สมควรแล้วกับคนเลวอย่างผม...!!!!

เรื่องมีอยู่ว่า ตอนนั้นผมอกหักจากแฟนคนเก่า ผมรู้สึกเคว้งคว้างมาก ๆ แต่มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ชอบผมคอยโทรมาให้กำลังใจผมตลอดดีกับผมตลอด แต่ผมไม่ได้ชอบเธอเลย จนมาวันหนึ่งผมคิดจากคำว่า รักคนที่เค้ารักเราดีกว่า ทำให้ผมลองตัดสินใจคบผู้หญิงคนนี้ดู ตลอดเวลาที่คบกันมา 3 ปีเค้าดีกับผมตลอดมาดีกับผมมาก ๆ เลยให้ผมรู้สึกดีขึ้น จนผมต้องย้ายมาทำงานที่เดียวกัน ในใจผมคิดมาตลอดและคิดเสมอมาว่าที่อยู่กับเธอเพราะว่ารักหรือแค่เธอดีกับผม


หลังจากนั้น ที่ทำงานผมมีน้อง ผู้หญิงคนหนึ่งมาทำงานใหม่ แต่ตอนแรกผมไม่ได้คิดอะไร แต่พอรู้ว่าน้องคนนี้มีปัญหากับแฟนเก่ามาและทะเลาะกันตลอดและน้องคนนี้เค้าจะขอเลิกแต่แฟนน้องเค้าไม่ยอมเลิก โดนราวีตลอด แต่ด้วยความที่เราเห็นน้องเค้าเครียดก็คอยคุยคอยให้คำปรึกษาตลอดมา แต่หลังจากนั้นจากคำปรึกษาก็กลายเป็นความรู้สึกขึ้นมาตอนแรกน้องเค้าไม่รู้ว่าผมมีแฟนอยู่แล้ว


เค้าก็รู้สึกดีที่มีผมเข้ามาคุยแล้วผมก็รู้สึกดีที่คุยกับน้องเค้าหลังจากนั้นน้องเค้ามีปัญหาแฟนเค้าจะตามมาทำร้ายน้องเค้าโทรมาหาผมให้ผมพาไปหนีไปที่อื่นกลัวแฟนเก่าเค้าทำร้าย จากนั้นผมก็พาน้องเค้าไปเที่ยวทะเลเพื่อหนีปัญหาแต่เรา 2 คนดันห้ามความรู้สึกอะไรไม่ได้จนมีอะไรลึกซึ้งกันหลังจากที่กลับมาน้องเค้าก็ตัดสินใจเลิกกับแฟนเค้าอย่างจริงจังเพื่อจะคบกับผมแต่ผมไม่กล้าที่บอกเค้าว่าผมมีแฟนแล้ว


แต่ความลับมันไม่มีในโลกจริง ๆ หลังจากที่ผมไปนอนห้องน้องเค้าปกติ ผมดันลืมเปลี่ยนซิม แฟนผมโทรมาพอดี แล้ว แฟนผมกับน้องเค้าก็คุยกัน ผมตื่นมาเห็นคราบน้ำตาน้องเค้าแล้วกับคำที่บอกว่า ทำไมต้องโกหกกันไปเลยไปหาแฟนพี่ แฟนพี่จะมาหาแล้ว ผมรู้สึกแย่มาก ๆ แต่ก็ต้องเลือกแฟนเก่าผม ณ.ความคิดแรก


ก่อนผมจะไปน้องเค้ากลับเข้ามากอดผมไว้แล้วบอกว่าพี่กลับมาหาหนูได้มั้ย หนูรักพี่นะสัญญากับหนูได้มั้ย ตอนนั้นผมคิดว่าเธอคงรักผมจริง ๆ งั้นคงไม่ร้องไห้และรั้งผมไว้ผมเลยเกี่ยวก้อยสัญญากับน้องเค้าไป เธอกับแต่แฟนผมซ้อนแผนพอผมไปหาเธอ แฟนผมกลับนักน้องเค้ามาเจอกัน 3 คน แล้วให้เราตัดสินใจตอนนั้นผมคิดอะไรไม่ออกจริง ๆ คิดแต่ว่า ผมคงต้องเลือกน้องเค้าก่อนเพราะว่า เราต้องเจอกันที่ทำงานทุกวัน แล้วเราสัญญากับน้องเค้าไว้แล้วเราเป็นต้นเหตุที่ทำให้แฟนกับน้องเค้าเลิกกันและที่สำคัยผมมีอะไรกับน้องเค้าไว้แล้วต้องรับผิดชอบ ผมตัดสินใจเลือก น้องเค้าอย่างไม่มีเยื่อใย


