เรื่องเล่าริมทาง ตอน นู๋ไม่อยากแพ้เพื่อน

ไม่ได้เข้ามาทักทายพี่น้องชาวจักรยานซะนาน ไม่ได้หายไปไหนคร๊าบบ เพียงแต่ภารกิจเยอะ + แอบไปปั่นคนเดียว งุงิ ๆ 555+ (เลิกปั่นไม่ได้ เอาใจแฟนไว้ก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวงอกคันใหม่จะโดนตำหนิเอา - -")

ช่วงวันอาทิตย์ มีโอกาสได้ไปปั่นถนนเส้นนึงย่านบางบัวทองครับ แดดร่มลมตก ปั่นไปเรื่อย ๆ ด้วยรอบขาเบา ๆ ที่ 22 km/h โดนทั้งเสือหมอบ, ฟิกเกียร์ แซงไป แถมชำเลืองสายตาเหมือนจะบอกว่า "น้า .. ช้าไปปะ?" 555+ .. เสียใจนะครับ ที่มองแบบนั้น แต่ .. แต่ .. แต่ ไม่แคร์ กรั๊กๆๆๆ เพราะผมว่ามันมีความสุขที่สุดแล้ว สำหรับการปั่นเสือหมอบแบบชิล ๆ (เพราะผมมองว่า ชีวิตผมเร็วไปและ ปั่นให้มันช้าบ้างก็ดี)

ลัดเลาะตามถนนไปเรื่อย ๆ โผล่ทางนู่น เข้าทางนี้ ไกลออกไปราว ๆ 20 km เห็นจะได้ ชำเลืองนาฬิกา เห็นใกล้จะ 19.00 น. ก็ว่าจะปั่นกลับไปอีกทาง ว่าขากลับจะใส่กลับพัฒนาแรงขาสักกะหน่อย .. ปั่น ๆ ๆ ๆ ๆ ไป สะดุดตา น้องผู้หญิงคนนึง นั่งอยู่ริมทาง กำลังง้วนอยู่กับการทำอะไรสักอย่าง กับเสือภูเขาสีน้ำเงินอร่ามของน้องเขา ด้วยความที่เป็นสุภาพบุรุษ (แบบสุด ๆ 55+) เลยปั่นเข้าไปใกล้ ๆ สอบถามน้องเขาด้วยความเป็นห่วง เพราะเส้นนั้นก็เปลี่ยวแล้ว อีกทั้ง มันใกล้จะค่ำแล้ว เป็นผู้หญิงตัวคนเดียวน่าจะไม่ปลอดภัย

ผม : เอิ่มมม .. ไม่ทราบว่า รถเป็นอะไรครับ?

น้องเสือภูเขา : อ๋อ .. โซ่หลุดเฉย ๆ ค่ะพี่ ใส่เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ

ผม : อ๋อ .. โอเคครับ บ้านอยู่ไหนครับเนี่ย แถวนี้มันเปลี่ยวนะครับ

น้องเสือภูเขา : อ๋อ .. บ้านอยู่ตรง xxx ค่ะ ว่าจะรีบปั่นกลับแล้วค่ะ แล้ว พี่มาจากไหนค่ะเนี่ย

ผม : ผมปั่นมาจาก xxx ครับ กำลังจะกลับบ้านเหมือนกัน เส้นนี้มันค่อนข้างเปลี่ยว แถมไฟท้ายน้องก็อ่อนด้วย เดี๋ยวพี่เปลี่ยนถ่านให้ก่อนดีกว่า แล้วเดี๋ยวปั่นออกจากเส้นนี้ไปเส้นหลักให้มีไฟเยอะ ๆ แล้วค่อยแยกกัน

น้องเสือภูเขา : ขอบคุณค่ะพี่

ผมยื่นผ้าบลัฟที่ใส่อยู่ถอดให้น้องเช็ดมือที่ดำเขรอะ และจัดแจงเปลี่ยนถ่านไฟท้ายจักรยานให้น้องเขา ด้วยที่สังเกตุตั้งแต่ต้นแล้วว่า ไฟอ่อนมาก แทบจะไม่เห็นเลย พอดีพกถ่านสำรองไว้สองชุด ... เสร็จเรียบร้อย ไฟท้ายกระพริบสีแดงอำไพเป็นระยะ สว่างจ้า จัดแจงเก็บของและออกปั่นไปเรื่อย ๆ พร้อมคุยไปพลาง ๆ

