เรื่องมีอยู่ว่าผมมีเพื่อนสนิทคนหนึ่ง เป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยมอปลายแล้วครับ แต่ที่จริงเคยเห็นเคยรู้จักกันตั้งแต่ป.1แล้ว เพราะอยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันเลยจึงไม่ได้เป็นเพื่อนกัน จนถึงมอปลายถึงได้มาเป็นเพื่อนกันครับ ตอนเย็นจะกลับบ้านด้วยกันทุกวันเพราะบ้านอยู่ระแวกเดียวกัน ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกครับ ก็แค่เห็นเป็นเพื่อนคนหนึ่งในห้องแต่ยิ่งได้รู้จักยิ่งคุยกันกลายเป็นเพื่อนสนิทกันสะงั้น ไปไหนก็ไปด้วยกันตลอดไม่ว่าไปทำรายงาน ไปเที่ยว ไปนู้นนี้นั้น คือมีเธออยู่ที่ไหนก็ต้องมีผมไปด้วยตลอดสนิทกันมาครับ ว่างๆก็ไปนั่งเล่นที่บ้านเธอบ้างครับ ได้รู้จักครอบครัวของเธอ จนแม่เธอแบบว่าไว้ใจมากๆครับ คือถ้าเธอไปไหนต้องให้ผมไปด้วยตลอด จนเธอยังออกปากเลยว่า "ไม่เคยเห็นแม่ไว้ใครเท่าผมเลย ขนาดเพื่อนผู้หญิงยังไม่เคยไว้ใจขนาดนี้เลย" สนิทกันมากครับ คนอื่นทั้งในห้องนอกห้องรุ่นน้องยังคิดว่าเป็นแฟนกันเลยครับ
เมื่อกี้คือจุดเริ่มต้นที่ผมเริ่มรู้จักเธอและเรื่องราวความสัมพันธ์ของเธอและผมในช่างแรกครับ เป็นเพื่อนกันจนถึงช่วง ม.6 ผมเริ่มรู้สึกอาจจะชอบเธอขึ้นมาคือตอนนั้นผมยังไม่แน่ใจนะครับว่าผมชอบเธอจริงๆหรือเปล่า แต่รู้ว่าที่เวลาเรา2คนอยุ่ด้วยกันมีความสุขมากเลยครับ ปีนั้นผมได้ให้ดอกไม้เธอในวันวาเลนไทน์ด้วยครับ แต่ผมก็ไม่ได้บอกอะไรกับเธอไป แค่บอกว่าอยากให้แค่นั้น ความสัมพันธ์ของเราก็ยังเหมือนเดิมเธอก็ไม่เปลี่ยนไป ทุกอย่างเหมือนเดิม กลับบ้านด้วยกันไปไหนมาด้วยกันเหมือนเดิม มีอยู่วันหนึ่งผมลองแกล้งถามเธอว่า "ระหว่างเพื่อนกับแฟนเธอเรื่องอะไร" แล้วเธอก็ตามกลับมาว่า "เพื่อนสิ เป็นแฟนกันคบกันเดี๋ยวก็เลิก แต่ถ้าเป็นเพื่อนกันจะคบกันนานกว่า" นั้นคือสิ่งที่ผมได้คำตอบพร้อมกับคำถามในใจตอนนั้นว่าเราชอบเธอจริงๆหรือเปล่า ถ้าชอบจริงบอกเธอไปแล้วปฏิเสธก็กลัวเสียเพื่อนอีก มีแต่คำถามๆๆ
