เราอยากได้รุ่นน้องคนนั้น

เราจะมาเล่าเรื่องที่เราแอบชอบรุ่นน้องคนหนึ่ง ความรู้สึกเริ่มชอบเกิดขึ้นตั้งแต่น้องเขาขึ้นมอสี่และเราก็อยู่มอหก น้องเขาตอนมอต้นอ้วนมาก รู้ว่าอยู่โรงเรียนเดียวกันแต่ไม่สนใจ พอขึ้นมอปลายผอมเพียวมาก สูง ผิวเข้ม เรียนเก่ง เล่นบาส หน้าออกยุโรปแบบพวกที่โย่งๆดำๆเล่นบาสของNBA น้องเขาแต่งตัวมาโรงเรียนแต่ละวันแบบเฟี้ยวมาก คือมันอินดี้มาก เราก็ชอบๆแหล่ะ เราก็ชอบไปส่องเฟสบุ๊คน้องเขา ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นเพื่อน เราไม่กล้าแอดไปก่อน ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งมากโพสต์ให้บ่อยมากและน้องกำแพงก็ไปโพสต์ให้น้องบ่อยมากเหมือนกัน เราก็แค๊ปหน้าจอส่งให้เพื่อนดูแบบ สองคนนี่ต้องมีซัมธิงแน่นอน แต่เราก็คงความรู้สึกชอบแบบอ่อนอยู่ จนวันหนึ่ง ซึ่งเป็นวันศุกร์แล้วเราดื่มนมตอนเช้าเป็นประจำอยู่แล้ว แต่วันนี้เสื อกเสร่อมือว่างมือบอนไปแกะกล่องนม จึงทำให้เกิดความคิดบ้างอย่างขึ้นมา เราเขียนข้อความเล่นๆถึงน้องกำแพง ใจหนึ่งก็ก็คิดว่าเขียนแล้วส่งให้หรือไม่ส่งให้ ก็ตัดสินใจให้เพื่อนๆไปส่งให้น้องสาวมันแล้วให้น้องสาวมันไปส่งให้ทองม้วนอีกทีหลังแถวเข้าแถว คิดไปคิดมาไม่ส่งหล่ะ แต่ก็ไม่ทันเพื่อนวิ่งเอาไปให้น้องสาวแล้ว เราก็ทำได้แค่วิ่งหนีจากจุดนั้น วันนั้นจะสั่นทั้งวันกลัวน้องจับได้ว่าเป็นเรา ตอนเย็นเราอัพรูปจดหมายลงทวิตเตอร์ที่คนติดตามแสนจะน้อยนิดพร้อมเขียนว่า กูเขียนจดหมายจีบผู้ชาย แต่เพื่อนเรามันมารีทวิตแล้วตามมาด้วยเด็กมอสี่ชื่อไหม เราก็เฉยๆรีก็รีสิ ไม่สนใจอยู่แล้ว จนตอนห้าทุ่มเพื่อนกะเทยนางหนึ่งชื่อจ๊าบ ทักมาว่ากำแพงถามมันว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกันจดหมายมั้ย ใครเป็นคนส่งแล้วส่งรูปจดหมายที่เราลงทวิตมาให้ดู ซึ่งเรารู้ทันทีว่ามันมาจากน้องไหมแน่นอน เรารีบลบรูปเปลี่ยนชื่อแอค ลบทุกอย่างที่มีรูปเรา อีจ๊าบมันรู้ว่าเป็นเราเป็นคนเขียนเพราะเรามีอะไรเราก็เล่าให้นางฟัง เพราะนางกับน้องสาวนางรู้จักกับกำแพง นางก็ตอบไปไม่รู้ๆๆๆๆๆ จนน้องก็ไม่ตื้ออีก เรื่องของเราเขาเป็นที่ถึงพูดถึงมากในมอสี่ ทุกคนแมร่งตามหาว่าคือใคร วันจันทร์เราโรงเรียนเราก็เขียนจดหมายเหมือนเดิม สรรหามุขเสี่ยวในทวิตเตอร์ ในเนื้อเพลงเขียนเลขฉบับ เขียนวันที่ เพราะวันนี้พร้อมกว่าวันนั้น เอาจดหมายไปให้ตอนพักเที่ยง ตอนน้องเขาได้จดหมายคือแบบเดินไปให้เพื่อนดูเยอะมาก เพื่อนมันก็แซว เราก็นิ่งไว้ เพราะเรานั่งกินข้าวโต๊ะถัดจากโต๊ะมันสองโต๊ะ เพื่อนมันก็สะกิดบอกว่า คนนั้นไงๆ แต่เราก็ไม่รู้ว่าหมายถึงใคร  ตอนเย็นเราก็ไปเชียร์น้องแข่งบาส น่ารักง่ะ ทุกท่าช่างน่ามอง วันอังคารเราให้ไอ่นุพไปส่งซึ่งก็รู้จักกัน มันก็มาเล่าให้เราฟังว่า น้องเขารู้แล้ว น้องบอกว่ามันว่า "ส่งมาอีกแล้วหรอ?"
เพื่อนเรา "ใครส่งให้"
น้อง "ก็พี่เห็ดสดไง(ที่โรงเรียนเรียกเราว่า เห็ดสด) นี่ก็ฉบับที่3แล้วเนี่ย" เพื่อนเราก็เดินมาเลย  เราไม่กล้าเดินผ่านโต๊ะของน้องเขาเลย เพื่อนน้องก็มองกัน ทำตัวไม่ถูกเลย สั่นมาก แต่เพื่อนน้องก็มองในแง่บวกน่ะ เพราะเห็นยิ้มให้ด้วย หรือคิดไปเองก็ไม่รู้

