คิดมาหลายเดือนว่าจะเล่าดีมั้ย
พอตัดสินใจจะเล่าก็นั่งจ่อกับแป้นพิมพ์นาน แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง
ขอเกริ่นก่อน ..
เมื่อประมาณ 4 ปีที่แล้ว บ้านเรามีปัญหา คือมีผู้หญิงมาติดพันสามี
ตอนนั้น เราเองแก้ปัญหาอย่างใจเย็นมาก แล้วก็ผ่านไปได้ด้วยดี ด้วยกำลังใจจากในนี้ และคำพูดที่ว่า " เลิกน่ะง่าย ให้ลองประคับประคองให้รอด เพราะนั่นยากกว่า ถ้าไม่ไหวจะเลิกเมื่อไหร่ก็ได้"
สรุปปัญหาหนนั้นก็ผ่านไปได้ ผู้หญิงคนนั้นก็ออกไปจากชีวิตครอบครัวเรา ซึ่งตอนนั้นเราก็ยังรักเค้าอยู่ แต่เค้าเปลี่ยนไป มีท่าทีเฉยๆกับเรา ไม่ได้ใจร้ายใจดำทิ้งเราไป เพียงแต่คนรักกันรู้สึกได้ว่าเค้าไม่ได้เหมือนเดิม ตัวอยู่กับเราแต่ใจลอยไปที่อื่นอะไรทำนองนั้น
ถึงจะแก้ปัญหาอย่างใจเย็น แต่ใจตัวเองก็เจ็บไม่น้อย หลังจากนั้นก็ไม่เคยไว้ใจเค้าเหมือนเมื่อก่อนอีกเลย
แต่ก็ไม่เคยตามหึง ตามโกรธ เพราะไม่ใช่นิสัย สิ่งที่เป็นปัญหาคือ เรายังเคืองยังน้อยใจเค้าง่ายๆอยู่
เราเองก็บอกพ่อบ้านว่า อยากให้พาไปกินข้าว ไปไหนมาไหนกันสองคนบ้าง เพราะเรารู้สึกไม่ดี
พูดเรื่องนี้ซ้ำๆ เดิม ทุกๆสองเดือนก็ว่าได้ ขอให้หาเวลาอยู่ด้วยกันเหมือนสมัยที่เป็นแฟน (อ๋อ ตอนนั้นมีลูก สาวอายุ 2 ขวบอยู่)
เราขอเวลา ขอความหวาน และรอให้พ่อบ้านจัดเวลา สละเวลามาให้เรา รอแล้วรอเล่า จนผ่านไป 4 ปี ก็ไม่เคยมี ไม่เคยไปเที่ยวกันสองคน ไม่เคยไปดินเนอร์กันสักครั้ง
เรารอจนเหงา จนเจ็บ จนชา และในที่สุด เราก็ไม่รู้สึกอะไรกับพ่อของลูกคนนี้อีกต่อไป
ความรู้สึกตอนนี้คือ ไม่โกรธ เห็นเค้าเหมือนคนในครอบครัวคนหนึ่ง แต่ไม่ใช่คนรัก
และหลังจากที่ไม่เคยมีความรู้สึกโหยหา อยากมีคนรักมานานกว่า 10 ปี ตอนนี้เรากลับมีความรู้สึกนั้น อยากมีแฟน อยากคบใครสักคน แต่ใครคนนั้นไม่ใช่พ่อของลูกคนเดิมที่เราเคยรอ
และสงสาร เพราะเค้าเองก็เพิ่งรู้ตัวและพยายาม แต่ตัวเราเอง ณ ตอนนี้ รู้สึกเลยว่าไม่มีหวังสำหรับเขา(พ่อของลูก)
ตัวเราเองยังไม่ได้มีใคร ยังไม่ได้รักใคร และเศร้า ที่รู้สึกว่ารักษาบ้านไว้ไม่ได้ บ้าน/ครอบครัวที่เราวาดฝันไว้ ว่าแต่งงานกันและอยู่เป็นคนรักกันไปชั่วชีวิต รู้สึกดีๆ อบอุ่นทุกทีที่ได้สัมผัสกัน
อยากบังคับความรู้สึกตัวเองให้รักเค้าได้เหมือนเดิมได้ ได้แต่คิด แต่มันไม่รู้สึกแล้ว
เพิ่มเตม,
**ปล.เค้าดีนะคะ ไม่ใช่ไม่ดี เค้าก็พยายามรักษาครอบครัว แต่สำหรับเรา รักษาครอบครัว กับรู้สึกว่ายังรักกันอยู่มันต่างกัน เค้าเป็นพ่อที่ดีคนนึงเลยทีเดียว รับผิดชอบครอบครัว ดูแลลูก ช่วยงานบ้าน ตามหน้าที่ที่ควรทำ ไม่ขาดตกบกพร่องเลย แต่มันคงเป็นความรู้สึกที่บังคับกันยาก เค้าเองอาจจะไม่รู้สึกกรักเราแล้ว(ณ ตอนนั้น) เหมือนกับที่เราไม่รู้สึกรักเค้าแล้วในตอนนี้ ตอนนี้สำหรับเรามีแต่อยากรักษาครอบครัวนี้ไว้ให้ลูก แต่ก็อยากมีใครสักคนที่เราจะรู้สึกดีๆด้วยได้
เตือนพ่อบ้าน และอยากหาทางออก
พอตัดสินใจจะเล่าก็นั่งจ่อกับแป้นพิมพ์นาน แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง
ขอเกริ่นก่อน ..
