เรื่องเกิดเมื่อเย็นวันเสาร์ริมถนนพหลโยธินจังหวัดสระบุรี ผมปั่นจากบ้านมุ่งหน้าสนามกีฬาจังหวัดกะจะให้ได้ระยะสัก 30 กม ฟ้าร่มๆ ลมเย็นเอื่อยๆ ก็ปั่นมาเรื่อยๆ เจอรถย้อนศรมาตลอดทางให้ได้หงุดหงิดพอหอมปากหอมคอ
ปั่นมาจนก่อนจะถึงสนามกีฬาก็จะเจอตลาดซึ่งการจอดรถเป็นไปอย่างไร้ระเบียบ จอดซ้อนกันถึง 2 ช่องเหลือช่องจราจรได้เพียง 1 ช่อง ผมหงุดหงิดมากเลยเลือกใช้คู่ขนานแทน แต่มันกลายเป็นสิ่งที่ทำให้ผมเกือบตายไปซะงั้น
พอปั่นเข้าคู่ขนานมาก็เจอกระบะคันนึงละล้าละลังจะจอดไม่จอดไฟสัญญาณก็ไม่เปิด ขวางหน้าผมอยู่นานสองนานจะยังไงก็ไม่ จนเกิดมาสะกิดโดนกระจกผมเข้า ผมเลยเกิดโทสะขึ้นมาเอามือตบกระบะด้านท้ายแล้วถามว่าจะไปเอายังไงจะจอดหรือไม่จอด
ปรากฏว่าได้เรื่องตามอุณหภูมิผมเลยเช่นกัน ประตูด้านข้างคนขับเปิดออกมา เป็นชายวัยรุ่นท่าทางเอาเรื่องน่าจะเป็นทำงานรับเหมาด้วยกันกับคนขับ ทันทีที่ลงรถมาได้ก็แจกของลับให้ ".ว." อะไรล่ะ ไอ้ "สั..." ถนน"พ่อเมิงเหรอ" ก็ด้วยอารมณ์เดือดที่โดนเบียดกระจกอยู่ก่อนแล้วก็เอาจักรยานพิงต้นไม้(ยังมีอารมณ์ห่วงจักรยานเป็นรอยแต่ไม่ห่วงตัวเองเลย)
เปิดกระเป๋าหาคัทเตอร์ที่ติดมาด้วยอย่างเร็ว ตอนนั้นฝั่งคนขับก็ลงมาเป็นชายวัยกลางคนน่าจะอายุพอกับผมนี่แหละหน้าตาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อกันได้ ผมก็คิดว่าเอาวะคนละแผลสองแผลอย่างมากก็เจ็บ
แต่ก่อนที่จะเกิดการวางมวยกันขึ้นพี่วินที่อยู่กันตรงนั้นก็เข้ามาล๊อคผมและฝั่งนั้นไว้แล้วลากผมพร้อมจูงจักรยานออกมาบอกให้ผมใจเย็นๆ ผมก็มีฮึดฮัดนะแต่พอพี่วินบอกว่าโดนชะแลงหลังรถเข้าไปตายนะพี่ ผมหันไปมองหลังกระบะนอกจากชะแลงแล้วยังมีเหล็กข้ออ้ยยาวเมตรเศษวางอยู่ด้วย ยอมรับว่าเห็นเท่านั้นหน้าหายมืดทันที
พี่วินลากผมมาส่งไกลพอสมควรแล้ว ผมก็จูงจักรยานห่างออกมาแต่ยังปั่นไม่ได้เพราะยังสั่นอยู่น่าจะเพราะอนาดิรีนแหละ ตลอดเวลาก็ได้เสียงฝั่งนั้นยังโวยวายด่าทอท้าทายตามหลังมาตลอดจนกระทั่งผมขึ้นจักรยานและปั่นออกมาโดยไม่ได้หันกลับไปมองอีก
ปั่นห่างออกมาก็ได้แต่คิดว่าเราใจร้อนมากขนาดนี้ ถ้าไม่มีใครห้ามเราหรือเค้ากันแน่นะที่จะเจ็บหรือถึงขั้นตาย ถามตัวเองว่าที่ปั่นถั่วลิงนี่เพราะอยากให้ชีวิตช้าลงไม่ใช่หรือ แล้วทำไมถึงยังเป็นแบบนี้ไปได้ คุ้มหรือไม่กับสิ่งที่เกิดขึ้น คำตอบคือไม่ได้มีค่าเลยต่างหาก
ตอนนี้ผมเตือนตัวเองทุกครั้งว่า โชคดีแค่ไหนแล้วที่เกิดมามีชีวิตที่มีความสุขแบบนี้ได้ใช้ชีวิตอย่างที่อยากใช้ อยากอยู่ใช้ชีวิตท่องเที่ยวบนอานไปนานๆ จงปั่นอย่างมีสติและใจเย็น อภัย อภัย และ อภัย คนเก่งส่วนใหญ่ตายไปหมดแล้ว
