เล่าอาการปัจจุบันให้ฟังก่อนนะคะ
เราเป็นคนไข้จิตเวช ต้องกินยา แต่เราก็ไม่ได้ไปพบแพทย์ตลอด กินยาบ้างไม่กินบ้าง มันเลยไม่หายซักที (ซึ่งมันไม่น่าจะหายอยู่แล้ว)
อาการหลักๆเลยคือ
เราเป็นคนที่โหยหาความรัก ต้องการให้คนยอมรับอยู่ตลอดเวลา
เวลามีแฟน หรือไปชอบใคร ก็จะเกาะติดคนคนนั้น พร่ำเพ้อมโนต่างๆนานา (ส่วนใหญ่คิดในใจนะคะ ไม่ได้แสดงออก เพราะเรารู้ตัวว่าเรามโนมากไป )
เราจะอยากเจอ อยากอยู่ด้วย อยากมีส่วนร่วมในชีวิตคนคนนั้นตลอดเวลา (แบบไม่ปรกติ เหมือนชีวิตตัวเองหายไปเลย ก้อบปี้เป็นคนคนนั้นไปเลย)
ซึ่งแน่นอน ไม่มีใครทนได้ หรือ บางทีก็อาจจะใช้เราเป็นเครื่องมือ สุดท้ายพอความสัมพันธ์ดูแย่ เราก็จะยิ่งอาการทรุดหนัก
คือถ้าไม่ได้เจอ ไม่ได้พบ ไม่ได้สิ่งที่เราต้องการ เราจะทรมานมากค่ะ เรายอมทำทุกอย่างเพื่อให้เจอ ได้พบ เรียกร้องความสนใจอะไรมากมาย คือเรารู้นะคะว่าแบบนี้ไม่ปรกติ แต่เราหยุดไม่ได้ มันจะทรมาน บางทีแค่ไปเดทกับคนที่เราชอบเราจะมโนไปถึงงานแต่ง ถึงบ้าน ไม่นอน 6 วันติดๆกัน
ยกตัวอย่างอาการเช่น สมมุติว่าเราไปปิ๊งหนุ่มคนนึงซึ่งก็ดูมีท่าทีชอบเราอยู่บ้างเล็กน้อย เราจะอาการกำเริบ พยายามเข้าใกล้ ติดตาม (แอบๆ) ถ้าเค้าเล่นด้วย คราวนี้เราก็จะทุ่มทุกอย่างให้ เกาะติด สั่งให้เราทำอะไร ใช้เราไปไหนทำได้หมด ยึดเหนี่ยวคนคนนั้นไว้เป็นที่ 1 ในชีวิต เราจะหายไปจากกลุ่มเพื่อนฝูง ทุ่มเทให้คนคนนั้น แล้วสุดท้ายมันก็จะกลายเป็นแบบเดิม คือโดนทิ้งอะไรแบบนี้
ป่วยเป็นแบบนี้มา 20 ปีได้ค่ะ ต้องมีแฟน หรือ มีผู้ชายให้เราเกาะติดตลอดเวลา หรือ ไปแอบชอบไปติดตามใครสักคน (แบบคลั่งๆ)
ตอนเป็นเด็ก
ครอบครัวเรายากจน พ่อแม่ลูก พ่อทำงานคนเดียว แม่เป็นแม่บ้าน เนื่องจากจนมาก แม่จึงเป็นคนประหยัด ตอนอายุประมาณ 4 ขวบ (ดันจำได้)
บ้านที่อยู่ในสลัมรกๆ มีของใช้ชิ้นเล็กๆของแม่หล่นแตก โดยที่เราไม่รู้เรื่องเลย แต่แม่ตีเราแบบเอาเป็นเอาตาย หาว่าเราไปทำมันแตก
พออายุ 8 ขวบ พ่อเราไปมีเมียน้อยค่ะ สิ่งที่เกิดขึ้นคือ แม่จะกรีดร้องด่าทอ ตลอดเวลาที่พ่ออยู่บ้าน แม้ว่าเราจะพยายามทำความเข้าใจ แต่เด็ก 8 ขวบ ทนความเครียดแบบนั้นหลายปี เราพยายามเข้าใจทุกคน ทำให้ทุกคนรัก
-พ่อเรามักจะแอบพาเราไปหาเมียน้อย และให้เราโกหกแม่ เราอยากให้พ่อรัก เราก็จะทำดีกับเมียน้อย พูดดี ตลอด แต่ในใจเราทรมานมาก เพราะเราโกหกแม่ ทรยศแม่
-ขณะที่ เวลาพ่อไม่กลับบ้าน แม่เราจะบังคับให้เราโทรไปหาพ่อ (โทรเข้าบ้านเมียน้อย) บอกให้พ่อกลับบ้าน ด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด เราไม่อยากโทร เพราะพ่อก็ไม่กลับอยู่ดีและกลัวพ่อจะเกลียดเราอีกคน แต่ก็ต้องโทร ด้วยความกลัวแม่