วินาทีผมบอกแฟนผมร้องไห้โหออกมาผมเสียใจมาก ๆ ผมบอกให้น้องเค้าไปรอที่ห้องก่อน ผมจะไปส่งแฟนผมที่ห้องเค้าระหว่างทางที่ผมไปส่งเราร้องไห้ทั้งคู่ แฟนผมร้องไห้และพูดตลอดทางว่า ทำแบบนี้กับเค้าได้ไง ผมเอาแต่ร้องไห้แต่พูดไม่ออก จนผมไปส่งถึงห้องแล้วกลับมาหาน้องเค้า


พอกลับมาผมต้องตัดสินใจคบน้องเค้าจริง ๆ และต้องยอมเสียทุกอย่างเพื่อน้องเค้า เช่น ต้องยอมขายรถที่ขับเพราะชื่อคนค้ำเป็นชื่อแฟนผม ต้องยอมเสียเพื่อนสนิทที่ผมรักที่สุดเพราะ เพื่อนผมก็ไม่เห็นด้วย แล้วมาเริ่มต้นใหม่กับน้องเค้า แต่ระหว่างที่คบกับน้องเค้า ผมทุ่มเททุกอย่างเอาใจใส่ดูแลเป็นห่วงน้องเค้าทุก ๆ อย่าง แต่ผมก็แอบโทรไปหาแฟนเก่าเสมอเพราะผมเป็นห่วงเค้าเพราะผมคิดว่าผมยังมีน้องเค้าอยู่แต่เธอจะอยู่ยังไงนาน ๆ โทรไปที


แต่ในที่ทำงานผมไม่มีใครรู้ว่าเรา 2 คนแอบคบกันเพราะกลัวกระทบเรื่องงาน
ด้วยความที่ตอนเช้าเราก็เจอกันตอนเย็นเราก็อยู่ด้วยกันเลยไว้ใจและไม่ต้องที่บอกใคร จากมีวันนหนึ่งผมน้องเค้าแล้วเพื่อนที่ทำงานอีกจำนวนหนึ่่งพากันไปเที่ยว งานมอโต้เอ็กโปร พอเราไปเที่ยวกัน เพื่อนสนิทที่ทำงานผมคนหนึ่งที่เป็นหัวหน้าฝึกงานของน้องเค้าก็ฉีกตัวไปเดินกันสองต่อสองกับน้องคนนี้แต่ผมไม่ได้คิดอะไรเพราะเพื่อนผมก็มีแฟนแล้ว น้องเค้าก็นอนด้วยกันทุกคืนแต่ผมก็ไม่ชอบพอกลับห้องผมก็บอกเค้าตรง ๆ ว่าผมไม่ชอบแบบนี้มันดูไม่ดี ถึงจะไม่คิดอะไรก็ไม่ควรทำ น้องเค้าก็สัญญาว่าจะไม่มีอีกแล้ว


จากนั้นประมาณ 2 อาทิตน้องเค้าบ่นอยากไปสวนสยามแต่ผมเบรกเธอไว้เพราะใกล้สิ้นเดือนและน้องเค้าต้องจ่ายค่ารูปที่ต้องถ่ายงานรับปริญญาติดบัตรด้วย เธอก้ไม่ว่าอะไร พอวันอาทิตเธอมีนัดถ่ายรูปทำงานกับเพื่อนๆ สมัยเรียนมหาลัยแล้วมีเพื่อนผู้หญิงที่ทำงานที่นี้ที่จบมหาลัยเดียวกันไปด้วย ผมเลยไม่กล้าไปส่งเพราะกลัวคนอื่นจะรู้เรื่องที่เราแอบคบกัน พอไปถ่ายรูปน้องเค้าก็อัพรูปลงเฟรสให้เห็นเพื่อให้ผมสบายใจ ผมโทรไปก็รับตลอดเป็นเรื่องปกติ


