดีจึงทำเป็นลุกเดินออกไป แต่จริงๆแล้วกลับหลบมุมไปแอบมอง อ้นและดิว ที่ตอนนี้ได้อยู่ด้วยกันสองคน
ไม่นานนัก อ้นก็เป็นฝ่ายเคลื่อนไหวก่อน โดยค่อยๆเขยิบเข้าไปนั่งข้างๆดิวที่นั่งเงียบอยู่
"เฮ้ย ดิว อย่าคิดมาก...ดูอย่างแบมบี้กับน้องดีสิ อาทิตย์ก่อนก็ได้สองอันดับสุดท้ายเหมือนกัน แต่ก็ยังได้ไปต่อนะ" อ้นพูดให้กำลังใจ
"แล้วถ้ามันไม่เป็นอย่างนั้นล่ะพี่..." ดิวหันมามองหน้าอ้นด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก
"พี่ก็คงเคยได้ยินว่า เบอร์ ๗ ชอบได้ที่ ๗ ประจำ...แล้วพี่ลองดูคะแนนผมคราวนี้ดิ" ดิวเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นน้ิอยๆ บ่งบอกความรู้สึกภายในที่เค้าพยายามเก็บไว้ไม่ให้ใครได้เห็น
"ถ้าผมออกอาทิตย์นี้ ผมคงคิดถึงทุกคนมากแน่ๆ" ดิวพูดถึงทุกคน แต่สายตาที่ดิวส่งออกมานั้น เหมือนจะหมายถึงคนตรงหน้ามากที่สุดก็ว่าได้...แต่เหมือนอ้นที่มองดวงตาคู่นั้นอยู่จะไม่ทันได้สังเกตสิ่งนี้ แต่กระนั้น เมื่อดิวทำท่าจะพูดอะไรออกมาอีก อ้นก็ห้ามเขาไว้ด้วยการใช้นิ้วชี้และนิ้วกลาง ปิดปากของดิวไว้เสียก่อน
"อย่าพูดอะไรแบบนี้สิดิว พี่ไม่อยากได้ยินเลย" อ้นพูดด้วยความเป็นห่วง ในขณะที่ดิวนั้นก็รับรู้ได้ อีกทั้งยังนิ้วของอ้นที่กำลังแนบสนิทกับริมฝีปากของเขาอยู่ มันทำให้ใจของดิวเริ่มสั่น บางสิ่งบางอย่างที่เขาพยายามจะกดไว้ก็เริ่มจะแทรกตัวขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
"ถ้าผมต้องออกอาทิตย์นี้ พี่จะคิดถึงผมมั้ย?" ในที่สุดดิวก็ถามอะไรที่ตามใจตัวเองออกไปจนได้...น้ำเสียงที่ดูเศร้าและแฝงด้วยการอ้อนเล็กๆของดิวนั้นทำให้กำแพงเล็กๆในใจของอ้นที่เคยมีอยู่เริ่มสั่นคลอน ทำให้อ้นตัดสินใจเอื้อมมือของเขาออกมาโอบไหล่ของดิวไว้
"คิดถึงสิดิว...แต่พี่ไม่ให้ดิวออกอาิทิตย์นี้นะ ดังนั้น ห้ามหนีพี่ไปไหนด้วย" อ้นเขย่าไหล่ดิวนิดๆเป็นเชิงให้กำลังใจ
"ผมจะพยายามนะพี่อ้น" ดิวเงยหน้ามามองอ้นที่กำลังส่งสายตาให้เขาอยู่เ่ช่นกัน...และแม้ตอนนี้ ดิวจะไม่ได้หวังอะไรจากอ้น แต่ดิวก็ขอทำตามใจตัวเองอีกสักครั้ง ด้วยการค่อยๆเอนกายลงมาซบที่ตัวของอ้น โดยที่หน้าผากของดิวก็อยู่ห่างจากใบหน้าของอ้นเพียงเล็กน้อย
อ้นใช้คางของเขาสัมผัสที่หน้าผากของดิวเบาๆ ในขณะที่มือซ้ายของเขา่นั้น ก็เลื่อนลงจากไล่ของดิวลงมากุมมือของดิวไว้แทน
ตั้มมองดิวที่สีหน้าดูมีความสุขมากอย่างประหลาดใจไม่น้อย แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อหางตาของเขามองเห็นใครบางคนขึ้นมา
"คริส...!"
