หลังจากที่หายไปนาน เมื่ออาทิตย์ที่แล้วก็ได้กลับมาตั้งกระทู้เล่าสู่กันฟังอีกครั้งหนึ่ง
ก็เริ่มมีเพื่อนๆเข้ามาทักทายกันเช่นเดิมให้จขกท.อุ่นใจบ้างแล้วล่ะ
คราวนี้ก็ยังเป็นเรื่องเบาๆที่ได้ไปเจอะเจอมา เมื่อครั้งไปเที่ยวบางกอกเมื่อต้นเดือนที่แล้วล่ะครับคุณผู้ชม
เรื่องก็คือ ได้นัดกับเพื่อนอีกสองคนทานมื้อค่ำกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
นัดกันหกโมงเย็น จขกท.ก็ไปถึงร้านก่อนเวลานิดนึง เพื่อนอีกคนนึงก็โทรมาบอกว่างานไม่เสร็จคงมาถึงสองทุ่ม
ส่วนอีกคนโทรมาบอกว่ากำลังรอภรรยาซึ่งกำลังช็อปปิ้งที่ห้างแห่งนึงอยู่ เพราะวันนี้ลดราคาเป็นวันสุดท้ายแล้ว
เราก็ไม่ได้ว่าอะไร นั่งจิบอะไรเย็นๆไป ฟังเพลงไป อย่างสบายอารมณ์
เกือบสองทุ่ม เพื่อนคนที่พาภรรยาไปช้อปปิ้งก็มาถึง ก็เลยถามว่าภรรยาไม่มาด้วยเหรอ
เท่านั้นแหละ เพื่อนก็ทำสีหน้าเหนื่อยหน่ายทันที บอกว่าไปส่งที่บ้านแล้ว ไม่มาน่ะดีแล้ว รำคาญ
แล้วก็บ่นต่อทันทีว่า รอภรรยาซื้อของนานมาก เลือกแล้วเลือกอีก ทั้งเสื้อทั้งรองเท้าหมดไปหลายพัน
เราก็เลยบอกว่า รอเมียแค่เนี๊ยะบ่นจัง ทีตรูนั่งรอเอ็งอยู่ตั้งนานยังไม่ว่าอะไรเลย
แทนที่จะหยุด มันบ่นต่ออีก บอกว่า รองเท้า เสื้อผ้า บางคู่บางตัวนะซื้อมายังไม่ได้ใส่ ซื้อใหม่อีกแล้ว
บ่นมากก็งอนหาเรื่องอีก น่ารำคาญ แล้วก็พาลบ่นเมียโน่นนี่นั่นไปเรื่อย สรุปคือ รำคาญเมีย
ฟังเสร็จก็ด่าเพื่อนไปบ้างให้กำลังใจไปบ้าง แต่ก็ฝากให้เพื่อนกลับไปคิดอะไรได้หลายอย่างทีเดียว
คิดไปคิดมา คนเราก็แปลกจัง รักไปด้วย รำคาญไปด้วยก็ได้
ทั้งที่จริงๆสิ่งที่รำคาญกันนั้น ก็คือสิ่งปกติที่เคยปฏิบัติกันมานั้นเอง อาจจะมีมากขึ้นหรือน้อยลงไปบ้าง ก็แค่นั้น
สนใจกันมากไปหรือน้อยลงก็รำคาญ
พูดมากไป หรือน้อยไป ก็รำคาญ
จริงๆแล้ว เรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้นได้สำหรับคู่รักที่อยู่กันมาหลายปีล่ะนะ
แต่ความรำคาญ นอกจากจะทำให้ชีวิตคู่มีความสุขน้อยลงแล้ว หากสะสมไว้นานๆ มันก็อาจทำให้ความรักพังทลายลงได้
ก็คงอยู่ที่คนสองคนล่ะนะ ยังไงก็ลดความคาดหวังในตัวเค้าลงบ้าง
อะไรที่มากไปก็ลดลง อะไรน้อยไปก็เพิ่มขึ้นบ้าง ใส่ใจและถนอมน้ำใจกันมากขึ้น
แค่นี้ ความรำคาญก็ทำลายชีวิตคู่เราไม่ได้แล้วล่ะเนอะ อ้อ…แล้วอย่าเพิ่งรำคาญกระทู้ผมล่ะ
ปล.มีเพื่อนหลังไมค์มาแนะนำให้แท็คกระทู้ผมไปที่ห้องชานเรือนด้วย แท็คให้แล้วนะครับ