แล้าเธอก็บอกว่าอาจจะกลับเย็นหน่อยเพราะเพื่อน ๆ นักกันกินอะไรนิดหน่อย แต่หลังจาก บ่ายโมงผมพยายามโทรไปเป็นร้อยสายก็ไม่รับด้วย ออนเอ็มเห็นเพื่อนเค้าออนอยู่เลยแกล้งถามว่าถ่ายรูปเสร็จแล้วเหรอ เพื่อนเค้าบอกเสร็จแล้วด้วย ความเป็นห่วงผมจึงนั่งรถแท็กซี่ออกไปตามหาเธอเพราะกลัวจะเป็นไรไปไปที่ร้านถ่ายรูปก็ไม่เจอไปหาโดยไม่มีจุดหมายก็ไม่เจอ1 ทุ่มผมก็ออนเหรสที่มือถือ น้องเค้าทักมาว่าอยู่ห้องแล้วพี่อยู่ไหนหนูทำมือถือหาย ด้วยความที่เราสบายใจรีบกลับไปที่ห้อง
ก็ถามเธอว่าไปทำไงให้หาย น้องเค้าบอกว่า ใส่ไว้ในถุงเสื้อผ้าแล้วลืมตอนถ่ายรูปเค้าก็โพสถามเพื่อน ๆ ว่ามีใครเจอถุงเสื้อมั้ยก็มีเพื่อนคนหนึ่งตอบว่าเก็บไว้ให้ผมก็สบายใจ น้องเค้าก็ชวนผมไปกินข้าวปกติ พอไปกินข้าว น้องเค้าก็ขอโทรหาแม่ที่ตู้ก็ปกติดี

พอกินข้าวเสร็จผมก็กลับห้องกับเค้ามาถึงเค้าก็ออนเฟรส เพื่อนผมที่เป็นหัวหน้าฝึกงานเค้าก็ทักมา ผมก็ตอบไป น้องเค้าก็บอกทันทีว่าไปคุยกับเค้าทำไม ผมก็ชักเริ่มสงสัย เค้าก็เอาขยะไปทิ้งน้องห้อง สักพักผมตามออกไปดู เห็นเค้าโทรหาเพื่อนผมอยู่ ผมเสียใจมาก ๆ แล้วเก็บเสื้อผ้าจะไปจากเค้า แล้วภาพทุกอย่างก็วนมาว่า ผมทำทุกอย่างเพื่อเค้าแต่ผมโดนอย่างงี้


แต่เค้าก็รั้งแล้วบอกว่า เหตุผลแค่เค้าโทรมาแค่นี้เหรอต้องเลิกกัน ผมตัดสินใจออกไปจากห้องพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าใบหนึ่ง ผมเสียใจมากไม่อยากทำงานที่นี้แล้วเพราะคิดว่าเพื่อนเราหักหลังเราด้วย ปากเชียร์เรากับน้องเค้าแต่แอบพากันไปเที่ยว ผู้รู้สึกอ้างว้างจากนั้นผมไม่รู้ไปไหนเพราะผมไม่มีใครรู้จักใน กทม เลยผมเลยโทรหาแฟนเก่าผม ผมร้องไห้ เธอถามเป็นอะไรผมไม่กล้าบอกผมแค่บอกว่า ไม่สบายใจที่ทำงานไม่อยากทำงานที่นี้ แล้วผมขอไปหาแฟนเก่าผม


ตลอดทางน้องเค้าก็โทรมาแต่ผมโกหกว่าผมจะกลับบ้าน แล้วก็ปิดมือถือไปเลย พอผมไปหาแฟนเก่าผม แต่ผมไม่ได้มีอะไรกันนะ ผมนอนล่างเค้านอนบนคุยกัน เค้าก็ปลอบผมว่าอดทนทำงานไปก่อนละกันงานหายาก พอผมสบายใจตื่นเช้ามาผมไม่อยากไปทำงานไม่อยากเห็นหน้าน้องเค้าไม่อยากเห็นเพื่อนผม ผมเลยลาหัวหน้าบอกว่าป่วย แฟนเก่าผมไปทำงาน ผมก็อยู่ห้องเค้า พอผมเปิดเครื่อง น้องเค้าโทรมาหาผมร้องไห้ขอให้ผมกลับไป ผมเลยบอกไปว่างั้นเล่ามาเรื่องเป็นไง


ถึงจะกลับไป เค้าก็เล่าว่าเพื่อนผมโทรไปชวนมให้ไปสวนสยามด้วยความที่เค้าอยากไปเลย เพราะชวนผมไม่ไปแต่ไม่ได้คิดอะไร แค่อยากไปเฉย ๆ ผมรู้สึกสบายใจขึ้นแล้วผมดันเป็นคนใจอ่อนเลยกลับไปหาเค้าเค้าอีกครั้ง
จากนั้นผมก็กลับไปทำงานปกติ จากนั้นเพื่อนผมโทรหามาน้องเค้าอีก