-ช่วงหลังๆ มันแย่กว่าเดิม แม่เราจะพาเราไปอยู่หน้าปากซอยบ้านเมียน้อยพ่อ ตั้งแต่เวลา 3 ทุ่ม จนกว่าพ่อจะกลับออกมา ซึ่งไม่แน่นอว่ากี่โมง อาจจะตีหนึ่ง ตีสอง เราง่วงนอน ยุงกัด แต่ก็อยากตามใจแม่ เราไม่เคยบ่น แม้จะทรมานมาก เศร้ามาก ลำบากมาก เป็นแบบนี้ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ อาจจะประมาณปีนึง
-สุดท้ายพ่อแม่หย่ากันแล้ว แยกบ้านกันไป พ่อจะพยายามมาหาเราที่หน้าโรงเรียน เราก็คิดถึงพ่อ แต่แม่จะมาแย่งตัวไป ด่าๆๆ เรารักแม่อยากอยู่กับแม่ แต่ก็อยากเจอพ่อด้วย แต่แม่เราไม่ให้เจอ บอกว่าถ้าไปเจอพ่อก็ไม่ต้องอยู่กับแม่อีกเลย ทุกวันเลิกเรียน เราจะอายเพื่อนที่โรงเรียนมาก เพราะพ่อแม่จะมาทะเลาะกันหน้าโรงเรียน ดราม่าน้ำตาแตกกันอยู่เสมอ
-หลังจากนั้นพ่อหายไปจากชีวิต เรากับแม่ลำบากมาก ไม่มีเงิน แม่ต้องออกไปทำงาน เราหนีเรียน ไม่ได้ไปไหน นอนซุกตัวอยู่ในบ้าน ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากทำอะไร รู้สึกเหงาเหมือนทั้งโลกนี้เหลือตัวคนเดียว
-พ่อเคยแอบมาหาเราตอนเรียน ม ปลาย เอาเงินมาให้ เมื่อเราเจอพ่อ ไม่กี่ครั้ง แต่ทุกครั้งเราจะปวดหัว ซึมเศร้า อาการทรุดหนัก กินยาแก้ปวดหัว ไปเรียนไม่ไหว หมดสภาพทางชีวิต (ช่วงนั้น ม ปลาย เราเริ่มมีแฟน เริ่มชอบผู้ชาย แบบคลั่งๆ เป็นครั้งแรก)
เรื่องตอนเด็กก็ประมาณนี้ค่ะ
อยากให้ครอบครัวที่กำลังมีปัญหา ทะเลาะกัน จะเลิกกัน ช่วยคำนึงถึงเด็กด้วย เพราะปัจจุบัน แม่เราปรกติ พ่อเราปรกติ แต่เราป่วยหนัก และต้องไม่ปรกติไปตลอดชีวิต จากปัญหาในวัยเด็ก ทรมานมาก ไม่รู้เมื่อไหร่จะหาย หรืออาจจะไม่หายเลย
ครอบครัวที่อบอุ่น มีคนรักเรา มีคนที่เรารัก ที่เราอยากได้อยากมี พอป่วยแบบนี้ก็ยิ่งไม่มีหนทางจะเกิดขึ้น เหมือนเราตายไปแล้วครึ่งนึง
ตอนนี้เรามีทุกอย่าง เงิน งาน ทรัพย์สิน (จากการที่เราพยายามเรียนอย่างหนัก และ ทำงานอย่างอดทนสุดๆ จะได้ไม่ลำบากแบบตอนเด็ก)
แต่เราป่วย อ้างว้างอยู่ตลอด เพราะอาการของโรค
** เพิ่มเติมชีวิตปัจจุบันนะคะ คือเราทำงานปรกติ ทำงานดี มีตำแหน่งหน้าที่ค่อนข้างโอเค ออกกำลังกายที่ฟิตเนสประจำ ออกสังคม เที่ยวเล่นปรกติ แต่ว่าปัญหาเรื่องทั้งหมด มันจะฝังอยู่ในความคิดเรา และจะกำเริบเมื่อมีสิ่งกระตุ้นเช่น อกหัก หรือรักใคร หรือถูกทำให้รู้สึกว่าถูกทอดทิ้ง ประมาณนี้ค่ะ **
อย่าเอาความทุกข์ของพ่อแม่ ไปลงกับเด็กเลยนะคะ โตขึ้นเด็กคนนั้นจะกลายเป็นคนไข้จิตเวช (เราเอง)
