อย่างเรื่องทุจริตของคุณทักษิณหรือคุณยิ่งลักษณ์ มันไม่ใช่เรื่องของการปกป้องคนผิด แต่เป็นเรื่องของความยุติธรรมที่ปกติหรือไม่ต่างหากครับ ถ้าไม่ใช้คู่ขัดแย้งในการสอบสวน ถ้าไม่ใช้คู่กรณีเป็นพยาน ถ้าไม่ใช้คู่ปฏิปักษ์ในการทำสำนวนสั่งฟ้อง ไหนเลยจะเป็นประเด็นให้เป็นที่ถกเถียงกันล่ะครับ
อย่างเรื่องจำนำข้าว มันไม่ใช่เรื่องของขาดทุนหรือไม่ขาดทุน แต่เป็นเรื่องของการใช้งบประมาณในการช่วยเหลือชาวนาเฉกเช่นเดียวกับการช่วยเหลือประชาชนกลุ่มอื่นๆ ดังนั้นถ้าใช้คำว่าขาดทุน ก็ต้องใช้กับโครงการอื่นๆด้วย เพราะมันก็ขาดทุนกันทุกนโยบายแหละครับ รัฐบาลไม่ใช่พ่อค้านะครับ ที่จะหวังเอาภาษีประชาชนมาลงทุนทำกำไรนี่ครับ
อย่างเรื่องข้อกล่าวหาคุณยิ่งลักษณ์ในเรื่องปล่อยปละละเลยให้เกิดการทุจริตนั้น ประเด็นมันไม่ใช่คุณยิ่งลักษณ์ปล่อยปละละเลยหรือไม่ แต่มันอยู่ที่ข้อกล่าวหานี้ ทำไมจึงมาใช้กับคุณยิ่งลักษณ์เพียงคนเดียวต่างหากครับ และยังเป็นการรีบเร่งอย่างลุกลี้ลุกลน ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องของการต่อต้านการเลือกปฏิบัติต่างหากเล่า
อย่างเรื่องราคายาง มันไม่ใช่เรื่องการถกเถียงในเรื่องของราคา ดังนั้นการนำข้อมูลราคายางตลาดโลกมาอ้างอิง จึงไม่ใช่คำตอบนะครับ เพราะประเด็นที่ถกเถียงกันอยู่ ก็คือ ตอนรัฐบาลยิ่งลักษณ์ให้ราคาก.ก.ละ 90 ไม่เอา แต่ตอนนี้ทำไมทนได้
นั่นแสดงให้เห็นว่า ตอนนั้นมันเป็นเรื่องของการหาเหตุ เพื่อขับไล่รัฐบาลต่างหากครับ มันเป็นการแสดงถึงธาตุแท้ของพรรคการเมืองพรรคหนึ่งที่พร้อมจะอาศัยความเดือดร้อนของประชาชน (ทั้งๆที่ประชาชนที่เดือดร้อนล้วนแต่เป็นมวลชนของตัวเองทั้งสิ้น) ก้าวไปสู่จุดหมายทางการเมือง
อย่างเรื่องของการเผาบ้านเผาเมือง มันก็ไม่ใช่เรื่องแดงแท้แดงเทียม เผาจริงทั้งหมดหรือมีคนสวมรอยเข้ามาสร้างความชอบธรรม แต่ประเด็นมันอยู่ที่ฆ่าก่อนเผา หรือ เผาก่อนฆ่าต่างหากครับ ส่วนนี้เงื่อนเวลาสำคัญมากนะครับ เพราะถ้าไม่มีการใช้ความรุนแรงกับประชาชน การเผาก็คงไม่เกิดขึ้น ดังนั้นมันต้องผิดทั้งสองฝ่าย ไม่ใช่ฝ่ายหนึ่งติดคุก อีกฝ่ายลอยนวล แบบนี้ต่างหากครับที่ไม่ต้องการเห็น
อย่างเรื่องมีกลุ่มติดอาวุธรวมอยู่กับผู้ชุมนุม จึงจำเป็นต้องอนุญาตให้ใช้กระสุนจริงนั้น มันไม่ใช่เรื่องของจำเป็นหรือไม่จำเป็น แต่เป็นเรื่องของคนตายทั้งหมดไม่มีใครมีอาวุธต่างหากครับ ถ้าเราปล่อยให้เรื่องใหญ่ขนาดนี้ผ่านเลยไป โดยหาคนผิดมาลงโทษไม่ได้ มันจะกลายเป็นบรรทัดฐานในวันข้างหน้า ที่เพียงแต่หาคนมีอาวุธเข้ารวมกับผู้ชุมนุม ก็จะเป็นความชอบธรรมให้ใช้กับผู้ชุมนุมได้ เราคงไม่ต้องการเห็นอะไรอย่างนี้กันอีกไม่ใช่หรือครับ