ผม : ทำไมถึงออกมาปั่นคนเดียวละครับ? ไม่ชวนเพื่อนชวนฝูงออกมาปั่นละครับเนี่ย

น้องเสือภูเขา : อ๋อ .. คือ นู๋ตามพวกเพื่อน ๆ ไม่ทันค่ะ ส่วนใหญ่เพื่อนนู๋เป็นผู้ชาย และก็ปั่นกันเร็วด้วย นู๋โดนทิ้งท้ายประจำ เลยออกมาฝึกคนเดียวค่ะ ไม่อยากแพ้เพื่อนค่ะ

ผม : อืม ออกมาฝึกคนเดียวมันก็ดีนะครับ แต่ว่าถ้ากลางค่ำกลางคืนแบบนี้พี่ว่าไม่เหมาะสักเท่าไหร่นะครับ เพราะมันค่อนข้างอันตราย .. ไหนจะจากรถยนต์ ไหนจะจากคนที่ไม่ประสงค์ดี ข่าวมีออกทุกวัน หน้าตาน้องก็น่ารักแบบนี้ ตกเป็นเป้าได้ง่าย ๆ นะครับ

น้องเสือภูเขา : (ทำหน้าเขิน ๆ ยิ้ม ๆ) อ๋อ ค่ะ ๆ

ผม : ผมเข้าใจนะครับ ว่าอยากไล่เพื่อนให้ทัน อยากได้รับการยอมรับจากเพื่อน ๆ แต่การที่น้องออกมาฝึกปั่น โดยที่ไม่มีอุปกรณ์อะไรเลย ทั้ง สูบลมพกพา, ที่ปะยาง, ถ่านสำรอง หรือแม้กระทั่งหมวกกันน็อค (พอดีน้องเขาไม่ได้ใส่หมวกนะครับ ใส่แต่หมวกแ็ก็บ) มันได้ไม่คุ้มเสียเลย วันนี้ ปลอดภัย ไม่มีปัญหาอะไร แต่ถ้าวันใดวันนึง เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น คนที่เสียใจที่สุด คือ คนที่รักน้องนะครับ

น้องเสือภูเขา : (ทำหน้าเศร้า ๆ นิด ๆ) ค่ะ ๆ

ผม : จริง ๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องของผมหรอกนะครับ ฮ่าๆๆๆ เพียงแค่ไม่อยากให้น้องต้องเอาชีวิตความปลอดภัยของเราไปแลกกับคำว่า "ไม่อยากแพ้เพื่อน" .. ผมว่า มันไม่คุ้มกันนะครับ

น้องเสือภูเขา : ได้ค่ะพี่ ต่อไปจะดูแลตัวเองให้มากกว่านี้ค่ะ

สิ้นคำนั้น ผมได้แต่ยิ้มให้เพื่อนร่วมทาง จนถึงวงเวียนที่ต้องแยกกัน น้องเสือภูเขา โบกมือบ๊ายบายให้ผม ก่อนมุ่งหน้ากลับเส้นทางไปสู่บ้านเขา ผมจอดรถยืนมองน้องข้ามวงเวียนและปั่นไปเรื่อย ๆ จนลับตาไป .. ใจนึงก็ห่วง อยากจะปั่นร่วมทางเป็นเพื่อนคุยไปจนถึงบ้าน แต่อีกใจก็ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวเขาจะหาว่าเราจะไปทำมิดีมิร้าย .. ก็ได้แต่อวยพรในใจให้น้องเขากลับบ้านโดยสวัสดิภาพ

จนปั่นมาถึงบ้าน .. และมีคำนึงอยากจะบอกน้องเสือภูเขาคนนั้นมาก ๆ ครับ ว่า .. "น้องครับ .. ผ้าบลัฟพี่ละครับ!!!" ฮือออออ

ป.ล. ถ้าน้องท่านนั้น จำผมได้ เสือหมอบสีดำ แจ็คเก็ตลิเวอร์พูลสีดำ ที่เจอน้องเมื่อวันอาทิตย์ ผ้าบลัฟพี่ยกให้เลยครับ เอาไว้เช็ดรถก็ได้จ้าาา 555+