อดีตที่โหยหา-พื้นที่ชีวิต

เพราะอะไรกันที่เราต้องวิ่งตามการพัฒนา?? ในเมื่อเราก็อยู่ได้โดยไม่ต้องใช้ในเมื่อเราปลูกข้าวกินเองได้  มีบ้านเป็นของเราเองตามอัตภาพ  แต่เรากลับโหยหาอะไรบางอย่างที่นอกเหนือความจำเป็นที่เกิดจากความต้องการและกระแสนิยม ซึ่งสิ่งต่างๆนั้นมาพร้อมกับความเสื่อมโทรม รวมทั้งจิตใจที่เสื่อมโทรมตามความเจริญทางวัตถุ  ในเมื่อการพัฒนาไม่ทำให้เกิดผลดีต่อจิตใจแล้วเราโหยหาการพัฒนาทางวัตุแต่เสื่อมโทรมทางจิตใจไปทำไมกัน..หรือเพราะคำว่า "สะดวกสบาย"