..มุมนี้อารมณ์ดี..."รอวันฟ้าใส...กลุ่มอดีตคนเคยสวยรักประชาธิปไตย นอนตะแคงจนตาแข็ง" ... 25 ธ ค. 2557...!!!

ยินดีต้อนรับทุกท่าน มีเรื่อง ตลก ขำขัน อกหัก รักคุด ผ่าฟันคุต ปวดตับ  มาเล่าสู่กันฟังค่ะ

...เรียน...
คุณ กุลมิตรา ฝ่ายศาสนา
คุณ Bit_Bloom  ฝ่ายประชาสัมพันธ์คนสวยยยย
คุณ เจมส์บอน007 หรือ พี่โดม ฝ่ายต้อนรับส่วนหน้า
คุณ โอ้ ฝ่ายปฏิบัติการขับกล่อมและบรรเลง
สวัสดีสมาชิกห้องราชดำเนินทุกท่านค่ะ..

...จาก อ.สบเมย เรากำลังเดินทางจะไป อ.ท่าสองยาง ก็เหมือนเดิมค่ะ
ภูเขาสูง มีการปรับปรุงถนนเป็นระยะ ถนนเลียบชายแดนพม่ากับไทย
ถนนเส้นนี้ข้อนข้างอันตราย เราก็พอจะรู้ แต่ตอนนี้ยังไม่ดึกเท่าไหร่
ระหว่างทางจะมีเจ้าหน้าที่ทหารพรานตามๆจุดตรวจต่างๆ ทำให้พวกเราพออุ่นใจกันบ้าง
แต่ถนนนี่ดิ จะสูงจะชันไปไหน แล้วยังมาปรับปรุงถนนอีก รถวิ่งได้ช้า
ยิ่งตอนปีนเขาสูงๆนะ แทบจะไหลลงคืน คนขับก็ใจเย็นดี ไม่กล้าบ่น บอกแต่ว่าไปได้...

...เราหันมาบอกแม่ๆว่าร้องเพลงกันดีกว่า ให้เตรียมเพลงไว้คนละเพลง แม่บอกงั้นให้ไกค์ร้องก่อน
เราก็ร้องเพลงประจำตัวเราซะเลย เพลงนี้แหล๊ะ ทั้งชีวิตนอกจากเพลงชาติก็เพลงนี้เบยย
ร้องไปร้องมาก็ไม่จบซักที คนปรบมือก็ถามว่าเมื่อไหร่เพลงจะจบ ทำไมมันวนไปวนมา
แล้วก็พากันหัวเราะจนน้ำหูน้ำตาไหล พอเหนื่อยเราก็หยุดเอง...

..ตอนนี้แม่เราก็ร้องต่อ เพลงนี้เราได้ยินแม่ร้องตั้งกะเราเป็นเด็ก พอโตมาหน่อยก็ไม่ได้ยิน
พึ่งจะมาได้ยินอีกก็วันนี้ แม่ร้องจบแล้ว พวกแม่ๆพากันถามว่า พ่อเราไปมีเมียน้อยนิแม่ถึงชอบเพลงนี้
แม่บอกเปล่าแค่ชอบเพลงเฉยๆ ร้องเพลงนี้ทีรัยมีแต่คนชอบถามตลอด แล้วแม่ก็หัวเราะ เพลงนี้เลยแม่เราร้อง...

...แล้วแม่ๆก็พากันร้องเพลงคนละเพลง บางคนก็ร้องเพลงคู่ บรรยากาศก็หนุกหนาน
ตอนนี้ไม่มีใครยอมใคร ใครมีเพลงอะไรที่ตัวเองชอบก็ขนมาหมด แต่มาตกม้าตายที่เพลงคุณลำไย
มีแต่คนอยากร้อง แต่ไม่มีใครขึ้นต้นได้ พากันคิดงัยก็คิดไม่ออก เราก็ไม่ค่อยได้ฟังเพลงนี้
ตกลงกันไว้ว่าถึงแม่สอดจะไปซื้อหนังสือเพลง แล้วแม่คนที่สามีแกเสียชีวิตแกร้องเพลงนี้
ร้องได้เพราะจริงๆ เพลงที่แกร้องส่วนมากจะเกี่ยวกับสามีแก เพลงนี้ก็เช่นกัน แกร้องให้สามีแก...

