ภาพถ่ายกรุงเทพมหานคร ความเหงาที่ผมสัมผัสได้ผ่านการ Snap

นี่เป็นกระทู้ที่สองของผมในเวปพันทิพครับผม


บอกเลยว่ารู้สึกอัดอั้นมากๆเลย คือผมเป็นคนชอบถ่ายรูปเล่นๆครับ ที่คิดว่าตัวเองพอจะถนัดกับเขาหน่อยก็คงเป็นพวกถ่ายทาง Snap หรือ Candid พวกนั้นหนะครับ แต่ก็ยังไม่มีโอกาสถ่ายพวกนี้บ่อยๆสักเท่าไหร่ บังเอิญว่าได้มีโอกาสเข้าไปเที่ยวที่เมืองหลวงมา เลยได้ถ่ายอะไรๆเก็บไว้ค่อนข้างเยอะดีครับ


เลยอยากจะแชร์มุมมองในสิ่งที่ผมสัมผัสได้จากการได้ไปกรุงเทพ ทุกครั้งที่ผมได้มาที่เมืองหลวง ความรู้สึกแปลกๆนิดๆคือ ไม่รู้ทำไมผมถึงสัมผัสมุมอารมณ์ของความเหงาจากที่นี่ได้ ทั้งสถานที่ และผู้คนที่ผมได้พบเจอ อาจจะคิดไปเอง หรืออาจจะมาจากการลองสังเกตุและรับรู้เอาเองก็เป็นได้


ภาพชุดนี้เลยจะคลุมบรรยากาศไปทางความเหงาๆนิดๆครับ


อยากให้ทุกคนได้ลองรับชมดูกันครับ การถ่าย snap นี่เหมือนจะง่าย ยกกล้องมาแอบถ่ายเอาเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ไม่ใช่เลยครับ เรื่องอารมณ์ของภาพนี่สำคัญมากๆเลย ไหนจะองค์ประกอบต่างๆ ซึ่งผมไม่เก่งเลยครับ (ฮา) ผมน้อมรับคำติดชมและแก้ไขครับ ผมยังค่อนข้างจะมือใหม่มากสำหรับการถ่ายรูปครับผม หากมีตรงไหนผิดพลาดต้องขออภัยด้วยครับ


*********ขออนุญาติเข้ามาแก้ไขเพิ่มเติมข้อมูลนะครับผม*************


ก่อนอื่นเลยครับ ผมดีใจและขอบคุณมากๆเลยครับที่เข้ามารับชมรูปภาพของผม ขอบคุณมากๆนะครับที่เข้ามารับชมในสิ่งที่ผมพยายามจะสื่อต่อภาพ และยิ่งขอบคุณเข้าไปอีกสำหรับข้อแนะนำและข้อติติงครับ


ในด้านความคิดเห็นของผมที่มีต่อการถ่ายภาพในแนวนี้ครับ ผมคิดว่าอารมณ์คงเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดครับ เพื่อที่เราจะพยายามสื่อสารมันออกไป ให้ภาพมันพูดแทน เหมือนให้มันมีชีวิตจริงๆ เพราะฉะนั้นมันคงจะยากจริงๆที่จะต้องไปบอกว่า เออ ฉันถ่ายเธอนะ เพราะสิ่งที่มันขาดหายไปคงเป็นอารมณ์ของตัวภาพหนะครับ แต่ในส่วนที่ว่าผมไปละเมิดสิทธิอะไรของเขามั้ย อันนี้เอาจริงๆ ผมใช้ DSLR Canon 6D ในการถ่ายครับ ด้วยความที่กล้องมันใหญ่ การจะแอบไปถ่ายเขาเล่นๆนั้นมันก็คงไม่ง่ายครับ เวลาถ่ายผมจะถ่ายจนถึงช่วงที่เขารู้ตัว แล้วค่อยขอนุญาติเขา หรือพูดคุยกับเขาครับ เพราะผมก็ห่วงจุดนี้เหมือนกันนะ รูปพี่สองคนที่นอนข้างถนนผมก็ถ่ายเขาไปเรื่อยๆจนเขาหันมายิ้มสู้กล้องให้ผมนะ (ฮา) ผมขอบคุณมากจริงๆครับสำหรับข้อแนะนำและห่วงใยครับ และจะพยายามปรับปรุงให้ดีขึ้นไปครับผม


ในส่วนความหมายของภาพที่ว่าความเหงานั้น อาจจะเป็นผมเองมั้งครับที่มองมันลงไปแล้ว เออ มันเหงาแฮะ ผมคิดว่าความเหงามันไม่ได้แสดงหรือให้ได้เห็นกันง่ายๆว่า เออ นี่ร้องไห้อยู่ ต้องเหงานะ เออ นี่นั่งกอดเข่าหน้าเนือยๆอยู่ ต้องเหงาอยู่นะ แต่บางครั้ง แม้แต่การที่เรายิ้ม พูดคุย หรือทำอะไรก็ตาม มันก็เหงาได้เหมือนกันนะเออ ผมเลยต้องขอบคุณมากๆครับสำหรับทุกคนที่เข้ามารับชม อาจจะคิดต่างกันไป แต่ผมยินดีมากครับ ชอบมากเลย


*******ไหนๆก็ฝากกระทู้เก่ากระทู้แรกของผมไว้เลยนะครับ********

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

ขอบคุณพันทิพสำหรับพื้นที่สาธารณะที่ให้โอกาสผม และขอบคุณทุกๆคนครับที่เข้ามาดูกระทู้ของผมนะครับ


**ขออนุญาติแทกห้องกล้องสำหรับรูปภาพและแทกห้องบลูสำหรับใครที่ได้ชมรูปแล้วนึกครึ้มอยากออกไปเที่ยวนะครับ
แก้ไขข้อความเมื่อ

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่