พอดีมีคนรู้จักอยู่คนครับ รู้จักมานานละ
ตั้งแต่เป็นเด็ก ม. ปลาย นั่งติดกัน เขาก็เล่าให้ฟังว่าเขาไม่ชอบเพื่อนสนิทที่อยู่กับเขาเลย ไม่จริงใจ ชอบเอาเขาไปนินทา
ผมก็ไม่ได้คิดอะไร ปลอบไปตามเรื่องตามราว
พอสนิทกันมากขึ้น เขาก็เล่าให้ฟัง ว่าพ่อแม่ไม่เข้าใจเขาเลย แม่ไม่ฉลาด พ่อก็ใจร้าย เลี้ยงลูกเพราะเป็นหน้าที่
ผมก็คิดว่า เออ พ่อแม่แต่ละคนรักลูกไม่เท่ากันนะ เราคงโชคดี พ่อแม่รัก เพื่อนก็ดีๆ กับเรา
โตขึ้น ห่างหายเข้ามหาลัยคนละที่ ผมก็ออกมา ม. ต่างจังหวัด กลับมาเจอกันเขาก็เล่าให้ฟังว่าไม่มีเพื่อน เพราะถูกเพื่อนสนิทแกล้งใส่ร้ายจนไม่มีใครคบ อ. ก็ไม่ชอบหน้า ชอบผู้ชายเขาก็คบทั้งๆ ที่มีแฟนแล้ว
ไอ้เราก็คิด ก็นะ โชคดีจัง เด็กต่างจังหวัดจริงใจกันแทบทุกคน คนกรุงเทพนี่โตๆ กันแล้วทำไมน่ากลัวน้า ตอน ม. ปลายก็ไม่เห็นมีอะไร
จบตรี คราวนี้ผมกะเขาก็ได้ทุนมานอกทั้งคู่ อยู่คนละรัฐ
โทรมาร้องไห้อีก ผู้ชายคนนึงชอบเขา พอเขาไม่เล่นด้วยก็หาเรื่องแกล้ง ใส่ร้ายให้ อ. ฟัง เพื่อนสนิทก็ตัวติดกับเขาโยเยเหมือนเด็กไม่ยอมโต เพื่อนร่วมงานก็หาทางเอาหน้ากับอาจารย์ ผู้ชายคนที่ชอบ พอเขาไม่ยอมนอนด้วยก็เอาเขาไปนินทาเสียๆ หายๆ ให้เพื่อนในวงเหล้าฟัง รูมเมทก็พาผู้ชายเข้าบ้าน เขาเลยออกไปใช้ห้องนั่งเล่นไม่ได้
ไอ้เราก็ชักสงสัย แต่ก็ยังคิดว่า เออ มหาลัยเขาดี มีชื่อเสียง คนมหาลัยดังๆ อาจจะแข่งขันกันเครียด
ไม่ได้ชิลๆ สบายๆ เหมือนฝรั่งมหาลัยชิวๆ
ตกเย็นก็กินเหล้าร้องรำทำเพลงเล่นตลกกันเหมือนมหาลัยฝรั่งบ้านนอกอย่างเรา
จนกระทั่งรอบนี้ ทะเลาะกะรูมเมทคนใหม่อีก
บอกว่ารูมเมทคนนี้เป็นโรคประสาท วันดีคืนดีจะแจ้งตำรวจลากคอเขาออกจากบ้าน
ไอ้เราก็ชักจะสงสัยแล้ว คนเรามันจะดวงซวยได้ขนาดนี้เชียวหรือ
ดวงอะไรมันทำให้คนต้องไปเจอคนอื่นที่ร้าย บ้า เวอร์ จนทนไม่ได้
ได้ทุกๆปี ปีละหลายๆ คน
ก็เลยมาบ่นอย่างที่เห็นนี่ละครับ
ไม่มีอะไร บ่นกระปอดกระแปดเฉยๆ
ขอบคุณที่หลงเข้ามาฟังครับ แต่ถ้าจะกรุณาออกความเห็นไว้ก็จะดีมาก