เรื่องของความยุติธรรมสองมาตรฐานนั้น มันไม่ใช่เรื่องถูกใจหรือไม่ถูกใจ แต่เป็นเรื่องของการบังคับใช้กฎหมายที่ไม่เท่าเทียมต่างหากครับ ฝ่ายหนึ่งขังลืม อีกฝ่ายลืมขัง นี่จึงเป็นต้นตอของความแตกแยก เป็นต้นเหตุแห่งความขัดแย้ง ดังนั้นถ้าไม่ทำให้กฎหมายใช้กับทุกคนด้วยมาตรฐานเดียวกันล่ะก้อ คงยากจะหาความปรองดองได้ แล้วเราจะอยู่กันอย่างนี้ตลอดไปหรืออย่างไร
และสุดท้ายเรื่องของการปกป้องนักการเมืองที่ตัวเองชื่นชอบนั้น มันไม่ใช่เรื่องของการเป็นทาสการเมืองดังที่บางคนเข้าใจนะครับ แต่เป็นเรื่องของความเห็นแก่ตัวต่างหากครับ
ถ้าเราไม่ปกป้องนักการเมืองที่ต้องคดีเพราะการทำประโยชน์ให้กับพวกเรา ถ้าเราปล่อยให้อำนาจนอกระบบรังแกอำนาจของพวกเรา และถ้าพวกเรายังเพิกเฉย ปล่อยให้มีการกระทำตามอำเภอใจอย่างนี้ ต่อไปจะมีนักการเมืองคนไหนกล้าอาสามาทำประโยชน์ให้กับพวกเราอีกล่ะครับ มันจึงเป็นความเห็นแก่ตัว เพื่อประโยชน์ของตัวเองและลูกหลานในภายภาคหน้าโดยแท้ เข้าใจไหมครับ
ปล.ซิมใหม่ เลขใหม่ เลยต้องระมัดระวังจนตัวลีบอย่างนี้แหละครับ
ทำไมคนไทยบางกลุ่มบางพวก จึงเข้าใจอะไรยากเสียจริง-------------ทวดเอง
อย่างเรื่องจำนำข้าว มันไม่ใช่เรื่องของขาดทุนหรือไม่ขาดทุน แต่เป็นเรื่องของการใช้งบประมาณในการช่วยเหลือชาวนาเฉกเช่นเดียวกับการช่วยเหลือประชาชนกลุ่มอื่นๆ ดังนั้นถ้าใช้คำว่าขาดทุน ก็ต้องใช้กับโครงการอื่นๆด้วย เพราะมันก็ขาดทุนกันทุกนโยบายแหละครับ รัฐบาลไม่ใช่พ่อค้านะครับ ที่จะหวังเอาภาษีประชาชนมาลงทุนทำกำไรนี่ครับ
อย่างเรื่องข้อกล่าวหาคุณยิ่งลักษณ์ในเรื่องปล่อยปละละเลยให้เกิดการทุจริตนั้น ประเด็นมันไม่ใช่คุณยิ่งลักษณ์ปล่อยปละละเลยหรือไม่ แต่มันอยู่ที่ข้อกล่าวหานี้ ทำไมจึงมาใช้กับคุณยิ่งลักษณ์เพียงคนเดียวต่างหากครับ และยังเป็นการรีบเร่งอย่างลุกลี้ลุกลน ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องของการต่อต้านการเลือกปฏิบัติต่างหากเล่า
อย่างเรื่องราคายาง มันไม่ใช่เรื่องการถกเถียงในเรื่องของราคา ดังนั้นการนำข้อมูลราคายางตลาดโลกมาอ้างอิง จึงไม่ใช่คำตอบนะครับ เพราะประเด็นที่ถกเถียงกันอยู่ ก็คือ ตอนรัฐบาลยิ่งลักษณ์ให้ราคาก.ก.ละ 90 ไม่เอา แต่ตอนนี้ทำไมทนได้