ผมเริ่มไม่ชอบและทะเลาะกันอีก เค้าก็อ้างว่าบริสุทธิ์ใจ ผมทนไม่ไหว ผมตัดสินใจโทรไปเล่าความจริงทุกอย่างกับเพื่อนผม เพื่อนผมรู้สึกเสียใจมากเพราะไม่รู้ว่าเราคบกันอยู่รู้สึกแย่ เพื่่อนผมก็บอกว่า วันที่ไปเที่ยว น้องเค้าโทรมาหาเองและขับรถไปรับเพื่อนผมเอง ผมได้รับรู้ความจริงผมเสียใจมาก ๆ จากนั้นกลับไปที่ห้องน้องเค้าก็รุ้สึกแย่และหาว่าผมเอาเค้าไปขายว่าคบกัน น้องเค้าเครียดและบ่นไม่อยากไปทำงานไม่อยากเจอหน้าใครสู้หน้าเพื่อนผมไม่ได้บอกจะกลับทันทีผมรั้งเธอไม่ให้ไปเพราะดึกแล้วกลับบ้านมันอัตรายเธอไม่ยอม


เธออารมร้ายขึ้นบอกใป้ปล่อยเธอไปพร้อมหยิบมีดมาจะทำร้ายตัวเองถ้าไม่ปล่อยเธอไป ผมจนใจปลอ่ยเธอไป แล้วจากนั้นผมตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าจะเลิกกับน้องเค้าแล้วขอโอกาสคืนดีกับแฟนเก่า แล้วผมก็ไปขอนอนห้องเพื่อนผมคนที่พาน้องเค้าไปเที่ยวตลอดทางที่ไปห้องเพื่อนผม ผมคุยกับแฟนเก่าขอโอกาส แฟนเก่าผมบอกว่ายังรักผมอยู่แต่กลัวจะเจ็บก็ยังครึ่ง ๆ ไม่กล้าให้ผมเลยคิดว่าผมจะแต่งงานกับแฟนเก่า เพื่อปัญหาทุกอย่างจะได้จบแล้วผมจะได้ลืมน้องเค้าด้วย


แฟนเก่าผมใจอ่อนและบอกให้ผมพิสูจน์ตัวเอง พอผมไปถึงห้องเพื่อนผม น้องเค้าโทรมาหาผมอีก ร้องไห้ฟูมฟายบอกให้ผมกลับไปหาเค้าเป็นครั้งสุดท้ายให้เค้าขอโทษสิ่งที่ทำขึ้น ตอนแรกผมไม่ไปแต่ด้วยความใจอ่อนของผมผมยอมกลับอีกครั้งให้เธอได้ทำตามความต้องการ พอไปเธอเข้ามากอดผมจะกราบผมและขอโอกาสอีกครั้งเค้าจะไม่ทำแบบนี้อีกเค้าบอกเค้าคิดอะไรตื่นไปไม่คิดว่าเรื่องจะใหญ่แบบนี้


ผมก้ดันใจอ่อนกับเค้าอีกยอมยกโทษให้เค้าแต่ในใจคิดยังไงดีในเมิ่อขอแฟนเก่าแต่งงานไปแล้วผมก็กลับมาคบกับน้องเค้าโดยที่ยังคุยกับแฟนเก่าไปด้วย เพราะน้องเค้าเริ่มโทรคุยแฟนเก่าเหมือนกันน้องเค้าอ้างว่าโทรไปขอแค่คำปรึกษาขอจากนั้นผมก้กลับมาคบกับน้องเค้าแล้วจะหาโอกาสห่างจากแฟนเก่าอีกที


แต่ความลับไม่มีในโลกจริง ๆ น้องเค้าก็เริ่มสงสัยโทรไปหาแฟนเก่าผมก็คุยกันจากนั้นผมก็กลายเป็นฝ่ายผิดไปโดยปริยายเค้าเล่าให้ฟังหมดว่าวันที่มีปัญหาไปหาเค้ายังไง ตอนนี้น้องเค้าก็ไม่เอาผมแล้วไม่รับมือถือหนีกลับบ้านไปเลยแล้วบอกให้ขนของออกไป ผมรู้สึกแย่และผิดมาก ๆ จากนั้นแฟนเก่าผมก็โทรมาว่าแล้วจะไปอยู่ไหนยังไง จะขนของตั้งมากมายไปไหนพร้อมกับบอกว่าไม่มีที่ไปขอของมานี้ก็ได้นะ ผมร้องไห้และรู้สึกแย่และละลายใจมาก ใจผมไม่อยากไปเพราะทำกับเธอไว้เยอะเหลิือเกิน ผมไม่รู้จะทำไงต่อไปแล้ว ผมนี้เลวได้ใจจริง ๆ