จะมีไหมครับ คนที่ดวงซวยจริงๆ คบใครเจอใครแล้วมีแต่คนบ้าๆ ร้ายๆ
ตั้งแต่เป็นเด็ก ม. ปลาย นั่งติดกัน เขาก็เล่าให้ฟังว่าเขาไม่ชอบเพื่อนสนิทที่อยู่กับเขาเลย ไม่จริงใจ ชอบเอาเขาไปนินทา
ผมก็ไม่ได้คิดอะไร ปลอบไปตามเรื่องตามราว
พอสนิทกันมากขึ้น เขาก็เล่าให้ฟัง ว่าพ่อแม่ไม่เข้าใจเขาเลย แม่ไม่ฉลาด พ่อก็ใจร้าย เลี้ยงลูกเพราะเป็นหน้าที่
ผมก็คิดว่า เออ พ่อแม่แต่ละคนรักลูกไม่เท่ากันนะ เราคงโชคดี พ่อแม่รัก เพื่อนก็ดีๆ กับเรา
โตขึ้น ห่างหายเข้ามหาลัยคนละที่ ผมก็ออกมา ม. ต่างจังหวัด กลับมาเจอกันเขาก็เล่าให้ฟังว่าไม่มีเพื่อน เพราะถูกเพื่อนสนิทแกล้งใส่ร้ายจนไม่มีใครคบ อ. ก็ไม่ชอบหน้า ชอบผู้ชายเขาก็คบทั้งๆ ที่มีแฟนแล้ว
ไอ้เราก็คิด ก็นะ โชคดีจัง เด็กต่างจังหวัดจริงใจกันแทบทุกคน คนกรุงเทพนี่โตๆ กันแล้วทำไมน่ากลัวน้า ตอน ม. ปลายก็ไม่เห็นมีอะไร
จบตรี คราวนี้ผมกะเขาก็ได้ทุนมานอกทั้งคู่ อยู่คนละรัฐ
โทรมาร้องไห้อีก ผู้ชายคนนึงชอบเขา พอเขาไม่เล่นด้วยก็หาเรื่องแกล้ง ใส่ร้ายให้ อ. ฟัง เพื่อนสนิทก็ตัวติดกับเขาโยเยเหมือนเด็กไม่ยอมโต เพื่อนร่วมงานก็หาทางเอาหน้ากับอาจารย์ ผู้ชายคนที่ชอบ พอเขาไม่ยอมนอนด้วยก็เอาเขาไปนินทาเสียๆ หายๆ ให้เพื่อนในวงเหล้าฟัง รูมเมทก็พาผู้ชายเข้าบ้าน เขาเลยออกไปใช้ห้องนั่งเล่นไม่ได้
ไอ้เราก็ชักสงสัย แต่ก็ยังคิดว่า เออ มหาลัยเขาดี มีชื่อเสียง คนมหาลัยดังๆ อาจจะแข่งขันกันเครียด
ไม่ได้ชิลๆ สบายๆ เหมือนฝรั่งมหาลัยชิวๆ
ตกเย็นก็กินเหล้าร้องรำทำเพลงเล่นตลกกันเหมือนมหาลัยฝรั่งบ้านนอกอย่างเรา
จนกระทั่งรอบนี้ ทะเลาะกะรูมเมทคนใหม่อีก
บอกว่ารูมเมทคนนี้เป็นโรคประสาท วันดีคืนดีจะแจ้งตำรวจลากคอเขาออกจากบ้าน
ไอ้เราก็ชักจะสงสัยแล้ว คนเรามันจะดวงซวยได้ขนาดนี้เชียวหรือ
ดวงอะไรมันทำให้คนต้องไปเจอคนอื่นที่ร้าย บ้า เวอร์ จนทนไม่ได้
ได้ทุกๆปี ปีละหลายๆ คน
ก็เลยมาบ่นอย่างที่เห็นนี่ละครับ
ไม่มีอะไร บ่นกระปอดกระแปดเฉยๆ
ขอบคุณที่หลงเข้ามาฟังครับ แต่ถ้าจะกรุณาออกความเห็นไว้ก็จะดีมาก