1
เหตุฆาตกรรมในบ้านวอลเด็น
โดย ฮาร์โมนิก้า
ถนนสายนั้นยังมีผู้คนและรถสัญจรตลอดเวลาแม้ในยามตีสองของคืนวันศุกร์ใจกลางกรุงเมลเบิร์น
อาบิเกล วอลเด็นเดินโซซัดโซเซออกจากตึกอพาร์ทเมนท์หรูและทันสมัยที่สุดแห่งหนึ่งในย่านธุรกิจสำคัญ
ของเมลเบิร์นมายังตัวถนนด้านนอก เธอยืนเซ งุนงงกับสถานที่และตาลายจนมองเห็นทางข้างหน้าแยกเป็น
สามภาพซ้อน หญิงสาวหัวเราะเมื่อเห็นสุนัขจรจัดตัวหนึ่งยืนจ้องหน้าและเธอเห็นมันเป็นสามตัว
“แก… แกจ้อง…หน้าช้านทามมาย เจ้าหมา แม้แต่แก …ก็ยังอยากมา .. ตำหนิ ติเตียนช้านง้านเหรอ” อาบิเกล
ถามด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้เต็มที ก่อนจะเซลงพิงรถที่จอดอยู่ริมถนนแถบนั้น
แสงไฟสว่างส่องมายังใบหน้า อาบิเกลหยีตาพร้อมหลบแสงไฟที่เวลานี้รบกวนสายตามากกว่าเวลาปกติยาม
ที่ไม่ได้เมามายเช่นนี้
“แม่หนู นี่เธอดื่มเหล้ามารึเปล่า” เสียงพูดนั้นมาจากตำรวจจราจรที่ขี่มอเตอร์ไซค์มาตรวจดูมิเตอร์รถซึ่งจอดอยู่
ริมถนนในบริเวณนั้น เขาหยุดการจ่ายใบสั่งเพื่อมาตรวจสอบเด็กสาวที่ดูท่าทีเมามายไม่ได้สติ และกำลังยืนพิง
รถโฟร์วีลคันหนึ่งซึ่งเขาเดาเอาว่าเป็นรถของเธอ เขาเพิ่งสังเกตเดี๋ยวนั้นเองว่าเธอยังมีขวดวอดก้าค็อกเทลถือ
อยู่ในมือซึ่งมีของเหลวในนั้นเหลืออยู่กว่าครึ่งขวด
อาบิเกลยืนงง “อย่าสาดไฟส่ายหน้าช้านซีค้า คุณตามรวจ มานทามห้ายช้านปวดหัวมากเลยน้า”
“ถอยออกมาจากรถเลยนะแม่หนู แล้วมายืนตรงนี้” ตำรวจนายนั้นสั่งท่าทีดุดันจริงจังจนอาบิเกลหัวเราะ
“โอ๊ย ทามมายต้องซีเรียสขนาดน้านคะ ช้านทามรายผิดหรอ”
“ถอยมา แล้วเป่าลมหายใจใส่ในหลอดนี่”
อาบิเกลเบ้หน้ามองที่ตรวจวัดแอลกอฮอล “ห้ายช้านตรวจทามมาย ช้านม่ายได้ขับรถปายหนายซะหน่อย”
“ทำตามที่สั่งนะแม่หนู เป่าลมหายใจซะ” ตำรวจยังคงยืนกราน
“ก้อด้ายๆ” พูดแล้วอาบิเกลก็เป่าลมแรงๆ เข้าไปในท่อนั้น “พอจายยางล่ะ”
ตำรวจมองดูตัวเลขวัดและสั่งเสียงเข้ม “ระดับแอลกอฮอลเธอสูงเกินมาตรฐานนะแม่หนู เธอไม่มีสิทธิ์ขับรถใน
สภาพแบบนี้ และอายุก็ยังไม่น่าจะถึงเกณฑ์ด้วย มีใบขับขี่รึเปล่า เอาล่ะหันหลัง ฉันจะต้องพาเธอไปยังสถานี”