หลังจากเรียนจบมอปลายเราทั้งสองได้ไปเรียนต่อที่มหาลัยแห่งหนึ่งเธออยู่บริหาร ผมอยู่ถาปัด ผมใจหายมากเลยครับ คือเมื่อก่อนเราจะอยู่ด้วยกันตลอดเธออยู่อีกที่ผมอยุ่อีกที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ผมเจอสังคมใหม่เพื่อนใหม่เธอก็เช่นกัน มันทำให้ผมรู้สึกใจหายมากเลยครับ และความรู้สึกนั้นมันทำให้ผมรู้สึกว่าผมชอบเธอจริงๆและมากๆด้วยครับ กลัวว่าเธอจะจากผมไป ผมจึงตัดสินใจบอกเธอบอกไปครับว่าผมชอบเธอและถามเธอด้วยว่าเธอรู้หรือเปล่าว่าที่แล้วๆมาเราแอบชอบเธอ เธอบอกว่าไม่รู้สะงั้น แต่คำตอบของเธอที่ให้ผมมาก็คือคำพูดเดียวกันเลยกับตอนมอปลายครับว่า "เป็นแฟนกันคบกันเดี๋ยวก็เลิก แต่ถ้าเป็นเพื่อนกันจะคบกันนานกว่า" แต่ตอนนั้นผมคิดว่าเธอคงจะเปลี่ยนไปแน่เลย แต่เธอก็ยังเหมือนเดิมครับคุยกันเหมือนเดิม ไปไหนมาไหนด้วยกันบ้าง ผมเรียนถาปัดด้วยครับงานเยอะเลยไม่ค่อยมีเวลาให้เท่าไรด้วย แต่อย่างน้อยก็จะแชตกันโทรคุยกันแทบทุกวันครับ ตอนนั้นผมยังคิดในแง่ดีว่าตราบใดที่เธอไม่มีแฟนผมก็ยังมีโอกาสผมจะรอวันนั้นของผมครับ เป็นแบบนี้มาจนถึงตอนนี้ก็5ปีแล้วผมเรียนถาปัด5ปีครับ แต่เธอจบไปตอนปี4แล้วเธอก็ยังไม่เคยมีแฟนเลย ไม่ใช่เธอไม่สวยนะเธอสวยมาก เธอน่ารักยิ้มเก่งด้วยมียิ้มพิฆาตแบบทิฟฟานี่แบบ SNSD ด้วยยิ้มทีโลกสวยเลยแหละ ผมและเธอความสัมพันธ์ก็ยังเหมือนเดิม ทุกวาเลนไทน์ผมจะะบอกความรู้สึกที่ผมมีให้กับเธอเหมือนเดิมว่าผมชอบเธอมากเลยอะ แต่คำตอบก็ยังเหมือนเดิมว่า"เป็นเพื่อนกันดีกว่า" วาเลนไทน์นี้ก็เช่นเดียวกัน แต่เราก็ยังคุยกันไปไหนมาไหนเหมือนกันเหมือนเดิม จนเมื่อวันเธอถามผมประมาณว่าเราเป็นเพื่อนกันมากี่ปีแล้วนั่งไล่นับปีกัน8ปีแล้วอะที่เป็นเพื่อนกันมา มันก็ 1 ใน 3 ของอายุผมตอนนี้เลย คือตอนนี้ผมเกิดความสับสนในตัวเองว่าสิ่งที่ผมทำเนี่ยมันคืออะไร มิตรภาพที่มีร่วมกันมา8ปี แต่ถ้าวันหนึ่งถ้ามันจะพังคำตอบมันก็คือผมต้องเป็นคนทำมันพังลงไปกับมือแน่ๆเลย T_T แต่ตอนนี้ผมตอบได้เต็มปากเลยนะว่าผมรักเธอมากๆ จนไม่รู้ว่าผมควรจะทำยังไงต่อดี คือถ้าเธอไม่ชอบผมเธอน่าจะคบใครบ้าง แต่เธอก็ไม่เคยคบใครจริงๆจังสักที อาจจะเคยเล่าว่าปลิ้มคนนู้นคนนี้แต่ก็ไม่เคยคบกันจริงๆจังๆสักที ถ้าเธอไม่ชอบผมเธอก็น่าจะเปลี่ยนไปบ้างสิ เพื่อจะได้ก้าวออกมาคนละก้าวบ้างสิ แต่ตอนนี้กับเมื่อ8ปีที่แล้วก็ยังเหมือนเดิม ผมก็เลยไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานเท่าไร ผมเลยมีคำถามว่า
