ความคิดเห็นที่ 14
http://pantip.com/topic/34667047/comment17-1
โอเคครับ เอาคนสมองตายออกก็ได้เพราะเดี๋ยวจะเป็นประเด็นอื่นไป ขี้เกียจมานั่งถกเถียงเรื่องนี้
"ลูกหมา ลูกแมว ลูกไก่ ลูกยุง นี่มันก็คงจิตประภัสสรหมดนะ เพราะก็เหมือนลูกคน
อย่างนั้นหรอครับ"
หลวงพี่อธิบายตามที่หลวงพี่เข้าใจมาเลย ไม่ต้องมาถามผม ไม่ต้องสนว่าผมเข้าใจอย่างไร แต่หลวงพี่นั้นแหละเข้าใจอย่างไรก็แสดงความเห็นออกมาเลยครับ หรือตอบไม่ได้ ไม่กล้าตอบ เลี่ยงไปเลี่ยงมา ตอบคำถามด้วยคำถามอยู่นั้นแหละ ไม่ต้องพยายามเปลี่ยนประเด็นหรอกครับ เอาตรงนี้นี่แหละ ตรงนี้ไม่จบ ผมไม่ให้ไปเรื่องอื่นเด็ดขาด
ครั้งที่5 นะครับสำหรับคำถามที่ยังไม่มีคำตอบ
สมาชิกหมายเลข 2805136
****************************************************
จิตประภัสสร คืออะไร? จิตประภัสสร คือจิตเดิมแท้ที่บริสุทธิ์ คือยังไม่ถูกกิเลสครอบงำ และยังไม่มีความยึดถือว่ามีตัวเองจนทำให้จิตเกิดความทุกข์ (ความเศร้าโศก เสียใจ) แต่ก็ยังไม่มีสติปัญญามาระวังความประภัสสรของมันเอาไว้ ดังนั้นมันจึงเกิดกิเลสขึ้นมาครอบงำได้อยู่เสมอๆ
จิตของเราในปัจจุบันนี้ มันค่อยๆเริ่มต้นมาจากจิตประประภัสสร ที่ยังไม่มีความยึดถือว่ามีตนเองเลย แล้วมาถูกอวิชชาครอบงำจึงได้เกิดกิเลสหรือความยึดถือว่ามีตนเองขึ้นมา (อวิชชามันก็คือสัญชาติญาณแห่งความมีตัวตน หรือความรู้ว่ามีตัวเอง)
ที่นี้เมื่อเราได้ศึกษาจนเข้าใจแล้วว่า แท้จริงมันไม่ได้มีตัวเราอยู่จริง (ตามหลักอนัตตา) แต่เพราะมีอวิชชามาปรุงแต่งให้เกิดความรู้สึกว่ามีตัวเราขึ้นมา จึงทำให้เกิดความยึดถือว่ามีตัวเราขึ้นมาเมื่อได้สัมผัสกับอารมณ์ (สิ่งต่างๆ) ภายนอก ซึ่งความเข้าใจนี้ก็คือปัญญาขั้นเข้าใจ (จินตามยปัญญา)
เมื่อรามีความเข้าใจดังนี้แล้ว เราก็นำเอาความเข้าใจนี้มาเพ่งดูจากจิตที่สมมติเรียกว่าเป็นตัวเรานี้อย่างจริงจังด้วยสมาธิ ก็จะทำให้ความยึดถือว่าจิตนี้คือตัวเราค่อยๆเลือนหายไปได้ (แม้เพียงชั่วคราว) เพราะจิตมันยอมรับเหตุผลที่เราได้พิจารณาจนเกิดความเข้าใจอย่างแจ่มชัดแล้ว ซึ่งก็ทำให้จิตของเรากลับมาประภัสสรได้ใหม่อีกครั้ง แต่ถ้าเราเผลอสติอีก กิเลสก็จะกลับมาเกิดได้ใหม่อีกเรื่อยไป
เมื่อจิตของเราประภัสสร ก็จะทำให้เราค้นพบกับจิตเดิมแท้ของเรา ซึ่งก็เป็นจิตเดียวกับจิตของเด็กทุกคนที่เพิ่งเกิดมาใหม่ๆนั่นเอง (อันนี้ไม่ได้บอกให้เชื่อ แต่ให้ลองพิสูจน์ดู ถ้าไม่สนใจจะพิสูจนก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่จะมาถามอาตมาว่า รู้ได้อย่างไรว่าจิตของเด็กทุกคนที่เพิ่งเกิดมาใหม่ๆนั้นประภัสสรเหมือนกันทุกคน? ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะถึงอาตมาตอบไปแล้วโยมจะรู้ได้อย่างไรว่าอาตมาพูดความจริงหรือไม่? ดังนั้นสิ่งที่ควรทำก็คือ ให้โยมมาพิสูจน์โดยการทำจิตให้ประภัสสรตามที่อาตมาบอก ถ้าไม่สนใจพิสูจน์ก็ไม่ต้องมาสนใจถามอะไรอีกต่อไป เพราะถ้าไม่ลองพิสูจน์ ก็จะมีแต่คำถามต่อไปอีกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด)
อีกอย่างที่โยมบอกว่า "ลูกหมา ลูกแมว ลูกไก่ ลูกยุง นี่มันก็คงจิตประภัสสรหมดนะ เพราะก็เหมือนลูกคน" นั้น โยมรู้ได้อย่างไรว่ามันเหมือนกัน? หรือโยมเดาเอา? หรือโยมรู้วาระจิตของสัตว์พวกนั้น?
