เรื่องที่นานมาแล้ว..ยังไม่ได้ขอบคุณ

เรื่องนี้เกิดขึ้นมาประมาณ 2 ปีได้แล้วค่ะ ตอนนั้นเราเรียนอยู่ปี 3 ถาปัตย์  
เป็นเช้าของวันส่งงาน เด็กถาปัตย์รู้ดีว่ามันนรกแค่ไหน ถ้าเกิดไปเช็คชื่อส่งงานไม่ทัน
ทั้งๆที่อดหลับอดนอนมาหลายคืนกับการปั่นงาน..

จำได้ว่ากำลังขนโมเดล(อันใหญ่มากๆ) ทั้งของตัวเองและก็ของเพื่อนขึ้นรถสองแถวอยู่หน้าหอโซน B
( คณะเราที่อยู่หอโซนนี้ตอนนั้นเป็นผู้ชายหมด มีแค่เราคนเดียวที่เป็นผู้หญิง และเพื่อนทุกคนพร้อมใจกันไปเปลี่ยนชุดนักศึกษา
และวางโมเดล+drawing เอาไว้ให้เราขน...อืมมมมมม!!!!  ไม่ใช่อะไรหรอก เพราะเราเปลี่ยนเป็นชุดนักศึกษาลงมาแล้ว )

สักพักก็มีผู้ชาย 2 คนเดินผ่านมา ตอนแรกก็เหมือนทั้งคู่จะเดินผ่านไป จนมีคนนึง(ผู้ชายสูงๆหน่อย ใส่แว่น)หันกลับมาแล้วพูดว่า
"ผมช่วยนะคับ"   เราก็เลยหันไปมอง..แล้วทำหน้าอึ้งๆ+งงๆ แล้วพูดออกไปแค่คำเดียวว่า "คะ"  
ส่วนเพื่อนผู้ชายอีกคน..ก็ยืนเฉยๆ ( ไม่ได้จะว่าอะไรหรอกนะ )  พอขนเสร็จเพื่อนเราก็ลงมาพอดี
เลยรีบออกไปเพราะเดี๋ยวจะไปสาย เช็คชื่อไม่ทัน

หลังจากเช็คชื่อเสร็จแล้ว หันมามองสภาพตัวเอง..เสื้อนักศึกษายับๆไม่ได้รีด  ไม่ได้ยัดเสื้อไว้ในกระโปรง รองเท้าผ้าใบ
หัวยุ่งๆ มัดยางเอาไว้หลวมๆ น้ำยังไม่ได้อาบ (แต่ล้างหน้า+แปรงฟันมานะ) ตาปรือๆ เหมือนคนนอนไม่พอ......ทุเรศตัวเองสุดๆ
ไม่แปลกใจเลยที่ผู้ชายคนนั้นมาช่วยขนของ (TT-TT)



มาถึงตอนนี้..อยากจะบอกผู้ชายคนนั้นว่า "ขอบคุณมาก" ที่วันนั้นมาช่วยเราขนของเยอะแยะ TT ซึ้งในน้ำใจที่ตอนนี้หายากขึ้นทุกวัน




( อืมม..มันนานแล้วจริงๆนั่นแหละ  แต่คิดว่าไม่น่าจะสายไปที่จะขอบคุณนะ )


ปล.1 หัวข้อกระทู้แอบคล้ายๆชื่อเพลงของคุณแสตมป์เลย ฮ่าๆๆ  
ปล.2 ถ้าเดาไม่ผิด คิดว่าเขาน่าจะเรียนหมอนะ เพราะเพื่อนอีกคนเป็นหลีดงานบอลที่เรียนหมอ