เมื่อประมาณ 4 ปีที่แล้ว บ้านเรามีปัญหา คือมีผู้หญิงมาติดพันสามี
ตอนนั้น เราเองแก้ปัญหาอย่างใจเย็นมาก แล้วก็ผ่านไปได้ด้วยดี ด้วยกำลังใจจากในนี้ และคำพูดที่ว่า " เลิกน่ะง่าย ให้ลองประคับประคองให้รอด เพราะนั่นยากกว่า ถ้าไม่ไหวจะเลิกเมื่อไหร่ก็ได้"
สรุปปัญหาหนนั้นก็ผ่านไปได้ ผู้หญิงคนนั้นก็ออกไปจากชีวิตครอบครัวเรา ซึ่งตอนนั้นเราก็ยังรักเค้าอยู่ แต่เค้าเปลี่ยนไป มีท่าทีเฉยๆกับเรา ไม่ได้ใจร้ายใจดำทิ้งเราไป เพียงแต่คนรักกันรู้สึกได้ว่าเค้าไม่ได้เหมือนเดิม ตัวอยู่กับเราแต่ใจลอยไปที่อื่นอะไรทำนองนั้น
ถึงจะแก้ปัญหาอย่างใจเย็น แต่ใจตัวเองก็เจ็บไม่น้อย หลังจากนั้นก็ไม่เคยไว้ใจเค้าเหมือนเมื่อก่อนอีกเลย
แต่ก็ไม่เคยตามหึง ตามโกรธ เพราะไม่ใช่นิสัย สิ่งที่เป็นปัญหาคือ เรายังเคืองยังน้อยใจเค้าง่ายๆอยู่
เราเองก็บอกพ่อบ้านว่า อยากให้พาไปกินข้าว ไปไหนมาไหนกันสองคนบ้าง เพราะเรารู้สึกไม่ดี
พูดเรื่องนี้ซ้ำๆ เดิม ทุกๆสองเดือนก็ว่าได้ ขอให้หาเวลาอยู่ด้วยกันเหมือนสมัยที่เป็นแฟน (อ๋อ ตอนนั้นมีลูก สาวอายุ 2 ขวบอยู่)
เราขอเวลา ขอความหวาน และรอให้พ่อบ้านจัดเวลา สละเวลามาให้เรา รอแล้วรอเล่า จนผ่านไป 4 ปี ก็ไม่เคยมี ไม่เคยไปเที่ยวกันสองคน ไม่เคยไปดินเนอร์กันสักครั้ง
เรารอจนเหงา จนเจ็บ จนชา และในที่สุด เราก็ไม่รู้สึกอะไรกับพ่อของลูกคนนี้อีกต่อไป
ความรู้สึกตอนนี้คือ ไม่โกรธ เห็นเค้าเหมือนคนในครอบครัวคนหนึ่ง แต่ไม่ใช่คนรัก
และหลังจากที่ไม่เคยมีความรู้สึกโหยหา อยากมีคนรักมานานกว่า 10 ปี ตอนนี้เรากลับมีความรู้สึกนั้น อยากมีแฟน อยากคบใครสักคน แต่ใครคนนั้นไม่ใช่พ่อของลูกคนเดิมที่เราเคยรอ
และสงสาร เพราะเค้าเองก็เพิ่งรู้ตัวและพยายาม แต่ตัวเราเอง ณ ตอนนี้ รู้สึกเลยว่าไม่มีหวังสำหรับเขา(พ่อของลูก)
ตัวเราเองยังไม่ได้มีใคร ยังไม่ได้รักใคร และเศร้า ที่รู้สึกว่ารักษาบ้านไว้ไม่ได้ บ้าน/ครอบครัวที่เราวาดฝันไว้ ว่าแต่งงานกันและอยู่เป็นคนรักกันไปชั่วชีวิต รู้สึกดีๆ อบอุ่นทุกทีที่ได้สัมผัสกัน
อยากบังคับความรู้สึกตัวเองให้รักเค้าได้เหมือนเดิมได้ ได้แต่คิด แต่มันไม่รู้สึกแล้ว
เพิ่มเตม,
**ปล.เค้าดีนะคะ ไม่ใช่ไม่ดี เค้าก็พยายามรักษาครอบครัว แต่สำหรับเรา รักษาครอบครัว กับรู้สึกว่ายังรักกันอยู่มันต่างกัน เค้าเป็นพ่อที่ดีคนนึงเลยทีเดียว รับผิดชอบครอบครัว ดูแลลูก ช่วยงานบ้าน ตามหน้าที่ที่ควรทำ ไม่ขาดตกบกพร่องเลย แต่มันคงเป็นความรู้สึกที่บังคับกันยาก เค้าเองอาจจะไม่รู้สึกกรักเราแล้ว(ณ ตอนนั้น) เหมือนกับที่เราไม่รู้สึกรักเค้าแล้วในตอนนี้ ตอนนี้สำหรับเรามีแต่อยากรักษาครอบครัวนี้ไว้ให้ลูก แต่ก็อยากมีใครสักคนที่เราจะรู้สึกดีๆด้วยได้