ผมเคยตั้งกระทู้ในนี้ 2 ครั้ง แต่ละครั้งก็เปรยว่าแต่ก่อนผมเป็นคนเกลียดหมามาก และรู้สึกหมั่นไส้พวกนักพิทักษ์สิทธิสัตว์ คิดในใจว่า "ทำไมพวกมันไม่ไปใส่ใจกับชีวิตคนลำบากยากเข็ญอีกเยอะแยะ กลับมาใส่ใจกับสัตว์เดรัจฉาน ดัดจริต"
พอมาเดี๋ยวนี้กลายเป็นหนังคนละม้วน ที่เคยคิดด่าเขากลายเป็นเข้าตัวเอง!!
ตั้งแต่ได้มาเลี้ยงหมาจร ชื่อ ขาวซีเนียร์ ซึ่งอายุได้ 8 เดือนก็ตายเพราะถูกคนใจร้ายวางยาเบื่อ ตอนเช้าเมื่อรู้ข่าวจากคนงานบริษัทเพื่อนบ้านซึ่งพักอยู่ตึกแถวหลังบ้าน ซึ่งเราช่วยกันเลี้ยงหมาไว้เฝ้าละแวกบ้าน เอาขาวซีเนียร์ไปฝัง รู้สึกช็อคปนสลด
ต่อมาแม่หมาก็ให้กำเนิดลูกหมา 1 คอก หนึ่งในนั้นคือ ขาวจูเนียร์ คราวนี้ผมใส่ใจกับขาวจูเนียร์มากกว่าขาวตัวแรก
ปกติเช้าขณะกำลังออกจากบ้าน ผมเปิดประตูบ้านทุกครั้งทั้งขาวจูเนียร์และหนวด จะต้องกระโจนออกมาต้อนรับ ... แต่ว่าก็มาเกิดเรื่องจนได้ ขาวไม่รู้หายไปไหน ผมก็เดินวนรอบๆมองหา อยู่ไหนหว่า มองแล้วไม่มีอะไร ก็เลยสตาร์ทรถและค่อยๆถอยช้ามาก (ปกติผมขับรถระวังมาก เพราะกลัวเกิดอุบัติเหตุต่อทั้งคนและสัตว์ที่ผ่านไปมา) ค่อยๆถอยๆๆไปได้ประมาณแค่ฟุตเดียว ได้ยินเสียงหมาร้อง จึงรีบหยุดรถทันทีและดับเครื่องลงไปดู เห็นขาวจูเนียร์กระโดดเหยงๆๆๆ แล้วเข้าไปหลบในตึกแถวร้างที่มันเคยอยู่ ผมตกใจมาก แต่ด้วยความที่มีธุระด่วนต้องออกจากบ้าน หลังจากนั้นกลับมาพบว่า ขาวยังคงอยู่ในบ้านร้างที่มีกระจกแตกขวางอยู่ ก็กระดิกหางต้อนรับเหมือนเดิม มันลุกขึ้นยืนไม่ได้เลยครับ สงสารมาก
ผมพาไปไว้ที่ร.พ.สัตว์ใกล้บ้านแล้วแหละ
แต่ความรู้สึกที่ผมมีกับขาวจูเนียร์มันยิ่งกว่าเจ้าขาวตัวก่อนซะอีก ผมรู้สึกผิดมากๆที่ทำให้หมาเจ็บปวด ถึงมันจะเป็นความไม่ตั้งใจก็เถอะ ห่วงกลัวว่ามันจะเป็นอะไรไหม ถ้ามันเดินไม่ได้เราก็สงสาร แต่ก็จะเลี้ยงมันต่อไป แม้มันจะกลายเป็นหมาพิการ จะไม่ทอดทิ้ง
ผมเว่อร์ไปไหม??? จริงอยู่ชีวิตคนรักของเราก็ต้องสำคัญกว่าสัตว์แหละ และนี่เป็นแค่หมาจรจัดตัวหนึ่ง หมามันมีความรู้สึก มีจิตใจ ขี้อ้อน จนทำให้บางครั้งรู้สึกเหมือนว่ามันก็คือคนอีกคน ไม่ใช่แค่สัตว์ ทอดทิ้งไม่ลง และขนาดมันรู้ว่าเราทำมันเจ็บ มันก็ไม่โกรธเรา ซ้ำยังกระดิกหางต้อนรับเราเหมือนเคย แม้มันจะเดินไม่ได้ก็ตาม
รักหมามากจนลืมไปนึกว่ามันคือคนอีกคน ผมผิดปกติไหม
พอมาเดี๋ยวนี้กลายเป็นหนังคนละม้วน ที่เคยคิดด่าเขากลายเป็นเข้าตัวเอง!!