“บ้าปายแล้ว จาบช้านทามมาย ช้านม่ายด้ายขาบรถนะ”
“ยัยหนู เธอจะบอกว่านี่ไม่ใช่รถของเธองั้นหรือ” ตำรวจพยักหน้าไปยังรถโฟร์วีลสีดำที่เห็นอาบิเกลไปยืนพิง
“ก้อม่ายช่ายนาซี ช้านม่ายช่ายเด็กซะหน่อย เลิกเรียกช้านว่าแม่หนูด้ายแล้ว ช้านชื่ออาบิเกล ช้านมาที่นี่กับ
คู่หม้านช้าน เขาปายรับช้านที่บ้าน แล้วช้านจามีรถมาด้ายยังงาย”
“เอาล่ะ อาบิเกล งั้นคู่หมั้นของคุณไปไหน ทำไมคุณจึงมายืนอยู่ที่นี่คนเดียว”
ฝีเท้าเบาๆ ซึ่งเดินเข้ามาตามหลังเสียงประตูกระจกที่เปิดปิดออกจากตึกก่อนหน้านี้ทำให้ตำรวจหันไปมอง
“สวัสดีครับคุณตำรวจ มีปัญหาอะไรหรือครับ ผมนีล แม็กซ์เวล นี่มิสอาบิเกล วอลเด็นคู่หมั้นของผมเอง เธอ
ไม่ได้ขับรถหรอกครับ ผมเป็นคนรับเธอมาจากบ้าน และผมกำลังจะขับรถไปส่งเธอครับ”
นีลพูดอย่างคนคาดเดาสถานการณ์ได้ถูกเป๊ะ เขาเหลือบมองอาบิเกลพร้อมยื่นนามบัตรส่งให้ตำรวจจราจรดู
“ขอโทษครับมิสเตอร์แม็กซ์เวล ผมไม่ได้เจตนารบกวนมิสวอลเด็นหรอกครับ แต่ผมเข้าใจว่าเธอจะขับรถ
ทั้งที่เพิ่งดื่มแอลกอฮอลมา ว่าแต่คุณแม็กซ์เวล คุณไม่ได้ดื่มเหล้ามาใช่มั้ยครับ” ตำรวจยังคงถามแม้จะ
เปลี่ยนท่าทีไปมากเมื่อเห็นนีลปรากฏตัว
“ผมดื่มไปสองสามแก้ว แต่แก้วสุดท้ายที่ดื่มก็เมื่อตอนเที่ยงคืนครับ หลังจากนั้นยังไม่ได้ดื่มอะไรนอกจาก
น้ำเปล่ามาร่วมสองชั่วโมงแล้ว คุณตำรวจจะลองให้ผมเป่าเครื่องวัดนั่นดูก็ได้นะครับ”
นีลพูดน้ำเสียงสุภาพและมีอำนาจในตัวเอง เขารับเครื่องตรวจวัดแอลกอฮอลมาเป่าลม แล้วส่งคืนให้ตำรวจ
ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
ตำรวจผู้นั้นมองดูตัวเลขวัดแล้วยิ้มอย่างพอใจ “โอเคครับคุณแม็กซ์เวล ดีนะครับที่คุณมาด้วย มิสวอลเด็นจะ
ได้กลับบ้านได้อย่างปลอดภัย อ้อ! ผมจะไม่พูดเรื่องที่มิสอาบิเกลอายุยังไม่ถึงเกณฑ์ดื่มแอลกอฮอลนะครับ
แต่คราวหน้าขอให้ช่วยระวังเรื่องนี้ด้วย ยินดีที่ได้พบคุณนะครับคุณแม็กซ์เวล”
“ครับ ต่อไปผมจะคอยระวัง ขอบคุณมากคุณตำรวจ” นีลตอบรับ แล้วหันมาจับแขนอาบิเกล “ไปเถอะอาบิเกล
รถผมจอดอยู่ทางนั้น”
“ทามมายนานนักลาคะ ช้านรอจากลับบ้านจนเบื่อจาแย่แล้ว” อาบิเกลยังไม่วายบ่นปอดแปด พูดพลางก็ยก