...รถวิ่งไปเรื่อยๆท่ามกลางความมืด ไม่มีแม้แต่รถวิ่งสวนทาง มีรถเราคันเดียว
เขาก็สูง ถนนก็ปรับปรุงเป็นระยะ ตอนนี้มองดูแม่ๆแต่คนเพลียกันจริงๆ
ถ้าจะไปถึง แม่สอด คงไม่ไหวแน่ๆ เราคิดไว้ในใจว่ายังไงคงจะให้พักกันที่ อ.ท่าสองยาง
หันไปถามความเห็นพวกแม่ๆ บอกว่าจะแวะพักที่ อ.ท่าสองยาง ตอนนี้แม่ๆบอกแล้วแต่ลูก
พาแม่มาแล้วนิ ลูกว่าไงแม่ก็ว่าตามกัน กว่าจะถึง อ. ท่าสองยางก็ผ่านถนนมหาโหด แทบรถจะขึ้นเขาไม่ได้
ติดดินที่เขาเอามาทำถนน แต่ก็ผ่านมาได้ ถึงท่าสองยาง ได้ที่พักดีๆ 5 หลัง


...ให้คนขับรถไปซื้อข้าวกล่องมาให้พวกแม่ๆคนละกล่อง เรากับแม่นอนห้องเดียวกันตลอด
อาบน้ำกินข้าวแล้ว เราก็นวดขาให้แม่ นวดไปคุยกันไป แม่หลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ปล่อยเราพูดอยู่คนเดียว
มองดูแม่แล้วหลับสนิด เสียงหายใจสม่ำเสมอ เราเอาถุงเท้ามาใส่ให้แม่
ใส่ถุงเท้าให้แม่เรียบร้อย อดที่จะมองดูหน้าแม่ไม่ได้
มองดูผู้หญิงที่อุ้มท้องและเลี้ยงเรามาโดยที่ไม่เคยบ่นว่าลำบาก...

...เราค่อยๆเปิดประตูออกมานั่งรับลมข้างนอก ข้างนอกอากาศหนาวมาก
เราก็นั่งคิดนั่นคิดนี่ไปเรื่อยๆ บางครั้งการได้อยู่เงียบๆคนเดียว
ก็ทำให้เรามีสติ คิดถึงสิ่งที่ผ่านมาและคิดถึงสิ่งที่เราจะเดินต่อไป ชีวิตเราจะล้มแล้วลุกแบบนี้บ่อย
อาจจะเป็นเพราะ เราวางแผนชีวิตไว้ยาวเกินไป เรานั่งอยู่ที่ระเบียงนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้
อากาศเย็นลงเรื่อยๆ ตอนนี้ร่างกายคงจะรับอากาศเย็นไม่ไหว เราเลยตัดสินใจเข้าไปนอน
พอนอนหลับไปได้ซักหน่อย เรามีไข้ขึ้นสูงมาก เรารีบตื่นมาหายากิน แม่ถามว่าเป็นอะไร
เราบอกแม่ไปว่าเป็นไข้ แม่ก็เลยว่า ก็ออกไปนั่งตากลมอยู่ข้างนอกตั้งนานก็เป็นไข้ดิ
อ้าวเรานึกว่าแม่หลับแล้วตอนเราออกไปข้างนอก แม่บอกหลับแล้ว แต่ตื่นมาไม่เห็นเราอยู่ในห้อง
แม่ก็เลยไม่อยากกวน แม่ถามว่ามีอะไรไม่สบายใจหรือปล่าว เราบอกปล่าวไม่มีอะไร
กินยาเสร็จเรากับแม่ก็พากันนอนต่อ จนถึงเช้า...

"รอวันฟ้าใส ...กลุ่มอดีตคนเคยสวยรักประชาธิปไตย นอนตะแคงจนตาแข็ง"