พอวันพุธเราก็ไม่อยากให้น้องคิดว่าเราเป็นคนส่ง เราก็เลยคิดว่า วันนี้เราจะเป็นคนส่งจดหมายด้วยตัวเอง เรานั่งรอน้องที่โรงอาหาร พอน้องเดินมา เราก็เรียก "น้องๆๆมีคนฝากจดหมายมาให้" ยังพูดไม่ทันจบแมร่งก็เดินเร็วและอมยิ้มแรงมาก แบบเขินอ่ะ คือเห็นได้ชัดว่าเขินมาก (อันนี้ไม่ได้มโน สาระ) จดหมายก็ไม่เอาไป เพื่อนน้องที่เดินตามมาก็เลยเอาไป ตอนเย็นก็ไปดูบาส คือตอนนี้ติดสนามบาสมาก น้องได้ได้แข่ง แต่เราก็รู้ว่าน้องอยู่แถวนั้นแน่นอน เราสังเกตน่ะ ว่าน้องก็มองมาบ่อยๆ(อันนี้อาจจะคิดไปเองหรือบังเอิญหลายๆครั้ง)

เราเรียนหยุดยาวตั้งแต่ พฤหัสบดี-อาทิตย์ค่ะ คิดถึงมากค่ะ
อาทิตย์ถัดมา วันจันทร์ อังคารก็ส่งให้ตามปกติ เสพติดการเขียนจดหมายแล้ว ในเมื่อน้องรู้แล้วว่าเป็นเรา เราก็พยายามทำทุกอย่างให้น้องมั่นใจว่าเป็นเรา แอบมองให้เขารู้ว่าแอบมองพอน้องมองมาก็ทำเป็นเขินแรงและก้มหน้า ยิ้มกรุ่มกริ่มตอนเดินผ่านน้อง บราๆๆๆๆ เราก็แอบหวังน่ะให้น้องแอดเฟรนมา แต่ก็ไม่ ก็ส่องเฟสแบบโนเฟรนต่อไป วันพฤหัสบดี วันศุกร์ก็ส่งตามเดิม เราก็คุยกับกะเทยตลอดน่ะ มันก็ให้กำลังใจเราตลอด มันก็ไปถามน้องเขาว่า "ยังเก็บจดหมายไว้อยู่มั้ย"  
น้อง "เก็บสิครับ" อีจ๊าบมันก็ถามไปถึงน้องผู้หญิงที่ชอบมาโพสต์หน้าวอล น้องก็บอกว่า น้องไม่ได้คิดอะไรกับมัน เพื่อนกัน แต่มันมันคิดกับผมมากกว่าเพื่อน ผมอยากรักษาสถานะเพื่อนไว้ ก็เลยโพสต์ให้กัน แต่แค่หยอกกัน  ได้ยินมันเล่าก็ฟีลลิ่งกู๊ดสิค่ะ รุกหนักเลยค่ะ  พอดีวันเสาร์มีค่ายปลูกป่าเพื่อแม่ อีจ๊าบก็วางแผน จะเรากับน้องปลูกด้วยกัน  พอถึงวันเสาร์ เราก็เตรียมตัวอย่างดี ซื้อน้ำเตรียมให้น้อง นัดเจ็ดโมงครึ่ง เราเป็นรุ่นพี่เราต้องควบคุมน้องให้ไปได้ให้หมด เราได้ไปรอบเก้าโมง ซึ่งน้องไปตั้งแต่รอบแรก พอไปถึงป่าเราต้องเดินขึ้นไปบนยอดเขาอีก รถขึ้นไม่ได้ เดินเข้าไป น้องเดินออกมาแล้วจ่ะ เราก็บ่นให้เพื่อนฟัง สารพัดอย่าง ปลูกคนเดียวก็ได้ ตอนกลับเราก็ยังบ่นไม่เลิก นั่งรถออกจากป่าเพื่อไปในชุมชน บังเอิญมากน้องกับเพื่อนเดินกลับจากป่าค่ะ ซึ่งมันไกลจากชุมชนมาก เพื่อนบนรถก็หือฮามาก เรียกชื่อกูกันใหญ่ค่าาา ถือว่าเป็นบุญที่จะได้ใกล้ รถก็จอดรับ น้องกำลังจะขึ้น รถอีคันก็ชแวบมาพอดี และรถเราก็อัดกันมากด้วย สรุปมันไปขึ้นคันนั้นค้ะ ชีวิตกูบัดซบมาก