หวังว่าเพื่อนๆ ที่ปั่นจะพอได้อะไรกับเรื่องนี้บ้าง
ผมเลือกห้องจักรยานห้องเดียวเน๊อ
อนุสติ จักรยาน อารมณ์ วางมวย
ปั่นมาจนก่อนจะถึงสนามกีฬาก็จะเจอตลาดซึ่งการจอดรถเป็นไปอย่างไร้ระเบียบ จอดซ้อนกันถึง 2 ช่องเหลือช่องจราจรได้เพียง 1 ช่อง ผมหงุดหงิดมากเลยเลือกใช้คู่ขนานแทน แต่มันกลายเป็นสิ่งที่ทำให้ผมเกือบตายไปซะงั้น
พอปั่นเข้าคู่ขนานมาก็เจอกระบะคันนึงละล้าละลังจะจอดไม่จอดไฟสัญญาณก็ไม่เปิด ขวางหน้าผมอยู่นานสองนานจะยังไงก็ไม่ จนเกิดมาสะกิดโดนกระจกผมเข้า ผมเลยเกิดโทสะขึ้นมาเอามือตบกระบะด้านท้ายแล้วถามว่าจะไปเอายังไงจะจอดหรือไม่จอด
ปรากฏว่าได้เรื่องตามอุณหภูมิผมเลยเช่นกัน ประตูด้านข้างคนขับเปิดออกมา เป็นชายวัยรุ่นท่าทางเอาเรื่องน่าจะเป็นทำงานรับเหมาด้วยกันกับคนขับ ทันทีที่ลงรถมาได้ก็แจกของลับให้ ".ว." อะไรล่ะ ไอ้ "สั..." ถนน"พ่อเมิงเหรอ" ก็ด้วยอารมณ์เดือดที่โดนเบียดกระจกอยู่ก่อนแล้วก็เอาจักรยานพิงต้นไม้(ยังมีอารมณ์ห่วงจักรยานเป็นรอยแต่ไม่ห่วงตัวเองเลย)
เปิดกระเป๋าหาคัทเตอร์ที่ติดมาด้วยอย่างเร็ว ตอนนั้นฝั่งคนขับก็ลงมาเป็นชายวัยกลางคนน่าจะอายุพอกับผมนี่แหละหน้าตาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อกันได้ ผมก็คิดว่าเอาวะคนละแผลสองแผลอย่างมากก็เจ็บ
แต่ก่อนที่จะเกิดการวางมวยกันขึ้นพี่วินที่อยู่กันตรงนั้นก็เข้ามาล๊อคผมและฝั่งนั้นไว้แล้วลากผมพร้อมจูงจักรยานออกมาบอกให้ผมใจเย็นๆ ผมก็มีฮึดฮัดนะแต่พอพี่วินบอกว่าโดนชะแลงหลังรถเข้าไปตายนะพี่ ผมหันไปมองหลังกระบะนอกจากชะแลงแล้วยังมีเหล็กข้ออ้ยยาวเมตรเศษวางอยู่ด้วย ยอมรับว่าเห็นเท่านั้นหน้าหายมืดทันที
พี่วินลากผมมาส่งไกลพอสมควรแล้ว ผมก็จูงจักรยานห่างออกมาแต่ยังปั่นไม่ได้เพราะยังสั่นอยู่น่าจะเพราะอนาดิรีนแหละ ตลอดเวลาก็ได้เสียงฝั่งนั้นยังโวยวายด่าทอท้าทายตามหลังมาตลอดจนกระทั่งผมขึ้นจักรยานและปั่นออกมาโดยไม่ได้หันกลับไปมองอีก
ปั่นห่างออกมาก็ได้แต่คิดว่าเราใจร้อนมากขนาดนี้ ถ้าไม่มีใครห้ามเราหรือเค้ากันแน่นะที่จะเจ็บหรือถึงขั้นตาย ถามตัวเองว่าที่ปั่นถั่วลิงนี่เพราะอยากให้ชีวิตช้าลงไม่ใช่หรือ แล้วทำไมถึงยังเป็นแบบนี้ไปได้ คุ้มหรือไม่กับสิ่งที่เกิดขึ้น คำตอบคือไม่ได้มีค่าเลยต่างหาก
ตอนนี้ผมเตือนตัวเองทุกครั้งว่า โชคดีแค่ไหนแล้วที่เกิดมามีชีวิตที่มีความสุขแบบนี้ได้ใช้ชีวิตอย่างที่อยากใช้ อยากอยู่ใช้ชีวิตท่องเที่ยวบนอานไปนานๆ จงปั่นอย่างมีสติและใจเย็น อภัย อภัย และ อภัย คนเก่งส่วนใหญ่ตายไปหมดแล้ว
หวังว่าเพื่อนๆ ที่ปั่นจะพอได้อะไรกับเรื่องนี้บ้าง
ผมเลือกห้องจักรยานห้องเดียวเน๊อ