**** เจ็บตอนเธอไป ไม่เท่าตอนเธอกลับมา.......((แล้วก็ทิ้งกันไปอีก)) ****

ผม...พึ่งเลิก ไม่สิ..พึ่งจบกับเธอเมื่อคืน ในตอนแรกตามหัวข้อ..
ก่อนเข้าเรื่อง..เรารักกันมาได้เกือบ 2 ปี อีกไม่กี่เดือนก็ 2 ปีแล้วล่ะ เรารักกันดี ดูแลกันดีมาก
แต่ผมไม่เคยได้รู้เลย....จนกระทั่ง...

** เจ็บตอนเธอไป **
ผมมารู้ที่หลังว่าเธอ "มีคนอื่น" ช่วงเวลานั้นยาวนาน 5 เดือนกว่าๆที่ยืดเยื้อ ผมยังคงรั้ง ยื้อเธอ
ยอม แม้เธอจะเห็นผมเป็นตัวสำรอง เธอบอกผมว่า "เค้าไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ เค้ารู้สึกละอายใจที่ทำผิดต่อเธอ"
ผมบอกเธอ "ผมให้อภัย ขอเพียงแค่เธอกลับมาเริ่มต้นใหม่" แต่สุดท้ายเธอก็ยืนยันว่า "ไม่กลับมา ฉันรู้ตัวฉันเองดีว่าคงไม่มีทางเหมือนเดิม"
ผมโอเค ผมยอมและเดินจากไปด้วยความรู้สึกเจ็บของคนพ่ายแพ้ แต่ก็เข้าใจว่าเค้าคงรู้สึกผิดและละอายต่อผมจริงๆ
แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า "ถ้าคิดว่ายังรักกันจริงๆ..จะไปยากอะไรกัน" แต่คิดไปก็เท่านั้น จึงทำได้แค่...เดินออกมา

** ไม่เท่าตอนเธอกลับมา **
ผ่านไป 1 อาทิตย์ที่เดินออกมา พยายามทำใจ แต่ก็ติดตามความเคลื่อนไหวเสมอ ยังคงรัก ยังคงเจ็บ
แต่...เธอก็มาขอคืนดี บอกว่าจบกับฝั่งนั้นแล้วตัดสินใจแล้ว ผมถามย้ำเธอว่า "มั่นใจจริงๆหรอว่าอยากกลับมา"
เธอบอก.."มั่นใจ มั่นใจจริงๆว่าอยากกลับมาทำให้มันดี เค้าไม่มีความสุขเลยกับสิ่งที่ผ่านมา ไม่มีความสุขที่ไม่มีเธอ
แม้ว่ากลับมาเธอจะแวงเค้า หรือจะรักเค้าไม่เหมือนเดิม เค้ายอมเค้าเข้าใจ แต่เค้าอยากกลับมาทำให้มันดีจริงๆ"
ผมโอเค ตกลง แต่เราขอดูๆกันไปก่อน เราโทรหากันทุกวัน ไปไหนบอกกัน เป็นห่วงทำตัวปกติเหมือนตอนยังรักกัน
บอกฉันว่าไม่ต้องกลัว อย่าคิดบั่นทอนอะไรเลยนะ บอกฉัน "จะพยายามทำให้มันดี"
แม้ฉัน...ยังคงกลัว ยังคงกังวล แต่ไม่เป็นไร..ฉันให้อภัย และจะไว้ใจเธอใหม่อีกครั้ง

