แค่อยากแชร์ความสุขบนหลังอานจักรยานของตัวเอง สู่ภายนอก

เมื่อวานหลังจัดการมื้อเที่ยงเสร็จก็กระโดดขึ้นหลังเจ้าเมอริคู่ชีพ เป้าหมายอยู่ที่ถนนพุทธมณฑลครับจากบ้านผมแถวสมเด็จฯ ระยะทางก็ราวๆ 28-30 ก.ม.ได้มั้งครับ..จริงๆแล้วอยากจะวัดความทนของร่างกายของผมเองด้วยว่า แดดเปรี้ยงๆแบบนี้ ขี่ระยะทางเท่านี้ จะโอเคมั้ย..ก็ผ่านนะครับ ไม่ทราบว่าเป็นเพราะความสุขขณะปั่นเลยทำให้เราไม่รู้ร้อนรู้หนาวรึปล่าว ถามว่าร้อนมั้ย..โห่ย..ร้อนสิครับ ถามได้..แต่เหมือนกับมันลืมว่าผมกำลังขี่จักรยานตากแดดอยู่นะเนี่ยะ ปั่นไปเรื่อย av(adult video..เฮ้ย ไม่ใช่++!) 17 max 37 ใช้เวลา 1.15 ชม. เข้าซอยไรไม่รุ เห็นบ้านหลังนึงสวยดี เลยกดออด ขอน้ำกินหน่อย เจ้าของโผล่หน้าออกมาทำหน้าตกใจ พร้อมกับยิงคำถามว่า... มรึง!! มาได้ไงฟระ!!! เข้ามากินน้ำก่อนเลยมรึง..(ล้อเล่น บ้านเพื่อนผมเองครับ..แหะๆ) คุยกันสักพักใหญ่ๆ ก็ได้เวลาปั่นกลับตอนเกือบๆห้าทุ่ม  เส้นเดิมยิงยาวเพชรเกษม แวะจอดดูพี่มอไซด์ลื่นล้มที่โดนรุมล้อมด้วยน้องๆกู้ชีพ (ไม่เป็นไรมาก.. มาวไปหน่อย) ผ่านไปอีกนิดแถววงเวียนใหญ่ น้องๆสาวๆ น่ารักๆ ดูไปอายุไม่มีใครถึงเกณฑ์แน่ๆ นั่งเล่นกันอยู่ริมฟุตบาท เพียบพร้อมไปด้วยอัธยาศัยไมตรีที่ดี ยิ้มแย้ม ทักทายผู้คนที่สัญจรผ่านไปมาทั้งโดยรถยนต์เก๋ง กระบะ มอเตอร์ไซด์ หรือแม้แต่จักรยานอย่างผม (เมืองไทยก็เงี้ยเน้อะ..เมืองยิ้ม  )

กลับมาถึงบ้าน พร้อมกับโทรศัพท์จากเพื่อนที่แสนดี ที่โทรมาด้วยความเป็นห่วงพอดีว่า..ถึงบ้านยังฟระมรึง..เออดีแล้ว กูช่วงนี้ลดความอ้วนนะเฟ้ย ไม่อยากกินข้าวต้มรอบดึกของมรึง...(อืม..ขอบจายเพื่อน..)

อยากบอกว่าวันนี้มีความสุขบนหลังอานมากครับ