เหล้าค็อกเทลดีกรีค่อนข้างแรงขวดนั้นกลับขึ้นมากรอกใส่ปากทีเดียวสามอึกเร็วจนสำลัก
“พอแล้วอาบิเกล คุณดื่มมากเกินไปแล้วนะ ทิ้งเหล้าขวดนั้นไปซะเดี๋ยวนี้” นีลสั่ง
“เรื่องอารายจาทิ้ง ยางม่ายหมดเลยนี่นา” หญิงสาวพูดอย่างดื้อดึงหลังจากหายสำลัก และยังคงยกเหล้าขึ้น
เตรียมจะซดต่อ แต่เหล้าผ่านลำคอเธอได้เพียงอึกเดียวก่อนที่จะถูกแย่งไปจากมือ
นีลจัดการโยนเหล้าขวดนั้นลงถังขยะที่อยู่ใกล้ๆ เขาหันไปยิ้มให้ตำรวจที่ยังคงหันมามองคนทั้งคู่ ก่อนจะจูงกึ่ง
ลากอาบิเกลให้ตามหลังไป วันนี้เธอทำให้เขาขายหน้ามามากเกินพอแล้ว
“เรื่องไรมาทิ้งเหล้าช้าน คนผีทะเล” อาบิเกลยังคงบ่นพร้อมลากขาไม่ยอมเดินตามง่ายๆ
“มานี่นะอาบิเกล คุณเมามากและทำตัวเองขายหน้ามากพอแล้วนะคืนนี้” ยังไม่ทันที่เขาจะว่ากล่าวมากกว่านั้น
ร่างบางของหญิงสาวก็ร่วงผล็อยลง โชคดีที่เขารับไว้ทัน ตำรวจจราจรที่ยังคงสังเกตดูเหตุการณ์เดินตรงเข้ามา
เสนอให้ความช่วยเหลือ
“หมดสติไปแล้ว รถคุณอยู่ไกลมั้ยครับ ต้องการให้ผมช่วยหรือเปล่า”
“ก็ดีครับคุณตำรวจ ผมคงต้องรบกวนให้ช่วยเปิดประตูรถ รถผมอยู่ตรงนี้เอง” พูดแล้วนีลก็กดรีโมทรถ ไฟรถ
บีเอ็มดับบลิวสปอร์ตสีดำคันนั้นสว่างวาบขึ้น ก่อนที่เขาจะย่อตัวลงช้อนตัวอาบิเกลขึ้นมาไว้ในวงแขนและเดิน
ตรงไปยังประตูรถฝั่งผู้โดยสารที่ตำรวจเปิดรอไว้ให้แล้ว
“ขอบคุณครับ ขอโทษที่สร้างความวุ่นวายนะครับคุณตำรวจ” นีลพูดหลังจากจับตัวอาบิเกลนั่งในที่นั่งข้างคนขับ
หญิงสาวนอนหมดสติไม่รู้เรื่องรู้ราว
“ไม่เป็นไรครับ ต้องการให้ผมขับรถตามไปมั้ยครับ”
“ไม่จำเป็นครับ ผมไม่ได้เมา นามบัตรผมที่ให้คุณตำรวจโทรกลับไปตรวจสอบได้วันพรุ่งนี้ครับว่าผมส่งคู่หมั้นถึง
บ้านเรียบร้อยดีมั้ย เธออยู่ที่บ้านตระกูลวอลเด็นที่…”
“ผมทราบครับว่าบ้านเธออยู่ตรงไหน หากเธอยังอยู่ร่วมบ้านกับคุณพ่อนะครับ” คุณตำรวจแทรก
“ใช่ครับ บ้านหลังนั้นล่ะ ราตรีสวัสดิ์ครับคุณตำรวจ” นีลพูดแล้วขึ้นนั่งประจำที่คนขับก่อนจะเคลื่อนรถจากถนน
สายนั้นไปยังทิศที่วิ่งออกนอกเมืองเพื่อตรงไปยังคฤหาสน์ของตระกูลวอลเด็น