วันจันทร์ ส่งจดหมายไปเรียบร้อย  พอบ่าย เพื่อนที่ขึ้นรถเดียวกันวันนั้น มันบอกว่าเราว่า "nigga บอกว่าไม่ว่ะ" มันเรียกกำแพงว่า nigga
ในใจวันรู้สึกแย่ๆนิดนึง จนไอ่นันมันก็ถามว่า "เป็นไร"
เรา "เรื่องน้องกำแพง กูแย่ว่ะ"
ไอ่นุพ"อ่อ กูรู้แล้ว เรื่องที่น้องเขาคุยกับไอ่ธันย์ ว่าไม่เอาหรอกใช่มั้ย" (ธันย์ เพื่อนอีกคน) ฉึก เจ็บยิ่งกว่าค่ะ
เราก็เล่าให้เพื่อนในแก็งค์ฟัง ทำเหมือนแกล้งเสียใจน่ะ แต่คืออยากร้องไห้มาก แต่ไม่รู้จะร้องไห้ในฐานะไหนดี  วันนั้นน้องเขาแข่งบาส เราก็ไม่ดูเลย เดินบาสให้รูว่าฉันไม่แคร์หรอก ว่าจะแข่ง เดินแบบหน้าเศร้ามาก เดินผ่านไป

วันอังคารเราเขียนน่ะแต่ไม่ได้ส่งจดหมาย (ฉบับนี้ไม่ได้ยิงมุขแต่เขียนเศร้ามาก) เหมือนว่ามันจะรอ มองหา แต่เราไม่ใส่ใจ ตอนเย็นมันแข่งบาสชิงที่สาม เพราะเมื่อวานมันแพ้ เราเดินผ่านไปที่ที่ยืนดูประจำ มันก็มอง มองนานมาก จนเราต้องเป็นคนหลบตามัน ว่าจะไม่ดูแล้วสุดท้ายก็ต้องดู เพราะใจมันเรียกร้อง ถุ้ยยยย

สุดท้ายก็กลับมาเขียนส่งเหมือนเดิมแถมส่งย้อนหลังด้วยของวันอังคารด้วย แต่ดัดแปลงให้ข้อความที่เศร้าเป็นข้อความที่ฮา ไร้สาระ

คือสุดท้ายนี้ เราควรทำยังไงต่อไปดี เราไม่กล้าที่จะไปคุยกับน้องเขาตรงๆ เรากลัวรับคำตอบไม่ได้ เราก็อยากให้มันชัดเจนน่ะ กับไอ่ท่าทีที่เขินของน้อง เราไปส่องเฟสของผู้หญิงคนนั้น มันก็ไม่ข้อความที่ทองม้วนไปโพสต์ให้เลย นี้เราก็จะจบมอหกแล้ว เราก็ไม่อยากให้มันสายเกินไป
รูปจดหมายที่ส่งให้ทุกวัน http://maleeraproy.tumblr.com/