ที่จริงโยมต้องถามว่า "จิตของลูกหมา ลูกแมว ลูกไก่ ลูกยุง กับจิตของเด็กนั้นมันเหมือนกันหรือไม่?" ต่างหาก ซึ่งคำตอบของอาตมาก็คือ ไม่รู้ เพราะอาตมาไม่เคยเป็นลูกหมา ลูกแมว ลูกไก่ ลูกยุง แต่ถ้าเป็นเด็กนี่เคยเป็น
เป็นอันว่าจบกันเพียงเท่านี้ ถ้าโยมคิดว่าอาตมาจะหนีการถามของโยม ก็แล้วแต่จะคิด อาตมาไม่ได้อยากจะให้ใครมานับถือ เพียงแค่อยากจะช่วยเปิดดวงตาของคนที่พอจะช่วยได้เท่านั้น (หรือถ้าโยมจะสอบถามเรื่องอื่นที่เป็นประโยชน์ ก็ยินดีตอบอีก)
หลวงพี่อธิบายตามที่หลวงพี่เข้าใจมาเลย ไม่ต้องมาถามผม ไม่ต้องสนว่าผมเข้าใจอย่างไร
โอเคครับ เอาคนสมองตายออกก็ได้เพราะเดี๋ยวจะเป็นประเด็นอื่นไป ขี้เกียจมานั่งถกเถียงเรื่องนี้
"ลูกหมา ลูกแมว ลูกไก่ ลูกยุง นี่มันก็คงจิตประภัสสรหมดนะ เพราะก็เหมือนลูกคน
อย่างนั้นหรอครับ"
หลวงพี่อธิบายตามที่หลวงพี่เข้าใจมาเลย ไม่ต้องมาถามผม ไม่ต้องสนว่าผมเข้าใจอย่างไร แต่หลวงพี่นั้นแหละเข้าใจอย่างไรก็แสดงความเห็นออกมาเลยครับ หรือตอบไม่ได้ ไม่กล้าตอบ เลี่ยงไปเลี่ยงมา ตอบคำถามด้วยคำถามอยู่นั้นแหละ ไม่ต้องพยายามเปลี่ยนประเด็นหรอกครับ เอาตรงนี้นี่แหละ ตรงนี้ไม่จบ ผมไม่ให้ไปเรื่องอื่นเด็ดขาด
ครั้งที่5 นะครับสำหรับคำถามที่ยังไม่มีคำตอบ
สมาชิกหมายเลข 2805136
****************************************************
จิตประภัสสร คืออะไร? จิตประภัสสร คือจิตเดิมแท้ที่บริสุทธิ์ คือยังไม่ถูกกิเลสครอบงำ และยังไม่มีความยึดถือว่ามีตัวเองจนทำให้จิตเกิดความทุกข์ (ความเศร้าโศก เสียใจ) แต่ก็ยังไม่มีสติปัญญามาระวังความประภัสสรของมันเอาไว้ ดังนั้นมันจึงเกิดกิเลสขึ้นมาครอบงำได้อยู่เสมอๆ
จิตของเราในปัจจุบันนี้ มันค่อยๆเริ่มต้นมาจากจิตประประภัสสร ที่ยังไม่มีความยึดถือว่ามีตนเองเลย แล้วมาถูกอวิชชาครอบงำจึงได้เกิดกิเลสหรือความยึดถือว่ามีตนเองขึ้นมา (อวิชชามันก็คือสัญชาติญาณแห่งความมีตัวตน หรือความรู้ว่ามีตัวเอง)
ที่นี้เมื่อเราได้ศึกษาจนเข้าใจแล้วว่า แท้จริงมันไม่ได้มีตัวเราอยู่จริง (ตามหลักอนัตตา) แต่เพราะมีอวิชชามาปรุงแต่งให้เกิดความรู้สึกว่ามีตัวเราขึ้นมา จึงทำให้เกิดความยึดถือว่ามีตัวเราขึ้นมาเมื่อได้สัมผัสกับอารมณ์ (สิ่งต่างๆ) ภายนอก ซึ่งความเข้าใจนี้ก็คือปัญญาขั้นเข้าใจ (จินตามยปัญญา)