รักในรอยฝัน บทที่ 1 (Romantic Suspense Thriller)
เหตุฆาตกรรมในบ้านวอลเด็น
โดย ฮาร์โมนิก้า
ถนนสายนั้นยังมีผู้คนและรถสัญจรตลอดเวลาแม้ในยามตีสองของคืนวันศุกร์ใจกลางกรุงเมลเบิร์น
อาบิเกล วอลเด็นเดินโซซัดโซเซออกจากตึกอพาร์ทเมนท์หรูและทันสมัยที่สุดแห่งหนึ่งในย่านธุรกิจสำคัญ
ของเมลเบิร์นมายังตัวถนนด้านนอก เธอยืนเซ งุนงงกับสถานที่และตาลายจนมองเห็นทางข้างหน้าแยกเป็น
สามภาพซ้อน หญิงสาวหัวเราะเมื่อเห็นสุนัขจรจัดตัวหนึ่งยืนจ้องหน้าและเธอเห็นมันเป็นสามตัว
“แก… แกจ้อง…หน้าช้านทามมาย เจ้าหมา แม้แต่แก …ก็ยังอยากมา .. ตำหนิ ติเตียนช้านง้านเหรอ” อาบิเกล
ถามด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้เต็มที ก่อนจะเซลงพิงรถที่จอดอยู่ริมถนนแถบนั้น
แสงไฟสว่างส่องมายังใบหน้า อาบิเกลหยีตาพร้อมหลบแสงไฟที่เวลานี้รบกวนสายตามากกว่าเวลาปกติยาม
ที่ไม่ได้เมามายเช่นนี้
“แม่หนู นี่เธอดื่มเหล้ามารึเปล่า” เสียงพูดนั้นมาจากตำรวจจราจรที่ขี่มอเตอร์ไซค์มาตรวจดูมิเตอร์รถซึ่งจอดอยู่
ริมถนนในบริเวณนั้น เขาหยุดการจ่ายใบสั่งเพื่อมาตรวจสอบเด็กสาวที่ดูท่าทีเมามายไม่ได้สติ และกำลังยืนพิง
รถโฟร์วีลคันหนึ่งซึ่งเขาเดาเอาว่าเป็นรถของเธอ เขาเพิ่งสังเกตเดี๋ยวนั้นเองว่าเธอยังมีขวดวอดก้าค็อกเทลถือ
อยู่ในมือซึ่งมีของเหลวในนั้นเหลืออยู่กว่าครึ่งขวด
อาบิเกลยืนงง “อย่าสาดไฟส่ายหน้าช้านซีค้า คุณตามรวจ มานทามห้ายช้านปวดหัวมากเลยน้า”
“ถอยออกมาจากรถเลยนะแม่หนู แล้วมายืนตรงนี้” ตำรวจนายนั้นสั่งท่าทีดุดันจริงจังจนอาบิเกลหัวเราะ
“โอ๊ย ทามมายต้องซีเรียสขนาดน้านคะ ช้านทามรายผิดหรอ”
“ถอยมา แล้วเป่าลมหายใจใส่ในหลอดนี่”
อาบิเกลเบ้หน้ามองที่ตรวจวัดแอลกอฮอล “ห้ายช้านตรวจทามมาย ช้านม่ายได้ขับรถปายหนายซะหน่อย”
“ทำตามที่สั่งนะแม่หนู เป่าลมหายใจซะ” ตำรวจยังคงยืนกราน
“ก้อด้ายๆ” พูดแล้วอาบิเกลก็เป่าลมแรงๆ เข้าไปในท่อนั้น “พอจายยางล่ะ”
ตำรวจมองดูตัวเลขวัดและสั่งเสียงเข้ม “ระดับแอลกอฮอลเธอสูงเกินมาตรฐานนะแม่หนู เธอไม่มีสิทธิ์ขับรถใน
สภาพแบบนี้ และอายุก็ยังไม่น่าจะถึงเกณฑ์ด้วย มีใบขับขี่รึเปล่า เอาล่ะหันหลัง ฉันจะต้องพาเธอไปยังสถานี”