เสีัยงของตั้มทำให้ดิวและอ้นต้องหันมามอง ทำให้พวกเขาเห็นว่าตั้มแอบยืนดูอยู่ และที่สำคัญกว่านั้น คริส ก็เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดนี้เช่นกัน
"คริส" ดิวเรียกอย่างตกใจพร้อมกับขยับตัวออกห่างจากอ้นอย่างรวดเร็ว
"ตามสบายนะครับ ผมไม่กวนแล้ว" คริสตอบสีหน้านิ่งแล้วเดินออกไป
"ดิวไม่ต้อง...พี่ไปเอง" อ้นห้ามดิวที่กำลังจะตามคริืสไปและเป็นฝ่ายเดินตามคริสไปเอง ดิวจึงได้แต่มองตามด้วยความกังวลใจ ก่อนที่จะหันมาเห็นตั้มกำลังมองมาอย่างสงสัยในตัวดิวเช่นกัน
"คริสๆ รอพี่ด้วย..." อ้นเรียกพร้อมก้าวยาวๆเพื่อตามคริสที่กำลังจะ้เดินออกไปนอกบ้านให้ทัน
"คริส อย่าเข้าใจผิดนะ พี่ก็แค่จะปลอบแล้วก็ให้กำลังใจดิวมันแค่นั้นเอง....ถึงมันจะดูเยอะไปหน่อยแต่ดิวมันไม่ได้คิดอะไรกับพี่หรอก สบายใจได้" อ้นพยายามอธิบายให้คริสเข้าใจ แต่ลำพังคำพูดที่ว่าดิวไม่ได้คิดอะไรกับอ้นมันก็ทำร้ายคริสแล้ว เพราะเขาน่ะรู้ดีว่ามันไม่จริงเลย
"แล้วพี่อ้นล่ะครับ คิดอะไรกับพี่ดิวรึเปล่า?" คริสตัดสินใจถามอ้นไปตรงๆ ทำให้อ้นออกอาการอึกอักขึ้นมาอย่างชัดเจน
"บอกมาเถอะพี่ เรามันผู้ชายด้วยกัน คุยกันตรงๆแมนๆเลยดีกว่า" คริสพูดด้วยน้ำเสียงปกติ สีหน้าไม่บ่งบอกความโกรธหรือไม่พอใจแต่อย่างใด ทำให้อ้นรู้สึกไม่กดดัน และตอบคำถามของคริสว่า
"ใช่ พี่ชอบดิว" อ้นสารภาพความรู้สึกที่เขามีต่ออ้นให้คริสได้ฟังเป็นคนแรก...แต่อ้นก็ไม่รอให้คริสพูดอะไร และชิงพูดต่อไปว่า "แต่คริสไม่ต้องห่วงนะ เพราะำพี่กับพี่บูรณ์ก็..." อ้นพูดด้วยสีหน้าเขินนิดๆ เมื่อพูดถึงบูรณ์
"ครับพี่อ้น" คริสไม่รู้จะพูดอะไรอีกจึงได้แต่รับคำของอ้น
"ดีมาก...แล้วก็อย่าคิดมากเรื่องคะแนนด้วยนะคริส เราต้องเข้ารอบไปด้วยกันนะ" อ้นตบบ่าคริสเบาๆพร้อมกับยิ้มให้ ก่อนจะเดินกลับไปทางเดิม โดยที่ไม่ลืมจะยิ้มให้บูรณ์ที่เดินสวนมาพอดี
"คริส...เราคงไม่คิดจะยอมแพ้หรอกนะ" บูรณ์เดินเข้ามาหาคริสพร้อมกับยิงคำถามแทงใจที่สุดของคริสในเวลานี้...พี่อ้นชอบพี่ดิว และพี่ดิวก็ชอบพี่อ้น...แล้วเขาควรจะทำยังไงดี
"พวกเราไม่ได้มาทีหลังนะคริส" บูรณ์พูดพร้อมกับจับคางของคริสเอาไว้ ราวกับพยายามจะให้คำพูดนี้ส่งไปให้ถึงใจของคริส ที่กำลังสับสนอย่างที่สุด...