** แล้วก็ทิ้งกันไปอีก **
ตั้งแต่กลับมายังไม่ถึงเดือน (เมื่อคืน) เธอบอกกับผมว่า "เธอไม่สามารถจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ เค้าพยายามแล้ว"
ผมงง ผมจึงถามย้ำเธอว่า "แล้วที่บอกว่าจะกลับมานี่คือตั้งใจจริงๆรึเปล่า?"
เธอบอก.."เค้ามั่นใจริงๆว่าอยากกลับมา แต่พอกลับมาแล้วเค้ารู้สึกว่ามันไม่ใช่แล้ว
เค้าไม่สามารถลืมอดีตที่เค้าทำร้ายเธอได้ เค้ารู้สึกมันเป็นปมที่เค้าลบไม่ไหวจริงๆ เค้าไม่มีความสุข" ยิ่งทำให้ผมงงเข้าไปใหญ่
ผมจึงบอกเธอว่า "ถ้าเธอรักเค้าจริงๆ จะยากอะไรกับการเริ่มต้นใหม่ แล้วเราก็พึ่งกลับมาคืนดีกันได้ไม่ถึงเดือน
เธอยังไม่ให้เวลาเราได้ปรับอะไรกันเลย แล้วเธอก็มาตัดสินกันแบบนี้หรอ"
เธอกลับบอกว่า .. "ถ้าผ่านไปอีก 4-5 เดือน แล้วเค้ามาบอกเธอก็ต้องพูดว่า ทำไมพึ่งมาบอกตอนนี้ ให้มันจบตอนนี้ไม่ดีกว่าหรอ?"
ผม... "แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้รู้ว่าเราไปกันไม่ได้จริงๆจะยอมรับ แต่นี่เรายังไม่ได้เริ่มปรับ
เรายังไม่ได้ทำอะไรเลย ถ้าทำแล้วมันไม่ได้จะเข้าใจ แต่นี่ไม่เข้าใจจริงๆ"


สุดท้าย..
ก็รั้งไว้ไม่ไหว

ผมงง


สับสน


เบลอ

ถ้าบอกว่า "หมดรักกัน" หรือ "อยากไปคบคนอื่น" ยังรู้สึกดีและเข้าใจได้ง่ายกว่า ที่จะมาพูดเหตุผลร้อยแปด
ผมรู้ว่าคนเห็นแก่ตัวเค้าทำกัน แต่แค่ทิ้งกันไปก็มากพอแล้ว อย่าใช้เหตุผลเยอะเลย
จากไปตอนแรก...ผมเจ็บ ผมทำใจ กลับมาผมดีใจ...แต่ไม่คิดว่าเธอจะทำเหมือนผมเป็น...


ทั้งๆที่ผมคิดว่า..กลับมาเราน่าจะดีขึ้น แต่ตัวเค้ากลับคิดบั่นทอนตัวเองทุกวันว่ามันไม่เหมือนเดิม
ผมถามหน่อยว่าบนโลกนี้มีอะไรเหมือนเดิมบ้าง? วันนี้รัก พรุ่งนี้ไม่รัก แค่เรายังรักกันจะมากจะน้อยก็คือ "รัก"
ทำไมต้องทำให้มันยาก บอกไม่รักมันง่ายกว่ามั้ย?

อย่างน้อยๆ..ถ้าคิดจะกลับมา ก็ช่วยให้เวลากันและกันหน่อย รู้ว่าบอกตอนนี้มันดีกว่าปล่อยให้นาน แต่อย่างน้อย...
ให้ได้ใช้เวลาสักพักจนมั่นใจแล้วว่า "มันไม่ได้จริงๆ" จะไม่ฝืนเลย แต่นี่คุณ...ให้เวลาความรักของเราน้อยไปจริงๆ...
เลิกไป 5 เดือน กลับมาไม่ถึงเดือน จะทำให้มันเหมือนเดิม...มันไม่เร็วไปหรอ ให้เวลาเท่าๆกันสิ
เธอ...พ่ายแพ้ให้กับความกลัว หรือ เธอพึ่งรู้หัวใจตัวเองว่าเธอรักใคร?
กลับมา..เพื่ออะไร อยากทำให้มันดี แต่วันนี้บอกไม่ไหว นี่หรอ..พยายามแล้ว?

อาจไม่ผิดที่...กลับมา ผมก็มีส่วนผิดที่ยอมให้เธอกลับมา
แต่ถ้ารู้ว่าตัวเองเป็นแบบนี้..อย่ากลับมาเลย มันเจ็บ!!