“บ้าปายแล้ว จาบช้านทามมาย ช้านม่ายด้ายขาบรถนะ”
“ยัยหนู เธอจะบอกว่านี่ไม่ใช่รถของเธองั้นหรือ” ตำรวจพยักหน้าไปยังรถโฟร์วีลสีดำที่เห็นอาบิเกลไปยืนพิง
“ก้อม่ายช่ายนาซี ช้านม่ายช่ายเด็กซะหน่อย เลิกเรียกช้านว่าแม่หนูด้ายแล้ว ช้านชื่ออาบิเกล ช้านมาที่นี่กับ
คู่หม้านช้าน เขาปายรับช้านที่บ้าน แล้วช้านจามีรถมาด้ายยังงาย”
“เอาล่ะ อาบิเกล งั้นคู่หมั้นของคุณไปไหน ทำไมคุณจึงมายืนอยู่ที่นี่คนเดียว”
ฝีเท้าเบาๆ ซึ่งเดินเข้ามาตามหลังเสียงประตูกระจกที่เปิดปิดออกจากตึกก่อนหน้านี้ทำให้ตำรวจหันไปมอง
“สวัสดีครับคุณตำรวจ มีปัญหาอะไรหรือครับ ผมนีล แม็กซ์เวล นี่มิสอาบิเกล วอลเด็นคู่หมั้นของผมเอง เธอ
ไม่ได้ขับรถหรอกครับ ผมเป็นคนรับเธอมาจากบ้าน และผมกำลังจะขับรถไปส่งเธอครับ”
นีลพูดอย่างคนคาดเดาสถานการณ์ได้ถูกเป๊ะ เขาเหลือบมองอาบิเกลพร้อมยื่นนามบัตรส่งให้ตำรวจจราจรดู
“ขอโทษครับมิสเตอร์แม็กซ์เวล ผมไม่ได้เจตนารบกวนมิสวอลเด็นหรอกครับ แต่ผมเข้าใจว่าเธอจะขับรถ
ทั้งที่เพิ่งดื่มแอลกอฮอลมา ว่าแต่คุณแม็กซ์เวล คุณไม่ได้ดื่มเหล้ามาใช่มั้ยครับ” ตำรวจยังคงถามแม้จะ
เปลี่ยนท่าทีไปมากเมื่อเห็นนีลปรากฏตัว
“ผมดื่มไปสองสามแก้ว แต่แก้วสุดท้ายที่ดื่มก็เมื่อตอนเที่ยงคืนครับ หลังจากนั้นยังไม่ได้ดื่มอะไรนอกจาก
น้ำเปล่ามาร่วมสองชั่วโมงแล้ว คุณตำรวจจะลองให้ผมเป่าเครื่องวัดนั่นดูก็ได้นะครับ”
นีลพูดน้ำเสียงสุภาพและมีอำนาจในตัวเอง เขารับเครื่องตรวจวัดแอลกอฮอลมาเป่าลม แล้วส่งคืนให้ตำรวจ
ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
ตำรวจผู้นั้นมองดูตัวเลขวัดแล้วยิ้มอย่างพอใจ “โอเคครับคุณแม็กซ์เวล ดีนะครับที่คุณมาด้วย มิสวอลเด็นจะ
ได้กลับบ้านได้อย่างปลอดภัย อ้อ! ผมจะไม่พูดเรื่องที่มิสอาบิเกลอายุยังไม่ถึงเกณฑ์ดื่มแอลกอฮอลนะครับ
แต่คราวหน้าขอให้ช่วยระวังเรื่องนี้ด้วย ยินดีที่ได้พบคุณนะครับคุณแม็กซ์เวล”
“ครับ ต่อไปผมจะคอยระวัง ขอบคุณมากคุณตำรวจ” นีลตอบรับ แล้วหันมาจับแขนอาบิเกล “ไปเถอะอาบิเกล
รถผมจอดอยู่ทางนั้น”