---------------------------------------------------------------------------------
จบแล้วนะครับกับตอนที่ ๓ ของภาคสองนี้่...หลายสิ่งหลายอย่างกระจ่างชัดขึ้น แต่การตัดสินใจของแต่ละคนจะเป็นเช่นไรนั้น มารอดูกันครับ
อย่าลืมเข้ามาแนะนำติชมกันเยอะๆนะครับ เสียงของทุกคนคือกำลังใจของผมนะ ^^
โดย
เบน คนรักสี่จตุรเทพ
Fanfic : นิยายฉบับ THE STAR 9 ภาคสอง ตอนที่ ๓ : คะแนนกลางสัปดาห์ นำพาความรู้สึก...
นิยายตอนที่ผ่านๆมาครับ
http://pantip.com/topic/30244750
บอกกล่าว : นิยายฉบับนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตัวตนจริงๆของ THE STAR 9 ทั้ง ๘ คนแต่อย่างใด...กรุณารับชม(อ่าน) เพื่อความบันเทิงเท่านั้นนะครับ
--------------
ภาคสอง ตอนที่ ๓
--------------
ผลคะแนนกลางสัปดาห์ในครั้งนี้ได้รับการประกาศจากพี่แฟร้งค์เหมือนเช่นเคย และแม้ทุกคนจะรู้ว่าคะแนนนี้ยังไม่ใช่คะแนนสุดท้าย และสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา แต่มันก็ส่งผลต่อความรู้สึกแต่ละคนไม่มากก็น้อยอยู่ดี
แบมบี้และดี อันดับหนึ่งและสองอันดับสุดท้ายเดินจูงมือขึ้นไปยังห้องนอนบนชั้นสอง ส่วนบูรณ์ที่สองนั้นเดินแยกออกไปซ้อมเพลงอีกมุมหนึ่งของบ้าน ยังคงเหลือ อ้น-ดิว-คริส-ตั้ม ที่ยังคงนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
ตั้มที่นั่งอยู่ที่โซฟาอีกตัวหนึ่งแอบสังเกตท่าทีของอ้นและดิวอย่างสนใจ ดิวนั้นดูเงียบๆไปตั้งแต่ประกาศผลคะแนน ส่วนอ้นนั้นก็มีท่าทีอยากจะพูดอะไรกับดิว แต่เหมือนอ้นจะเกรงใจคริสที่นั่งอยู่ข้างๆดิว จึงไม่กล้าพูดอะไร
และในที่สุด คริสก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ตั้มเห็นป็นโอกาสดีจึงทำเป็นลุกเดินออกไป แต่จริงๆแล้วกลับหลบมุมไปแอบมอง อ้นและดิว ที่ตอนนี้ได้อยู่ด้วยกันสองคน
ไม่นานนัก อ้นก็เป็นฝ่ายเคลื่อนไหวก่อน โดยค่อยๆเขยิบเข้าไปนั่งข้างๆดิวที่นั่งเงียบอยู่
"เฮ้ย ดิว อย่าคิดมาก...ดูอย่างแบมบี้กับน้องดีสิ อาทิตย์ก่อนก็ได้สองอันดับสุดท้ายเหมือนกัน แต่ก็ยังได้ไปต่อนะ" อ้นพูดให้กำลังใจ