เราเป็นคนไข้จิตเวช ต้องกินยา แต่เราก็ไม่ได้ไปพบแพทย์ตลอด กินยาบ้างไม่กินบ้าง มันเลยไม่หายซักที (ซึ่งมันไม่น่าจะหายอยู่แล้ว)
อาการหลักๆเลยคือ
เราเป็นคนที่โหยหาความรัก ต้องการให้คนยอมรับอยู่ตลอดเวลา
เวลามีแฟน หรือไปชอบใคร ก็จะเกาะติดคนคนนั้น พร่ำเพ้อมโนต่างๆนานา (ส่วนใหญ่คิดในใจนะคะ ไม่ได้แสดงออก เพราะเรารู้ตัวว่าเรามโนมากไป )
เราจะอยากเจอ อยากอยู่ด้วย อยากมีส่วนร่วมในชีวิตคนคนนั้นตลอดเวลา (แบบไม่ปรกติ เหมือนชีวิตตัวเองหายไปเลย ก้อบปี้เป็นคนคนนั้นไปเลย)
ซึ่งแน่นอน ไม่มีใครทนได้ หรือ บางทีก็อาจจะใช้เราเป็นเครื่องมือ สุดท้ายพอความสัมพันธ์ดูแย่ เราก็จะยิ่งอาการทรุดหนัก
คือถ้าไม่ได้เจอ ไม่ได้พบ ไม่ได้สิ่งที่เราต้องการ เราจะทรมานมากค่ะ เรายอมทำทุกอย่างเพื่อให้เจอ ได้พบ เรียกร้องความสนใจอะไรมากมาย คือเรารู้นะคะว่าแบบนี้ไม่ปรกติ แต่เราหยุดไม่ได้ มันจะทรมาน บางทีแค่ไปเดทกับคนที่เราชอบเราจะมโนไปถึงงานแต่ง ถึงบ้าน ไม่นอน 6 วันติดๆกัน
ยกตัวอย่างอาการเช่น สมมุติว่าเราไปปิ๊งหนุ่มคนนึงซึ่งก็ดูมีท่าทีชอบเราอยู่บ้างเล็กน้อย เราจะอาการกำเริบ พยายามเข้าใกล้ ติดตาม (แอบๆ) ถ้าเค้าเล่นด้วย คราวนี้เราก็จะทุ่มทุกอย่างให้ เกาะติด สั่งให้เราทำอะไร ใช้เราไปไหนทำได้หมด ยึดเหนี่ยวคนคนนั้นไว้เป็นที่ 1 ในชีวิต เราจะหายไปจากกลุ่มเพื่อนฝูง ทุ่มเทให้คนคนนั้น แล้วสุดท้ายมันก็จะกลายเป็นแบบเดิม คือโดนทิ้งอะไรแบบนี้
ป่วยเป็นแบบนี้มา 20 ปีได้ค่ะ ต้องมีแฟน หรือ มีผู้ชายให้เราเกาะติดตลอดเวลา หรือ ไปแอบชอบไปติดตามใครสักคน (แบบคลั่งๆ)
ตอนเป็นเด็ก
ครอบครัวเรายากจน พ่อแม่ลูก พ่อทำงานคนเดียว แม่เป็นแม่บ้าน เนื่องจากจนมาก แม่จึงเป็นคนประหยัด ตอนอายุประมาณ 4 ขวบ (ดันจำได้)
บ้านที่อยู่ในสลัมรกๆ มีของใช้ชิ้นเล็กๆของแม่หล่นแตก โดยที่เราไม่รู้เรื่องเลย แต่แม่ตีเราแบบเอาเป็นเอาตาย หาว่าเราไปทำมันแตก
พออายุ 8 ขวบ พ่อเราไปมีเมียน้อยค่ะ สิ่งที่เกิดขึ้นคือ แม่จะกรีดร้องด่าทอ ตลอดเวลาที่พ่ออยู่บ้าน แม้ว่าเราจะพยายามทำความเข้าใจ แต่เด็ก 8 ขวบ ทนความเครียดแบบนั้นหลายปี เราพยายามเข้าใจทุกคน ทำให้ทุกคนรัก
-พ่อเรามักจะแอบพาเราไปหาเมียน้อย และให้เราโกหกแม่ เราอยากให้พ่อรัก เราก็จะทำดีกับเมียน้อย พูดดี ตลอด แต่ในใจเราทรมานมาก เพราะเราโกหกแม่ ทรยศแม่
