ผมยอมรับว่า ก่อนดูหนังเรื่องนี้ ภาพที่ลอยขึ้นมาตอนนึกถึงปู่จิโร่ ก็คือเชฟที่ "เฮี้ยบ เนี้ยบ หยิ่ง แต่โคตรเก่ง" ในสไตล์คล้ายๆกับ Gordon Ramsay เชฟขาโหดจอมสบถจากรายการ Hell's Kitchen หรือผู้ร้ายในการ์ตูนแนวทำอาหารที่ทรนงว่า "คนกินต้องง้อฉัน"

ที่นึกแบบนี้ก็เพราะผมอ่านเจอมาว่า ทางร้านมีขั้นตอนการจองที่จัดว่าเข้มงวดมาก ราคาอาหารแพง ในแต่ละวันก็รับลูกค้าไม่มาก แถมยังมีข้อตกลงกับคนขายวัตถุดิบบางเจ้าว่าให้ขายของเฉพาะร้านตัวเองเท่านั้น    นอกจากนี้ ใน trailer ปู่จิโร่เองก็หน้าดูนิ่งๆ (ส่วนลูกชายคนโตก็ดูคล้ายอาจารย์คาราเต้) และคำพูดก็สะท้อนให้เห็นถึงความเป็น perfectionist  และพวก perfectionist ที่ผมเคยเจอมาในชีวิตก็ล้วนมีนิสัยชวนปวดหัวทั้งนั้น

แต่พอได้ดูจริงๆแล้ว ภาพที่ได้เห็นต่างกับที่คาดไว้ ในหนัง จิโร่เฮี้ยบ เนี้ยบและเป็น perfectionist จริง แต่กลับให้ความรู้สึกที่ติดดินและสบายๆ  ตอนให้สัมภาษณ์ก็พูดแบบสบายๆ แต่งตัวก็ไม่ได้หรูเริดมาก เวลาไปไหนมาไหนก็ขึ้นรถไฟเหมือนคนปกติ

ถึงจิโร่จะฝึกลูกศิษย์ในร้านหนักมาก ใช้เวลากว่า 10 ปี หากทำไม่ได้มาตรฐานก็ให้ทำใหม่เรื่อยๆจนกว่าจะสำเร็จ  แต่จิโร่และลูกชายคนโตจะเฮี้ยบกับลูกน้องแบบอธิบายไปตามเนื้อผ้ามากกว่าที่จะอาละวาดใส่ ตอนพักงานก็ให้กินของดีๆด้วยเพื่อที่ให้พัฒนา sense ด้านรสชาติให้ละเอียดอ่อนยิ่งขึ้น แถมยังรับฝึกงานให้ฟรีๆ (หากแต่ต้องอดทนพอที่ทนฝึกหนักไปเป็นเวลานับ 10 ปี)

แม้แต่ตอนท้ายเรื่อง ปู่จิโร่ก็พูดแบบถ่อมตัวว่า ตำแหน่งปั้นซูชิที่ทำอยู่นั้นนับว่าเป็นตำแหน่งโชคดีที่สุดในร้าน เพราะงานส่วนใหญ่ก็เป็นสิ่งที่ลูกมืิอช่วยเตรียมเอาไว้แล้ว (ภายใต้การคุมคุณภาพแบบเฮี้ยบ)

กับลูกค้า จิโร่ก็ให้ความใส่ใจทั้งตำแหน่งการนั่ง มือที่ถนัด หรือเพศของคนกิน  การพูดการจาตอนส่งลูกค้าออกจากร้านก็สุภาพ มีโค้งให้   แม้ตอนมีคนที่ไม่ได้จองไว้ก่อนเข้ามาถาม ก็อธิบายไปตามเนื้อผ้าเท่านั้นว่าต้องทำอย่างไรบ้าง  ของราคาเท่าไร  ไม่ได้ออกอาการหยิ่งเลย

ดูจบแล้ว ต้องยอมรับว่าปู่จิโร่นิสัยดีกว่าที่คาดไว้เยอะเลย หากมีคนมาพูดว่าร้านซูชิร้านนี้หยิ่ง หัวสูง  ผมคงไม่เห็นด้วยครับ