นั่นแสดงให้เห็นว่า ตอนนั้นมันเป็นเรื่องของการหาเหตุ เพื่อขับไล่รัฐบาลต่างหากครับ มันเป็นการแสดงถึงธาตุแท้ของพรรคการเมืองพรรคหนึ่งที่พร้อมจะอาศัยความเดือดร้อนของประชาชน (ทั้งๆที่ประชาชนที่เดือดร้อนล้วนแต่เป็นมวลชนของตัวเองทั้งสิ้น) ก้าวไปสู่จุดหมายทางการเมือง
อย่างเรื่องของการเผาบ้านเผาเมือง มันก็ไม่ใช่เรื่องแดงแท้แดงเทียม เผาจริงทั้งหมดหรือมีคนสวมรอยเข้ามาสร้างความชอบธรรม แต่ประเด็นมันอยู่ที่ฆ่าก่อนเผา หรือ เผาก่อนฆ่าต่างหากครับ ส่วนนี้เงื่อนเวลาสำคัญมากนะครับ เพราะถ้าไม่มีการใช้ความรุนแรงกับประชาชน การเผาก็คงไม่เกิดขึ้น ดังนั้นมันต้องผิดทั้งสองฝ่าย ไม่ใช่ฝ่ายหนึ่งติดคุก อีกฝ่ายลอยนวล แบบนี้ต่างหากครับที่ไม่ต้องการเห็น
อย่างเรื่องมีกลุ่มติดอาวุธรวมอยู่กับผู้ชุมนุม จึงจำเป็นต้องอนุญาตให้ใช้กระสุนจริงนั้น มันไม่ใช่เรื่องของจำเป็นหรือไม่จำเป็น แต่เป็นเรื่องของคนตายทั้งหมดไม่มีใครมีอาวุธต่างหากครับ ถ้าเราปล่อยให้เรื่องใหญ่ขนาดนี้ผ่านเลยไป โดยหาคนผิดมาลงโทษไม่ได้ มันจะกลายเป็นบรรทัดฐานในวันข้างหน้า ที่เพียงแต่หาคนมีอาวุธเข้ารวมกับผู้ชุมนุม ก็จะเป็นความชอบธรรมให้ใช้กับผู้ชุมนุมได้ เราคงไม่ต้องการเห็นอะไรอย่างนี้กันอีกไม่ใช่หรือครับ
เรื่องของความยุติธรรมสองมาตรฐานนั้น มันไม่ใช่เรื่องถูกใจหรือไม่ถูกใจ แต่เป็นเรื่องของการบังคับใช้กฎหมายที่ไม่เท่าเทียมต่างหากครับ ฝ่ายหนึ่งขังลืม อีกฝ่ายลืมขัง นี่จึงเป็นต้นตอของความแตกแยก เป็นต้นเหตุแห่งความขัดแย้ง ดังนั้นถ้าไม่ทำให้กฎหมายใช้กับทุกคนด้วยมาตรฐานเดียวกันล่ะก้อ คงยากจะหาความปรองดองได้ แล้วเราจะอยู่กันอย่างนี้ตลอดไปหรืออย่างไร
และสุดท้ายเรื่องของการปกป้องนักการเมืองที่ตัวเองชื่นชอบนั้น มันไม่ใช่เรื่องของการเป็นทาสการเมืองดังที่บางคนเข้าใจนะครับ แต่เป็นเรื่องของความเห็นแก่ตัวต่างหากครับ
ถ้าเราไม่ปกป้องนักการเมืองที่ต้องคดีเพราะการทำประโยชน์ให้กับพวกเรา ถ้าเราปล่อยให้อำนาจนอกระบบรังแกอำนาจของพวกเรา และถ้าพวกเรายังเพิกเฉย ปล่อยให้มีการกระทำตามอำเภอใจอย่างนี้ ต่อไปจะมีนักการเมืองคนไหนกล้าอาสามาทำประโยชน์ให้กับพวกเราอีกล่ะครับ มันจึงเป็นความเห็นแก่ตัว เพื่อประโยชน์ของตัวเองและลูกหลานในภายภาคหน้าโดยแท้ เข้าใจไหมครับ
ปล.ซิมใหม่ เลขใหม่ เลยต้องระมัดระวังจนตัวลีบอย่างนี้แหละครับ