เล่าสู่กันฟัง...คนน่ารำคาญ
ก็เริ่มมีเพื่อนๆเข้ามาทักทายกันเช่นเดิมให้จขกท.อุ่นใจบ้างแล้วล่ะ
คราวนี้ก็ยังเป็นเรื่องเบาๆที่ได้ไปเจอะเจอมา เมื่อครั้งไปเที่ยวบางกอกเมื่อต้นเดือนที่แล้วล่ะครับคุณผู้ชม
เรื่องก็คือ ได้นัดกับเพื่อนอีกสองคนทานมื้อค่ำกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
นัดกันหกโมงเย็น จขกท.ก็ไปถึงร้านก่อนเวลานิดนึง เพื่อนอีกคนนึงก็โทรมาบอกว่างานไม่เสร็จคงมาถึงสองทุ่ม
ส่วนอีกคนโทรมาบอกว่ากำลังรอภรรยาซึ่งกำลังช็อปปิ้งที่ห้างแห่งนึงอยู่ เพราะวันนี้ลดราคาเป็นวันสุดท้ายแล้ว
เราก็ไม่ได้ว่าอะไร นั่งจิบอะไรเย็นๆไป ฟังเพลงไป อย่างสบายอารมณ์
เกือบสองทุ่ม เพื่อนคนที่พาภรรยาไปช้อปปิ้งก็มาถึง ก็เลยถามว่าภรรยาไม่มาด้วยเหรอ
เท่านั้นแหละ เพื่อนก็ทำสีหน้าเหนื่อยหน่ายทันที บอกว่าไปส่งที่บ้านแล้ว ไม่มาน่ะดีแล้ว รำคาญ
แล้วก็บ่นต่อทันทีว่า รอภรรยาซื้อของนานมาก เลือกแล้วเลือกอีก ทั้งเสื้อทั้งรองเท้าหมดไปหลายพัน
เราก็เลยบอกว่า รอเมียแค่เนี๊ยะบ่นจัง ทีตรูนั่งรอเอ็งอยู่ตั้งนานยังไม่ว่าอะไรเลย
แทนที่จะหยุด มันบ่นต่ออีก บอกว่า รองเท้า เสื้อผ้า บางคู่บางตัวนะซื้อมายังไม่ได้ใส่ ซื้อใหม่อีกแล้ว
บ่นมากก็งอนหาเรื่องอีก น่ารำคาญ แล้วก็พาลบ่นเมียโน่นนี่นั่นไปเรื่อย สรุปคือ รำคาญเมีย
ฟังเสร็จก็ด่าเพื่อนไปบ้างให้กำลังใจไปบ้าง แต่ก็ฝากให้เพื่อนกลับไปคิดอะไรได้หลายอย่างทีเดียว
คิดไปคิดมา คนเราก็แปลกจัง รักไปด้วย รำคาญไปด้วยก็ได้
ทั้งที่จริงๆสิ่งที่รำคาญกันนั้น ก็คือสิ่งปกติที่เคยปฏิบัติกันมานั้นเอง อาจจะมีมากขึ้นหรือน้อยลงไปบ้าง ก็แค่นั้น
สนใจกันมากไปหรือน้อยลงก็รำคาญ
พูดมากไป หรือน้อยไป ก็รำคาญ
จริงๆแล้ว เรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้นได้สำหรับคู่รักที่อยู่กันมาหลายปีล่ะนะ
แต่ความรำคาญ นอกจากจะทำให้ชีวิตคู่มีความสุขน้อยลงแล้ว หากสะสมไว้นานๆ มันก็อาจทำให้ความรักพังทลายลงได้
ก็คงอยู่ที่คนสองคนล่ะนะ ยังไงก็ลดความคาดหวังในตัวเค้าลงบ้าง
อะไรที่มากไปก็ลดลง อะไรน้อยไปก็เพิ่มขึ้นบ้าง ใส่ใจและถนอมน้ำใจกันมากขึ้น
แค่นี้ ความรำคาญก็ทำลายชีวิตคู่เราไม่ได้แล้วล่ะเนอะ อ้อ…แล้วอย่าเพิ่งรำคาญกระทู้ผมล่ะ
ปล.มีเพื่อนหลังไมค์มาแนะนำให้แท็คกระทู้ผมไปที่ห้องชานเรือนด้วย แท็คให้แล้วนะครับ