เมื่อรามีความเข้าใจดังนี้แล้ว เราก็นำเอาความเข้าใจนี้มาเพ่งดูจากจิตที่สมมติเรียกว่าเป็นตัวเรานี้อย่างจริงจังด้วยสมาธิ ก็จะทำให้ความยึดถือว่าจิตนี้คือตัวเราค่อยๆเลือนหายไปได้ (แม้เพียงชั่วคราว) เพราะจิตมันยอมรับเหตุผลที่เราได้พิจารณาจนเกิดความเข้าใจอย่างแจ่มชัดแล้ว ซึ่งก็ทำให้จิตของเรากลับมาประภัสสรได้ใหม่อีกครั้ง แต่ถ้าเราเผลอสติอีก กิเลสก็จะกลับมาเกิดได้ใหม่อีกเรื่อยไป
เมื่อจิตของเราประภัสสร ก็จะทำให้เราค้นพบกับจิตเดิมแท้ของเรา ซึ่งก็เป็นจิตเดียวกับจิตของเด็กทุกคนที่เพิ่งเกิดมาใหม่ๆนั่นเอง (อันนี้ไม่ได้บอกให้เชื่อ แต่ให้ลองพิสูจน์ดู ถ้าไม่สนใจจะพิสูจนก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่จะมาถามอาตมาว่า รู้ได้อย่างไรว่าจิตของเด็กทุกคนที่เพิ่งเกิดมาใหม่ๆนั้นประภัสสรเหมือนกันทุกคน? ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะถึงอาตมาตอบไปแล้วโยมจะรู้ได้อย่างไรว่าอาตมาพูดความจริงหรือไม่? ดังนั้นสิ่งที่ควรทำก็คือ ให้โยมมาพิสูจน์โดยการทำจิตให้ประภัสสรตามที่อาตมาบอก ถ้าไม่สนใจพิสูจน์ก็ไม่ต้องมาสนใจถามอะไรอีกต่อไป เพราะถ้าไม่ลองพิสูจน์ ก็จะมีแต่คำถามต่อไปอีกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด)
อีกอย่างที่โยมบอกว่า "ลูกหมา ลูกแมว ลูกไก่ ลูกยุง นี่มันก็คงจิตประภัสสรหมดนะ เพราะก็เหมือนลูกคน" นั้น โยมรู้ได้อย่างไรว่ามันเหมือนกัน? หรือโยมเดาเอา? หรือโยมรู้วาระจิตของสัตว์พวกนั้น?
ที่จริงโยมต้องถามว่า "จิตของลูกหมา ลูกแมว ลูกไก่ ลูกยุง กับจิตของเด็กนั้นมันเหมือนกันหรือไม่?" ต่างหาก ซึ่งคำตอบของอาตมาก็คือ ไม่รู้ เพราะอาตมาไม่เคยเป็นลูกหมา ลูกแมว ลูกไก่ ลูกยุง แต่ถ้าเป็นเด็กนี่เคยเป็น
เป็นอันว่าจบกันเพียงเท่านี้ ถ้าโยมคิดว่าอาตมาจะหนีการถามของโยม ก็แล้วแต่จะคิด อาตมาไม่ได้อยากจะให้ใครมานับถือ เพียงแค่อยากจะช่วยเปิดดวงตาของคนที่พอจะช่วยได้เท่านั้น (หรือถ้าโยมจะสอบถามเรื่องอื่นที่เป็นประโยชน์ ก็ยินดีตอบอีก)