“ทามมายนานนักลาคะ ช้านรอจากลับบ้านจนเบื่อจาแย่แล้ว” อาบิเกลยังไม่วายบ่นปอดแปด พูดพลางก็ยก
เหล้าค็อกเทลดีกรีค่อนข้างแรงขวดนั้นกลับขึ้นมากรอกใส่ปากทีเดียวสามอึกเร็วจนสำลัก
“พอแล้วอาบิเกล คุณดื่มมากเกินไปแล้วนะ ทิ้งเหล้าขวดนั้นไปซะเดี๋ยวนี้” นีลสั่ง
“เรื่องอารายจาทิ้ง ยางม่ายหมดเลยนี่นา” หญิงสาวพูดอย่างดื้อดึงหลังจากหายสำลัก และยังคงยกเหล้าขึ้น
เตรียมจะซดต่อ แต่เหล้าผ่านลำคอเธอได้เพียงอึกเดียวก่อนที่จะถูกแย่งไปจากมือ
นีลจัดการโยนเหล้าขวดนั้นลงถังขยะที่อยู่ใกล้ๆ เขาหันไปยิ้มให้ตำรวจที่ยังคงหันมามองคนทั้งคู่ ก่อนจะจูงกึ่ง
ลากอาบิเกลให้ตามหลังไป วันนี้เธอทำให้เขาขายหน้ามามากเกินพอแล้ว
“เรื่องไรมาทิ้งเหล้าช้าน คนผีทะเล” อาบิเกลยังคงบ่นพร้อมลากขาไม่ยอมเดินตามง่ายๆ
“มานี่นะอาบิเกล คุณเมามากและทำตัวเองขายหน้ามากพอแล้วนะคืนนี้” ยังไม่ทันที่เขาจะว่ากล่าวมากกว่านั้น
ร่างบางของหญิงสาวก็ร่วงผล็อยลง โชคดีที่เขารับไว้ทัน ตำรวจจราจรที่ยังคงสังเกตดูเหตุการณ์เดินตรงเข้ามา
เสนอให้ความช่วยเหลือ
“หมดสติไปแล้ว รถคุณอยู่ไกลมั้ยครับ ต้องการให้ผมช่วยหรือเปล่า”
“ก็ดีครับคุณตำรวจ ผมคงต้องรบกวนให้ช่วยเปิดประตูรถ รถผมอยู่ตรงนี้เอง” พูดแล้วนีลก็กดรีโมทรถ ไฟรถ
บีเอ็มดับบลิวสปอร์ตสีดำคันนั้นสว่างวาบขึ้น ก่อนที่เขาจะย่อตัวลงช้อนตัวอาบิเกลขึ้นมาไว้ในวงแขนและเดิน
ตรงไปยังประตูรถฝั่งผู้โดยสารที่ตำรวจเปิดรอไว้ให้แล้ว
“ขอบคุณครับ ขอโทษที่สร้างความวุ่นวายนะครับคุณตำรวจ” นีลพูดหลังจากจับตัวอาบิเกลนั่งในที่นั่งข้างคนขับ
หญิงสาวนอนหมดสติไม่รู้เรื่องรู้ราว
“ไม่เป็นไรครับ ต้องการให้ผมขับรถตามไปมั้ยครับ”
“ไม่จำเป็นครับ ผมไม่ได้เมา นามบัตรผมที่ให้คุณตำรวจโทรกลับไปตรวจสอบได้วันพรุ่งนี้ครับว่าผมส่งคู่หมั้นถึง
บ้านเรียบร้อยดีมั้ย เธออยู่ที่บ้านตระกูลวอลเด็นที่…”
“ผมทราบครับว่าบ้านเธออยู่ตรงไหน หากเธอยังอยู่ร่วมบ้านกับคุณพ่อนะครับ” คุณตำรวจแทรก
“ใช่ครับ บ้านหลังนั้นล่ะ ราตรีสวัสดิ์ครับคุณตำรวจ” นีลพูดแล้วขึ้นนั่งประจำที่คนขับก่อนจะเคลื่อนรถจากถนน
สายนั้นไปยังทิศที่วิ่งออกนอกเมืองเพื่อตรงไปยังคฤหาสน์ของตระกูลวอลเด็น