ลิ้งค์ ตอนที่ 1 http://pantip.com/topic/31788388
ลิงค์ตอนที่ 2 http://pantip.com/topic/31826247
ลิงค์ตอนที่ 3 http://pantip.com/topic/31845360




Chapter 4 แม่มดจอมจุ้น

    กัวซู่ผิงจำต้องให้นาอันกลับไปที่คอนโดของเขา เนื่องจากคิดไม่ออกว่าจะให้เธอพักที่ไหน ดังนั้น ที่เดียวที่ให้นาอันอาศัยอยู่ได้ก็คือคอนโดนั่นเอง
“เธอชื่ออะไรนะ”ซู่ผิงถาม
“นาอัน”เธอบอกขณะเดินตามไปติดๆ
“เอาละ เธอต้องอยู่กับฉันก่อนซักพัก รอให้ความจำกลับมาแล้วฉันจะพาไปส่งบ้าน”
    นาอันขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไร แต่ก็ยอมเดินตามไปแต่โดยดี ในโลกใบนี้เธอไม่รู้จักใครที่ไหน การที่เขายื่นมือช่วยเหลือ มันก็ดีแล้ว
    เมื่อเข้ามานั่งในรถเธอก็มองซ้ายแลขวา สำรวจไปทั่ว ทั้งเครื่องเล่นซีดี เครื่องปรับอากาศ น้ำหอม

“คาดเบลท์ด้วย”ซู่ผิงพูด แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายมองมาอย่างสงสัย ไม่เข้าใจว่าเขาให้ทำอะไร
เมื่อเห็นอีกฝ่ายงุนงง ซู่ผิงจึงเอื้อมมือไปดึงสายเบลท์มาคาดให้ นั่นเองที่ทำให้นาอันนั่งนิ่งราวรูปปั้น ไม่กล้าไหวตัว ..ไม่ซิ ไม่กล้าหายใจด้วยซ้ำ ^-^
“ทุกครั้งที่นั่งรถ ต้องคาดเบลท์”พูดจบก็หันมาจัดการคาดให้ตัวเอง แล้วก็ขับรถออกไป
    นาอันมองออกไปนอกรถด้วยความตื่นตาตื่นใจ ทั้งตึกรางบ้านช่อง การแต่งกายของผู้คนดูแตกต่างจากโลกเวทมนต์ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแปลกตาดีแท้
“มนุษย์มีความสามารถเหมือนกันแฮะ”เธอพูด
    กัวซู่ผิงหันไปมองอีกฝ่าย แต่ไม่พูดอะไร ทำเพียงรับฟัง เพราะไม่อยากบ้าตามเธอ

“เมื่อสี่ร้อยห้าสิบปีก่อน ท่านแม่เคยพาข้ามาเที่ยวพิภพมนุษย์ แต่มันดูเหมือนยังไม่พัฒนาเหมือนทุกวันนี้”นาอันกล่าว
    ซู่ผิงหัวเราะออกมา ทั้งๆ ที่พยายามไม่แสดงกริยาแบบนี้ แต่มันก็เหลืออดจริงๆ
“เมื่อสี่ร้อยห้าสิบปีก่อนเลยเหรอ”เขาถามด้วยน้ำเสียงกวนๆ
“ใช่ ..สี่ร้อยห้าสิบปีก่อน ข้าจำไม่ผิด ตอนนั้นข้ายังเด็กอยู่เลย 0_0 ”สีหน้าเธอมั่นใจสุดๆ
“ขอถามหน่อยเถอะ เธออายุเท่าไหร่กัน ..ดูๆ ไปไม่ถึงยี่สิบด้วยซ้ำ”ซู่ผิงประเมิน
“ข้าเหรอ ..ห้าร้อยขวบบริบูรณ์ ”
“โอ้โห! ..ห้าร้อยขวบเลยเหรอ”เขาพยักหน้ากับตัวเอง ประมาณว่า ..อืม ..เจอเข้าให้แล้ว นี่ละ บ้าขนานแท้ ..สุดๆ ไปเลย !<<<<<< ..เอิ๊ก! *.*