"แล้วถ้ามันไม่เป็นอย่างนั้นล่ะพี่..." ดิวหันมามองหน้าอ้นด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก
"พี่ก็คงเคยได้ยินว่า เบอร์ ๗ ชอบได้ที่ ๗ ประจำ...แล้วพี่ลองดูคะแนนผมคราวนี้ดิ" ดิวเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นน้ิอยๆ บ่งบอกความรู้สึกภายในที่เค้าพยายามเก็บไว้ไม่ให้ใครได้เห็น
"ถ้าผมออกอาทิตย์นี้ ผมคงคิดถึงทุกคนมากแน่ๆ" ดิวพูดถึงทุกคน แต่สายตาที่ดิวส่งออกมานั้น เหมือนจะหมายถึงคนตรงหน้ามากที่สุดก็ว่าได้...แต่เหมือนอ้นที่มองดวงตาคู่นั้นอยู่จะไม่ทันได้สังเกตสิ่งนี้ แต่กระนั้น เมื่อดิวทำท่าจะพูดอะไรออกมาอีก อ้นก็ห้ามเขาไว้ด้วยการใช้นิ้วชี้และนิ้วกลาง ปิดปากของดิวไว้เสียก่อน
"อย่าพูดอะไรแบบนี้สิดิว พี่ไม่อยากได้ยินเลย" อ้นพูดด้วยความเป็นห่วง ในขณะที่ดิวนั้นก็รับรู้ได้ อีกทั้งยังนิ้วของอ้นที่กำลังแนบสนิทกับริมฝีปากของเขาอยู่ มันทำให้ใจของดิวเริ่มสั่น บางสิ่งบางอย่างที่เขาพยายามจะกดไว้ก็เริ่มจะแทรกตัวขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
"ถ้าผมต้องออกอาทิตย์นี้ พี่จะคิดถึงผมมั้ย?" ในที่สุดดิวก็ถามอะไรที่ตามใจตัวเองออกไปจนได้...น้ำเสียงที่ดูเศร้าและแฝงด้วยการอ้อนเล็กๆของดิวนั้นทำให้กำแพงเล็กๆในใจของอ้นที่เคยมีอยู่เริ่มสั่นคลอน ทำให้อ้นตัดสินใจเอื้อมมือของเขาออกมาโอบไหล่ของดิวไว้
"คิดถึงสิดิว...แต่พี่ไม่ให้ดิวออกอาิทิตย์นี้นะ ดังนั้น ห้ามหนีพี่ไปไหนด้วย" อ้นเขย่าไหล่ดิวนิดๆเป็นเชิงให้กำลังใจ
"ผมจะพยายามนะพี่อ้น" ดิวเงยหน้ามามองอ้นที่กำลังส่งสายตาให้เขาอยู่เ่ช่นกัน...และแม้ตอนนี้ ดิวจะไม่ได้หวังอะไรจากอ้น แต่ดิวก็ขอทำตามใจตัวเองอีกสักครั้ง ด้วยการค่อยๆเอนกายลงมาซบที่ตัวของอ้น โดยที่หน้าผากของดิวก็อยู่ห่างจากใบหน้าของอ้นเพียงเล็กน้อย
อ้นใช้คางของเขาสัมผัสที่หน้าผากของดิวเบาๆ ในขณะที่มือซ้ายของเขา่นั้น ก็เลื่อนลงจากไล่ของดิวลงมากุมมือของดิวไว้แทน
ตั้มมองดิวที่สีหน้าดูมีความสุขมากอย่างประหลาดใจไม่น้อย แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อหางตาของเขามองเห็นใครบางคนขึ้นมา
"คริส...!"
