เมื่ออาทิตย์ก่อนมีการเลี้ยงรุ่นที่บ้านเรา เพื่อนๆก็มานอนที่บ้าน เพื่อนคนเดิมที่นั่งอยู่จนคนสุดท้ายที่โต๊ะ เดินไปเอากีตาร์ของน้องเรามาดีด
เริ่มหาจะเล่น เราเปิดเพลงข้ามฟ้ามาร้องไห้ให้เขาฟัง เพื่อนเราไม่รู้จักเพลงนี้ ไม่รู้จักนักร้อง เราเลยเปิดรูปคุณเจี๊ยบ วรรธณาให้ดู
เพื่อนเราเห็นแว่บแรกบอกเลยว่า คล้ายเรานะ ผู้หญิงแกร่ง เราเลยบอกว่า เขาเพิ่งสูญเสียสามีไปจากอุบัติเหตุ แต่เราเองได้ฟังเพลงนี้โดยบังเอิญ มันเหมือนชีวิตเราเลย ตอนเรากลับมาใหม่ๆ เราหายเงียบไปพักนึง ไม่โทรหาเขา ไม่อัพเดตอะไรทั้งนั้น ทั้งๆที่เมื่อก่อนนี่ต้องคุยทุกวัน เพราะเราเป็นแบบในเพลงจริงๆ ช่วงตี 3-4 จะตื่นมาร้องไห้ทุกวัน ด้วยความฝันเดิมๆ ถึงใครคนนึงที่เราอยากอยู่ด้วยตลอดชีวิต แต่ก็ทำไม่ได้ เพื่อนรู้ทุกอย่าง รู้ว่าเราเลือกกลับมาอยู่บ้าน เพราะเราเองก็ไม่สามารถทนเห็นคนๆนั้นทุกข์เพราะรักเราเหมือนกัน...
"เหน็บหนาวกลางผืนทราย
นั่งอยู่จนเป็นคนสุดท้ายของกองไฟ
กอดตัวเองด้วยอ้อมแขนที่ไม่ใช่
กาลครั้งหนึ่ง ซึ่งเคยมีเธอ
พาตัวเองมาตั้งไกล มาเพื่อจะร้องไห้
ปล่อยน้ำตาให้ไปตามทาง
พาตัวเองข้ามฟ้ามา
เพียงเพื่อจะพบว่า ไม่เคยลืมเธอ"
เราร้องเพลงแบบเสียงสั่นๆ หันไปเห็นเพื่อนน้ำตาไหล ผู้ชายคนนี้บุคคลิกดูดุมาก ครั้งเดียวที่เราเคยรู้ว่าเขาร้องไห้คือตอนที่ยายเขาเสีย เราอยู่อีกซีกโลกนึง นาทีที่หัวใจคุณยายหยุดเต้นเขาบอกเราคนแรก เรารู้ว่าเขาร้องไห้ และวันนั้นเราเองก็ร้องไห้ด้วยเหมือนกัน
ไม่มีอะไรนอกจากความเงียบ...เราก็ปล่อยให้น้ำตาไหลเงียบๆ จนเพื่อนอีกคนตื่นมาถามว่าเป็นไรกัน เลยเปลี่ยนเรื่องคุย...
จะมีใครสักคนที่เข้าใจความรู้สึกของเราจริงหรือ? หรือมันแค่ความบังเอิญ?
ถ้าหากพบคนที่ร้องไห้ให้กับความเสียใจของเรา....
เริ่มหาจะเล่น เราเปิดเพลงข้ามฟ้ามาร้องไห้ให้เขาฟัง เพื่อนเราไม่รู้จักเพลงนี้ ไม่รู้จักนักร้อง เราเลยเปิดรูปคุณเจี๊ยบ วรรธณาให้ดู
เพื่อนเราเห็นแว่บแรกบอกเลยว่า คล้ายเรานะ ผู้หญิงแกร่ง เราเลยบอกว่า เขาเพิ่งสูญเสียสามีไปจากอุบัติเหตุ แต่เราเองได้ฟังเพลงนี้โดยบังเอิญ มันเหมือนชีวิตเราเลย ตอนเรากลับมาใหม่ๆ เราหายเงียบไปพักนึง ไม่โทรหาเขา ไม่อัพเดตอะไรทั้งนั้น ทั้งๆที่เมื่อก่อนนี่ต้องคุยทุกวัน เพราะเราเป็นแบบในเพลงจริงๆ ช่วงตี 3-4 จะตื่นมาร้องไห้ทุกวัน ด้วยความฝันเดิมๆ ถึงใครคนนึงที่เราอยากอยู่ด้วยตลอดชีวิต แต่ก็ทำไม่ได้ เพื่อนรู้ทุกอย่าง รู้ว่าเราเลือกกลับมาอยู่บ้าน เพราะเราเองก็ไม่สามารถทนเห็นคนๆนั้นทุกข์เพราะรักเราเหมือนกัน...
"เหน็บหนาวกลางผืนทราย
นั่งอยู่จนเป็นคนสุดท้ายของกองไฟ
กอดตัวเองด้วยอ้อมแขนที่ไม่ใช่
กาลครั้งหนึ่ง ซึ่งเคยมีเธอ
พาตัวเองมาตั้งไกล มาเพื่อจะร้องไห้
ปล่อยน้ำตาให้ไปตามทาง
พาตัวเองข้ามฟ้ามา
เพียงเพื่อจะพบว่า ไม่เคยลืมเธอ"
เราร้องเพลงแบบเสียงสั่นๆ หันไปเห็นเพื่อนน้ำตาไหล ผู้ชายคนนี้บุคคลิกดูดุมาก ครั้งเดียวที่เราเคยรู้ว่าเขาร้องไห้คือตอนที่ยายเขาเสีย เราอยู่อีกซีกโลกนึง นาทีที่หัวใจคุณยายหยุดเต้นเขาบอกเราคนแรก เรารู้ว่าเขาร้องไห้ และวันนั้นเราเองก็ร้องไห้ด้วยเหมือนกัน
ไม่มีอะไรนอกจากความเงียบ...เราก็ปล่อยให้น้ำตาไหลเงียบๆ จนเพื่อนอีกคนตื่นมาถามว่าเป็นไรกัน เลยเปลี่ยนเรื่องคุย...
จะมีใครสักคนที่เข้าใจความรู้สึกของเราจริงหรือ? หรือมันแค่ความบังเอิญ?