*___________________________________________*

    เมื่อมาถึงคอนโดซู่ผิงก็รีบเก็บเสื้อผ้าที่กองเพ่นพ่านอยู่บนพื้นห้อง เพราะรีบออกไปเลยไม่ได้เก็บอะไรให้เข้าที่เข้าทาง ข้าวของจึงกระจัดกระจายไม่เป็นระเบียบ
    นาอันมองคอนโดที่กว้างแต่รกของกัวซู่ผิงแล้วก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือเข้าช่วย เธอดีดนิ้ว จากนั้นก็ใช้นิ้วชี้ไปยังเสื้อผ้า
เสื้อผ้าลอยขึ้นมาโดยไม่มีคนจับต้อง มันบินไปลงตะกร้าผ้าชิ้นแล้วชิ้นแล้ว รองเท้าที่กระจัดกระจายกันอยู่นั้นเดินไปหาคู่ของมันก่อนจะพากันไปเข้าตู้เก็บ
    กัวซู่ผิงตะลึง นิ่งมองตาค้าง ในใจก็นึกว่าคงโดนผีหลอก @_@  และเมื่อมองไปยังรองเท้าที่เดินเองได้ก็แทบจะเผ่นหนีเลยทีเดียว

“ทำไมต้องเก็บให้ยุ่งยาก มนุษย์นี่ ..งี่เง่าจริง”นาอันกล่าวก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน
“เธอไม่ใช่มนุษย์หรือไง”เขาถามขณะที่สายตายังมองไปที่เสื้อผ้าและรองเท้า อย่างหวั่นๆ
“ก็บอกแล้วไงว่าข้าเป็นแม่มด”
“แม่มด ..”ซู่ผิงเผลอขำออกมา และดูเหมือนจะทำให้นาอันรู้สึกโมโหที่เขาไม่ยอมเชื่อเสียที
“เสื้อผ้าและรองเท้าพวกนี้ยังไม่ทำให้ท่านเชื่ออีกหรือไร”
    กัวซู่ผิงนิ่ง มองไปรอบๆ อีกครั้งก่อนจะมองนาอันราวจะถามว่า ..นี่ฝีมือเธอเหรอ
“แค่นี้มันเด็กๆ ข้าเรียนผ่านมาตั้งแต่อนุบาล”นาอันคุยโว
    นาอันดีดนิ้วอีกครั้ง ทันใดนั้น ไม้กวาดคู่ใจก็ปรากฏ กัวซู่ผิงตกใจที่ได้เห็น จึงถอยห่างออกไปเพื่อรักษาระยะปลอดภัยเอาไว้
“พั๊บ”เสียงดีดนิ้วอีกครั้ง ไม้กวาดจึงทำหน้าที่กวาดพื้นห้องโดยเธอแค่ยืนมอง
    ซู่ผิงอึ้ง ยืนนิ่งราวถูกสาป เริ่มเชื่อหน่อยๆ ว่าเธอ ..อาจเป็นแม่มดจริงอย่างที่พูด

    กัวซู่ผิงกับนาอันมานั่งอยู่บนโซฟาคนละตัวซึ่งอยู่กันคนละฟาก โดยซู่ผิงกำลังจ้องมาอย่างพินิจพิเคราะห์ ขณะที่รับฟังเรื่องราวต่างๆ จากปากเธอ
“เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นเช่นนี้ล่ะ”นาอันสรุปตบท้าย เมื่อเล่าเกี่ยวกับการมาของตัวเองจบ
“ไม่อยากจะเชื่อเลย”เขาพูดราวกับละเมอ
“ยังไม่เชื่ออีกเหรอ งั้นข้าจะพิสูจน์ ..”ไม่ทันที่เธอพูดจบซู่ผิงก็รีบยกมือขึ้นห้าม
“พอแล้วๆ ไม่ได้หมายความว่าไม่เชื่อที่เธอพูด แต่มันเป็นแค่คำอุทานหรืออะไรทำนองนั้น ..”ซู่ผิงยังไม่อยากเห็นอภินิหารในตอนนี้ เท่าที่เห็นมาก็มากพอแล้ว
“อ้าว ..เหรอ 0_0 ”เธอมองมานัยน์ตาใสซื่อ
“โอ้ย ..ปวดหัวชะมัด ”ซู่ผิงยกมือขึ้นมาบีบขมับ

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น และเมื่อมองที่หน้าจอก็ปรากฏว่าเป็นผู้จัดการส่วนตัว
“ว่าไง ปีเตอร์”
“เข้าบริษัทหน่อยซิ ตอนนี้เลย”ปีเตอร์บอก
“อะไรกัน ขอหยุดพักสมองบ้างได้ไหม”กัวซู่ผิงถาม
“วันนี้มีนัดประชุมเรื่องงานเพลงกับโปรดิวเซอร์ ..ลืมแล้วหรือไง”
“จริงด้วย”ดูเหมือนซู่ผิงจะนึกขึ้นได้ว่าวันนี้มีงานต้องทำ
“จะไปเดี่ยวนี้ล่ะ แล้วเจอกัน”เมื่อมองที่นาอันเขาก็ไม่รู้จะจัดการอย่างไร แต่คงไม่มีปัญหาอะไรหรอก ก็เธอเป็นแม่มดนี่นา ..คงอยู่คนเดียวได้