เสีัยงของตั้มทำให้ดิวและอ้นต้องหันมามอง ทำให้พวกเขาเห็นว่าตั้มแอบยืนดูอยู่ และที่สำคัญกว่านั้น คริส ก็เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดนี้เช่นกัน
"คริส" ดิวเรียกอย่างตกใจพร้อมกับขยับตัวออกห่างจากอ้นอย่างรวดเร็ว
"ตามสบายนะครับ ผมไม่กวนแล้ว" คริสตอบสีหน้านิ่งแล้วเดินออกไป
"ดิวไม่ต้อง...พี่ไปเอง" อ้นห้ามดิวที่กำลังจะตามคริืสไปและเป็นฝ่ายเดินตามคริสไปเอง ดิวจึงได้แต่มองตามด้วยความกังวลใจ ก่อนที่จะหันมาเห็นตั้มกำลังมองมาอย่างสงสัยในตัวดิวเช่นกัน
"คริสๆ รอพี่ด้วย..." อ้นเรียกพร้อมก้าวยาวๆเพื่อตามคริสที่กำลังจะ้เดินออกไปนอกบ้านให้ทัน
"คริส อย่าเข้าใจผิดนะ พี่ก็แค่จะปลอบแล้วก็ให้กำลังใจดิวมันแค่นั้นเอง....ถึงมันจะดูเยอะไปหน่อยแต่ดิวมันไม่ได้คิดอะไรกับพี่หรอก สบายใจได้" อ้นพยายามอธิบายให้คริสเข้าใจ แต่ลำพังคำพูดที่ว่าดิวไม่ได้คิดอะไรกับอ้นมันก็ทำร้ายคริสแล้ว เพราะเขาน่ะรู้ดีว่ามันไม่จริงเลย
"แล้วพี่อ้นล่ะครับ คิดอะไรกับพี่ดิวรึเปล่า?" คริสตัดสินใจถามอ้นไปตรงๆ ทำให้อ้นออกอาการอึกอักขึ้นมาอย่างชัดเจน
"บอกมาเถอะพี่ เรามันผู้ชายด้วยกัน คุยกันตรงๆแมนๆเลยดีกว่า" คริสพูดด้วยน้ำเสียงปกติ สีหน้าไม่บ่งบอกความโกรธหรือไม่พอใจแต่อย่างใด ทำให้อ้นรู้สึกไม่กดดัน และตอบคำถามของคริสว่า
"ใช่ พี่ชอบดิว" อ้นสารภาพความรู้สึกที่เขามีต่ออ้นให้คริสได้ฟังเป็นคนแรก...แต่อ้นก็ไม่รอให้คริสพูดอะไร และชิงพูดต่อไปว่า "แต่คริสไม่ต้องห่วงนะ เพราะำพี่กับพี่บูรณ์ก็..." อ้นพูดด้วยสีหน้าเขินนิดๆ เมื่อพูดถึงบูรณ์
"ครับพี่อ้น" คริสไม่รู้จะพูดอะไรอีกจึงได้แต่รับคำของอ้น
"ดีมาก...แล้วก็อย่าคิดมากเรื่องคะแนนด้วยนะคริส เราต้องเข้ารอบไปด้วยกันนะ" อ้นตบบ่าคริสเบาๆพร้อมกับยิ้มให้ ก่อนจะเดินกลับไปทางเดิม โดยที่ไม่ลืมจะยิ้มให้บูรณ์ที่เดินสวนมาพอดี
"คริส...เราคงไม่คิดจะยอมแพ้หรอกนะ" บูรณ์เดินเข้ามาหาคริสพร้อมกับยิงคำถามแทงใจที่สุดของคริสในเวลานี้...พี่อ้นชอบพี่ดิว และพี่ดิวก็ชอบพี่อ้น...แล้วเขาควรจะทำยังไงดี
"พวกเราไม่ได้มาทีหลังนะคริส" บูรณ์พูดพร้อมกับจับคางของคริสเอาไว้ ราวกับพยายามจะให้คำพูดนี้ส่งไปให้ถึงใจของคริส ที่กำลังสับสนอย่างที่สุด...
---------------------------------------------------------------------------------
จบแล้วนะครับกับตอนที่ ๓ ของภาคสองนี้่...หลายสิ่งหลายอย่างกระจ่างชัดขึ้น แต่การตัดสินใจของแต่ละคนจะเป็นเช่นไรนั้น มารอดูกันครับ
อย่าลืมเข้ามาแนะนำติชมกันเยอะๆนะครับ เสียงของทุกคนคือกำลังใจของผมนะ ^^
โดย เบน คนรักสี่จตุรเทพ