ตั้งแต่ได้มาเลี้ยงหมาจร ชื่อ ขาวซีเนียร์ ซึ่งอายุได้ 8 เดือนก็ตายเพราะถูกคนใจร้ายวางยาเบื่อ ตอนเช้าเมื่อรู้ข่าวจากคนงานบริษัทเพื่อนบ้านซึ่งพักอยู่ตึกแถวหลังบ้าน ซึ่งเราช่วยกันเลี้ยงหมาไว้เฝ้าละแวกบ้าน เอาขาวซีเนียร์ไปฝัง รู้สึกช็อคปนสลด
ต่อมาแม่หมาก็ให้กำเนิดลูกหมา 1 คอก หนึ่งในนั้นคือ ขาวจูเนียร์ คราวนี้ผมใส่ใจกับขาวจูเนียร์มากกว่าขาวตัวแรก
ปกติเช้าขณะกำลังออกจากบ้าน ผมเปิดประตูบ้านทุกครั้งทั้งขาวจูเนียร์และหนวด จะต้องกระโจนออกมาต้อนรับ ... แต่ว่าก็มาเกิดเรื่องจนได้ ขาวไม่รู้หายไปไหน ผมก็เดินวนรอบๆมองหา อยู่ไหนหว่า มองแล้วไม่มีอะไร ก็เลยสตาร์ทรถและค่อยๆถอยช้ามาก (ปกติผมขับรถระวังมาก เพราะกลัวเกิดอุบัติเหตุต่อทั้งคนและสัตว์ที่ผ่านไปมา) ค่อยๆถอยๆๆไปได้ประมาณแค่ฟุตเดียว ได้ยินเสียงหมาร้อง จึงรีบหยุดรถทันทีและดับเครื่องลงไปดู เห็นขาวจูเนียร์กระโดดเหยงๆๆๆ แล้วเข้าไปหลบในตึกแถวร้างที่มันเคยอยู่ ผมตกใจมาก แต่ด้วยความที่มีธุระด่วนต้องออกจากบ้าน หลังจากนั้นกลับมาพบว่า ขาวยังคงอยู่ในบ้านร้างที่มีกระจกแตกขวางอยู่ ก็กระดิกหางต้อนรับเหมือนเดิม มันลุกขึ้นยืนไม่ได้เลยครับ สงสารมาก
ผมพาไปไว้ที่ร.พ.สัตว์ใกล้บ้านแล้วแหละ
แต่ความรู้สึกที่ผมมีกับขาวจูเนียร์มันยิ่งกว่าเจ้าขาวตัวก่อนซะอีก ผมรู้สึกผิดมากๆที่ทำให้หมาเจ็บปวด ถึงมันจะเป็นความไม่ตั้งใจก็เถอะ ห่วงกลัวว่ามันจะเป็นอะไรไหม ถ้ามันเดินไม่ได้เราก็สงสาร แต่ก็จะเลี้ยงมันต่อไป แม้มันจะกลายเป็นหมาพิการ จะไม่ทอดทิ้ง
ผมเว่อร์ไปไหม??? จริงอยู่ชีวิตคนรักของเราก็ต้องสำคัญกว่าสัตว์แหละ และนี่เป็นแค่หมาจรจัดตัวหนึ่ง หมามันมีความรู้สึก มีจิตใจ ขี้อ้อน จนทำให้บางครั้งรู้สึกเหมือนว่ามันก็คือคนอีกคน ไม่ใช่แค่สัตว์ ทอดทิ้งไม่ลง และขนาดมันรู้ว่าเราทำมันเจ็บ มันก็ไม่โกรธเรา ซ้ำยังกระดิกหางต้อนรับเราเหมือนเคย แม้มันจะเดินไม่ได้ก็ตาม