-ขณะที่ เวลาพ่อไม่กลับบ้าน แม่เราจะบังคับให้เราโทรไปหาพ่อ (โทรเข้าบ้านเมียน้อย) บอกให้พ่อกลับบ้าน ด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด เราไม่อยากโทร เพราะพ่อก็ไม่กลับอยู่ดีและกลัวพ่อจะเกลียดเราอีกคน แต่ก็ต้องโทร ด้วยความกลัวแม่
-ช่วงหลังๆ มันแย่กว่าเดิม แม่เราจะพาเราไปอยู่หน้าปากซอยบ้านเมียน้อยพ่อ ตั้งแต่เวลา 3 ทุ่ม จนกว่าพ่อจะกลับออกมา ซึ่งไม่แน่นอว่ากี่โมง อาจจะตีหนึ่ง ตีสอง เราง่วงนอน ยุงกัด แต่ก็อยากตามใจแม่ เราไม่เคยบ่น แม้จะทรมานมาก เศร้ามาก ลำบากมาก เป็นแบบนี้ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ อาจจะประมาณปีนึง
-สุดท้ายพ่อแม่หย่ากันแล้ว แยกบ้านกันไป พ่อจะพยายามมาหาเราที่หน้าโรงเรียน เราก็คิดถึงพ่อ แต่แม่จะมาแย่งตัวไป ด่าๆๆ เรารักแม่อยากอยู่กับแม่ แต่ก็อยากเจอพ่อด้วย แต่แม่เราไม่ให้เจอ บอกว่าถ้าไปเจอพ่อก็ไม่ต้องอยู่กับแม่อีกเลย ทุกวันเลิกเรียน เราจะอายเพื่อนที่โรงเรียนมาก เพราะพ่อแม่จะมาทะเลาะกันหน้าโรงเรียน ดราม่าน้ำตาแตกกันอยู่เสมอ
-หลังจากนั้นพ่อหายไปจากชีวิต เรากับแม่ลำบากมาก ไม่มีเงิน แม่ต้องออกไปทำงาน เราหนีเรียน ไม่ได้ไปไหน นอนซุกตัวอยู่ในบ้าน ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากทำอะไร รู้สึกเหงาเหมือนทั้งโลกนี้เหลือตัวคนเดียว
-พ่อเคยแอบมาหาเราตอนเรียน ม ปลาย เอาเงินมาให้ เมื่อเราเจอพ่อ ไม่กี่ครั้ง แต่ทุกครั้งเราจะปวดหัว ซึมเศร้า อาการทรุดหนัก กินยาแก้ปวดหัว ไปเรียนไม่ไหว หมดสภาพทางชีวิต (ช่วงนั้น ม ปลาย เราเริ่มมีแฟน เริ่มชอบผู้ชาย แบบคลั่งๆ เป็นครั้งแรก)
เรื่องตอนเด็กก็ประมาณนี้ค่ะ
อยากให้ครอบครัวที่กำลังมีปัญหา ทะเลาะกัน จะเลิกกัน ช่วยคำนึงถึงเด็กด้วย เพราะปัจจุบัน แม่เราปรกติ พ่อเราปรกติ แต่เราป่วยหนัก และต้องไม่ปรกติไปตลอดชีวิต จากปัญหาในวัยเด็ก ทรมานมาก ไม่รู้เมื่อไหร่จะหาย หรืออาจจะไม่หายเลย
ครอบครัวที่อบอุ่น มีคนรักเรา มีคนที่เรารัก ที่เราอยากได้อยากมี พอป่วยแบบนี้ก็ยิ่งไม่มีหนทางจะเกิดขึ้น เหมือนเราตายไปแล้วครึ่งนึง
ตอนนี้เรามีทุกอย่าง เงิน งาน ทรัพย์สิน (จากการที่เราพยายามเรียนอย่างหนัก และ ทำงานอย่างอดทนสุดๆ จะได้ไม่ลำบากแบบตอนเด็ก)
แต่เราป่วย อ้างว้างอยู่ตลอด เพราะอาการของโรค
** เพิ่มเติมชีวิตปัจจุบันนะคะ คือเราทำงานปรกติ ทำงานดี มีตำแหน่งหน้าที่ค่อนข้างโอเค ออกกำลังกายที่ฟิตเนสประจำ ออกสังคม เที่ยวเล่นปรกติ แต่ว่าปัญหาเรื่องทั้งหมด มันจะฝังอยู่ในความคิดเรา และจะกำเริบเมื่อมีสิ่งกระตุ้นเช่น อกหัก หรือรักใคร หรือถูกทำให้รู้สึกว่าถูกทอดทิ้ง ประมาณนี้ค่ะ **