“ฉันจะไปธุระ เย็นๆ กลับ ..เธออยู่นี่นะ อย่าไปไหน”ซู่ผิงพูด
“สบายมาก อย่าได้ห่วง”นาอันยิ้มให้
“โอเค แล้วเจอกัน”พูดจบซู่ผิงก็ลุกขึ้นจากโซฟา แต่ก่อนที่จะเดินจากไปเขาก็ได้มองกลับมาอีกครั้ง ราวกับจะดูให้แน่ใจว่าเธอสามารถอยู่ตามลำพังได้หรือเปล่า
“อย่าได้ห่วง”นาอันยิ้มตรงมุมปาก และนั่นเองที่ทำให้ซู่ผิงรู้สึกไม่ค่อยวางใจ
    เมื่อกัวซู่ผิงออกไปแล้ว นาอันก็ไม่รู้จะทำอะไร จึงลองหยิบโน่นหยิบนี่ขึ้นมาศึกษา แต่แล้วเครื่องทีวีก็ทำให้เธอสนใจได้มากทีเดียว
    นาอันเดินเข้ามามองใกล้ๆ แล้วลองเคาะ ทว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอสำรวจไปทั่วจนมาเจอปุ่มด้านล่างจึงลองกดดู ทันใดนั้นเสียงและภาพก็ปรากฏ
“โอ๊ะ!”นาอันอุทานออกมาด้วยความตกใจ
“เกิดอะไรขึ้น! @_@”แม่มดสาวสงสัย   และเมื่อได้เห็นว่ามีคนอยู่ในทีวี
“นี่อย่าบอกว่าพวกท่านโดนขังให้อยู่ในนั้นนะ ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าพวกมนุษย์จะใจร้ายเช่นนี้”เธอพูดกับผู้ที่อยู่ในทีวี
    รายการต่อมาเป็นโฆษณาซึ่งมีซู่ผิงอยู่ด้วย นาอันเห็นเข้าก็ตกใจ
“ซู่ผิง ..ซู่ผิง”เธอเรียก ทว่า อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่ได้ยิน และเพียงไม่กี่วินาทีเขาก็หายไป
“อ๊ะ! ..ซู่ผิง ท่านหายไปไหน”เธอมองจ้องเข้าไปใกล้จอทีวีมากขึ้นเพื่อมองหาเขา
“ใจเย็นๆ นะ ข้าจะช่วยท่านเดี๋ยวนี้ล่ะ”นาอันพยายามเคาะทีวีเพื่อหาว่าซู่ผิงอยู่ตรงไหน
“ท่านอยู่ที่ใด ซู่ผิง”เมื่อไร้วี่แววใดๆ แม่มดสาวก็เหลืออด จึงเสกค้อนขนาดใหญ่มา
เธอมองค้อนที่อยู่ในมืออย่างมีความหวัง จากนั้นก็ทุบลงไปสุดแรง

“ปัง!”ทันทีที่ค้อนทุบลงไป ไฟฟ้าก็ช๊อตเข้าให้ Ώ_Ώ
นาอันชักกระแด่วกระแด่วﻻ ﻻ ก่อนจะยืนนิ่ง T_T ..ผมชี้ตั้ง Ψ _Ψ ..ควันออกหูออกปาก ξ_ξ ..หน้าดำ☻จนดูไม่ได้
    
กัวซู่ผิงกลับมาห้องอีกครั้ง เนื่องจากลืมเนื้อเพลงที่แต่งไว้ จึงกลับมาเอา แต่เมื่อเปิดประตูเข้ามา ก็เจอนาอันในสภาพมอมแมม
“เกิดอะไรขึ้น”เขาถามด้วยความตกใจ
    ครั้นเห็นกัวซู่ผิงกลับมาอย่างปลอดภัย แม่มดสาวก็ยิ้ม ด้วยคิดว่าที่เขาสามารถออกมาจากทีวีได้เป็นเพราะฝีมือของเธอ☻
“ข้าช่วยท่านได้”พูดจบนาอันก็ล้มทั้งยืน   ซู่ผิงจึงรีบวิ่งเข้ามาดูว่าเธอเป็นอะไรหรือเปล่า
*___________________________________________*