1.ผมควรทำยังไงดี
2.อยากถามผู้หญิงครับ ว่าตอนนี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมเธอไม่ตัดสินใจทำไรสักอย่างเลย ถ้าไม่ชอบก็น่าจะตีตัวออกห่างบ้างสิ หรือว่าทำไมเธอถึงไม่มีแฟนสักที
นั้นไงเธอทักไลน์ผมมาแหละ มีความสุขแต่ลึกๆก็เจ็บไปด้วยตลอด - -"
ชอบเพื่อนสนิทมา6ปีแล้ว ไม่รู้จะทำยังไงดี
เมื่อกี้คือจุดเริ่มต้นที่ผมเริ่มรู้จักเธอและเรื่องราวความสัมพันธ์ของเธอและผมในช่างแรกครับ เป็นเพื่อนกันจนถึงช่วง ม.6 ผมเริ่มรู้สึกอาจจะชอบเธอขึ้นมาคือตอนนั้นผมยังไม่แน่ใจนะครับว่าผมชอบเธอจริงๆหรือเปล่า แต่รู้ว่าที่เวลาเรา2คนอยุ่ด้วยกันมีความสุขมากเลยครับ ปีนั้นผมได้ให้ดอกไม้เธอในวันวาเลนไทน์ด้วยครับ แต่ผมก็ไม่ได้บอกอะไรกับเธอไป แค่บอกว่าอยากให้แค่นั้น ความสัมพันธ์ของเราก็ยังเหมือนเดิมเธอก็ไม่เปลี่ยนไป ทุกอย่างเหมือนเดิม กลับบ้านด้วยกันไปไหนมาด้วยกันเหมือนเดิม มีอยู่วันหนึ่งผมลองแกล้งถามเธอว่า "ระหว่างเพื่อนกับแฟนเธอเรื่องอะไร" แล้วเธอก็ตามกลับมาว่า "เพื่อนสิ เป็นแฟนกันคบกันเดี๋ยวก็เลิก แต่ถ้าเป็นเพื่อนกันจะคบกันนานกว่า" นั้นคือสิ่งที่ผมได้คำตอบพร้อมกับคำถามในใจตอนนั้นว่าเราชอบเธอจริงๆหรือเปล่า ถ้าชอบจริงบอกเธอไปแล้วปฏิเสธก็กลัวเสียเพื่อนอีก มีแต่คำถามๆๆ
หลังจากเรียนจบมอปลายเราทั้งสองได้ไปเรียนต่อที่มหาลัยแห่งหนึ่งเธออยู่บริหาร ผมอยู่ถาปัด ผมใจหายมากเลยครับ คือเมื่อก่อนเราจะอยู่ด้วยกันตลอดเธออยู่อีกที่ผมอยุ่อีกที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ผมเจอสังคมใหม่เพื่อนใหม่เธอก็เช่นกัน มันทำให้ผมรู้สึกใจหายมากเลยครับ และความรู้สึกนั้นมันทำให้ผมรู้สึกว่าผมชอบเธอจริงๆและมากๆด้วยครับ กลัวว่าเธอจะจากผมไป ผมจึงตัดสินใจบอกเธอบอกไปครับว่าผมชอบเธอและถามเธอด้วยว่าเธอรู้หรือเปล่าว่าที่แล้วๆมาเราแอบชอบเธอ เธอบอกว่าไม่รู้สะงั้น แต่คำตอบของเธอที่ให้ผมมาก็คือคำพูดเดียวกันเลยกับตอนมอปลายครับว่า "เป็นแฟนกันคบกันเดี๋ยวก็เลิก แต่ถ้าเป็นเพื่อนกันจะคบกันนานกว่า" แต่ตอนนั้นผมคิดว่าเธอคงจะเปลี่ยนไปแน่เลย แต่เธอก็ยังเหมือนเดิมครับคุยกันเหมือนเดิม ไปไหนมาไหนด้วยกันบ้าง ผมเรียนถาปัดด้วยครับงานเยอะเลยไม่ค่อยมีเวลาให้เท่าไรด้วย แต่อย่างน้อยก็จะแชตกันโทรคุยกันแทบทุกวันครับ ตอนนั้นผมยังคิดในแง่ดีว่าตราบใดที่เธอไม่มีแฟนผมก็ยังมีโอกาสผมจะรอวันนั้นของผมครับ เป็นแบบนี้มาจนถึงตอนนี้ก็5ปีแล้วผมเรียนถาปัด5ปีครับ แต่เธอจบไปตอนปี4แล้วเธอก็ยังไม่เคยมีแฟนเลย ไม่ใช่เธอไม่สวยนะเธอสวยมาก เธอน่ารักยิ้มเก่งด้วยมียิ้มพิฆาตแบบทิฟฟานี่แบบ SNSD ด้วยยิ้มทีโลกสวยเลยแหละ ผมและเธอความสัมพันธ์ก็ยังเหมือนเดิม ทุกวาเลนไทน์ผมจะะบอกความรู้สึกที่ผมมีให้กับเธอเหมือนเดิมว่าผมชอบเธอมากเลยอะ แต่คำตอบก็ยังเหมือนเดิมว่า"เป็นเพื่อนกันดีกว่า" วาเลนไทน์นี้ก็เช่นเดียวกัน แต่เราก็ยังคุยกันไปไหนมาไหนเหมือนกันเหมือนเดิม จนเมื่อวันเธอถามผมประมาณว่าเราเป็นเพื่อนกันมากี่ปีแล้วนั่งไล่นับปีกัน8ปีแล้วอะที่เป็นเพื่อนกันมา มันก็ 1 ใน 3 ของอายุผมตอนนี้เลย คือตอนนี้ผมเกิดความสับสนในตัวเองว่าสิ่งที่ผมทำเนี่ยมันคืออะไร มิตรภาพที่มีร่วมกันมา8ปี แต่ถ้าวันหนึ่งถ้ามันจะพังคำตอบมันก็คือผมต้องเป็นคนทำมันพังลงไปกับมือแน่ๆเลย T_T แต่ตอนนี้ผมตอบได้เต็มปากเลยนะว่าผมรักเธอมากๆ จนไม่รู้ว่าผมควรจะทำยังไงต่อดี คือถ้าเธอไม่ชอบผมเธอน่าจะคบใครบ้าง แต่เธอก็ไม่เคยคบใครจริงๆจังสักที อาจจะเคยเล่าว่าปลิ้มคนนู้นคนนี้แต่ก็ไม่เคยคบกันจริงๆจังๆสักที ถ้าเธอไม่ชอบผมเธอก็น่าจะเปลี่ยนไปบ้างสิ เพื่อจะได้ก้าวออกมาคนละก้าวบ้างสิ แต่ตอนนี้กับเมื่อ8ปีที่แล้วก็ยังเหมือนเดิม ผมก็เลยไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานเท่าไร ผมเลยมีคำถามว่า
1.ผมควรทำยังไงดี
2.อยากถามผู้หญิงครับ ว่าตอนนี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมเธอไม่ตัดสินใจทำไรสักอย่างเลย ถ้าไม่ชอบก็น่าจะตีตัวออกห่างบ้างสิ หรือว่าทำไมเธอถึงไม่มีแฟนสักที
นั้นไงเธอทักไลน์ผมมาแหละ มีความสุขแต่ลึกๆก็เจ็บไปด้วยตลอด - -"