กรุงเทพฯไม่ได้กว้างอย่างที่คิด

คืนนี้เข็นน้องโมนิก้า (คูม่า5300)ออกไปยืดเส้นยืดสาย ตอนแรกกะจะมุ่งหน้าไปฝึกวิชาที่เส้นช็อกโกแลตวิลล์เหมือนเคย แต่รู้สึกว่าร่างกายไม่ฟิตเพราะนอนน้อยเลยเลือกปั่นชมกรุงดีกว่า ออกจากลาดพร้าว 48 มุ่งหน้า ปากทางลาดพร้าว อนุเสาวรีย์ชัย ไปที่สยามฯ พอมาถึงสะพานหัวช้างเลยแวะดู "ร็อคผับ"ที่ยืนหยัดรับใช้ชาวร็อคมาหลายสิบปี สมัยหนุ่มหยอดกระปุกได้ 400 ก็จะมาจิบเบียร์ฟังดนตรี พอมาปัจจุบันพอมีกำลังทรัพย์บ้างดันไม่เคยโผล่หัวมาเลย แปลกเนอะ

ขอขยายความเส้นช็อกโกแลตวิลล์นิดนึง เผื่อเพื่อนๆ ตจว.จะไม่รู้จัก  ถนนเส้นนี้คือถนนสุดทาง เกษตร-นวมินทร์ เป็นถนนที่ทำขึ้นรอรับทางด่วนแต่เมื่อทางด่วนยังไม่เสร็จ ก็เลยไม่ค่อยมีรถผ่านมากนัก ส่วนช็อกโกแลตวิลล์มาจากชื่อร้านอาหารขนาดใหญ่ที่มาเปิดริมถนน

ถนนเส้นนี้คือเป็นแดนสวรรค์ของชาวจักรยานเนื่องจากถ้าเราปั่นจนสุดแล้ววกกลับมาหัวถนนอีกด้าน จะมีระยะทางประมาณ 5 กม. คือมีทางโล่งให้ฝึกสปีดแบบพอตึงขา อยากปั่นแบบเอาอึดซัดสัก 10 รอบ ก็ปาเข้าไป 50 กม.แล้ว  มีเหล่าจอมยุทธ์มาฝึกฝีมือมากมาย

วิีํธีฝึกของผมคือปั่นจี้คนที่แต่งตัวนักจักรยานเต็มยศ เพราะส่วนใหญ่จะขาแข็ง พอเขาเห็นผมปั่นจี้เขาก็จะสปีดหนี เราก็ไล่ตาม เหล่าขาแข็งส่วนใหญ่จะปั่นที่ 35 + ถ้าเราพอตามเขาได้แปลว่าเราก็เฉียดๆ 35  ไล่ตามเขาบ่อยๆเราก็จะเริ่มขาแข็งไปด้วย จากขาอ่อนปวกเปียกปัจจุบันผมปั่น 30 นิ่งๆได้สบายไม่ต่ำกว่า 10 กม. ไงละอยากมาปั่นแล้วละซิ